เข้าใจผิด

หลังจากท่านหญิงอวี้ชางจากไป รองแม่ทัพจางหย่งเล่อก็เป็นเพียงชายไร้หัวใจเพื่อลงโทษตนเอง แต่เมื่อน้องสาวมาบอกว่าท่านหญิงอวี้ชางมาเข้าฝันสั่งให้บอกเขาว่าขอให้เขาเลิกโทษตนเองและให้เปิดใจให้สตรีคนใหม่ เขาจึงได้ทำตามแต่เพียงไม่นานทหารคู่ใจของเขากลับเสียชีวิตจากการถูกโจรป่าลอบโจมตีและเขานั้นเข้ารับลูกธนูแทนรองแม่ทัพจางทำให้เขาเสียชีวิต ทิ้งบุตรสาววัยเพียงสิบห้าหนาวเอาไว้ และรองแม่ทัพหนุ่มจึงได้อุปการะนางเอาไว้ตั้งแต่นั้น หลังจากนางเข้ามาอยู่ในจวนของเขาแล้ว ต่อมาเขากลับพบว่านางช่างเหมือนสตรีที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างมาก……..

เขาเป็นถึงมาเฟียใหญ่ของประเทศญี่ปุ่นเขาทั้งโหดทั้งเถื่อนแต่ทำไมเขากลับยังซิง เขารักแค่ผู้หญิงเพียงคนเดียวมาโดยตลอดแต่พอมาเจอเธอทำไมเขาถึงกลับหวั่นไหวได้ล่ะ หรือเขาจะเป็นผู้ชายหลายใจหรือรักใครไม่เป็น?

"อาชา" ประธานจอมเจ้าเล่ห์ ส่วน "พอใจ" เป็นผู้ช่วยเลขาจอมพยศ ****** “จะหนีไปไหน” อาชารีบจอดรถดับเครื่องยนต์แล้วเปิดประตูลงมาถามพร้อมกระชากดึงกระเป๋าเดินทางในมือเธอมาถือไว้ทันที “กลับบ้าน” พอใจตอบสั้นๆ แล้วยื่นมือไปหมายจะแย่งกระเป๋าเดินทางตัวเองกลับมา “งั้นก็ไปด้วยกัน บ้านเธอคือบ้านฉันเท่านั้นทูนหัว บอกแล้วไงว่าเธอเป็นเมียฉันพอใจ” พูดจบก็กระชากดึงร่างเล็กเข้ามาปะทะอกแกร่งตัวเองแล้วก็ปล่อยมือจากกระเป๋าเดินทางมารั้งท้ายทอยเธอให้แหงนเงยขึ้นแล้วบดกระแทกจูบปากอวบอิ่มแสนหวานของคนดื้อทันที “อ่ะ อื้อ” มือเล็กทุบตีอกแกร่งคนตัวโตพร้อมกับพยายามบิดเบือนหน้าหนีแต่ก็ยากเหลือเกินเมื่อแรงเขาเยอะกว่า “อ่า เห็นไหมเธอคือของฉันพอใจ ไปกับฉัน” อาชาถอนจูบออกมาเอ่ยย้ำให้คนดื้อจำใส่ใจว่าเขาคือใครและหล่อนคือใครก่อนจะดึงลากเดินเธอไปทางฝั่งนั่งข้างคนขับแล้วเปิดประตูยัดเธอเข้าไปและเปิดประตูหลังโยนกระเป๋าเดินทางเธอตามไปด้วย “อย่าคิดแม้แต่จะหนี ฉันรู้ว่าบ้านเธออยู่ไหนฉันตามถึงที่แน่” เขาขู่หล่อนเมื่อเห็นว่าเธอทำท่าจะเปิดประตูรถหนี และมันได้ผล

เธอแค่อยากลองใจโดยการให้ของขวัญสุดพิเศษกับคนรัก แต่...เขาดันไม่ดีใจ แล้วมาบอกให้เราอยู่ห่างกันสักพัก ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอท้องลูกของเขา ผัวเฮงซวยเอ๊ย!!! อยากไปก็ไป ฉันจะหาพ่อใหม่ให้ลูก ไปแล้วอย่ามาหอนทีหลังนะ ชิ! ***************************** คำโปรย "นี่พี่จะโทษว่ามี่ตั้งใจปล่อยท้องงั้นเหรอ" "เปล่า พี่ไม่ได้คิดแบบนั้น แต่ว่า...พี่ยังไม่พร้อมจะแต่งงานหรือมีลูกตอนนี้ มี่เข้าใจพี่หน่อยได้ไหม" มิรันดาสะอึกเมื่อได้ฟังเหตุผลห่วยแตกของเขา คำว่าไม่พร้อมนั่นคืออะไร "พี่ไม่พร้อมแต่งงาน ไม่พร้อมมีลูก แต่พร้อมจะไปจากมี่ นี่หรือเปล่าที่พี่อยากให้มี่เข้าใจ" หญิงสาวเอ่ยทั้งน้ำตาที่ไหลรินกลบภาพคนรักตรงหน้าจนมองไม่เห็นความรักในดวงตาคู่นั้นอีกแล้ว คนหนึ่งหมดรัก หมดใจ แต่อีกคนกลับยังรักหมดใจ ใครควรเจ็บกว่าถ้าไม่ใช่เธอ "พูดกันให้รู้เรื่องตอนนี้เลยดีกว่า ในเมื่อพี่รู้ว่ามี่กำลังจะมีลูก พี่ก็ยังอยากไปอยู่ใช่ไหม"

