พันธะร้ายแสนรัก ความจริงแล้วการที่เขากลับมาที่ไทยในครั้งนี้เขาไม่ได้จะมาสร้างครอบครัวกับเธอหรอกนะ แต่เขาตัดสินใจดีแล้วว่าเขาอยากจะมาหย่ากับเธอเพราะตอนนี้เขาโตขึ้นแล้ว โตขึ้นมากกว่า 4 ปีที่แล้วและผ่านเรื่องราวที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต เขาอยากจะเป็นคนที่กล้าตัดสินใจด้วยตัวของเขา เขาจะไม่ยอมอยู่ใต้อาณัติขอพ่อหรือย่าของเขาอีกแล้ว “ผมตัดสินใจแล้วนะ” สายตาคู่คมจ้องสบตาของเธอด้วยแววตาที่แน่วแน่ “ผมว่าเราหย่ากันเถอะ” รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของเธอกลับเลือนหายไปในทันทีเหมือนคำพูดของเขานั้นกระชากทั้งความสุขและความปรารถนาของเธอให้หลุดออกไปจากชีวิตโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว “คุณว่าอะไรนะ” “เราไม่ได้รักกันและผมคงจะอยู่กับคุณในฐานะสามีต่อไปไม่ได้ ผมทำไม่ได้จริง ๆ มันทรยศความรู้สึกของผม” คำพูดของเขามันทำให้เธอขัดใจเป็นที่สุด เธอไม่ได้เสียใจที่เขาพูดว่าเราไม่ได้รักกันเพราะความจริงมันก็เป็นอย่างนั้นแหละ ตั้งแต่ที่จดทะเบียนสมรสกันมา 4 ปีก็ไม่ได้เจอหน้าค่าตากันเลย เธอเพิ่งจะมาเห็นหน้าของสามีที่จดทะเบียนด้วยก็วันนี้นี่ “ฉันไม่หย่า”
View More“ทำไมคุณถึงพูดโกหก”
“โกหก” เธอทวนคำพูดของเขาแล้วเลิกคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงถามว่าเธอโกหกเรื่องอะไร
“ก็โกหกว่าคุณไปหาผมทุกเดือนและพย่าามที่จะมีลูกกับผม”
“ก็เราจดทะเบียนสมรสกันมา 4 ปีแล้ว เราก็ควรจะมีลูกกันสักที” เธอพูดออกมาอย่างไม่อายปาก จนชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากันด้วยความไม่สบอารมณ์ เมื่อพูดถึงคำว่าลูกมันก็สะกิดใจของเขาให้นึกถึง 4 ปีที่แล้วความเจ็บปวดยังบาดลึกอยู่ในใจของเขาไม่มีวันจาง
ความจริงแล้วการที่เขากลับมาที่ไทยในครั้งนี้เขาไม่ได้จะมาสร้างครอบครัวกับเธอหรอกนะ แต่เขาตัดสินใจดีแล้วว่าเขาอยากจะมาหย่ากับเธอเพราะตอนนี้เขาโตขึ้นแล้ว โตขึ้นมากกว่า 4 ปีที่แล้วและผ่านเรื่องราวที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต เขาอยากจะเป็นคนที่กล้าตัดสินใจด้วยตัวของเขา เขาจะไม่ยอมอยู่ใต้อาณัติขอพ่อหรือย่าของเขาอีกแล้ว
“ผมตัดสินใจแล้วนะ” สายตาคู่คมจ้องสบตาของเธอด้วยแววตาที่แน่วแน่
“ผมว่าเราหย่ากันเถอะ” รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของเธอกลับเลือนหายไปในทันทีเหมือนคำพูดของเขานั้นกระชากทั้งความสุขและความปรารถนาของเธอให้หลุดออกไปจากชีวิตโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว
“คุณว่าอะไรนะ”
“เราไม่ได้รักกันและผมคงจะอยู่กับคุณในฐานะสามีต่อไปไม่ได้ ผมทำไม่ได้จริง ๆ มันทรยศความรู้สึกของผม” คำพูดของเขามันทำให้เธอขัดใจเป็นที่สุด เธอไม่ได้เสียใจที่เขาพูดว่าเราไม่ได้รักกันเพราะความจริงมันก็เป็นอย่างนั้นแหละ ตั้งแต่ที่จดทะเบียนสมรสกันมา 4 ปีก็ไม่ได้เจอหน้าค่าตากันเลย เธอเพิ่งจะมาเห็นหน้าของสามีที่จดทะเบียนด้วยก็วันนี้นี่แหละ และวันนี้ก็เป็นวันที่เขาชวนเธอไปหย่า
