ร้อนรักตำหนักใน

บรรยากาศภายในตำหนักโม่ลี่ฮวา(ดอกมะลิ) ที่เงียบเหงาราวกับวัดร้าง พลันเกิดความโกลาหลอลหม่านขึ้น เมื่อร่างบอบบางของพระชายาลำดับสี่ในองค์รัชทายาทหยวนซี ซึ่งบรรทมหลับอยู่บนเตียงเป็นเวลาสามวันสามคืนเต็ม มีความเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย“องค์หญิงหลี่น่าทรงขยับได้แล้ว!” แม่นมหวงหลาน ซูปี้กับซูลี่นางกำนัลที่ติดตามองค์หญิงน้อยมาจากแคว้นฉงเยว่ ทั้งสามต่างพากันดีอกดีใจ “ข้าจะไปตามหมอหลวงเฉิง” ซูปี้ขันอาสาไม่มีใครรู้สาเหตุที่องค์หญิงหลี่น่าเป็นลมหมดสติ เพราะหลังจากนางถูกองค์รัชทายาทเรียกตัวไปปรนนิบัติที่ตำหนักหนิงเฉิง (ความสำเร็จแห่งสันติสุข) เวลาผ่านไปเพียงครึ่งชั่วยาม ทหารองครักษ์ประจำพระราชวังไป๋อวี้ (หยกขาว) ก็นำร่างไร้สัมปชัญญะขององค์หญิงหลี่น่ากลับมาส่งที่ตำหนักโม่ลี่ฮวา โดยปราศจากคำอธิบายองค์รัชทายาทไม่ได้ย่างกรายมาเยี่ยมเยือนนางแม้แต่ครั้งเดียว มิหนำซ้ำพระองค์ยังมีรับสั่งให้พระชายาหลี่น่าเสวยโอสถรักษาพระวรกายอยู่ภายในตำหนักเป็นเวลาหนึ่งเดือน กล่าวตามตรงก็คือ หยวนซีลงโทษกักบริเวณหลี่น่านั่นเองหมอหลวงเฉิงตรวจชีพจรและฝังเข็มเงินกระตุ้นเลือดลมให้พระชายาตัวน้อย ครู่ต่อมาเปลือกตาบางใสที่ปิดสนิ

“ข้าไม่ได้แตะต้องสตรีขี้ขลาดตาขาวผู้นั้นแม้แต่ปลายเล็บ นางทะเล่อทะล่าเข้ามาเจอเหมยซินกำลังบีบนวดให้ข้า แล้วนางก็เป็นลมล้มพับไปเอง”“นางคงไม่รู้จักวิธีปรนนิบัติบุรุษเพศกระมัง” ซ่งเหยียนหมิงเห็นภาพ เนื่องจากกระบวนการบีบนวดของตำหนักไป๋อวี้นั้นไม่ธรรมดา “นางอายุสิบห้าแล้ว แต่ผอมแห้งราวกับเด็กอายุสิบสอง” “ดอกไม้ที่ขาดน้ำ มิอาจเบ่งบาน” ซ่งเหยียนหมิงพูดสัพยอก ก่อนจะยกจอกสุราดื่มจนหมดจอกซ่งหยวนซีมีรสนิยมเป็นเลิศ ทุกสิ่งที่เขาครอบครองต้องผ่านการเลือกเฟ้นมาอย่างสมบูรณ์แบบกระทั่งบ่าวไพร่นางกำนัลในวังไป๋อวี้ยังคัดสรรค์รูปร่างหน้าตา พระชายาและพระสนมทุกนางล้วนเป็นสุดยอดโฉมสะคราญ และมีเรือนร่างงามสะพรั่งเต็มเปี่ยมล้นด้วยเสน่ห์แห่งสตรีเพศ ยกเว้น... พระชายาน้อยหลี่น่า นางคือความอัปยศ ที่เขาได้มาเพราะตำแหน่งทางการเมือง! เวลาบ่ายคล้อย ขันทีฉางเจ๋อเดินประคองถาดป้ายหัวเขียว เข้ามาภายในตำหนักหนิงเฉิงอย่างนอบน้อม “กระหม่อมนำป้ายหัวเขียว มาให้ไท่จื่อเลือกพระสนมชายาที่จะถวายงานคืนนี้พะย่ะค่ะ” ฉางเจ๋อกล่าวเสียงเบา“ให้อี๋ชินอ๋องเลือกแทนข้า” ซ่งหยวนซียิ้มให้ญาติผู้น้องอย่างมีความหมาย ไม่ต้องพูดให้เปลืองน

