แก้แค้น

ในวันแม่ ฉันอยากส่งของขวัญให้แม่สามี แต่ไม่คิดว่าจะเห็นแม่สามีพาชายผิวสีคนหนึ่งเข้ามาในห้อง ครึ่งชั่วโมงต่อมา แม่สามีก็เดินออกจากห้องด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ...

เขายัดเยียด ตราหน้าเธอว่าเป็นเมียน้อย ไม่มีสิทธิ์แม้แต่แก้ต่างให้กับตัวเอง… ความลับนำพาความสัมพันธ์ มาซึ่ง รัก โลภ โกรธ และลุ่มหลง พัวพันกันจนเกินกว่าจะปล่อยมือ แม้อีกคนจะอยากจากไปแค่ไหน สายสัมพันธ์เล็ก ๆ กับตราตรึงผูกมัดให้อยู่ข้างกายซึ่งกัน

คุณชายที่อยู่ในกลุ่มคนนั้นคือแฟนของฉันเอง แต่เพื่อทำให้นักศึกษาหญิงคนหนึ่งหัวเราะ จึงได้ผลักฉันตกลงไปในทะเลตอนฉลองวันเกิดให้ฉันบนเรือยอร์ช แถมยังล้อเลียนฉันว่าเป็นคนที่ว่ายน้ำไม่เป็นอีก แต่ฉันกลัวน้ำจริง ๆ สุดท้ายต้องเข้าห้องไอซียู และเขาก็เอาชนะใจเทพธิดาได้ หลังจากฟื้นขึ้นมา เขาจับมือฉันและขอโทษ แต่ฉันกลับมองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแปลกใจ “คุณ! คุณเป็นใคร?” หมอสมองบอกว่าฉันได้รับบาดเจ็บบริเวณศีรษะ และทำให้สูญเสียความทรงจำเกี่ยวกับเขา แต่เขาพูดอย่างบ้าคลั่งว่าเขาเป็นแฟนของฉัน ฉันทนไม่ไหวจึงโต้เถียงกลับไป “แฟนของฉันคือโจวจี้หลิ่นต่างหาก!” ทุกคนต่างรู้ดี ว่าโจวจี้หลิ่นเป็นศัตรูคู่อาฆาตของเขา

เธอรู้ดีว่าสิ่งกำลังทำมันช่างโง่เง้า เรียกร้องไปก็ไร้ค่า แต่เธอก็ยังหวังว่าท่านจะสนใจ แสดงความรักความห่วงใยใส่ใจต่อเธอ เหมือนที่ท่านแสดงกับภรรยาใหม่ของท่านบ้าง พนิดาเช็ดน้ำตาลวก ๆ เมื่อมันไหลมาประจานความอ่อนแอในหัวใจ ไม่ว่าจะทำตัวดีหรือไม่ดี ท่านก็ไม่เคยมองเธอดีเลย ในเมื่อเป็นคนชั่ว ไม่เคยดีอะไรในสายตาของท่านอยู่แล้ว เธอก็จะชั่วให้สุดไปเลย ดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะไปสะดุดกับคนร่างกำยำ ที่นั่งดื่มกับผู้ชายหกคน ใบหน้าของเขาหล่อเหลาคมคาย เขาโดดเด่นกว่าใครในสายตาของเธอ เขาเป็นคนหน้าตาดี มีผู้หญิงนั่งอยู่ข้าง ๆ อีกสองคน ดื่มกันหัวเราะกันอย่างมีความสุข ทุกคนบนโลกนี้กำลังมีความสุข ยกเว้นเธอที่ไม่เคยมีความสุขเลย ตั้งแต่แม่จากไป เธอหยัดกายลุกขึ้นเดินตรงไปหาเขา เเม้ร่างเล็กจะเซถลา แต่เธอก็เดินไปจนถึงเป้าหมายจนสำเร็จ มือบางยันกับพื้นโต๊ะแล้วโน้มตัวมองคนตรงหน้า ท่ามกลางสายตาชายฉกรรจ์ที่นั่งร่วมโต๊ะกับคนที่เธอสนใจ "นอนกับฉันไหม ฉันให้นายห้าพัน!"

“หึ!! จำไว้ ศักดิ์ศรีของเธอไม่มีตั้งแต่เธอเซ็นสัญญาแล้วอันดา”