จากหญิงสาวที่อ่อนแอไร้พิษสงเหมือนลูกไก่ในกำมือของเขา แต่เมื่อเขาได้พบเนื้อแท้ของเธอเขาก็ต้องเรียกเธอว่า ยายจิ๋วตัวแสบ ที่ทำให้เขาเร่าร้อนและพลุ่งพล่านไปด้วยไฟเสน่หาซ้ำยังเถียงเธอไม่ทันข่มเธอไม่ได้ แต่มีหรือที่เขาจะยอมให้เธอเหนือกว่า เมื่อเธอเถียงเขาจะจูบ เมื่อเธอดื้อดึงเขาจะลงโทษเธอด้วยเพลิงสวาทอันร้อนเร่าและจะใช้ทุกเล่ห์เหลี่ยมเพื่อทำให้เธอเป็นของเขา...

10 ปีก่อน เขาคือผู้ชายที่เธอตกหลุมรักจนเหมือนคนบ้า พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เป็นคนในสายตา แต่กลับถูก ภาคินทร์ คัลเลน ปฏิเสธอย่างไม่ไยดี มะเหมียว จึงหนีไปเรียนต่อญี่ปุ่นหลบเลียแผลใจเงียบๆ แต่ไม่คิดว่าทันทีที่เรียนจบ กลับมาจะพบว่าเขาคือคนที่แม่ตอบตกลงรับการแต่งงานแบบคลุมถุงชนให้โดยไม่ถามความสมัครใจสักคำ +++++++++++++++++++++++++++ "ก็...เฮียไม่ได้รักหนู ที่เข้ามาทำดีกับหนูก็แค่เพราะคุณย่าสั่งใช่ไหมล่ะ" "เรื่องที่ทำดีกับหนู เฮียไม่เคยทำเพราะคุณย่าสั่ง" "ไม่ได้ทำเพราะคุณย่าสั่ง แต่ก็ไม่ได้ทำเพราะชอบใช่ไหมล่ะคะ หนูเข้าใจแหละว่าหนูมันไม่มีอะไรดีสักอย่าง ขนาดผู้ชายจะแต่งงานด้วยสักคนยังไม่ชอบหนูเลย" "ใครบอกว่าเฮียไม่ชอบหนู" "ไม่มีใครบอก หนูคิดเอง เมื่อก่อนเอียไม่ชอบหนูนี่" เขาเงียบไปเล็กน้อย ก่อนที่รอยยิ้มจะจุดขึ้นที่มุมปาก "เมื่อก่อนไม่ชอบ แล้วตอนนี้ชอบไม่ได้เหรอครับ?"

  "พี่กลัวน้องชายตัวเองจะไม่ได้เมียหรือไงถึงตามติดผมขนาดนี้" ผมยืนกอดอกจ้องหน้าพี่สาวไอ้ซันอย่างเหลืออดแล้วถามคำถามที่ผมคันปากจะพูดมาหลายวันเพราะวันๆ แม่งไม่ทำอะไรเอาแต่ตามติดผมแจจะไปไหนทำอะไรก็ตาม ตามแม่งทั้งวัน "ก็ถ้านายไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับตะวันพี่ก็ไม่มาตามให้เสียเวลาแบบนี้หรอกจะบอกให้ คิดว่าอยากมารึไงร้อนก็ร้อน เชอะ"  ผมเหลือบมองการกระทำซายน์พี่สาวของไอ้ซันเธอสะบัดหน้าพรึดแบบโกรธๆ หึ นิสัยแบบนี้แม่งเป็นกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยสินะ "ถ้าน้องชายพี่มันทำตัวดีกับตะวันผมก็คงไม่เข้าไปยุ่งหรอกแต่นี่น้องชายพี่มันทำเลวไงแปลกตรงไหนที่ผมจะปกป้องคนที่ผมรัก" ผมรักตะวันผมก็บอกว่ารักไม่คิดจะปิดบังแล้วซายน์จะมาทำหน้าหงิกหน้างอใส่ผมทำไมผมไม่เข้าใจ "แต่ตะวันรักซันไม่ได้รักนายยังไงตะวันก็ต้องกลับมาคืนดีกับน้องชายพี่อยู่ดี" พี่สาวที่แสนดีกลัวน้องจะไม่ได้เมีย หึ  (ตะวันกับซันเดย์อยู่ในเรื่อง เพื่อนที่แปลว่าเมียนะคะไปอ่านกันได้ค่า รับประกันว่าต้องมีเสียน้ำตา)  