“ฉันไม่หย่า” เธอพูดเสียงดังฟังชัด หญิงสาวหมุนตัวและเดินออกไปจากดาดฟ้าทันทีเพราะไม่อยากที่จะพูดอะไรไว้มากกว่านี้ เธอยอมรับว่าตอนนี้เธอโมโหมาก โมโหจนแทบจะหายใจไม่ออกเขาเป็นใครกันที่กล้ามาขอหย่ากับเธอ เธอสิต้องขอหย่ากับเขาแต่ก่อนที่จะหย่ากันเธอขอสิ่งเดียวนั่นก็คือสิ่งที่จะทำให้เธอได้ทุกสิ่งทุกอย่างจากน้ำพักน้ำแรงของแม่ของมาเป็นของเธอเสียก่อน นั่นก็คือการที่จะต้องมีลูกชายกับเขาแล้วเธอจะได้ห้างสรรพสินค้าที่เป็นหยาดเหงื่อของแม่เธอ เธอถึงจะชวนเขาหย่าไม่ใช่ให้เขามาชวนภรรยาไปหย่าทั้งที่ยังไม่ได้ปั๊มลูกกันเลยด้วยซ้ำ เรื่องอะไรเธอจะหย่าให้โง่สิ ชีวิตเธอคงต้องจบเห่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปและสิ่งที่เธอทุ่มเทมาตั้งหลายปีดีดักมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ
ตอนที่ 29จัดการนังตัวดี สิตา! “ไปพี่กลับบ้าน” เขาแบกพี่ชายขึ้นหลังทันที“ฉันว่าคุณหน้าด้านมากเลยนะที่กล้าวางยาคนที่เขามีภรรยาอยู่แล้ว คุณอดอยากปากแห้งมากหรือไงถึงหาผัวของตัวเองไม่ได้ หน้าตาก็ไม่ใช่ขี้ริ้วขี้เหร่ แต่ทำไมเป็นคนใจง่ายคิดจะรวบหัวรวบหางผัวของคนอื่น เธอมีปมมากหรือยังไงถึงชอบแย่งผัวของชาวบ้านนัก” บัดนี้ใบหน้าสวยดูโกรธเคืองไม่น้อย ถ้าไม่ได้นวพลไม่รู้ว่าธมกรจะเสียท่าให้ผู้หญิงร้ายกาจคนนี้ไปแล้ว เธออยากจะกระชากหัวของสิตาด้วยซ้ำแต่แล้วเธอก็ยังคงจะต้องไว้หน้าสามีของเธอบ้าง แต่ถ้าจะให้เรื่องมันเงียบไปก็คงเป็นไปไม่ได้อย่างน้อย เธอก็ได้ป่าวประกาศให้โลกรู้ไปเลยว่าผู้หญิงคนนี้หน้าด้านและไร้ยางอายขนาดไหน“ตาเปล่านะคะ ตาไม่ได้ทำ”สิตาวิ่งหนีออกไปจากห้องด้วยความอับอาย“ขอบคุณมากนะคะที่คุณมาเห็นพอดีไม่อย่างนั้น...” ตีรณาไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเราวุ่นวายอะไรกันขึ้นมาอีก
ตอนที่ 28โดนวางยา “ปึง!” เสียงอะไรบางอย่างกระแทกกับบานประตู เมื่อเธอกำลังจะปิดห้องด้วยความสงสัย เธอก็เปิดประตูออกไปดูก็เห็นผู้ชายคนหนึ่ง เธอจำเขาได้แม่นว่าผู้ชายคนนี้แหละที่ทำให้เธอเสียแผนเมื่อคราวก่อน“เฮ้ย!” สิตารีบออกแรงดันประตูให้ปิดลงแต่กลับสู้แรงของนวพลไม่ได้ “ว้าย!” นวพลดังประตูสู้สุดแรงเพราะเขาจะปล่อยให้ธมกรตกอยู่ในเงื้อมมือของเธอไม่ได้ สิตาที่อยู่ด้านหลังประตูก็เสียหลังล้มก้นจั้มเบ้าเลยทีเดียว“นี่คุณทำอะไร” “ผมสิต้องถามว่าคุณกำลังทำอะไร”“พี่กร พี่กร ตื่น ๆ ผมจะพากลับบ้าน” เขาเข้าไปพยุงลูกพี่ลูกน้องด้วยท่าทางเป็นกังวล“นี่อย่าบอกนะว่าคุณวางยาพี่ชายผม” สิตามีท่าทางอึกอักเธอแทบจะเถียงไม่ออกด้วยซ้