ในวันเกิดของลูกชาย สามีของฉันขอให้คนที่เขาชอบมาที่บ้านเพื่อไปรับลูกชาย ฉันปฏิเสธที่จะปล่อยเขาไปอย่างดื้อรั้น และในช่วงทางตัน ก็เกิดไฟไหม้ที่โถงทางเดิน ศีรษะของฉันถูกหินที่ตกลงมากระแทก และศีรษะของฉันก็เลือดออก แต่ลูกชายของฉันก็ไม่ได้รับอันตรายใด ๆ ภายใต้การคุ้มครองของฉัน แต่เมื่อสามีนักดับเพลิงมาช่วยผู้คน ลูกชายก็คว้าหน้ากากป้องกันแก๊สพิษเพียงชิ้นเดียวไปมอบให้ที่คนสามีชอบ “ป้าหลานหลานสุขภาพไม่ค่อยดี พ่อช่วยไว้ก่อนเถอะ แม่แค่รอให้ลุงคนอื่นช่วยคุณ!” ฉันเฝ้าดูพวกเขาจากไปพร้อมกับรอยยิ้มเบี้ยวบนริมฝีปากของฉัน ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งหมดจะลืมไปว่า ฉันเป็นโรคหอบหืดอย่างรุนแรง และถ้าไม่มีหน้ากากป้องกันแก๊สพิษฉันก็คงจะตาย

แต่งงานกับเซิ่งหวยอานปีที่สอง เขาพาผู้หญิงข้างนอกกลับเข้ามาในบ้าน ตอนที่สบตากับฉัน เซิ่งหวยอานยิ้มอย่างไม่แยแส : “หนานอี้ บางที คุณเองก็น่าจะลองบ้างนะ” “คนที่ทั้งอ่อนเยาว์และมีชีวิตชีวา ช่างแตกต่างออกไปเสียจริง” ฉันรู้ว่าเขาเพียงพูดหยั่งเชิงเท่านั้น แต่ไหนแต่ไรมาเขาชอบทรมานและแกล้งฉันเสมอ ทว่าเขาไม่รู้ว่าครั้งนี้ ฉันหวั่นไหวเข้าจริงๆแล้ว หลังจากนั้น เขาจ้องไปที่รอยขีดข่วนตรงช่วงท้องและเอวของ “เด็กสาว” ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ “เสิ่นหนานอี้ คุณกล้าที่จะจริงจังแบบนี้ได้อย่างไร?”

ตกลงมาจากตึกพร้อมผู้หญิงที่คู่หมั้นรักแต่ไม่อาจแต่งงานด้วย คู่หมั้นที่เป็นหมอกลับช่วยนางในดวงใจของตัวเองก่อน ปล่อยฉันที่เลือดออกอย่างหนักให้รอรถพยาบาล ก่อนจะตาย ฉันขอร้องเขาไม่ให้ทิ้งฉันไว้ ลู่ซือเหิงเตะมือของฉันออกไป “หลินหร่วน มีน้ำใจหน่อยได้ไหม? ไม่เห็นหรือไงว่าหย่าฉีสลบไป? เรื่องที่เธอผลักเขาตกตึก ไว้ฉันค่อยกลับมาคิดบัญชีกับเธอ” แต่บัญชีนี้ ลู่ซือเหิงไม่มีโอกาสได้แก้แค้นแล้ว เพราะหลังจากที่เขาอุ้มผู้หญิงที่เขาเฝ้ารักจากไป ฉันกับลูกในท้องก็ได้ตายไปพร้อมกันแล้ว

เมื่อผู้ชายของแม่เลี้ยงที่เธอเกลียดชังได้ครอบครองความสาวของเธอ แต่เขาก็ยังคงรักใครแม่เลี้ยงของเธออยู่ไม่ห่างหาย ทำให้เธอเจ็บแสนเจ็บ และตั้งใจไว้ว่าผู้ชายคนนี้จะไม่มีวันได้แตะต้องเธออีกต่อไป... แต่ทำไมนะ ทุกครั้งที่เขาชิดใกล้เธอก็อ่อนปวกเปียกยินยอมพร้อมใจไปกับเขาทุกลีลารักร้อนแรงและคอยแต่จะร่ำร้องหาเขาอยู่ร่ำไป...

สามปีก่อน ฉันเป็นสมาชิกทีมสำรวจทางวิทยาศาสตร์ที่มีอนาคตไกลที่สุด แต่หลังจากที่เข้าไปในแอนตาร์กติกา ฉันกลับถูกคนรักของกู้จิ่นเซิน ผู้ชายที่เป็นคู่หมั้นของฉันฆ่าตาย เธอขโมยเสบียงและกรีดใบหน้าของฉันจนเละ ก่อนจะผลักฉันตกเรือ มันน่าเศร้าตรงที่ตอนฉันตาย ฉันกำลังท้องลูกคนที่สองของฉันและกู้จิ่นเซินอยู่ แต่เมื่อทีมกู้ชีพมาถึง เธอกลับกล่าวหาว่าฉันขโมยเสบียงของเธอและกระโดดน้ำหนีความผิดไป กู้จิ่นเซินเป็นคนเขียนรายงานด้วยตัวเอง และลบชื่อฉันออกจากทีมสำรวจ ตั้งแต่นั้นฉันก็กลายเป็นที่รังเกียจของทุกคนในทีม จนกระทั่งสามปีต่อมา ก็มีคนพบศพที่ถูกแช่แข็งเป็นเวลานานของฉัน