เรื่องราวความรักระหว่างธามนิธิรองประธานบริษัทเบียร์ชั้นนำของเมืองไทย กับน้ำขิงนักศึกษาฝึกงานเรียนอยู่ชั้นปีที่4 คณะเศรษฐศาสตร์มหาวิทยาลัยชื่อดัง ความรักเกิดขึ้นเมื่อเธอต้องรับบทบาทเป็นผู้ช่วยจำเป็นของท่านรองฯมือใหม่ เขาเกรี้ยวกราดไม่อ่อนโยนสักนิด ซ้ำยังดูถูกว่าเธอเป็นแค่นักศึกษาฝีกงานคงไม่มีความสามารถมากพอที่จะเป็นผู้ช่วยของเขาได้ น้ำขิงจึงพิสูจน์ตัวเองให้เขารู้ว่าเธอมีความสามารถ เมื่อทั้งสองใกล้ชิดกันมากขึ้นจึงเกิดเป็นความรักขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

"ทำไม เธอไม่บอกฉันเรื่องลูก" "บอกไปแล้วจะได้อะไร บอกเพื่อให้คุณหัวเราะเยาะ สมน้ำหน้างั้นเหรอ" "หัวเราะเยาะ?? สมน้ำหน้า??? เธอเอาอะไรคิด" "ก็หรือไม่จริง คุณบอกฉันตลอดว่าไม่อยากมีลูกมาตลอด แล้วอีกอย่างตอนนั้นเราสองคนก็เลิกกันไปแล้วและคุณก็มีแฟนใหม่แล้วจะให้ฉันไปบอกให้คุณรับผิดชอบเหรอ" "ก็เลยอุ้มท้องพาลูกฉันหนีมาอยู่เชียงใหม่" "ไม่ได้หนี แค่อยากมาเริ่มต้นชีวิตใหม่" "แล้วแฟนใหม่เธอล่ะ พอมันรู้ว่าเธอท้องลูกของฉันมันก็เลยทิ้งสินะ" "ฉันไม่เคยมีแฟนใหม่ ไม่เคยมีอะไรกับใครทั้งนั้น หยุดใส่ความกันซะที" "ฉันไม่เชื่อ"

คนรักที่จากไปอย่างไร้เหตุผล กลับมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีกครั้งในรอบ 5 ปี เขาจะทำอย่างไร “ทุกครั้งทำไมต้องมีผมที่เจ็บอยู่คนเดียว คุณเลือกจะใจร้ายกับผมก่อนก็อย่าหาว่าผมเป็นคนเลวก็แล้วกัน!!” เธอ และ เขา .....เคยรักกันมาก่อน "ทั้งสอง" เคยสัญญาว่าจะแต่งงานกันหลังจากที่เขาได้รับตำแหน่งใหม่แต่ทว่า..... "เธอ" กลับทิ้งเขาไปเหลือเพียงแหวนหมั้นแทนใจที่เขาเคยสวมให้ 5 ปีผ่านมาเธอมาปรากฎตัวต่อหน้าเขาอีกครั้ง หลังจากที่เขาพยายามตามหามาร่วม 4 ปี “ผมให้คำตอบที่คุณอยากรู้ในทุก ๆ คำไปแล้ว ทำไมตอนนี้คุณถึงไม่กล้าตอบคำถามของผมล่ะ” “เรื่องนี้…ไม่ได้เกี่ยวกับการรักษาคุณพ่อไม่ใช่เหรอคะ” “คุณรู้ได้ยังไงว่าไม่เกี่ยวข้องกับการรักษา ถ้าผมบอกว่าจะไม่รักษาคุณพ่อของคุณถ้าคุณไม่ตอบคำถามผมมาคุณจะทำยังไง” “หมอคะ อย่า….อย่าล้อเล่นแบบนี้สิคะนี่มันชีวิตคนนะคะ” “แล้วที่คุณทิ้งชีวิตผู้ชายคนหนึ่งให้จมกับความทุกข์เมื่อห้าปีก่อนนั่นล่ะ คุณไม่คิดที่จะรับผิดชอบอะไรสักหน่อยเหรอ”