ตอนที่ 27ฉันไม่สวยเหรอ “ก็ได้ค่ะ ฉันไว้ใจคุณ” เธอตอบโกหกไปคำโตทั้ง ๆ ที่เธอไม่ไว้ใจเขาเลยสักนิดและไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนั้นที่จ้องจะงาบสามีของคนอื่นเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วไม่ว่าตีรณาจะพย่าามจะหลับนอนกับเขากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแต่แล้วก็ไม่เป็นผล ชายหนุ่มยังใจแข็งและยังนิ่งไม่สะทกสะท้านทั้งยังแยกห้องนอนกับเธออยู่ทุกวัน เมื่อไลลาเห็นใบหน้าของผู้เป็นเจ้านายนั้นขมวดนุ่นขึ้นมาอีกแล้ว“ช่วงนี้คุณนาเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมดูใจลอย ๆ”“ฉันสงสัยไลลา” “สงสัยอะไรเหรอคะ” “ฉันไม่สวยเหรอ” “สวยสิคะ ใครบอกว่าคุณนาไม่สวย ทั้งสวย ทั้งแซ่บ”“แล้วทำไมคุณ
ตอนที่ 26ผมรู้ทุกอย่าง “ใครอยากจะเป็นเล่าประธานบริษัท ผมอยากจะใช้เงินเฉย ๆ มากกว่า” ว่าแล้วน้องชายจอมเจ้าเล่ห์ก็หัวเราะร่าออกมาและมองตามแผ่นหลังของพี่สาวที่กำลังเดินเข้าประชุมหลังจากที่เธอประชุมเสร็จจนรู้สึกเหนื่อยล้าจึงเดินเข้ามาในห้องแต่เท้าเรียวกลับต้องชะงัก ไลลาที่เดินตามมาก็ชนเข้ากับแผ่นหลังของเธอเต็ม ๆ“โอ๊ย! หยุดทำไมคะคุณนา”“ทำไมน้องชายของฉันยังอยู่ที่นี่” “ก็คุณก้องบอกว่าเหนื่อยอยากจะนอนก็เลยนอนบนโซฟานี่ล่ะค่ะ” เมื่อก้องภพได้ยินเสียงของพี่สาวก็งัวเงียตื่นขึ้นมานั่งบนโซฟาแล้วส่งยิ้มด้วยท่าทางยียวนให้กับเธอ “วันนี้พี่เหนื่อยแล้วนะ นายจะหาเรื่องอะไรอีก”&n
ตอนที่ 25 ผมรู้นะ ณ บริษัทรักษิโรทัย“ก๊อก ๆ ๆ” ตีรณากำลังทำงานอยู่แต่แล้วเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นคิวเรียวก็ขมวดมุ่นหุ้นเข้าหากัน เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอคือก้องภพที่ยืนยิ้มให้เธออย่างอารมณ์ดี“นายมีอะไร”“ผมก็คิดถึงพี่ขึ้นมาน่ะสิ” คำว่าคิดถึงของเขาคงไม่ใช่เรื่องน่ายินดีกับเธอสักเท่าไหร่ เพราะปกติแล้วเธอกับเขาแทบจะไม่คุยกันเลยด้วยซ้ำนอกจากว่าเขามีเรื่องจะมาเยาะเย้ยถากถาง หรือจะเข้ามาหาเรื่องเธอถึงได้มาหาเธอถึงห้องทำงานขนาดนี้“ไม่ได้แข่งรถเหรอ” เธอถามออกไปเสียงห้วนเพราะปกติน้องชายคนละแม่ของเธอนั้นไม่ค่อยจะมาทำงานที่บริษัทเท่าไหร่ เอาแต่ไปทำในสิ่งที่เขาชอบนั่นก็คือการแข่งรถในสนามแข่งจนแทบไม่มีเวลาทำการทำงาน“ไม่หรอกครับวันนี้ผมว่างน่ะ ว่าแต่พี่มีอะไรให้ผมช่วยไหม” ตีรณาเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถามว่าเขาเนี่ยนะจะมาช่วยงานเธอ จริง ๆ จะมาขอเง
ตอนที่ 24 รับปาก “เดี๋ยว ๆ ๆ คุณไม่เอาน่า คุณจะโกรธผมอะไรนักหนาทั้ง ๆ ที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย” “ผิดสิ ผิดที่หนึ่งฉันบอกให้คุณกลับบ้านสี่โมงครึ่งทุกวัน แต่คุณดันกลับมาถึงบ้านทุ่มสองทุ่มเพราะไปส่งผู้หญิงคนนั้น”“ส่วนข้อที่สองคุณไปทำอะไรต่อมิอะไรกับผู้หญิงคนนั้นแล้วยังให้ผู้หญิงคนนั้นเอาน้ำหอมทามาเต็มตัวอีก”“มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพูดซะหน่อย” เขาเอื้อมมือไปจับที่ข้อมือเล็กของตีรณา “ปล่อยนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” เธอพย่าามสะบัดข้อมือของตัวเองให้หลุดแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระเลย “ก็ได้ ก็ได้ เอาเป็นว่าวันนี้ผมจะรีบกลับบ้าน ถึงเวลาสี่โมงครึ่งเมื่อไหร่ผมจะออกจากที่ทำงานเลย
Comments