“เจ้าอยากโดนของใคร... พูด” ซ่งหยวนซีคาดคั้น หลี่รี่ตอบแบบไม่คิด “หม่อมฉันอยาก... ทั้งสองพระองค์”ซ่งหยวนซีเดินไปอยู่เบื้องหน้าหญิงร่าน นางรีบลุกขึ้นมาเพื่อถอดกางเกงตัวในออกจากสะโพกสอบ “โอ...” หลี่รี่ครางเสียงแผ่ว นางกอบกุมท่อนเนื้อใหญ่ยาวด้วยสองมือ ส่วนปลายหนาหนักทำให้มันชี้ลงต่ำ นางแลบปลายลิ้นชื้นเลียกินหยาดหยดน้ำกามบนหัวเห็ดสีแดงก่ำ เลาะไล้รอบขอบบานบากระรัว จะก่อนอ้าปากครอบดุ้นเอ็นเขื่องเอาไว้ ห่อกระพุ้งแก้มดูดดื่มรสชาติความเป็นชาย แล้วผงกศีรษะขึ้นลง ขึ้นลง... ด้วยจังหวะลีลาอันเร้าใจ“อาาา...” ซ่งหยวนซีครางสยิว เอาฝ่ามือประคองท้ายทอยของหญิงสาว พลางเดาะสะโพกสอบ ดันความยาวทะลวงผ่านลำคอของนาง แทงเข้าไปจนสุด ดึงออกมา แล้วแทงเข้าไปใหม่...หลี่รี่คับปากคับคอจนน้ำตาปริ่ม นางใช้มือข้างหนึ่งปรนเปรอความสุขให้ตัวเอง พลางชำเลืองไปทางอี๋ชินอ๋องซึ่งกำลังจ้องมององค์รัชทายาทเล่นเสียวกับปากของนางอย่างเมามัน ซ่งเหยียนหมิงยกสุราดื่มจนหมดจอก จากนั้นก็ลุกขึ้นถอดกางเกงชั้นใน แล้วเดินเข้าไปร่วมวงสังวาสกับสหายรักและพระสนมคนงาม ดุ้นเอ็นแข็งร้อนในมือแต่ละข้างของหลี่รี่ มีขนาดยาวใหญ่จนกุมนิ้วไม่รอบ ทว่า

ปวดกะบาลจริงๆ... นี่มันคล้ายกับฉากดราม่าในละครย้อนยุคของซีรี่ส์ไต้หวันเรื่องล่าสุด ซึ่งลีน่าเคยรับเล่นเป็นนางร้ายอันดับสอง แถมบรรยากาศยังดูเหมือนกันอย่างกับว่าใช้พล็อตเรื่องเดียวกัน!“เฮ้อ... ค่อยยังชั่วหน่อย วันนี้มีกับข้าวแค่ห้าอย่าง ปกติข้าก็กินไม่เคยหมด อะไรที่มีมากเกินไปก็ดูสิ้นเปลืองและเปล่าประโยชน์” นายหญิงตัวน้อยแสร้งทำเป็นบ่นพึมพำ แม่นมหวง ซูปี้กับซูลี่ ต่างมองสบตากันเลิกลั่กไปมาด้วยสีหน้าประหลาดใจ เนื่องจากพระชายาหลีน่าเป็นคนจิตใจอ่อนไหว หากมีเรื่องใดกระทบกระทั่งเพียงแค่เล็กน้อย นางก็จะมีอาการเหม่อลอยและจมอยู่กับความโศกเศร้าไปตลอดทั้งวัน“วันนี้ ข้าอยากไปเดินเล่นในตัวเมือง” จู่ๆ ลีน่าหลุดปากพูดขึ้นมา ตลอดเวลาสามวันสามคืนที่เธออาศัยอยู่ในร่างนี้ หญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองมีสภาพไม่ต่างจากเฟอร์นิเจอร์ที่ถูกจัดวางไว้ในห้องเพื่อให้ฝุ่นเกาะเท่านั้น“พระชายาจะทำเช่นนั้นไม่ได้นะเพคะ ทรงลืมไปแล้วหรือเพคะว่า ไท่จื่อทรงมีรับสั่งให้พระชายาพักผ่อนรักษาตัวอยู่แต่ภายในตำหนักโม่ลี่ฮวา จนกว่าจะครบเวลาหนึ่งเดือนเต็ม” แม่นมหวงกล่าวท้วงขึ้นมาทันที บ้าจริง... นี่มันคำสั่งกักบริเวณชัดๆ ลีน่าลอบระ

ไม่รู้ว่าเป็นความโชคดีหรือเป็นความอาภัพ ที่องค์ไท่จื่อไม่เคยแสดงความโปรดปรานในตัวองค์หญิงหลี่น่า พระองค์ผลักไสนางพร้อมกับบริวารทุกชีวิตมาอาศัยที่ตำหนักโม่ลี่ฮวา ซึ่งอยู่ห่างไกลจากตำหนักหนิงเฉิงชนิดที่ว่ายืดคอยาวเป็นยีราฟก็ไม่สามารถมองเห็นกระเบื้องมุงหลังคา อีกทั้งตำหนักโม่ลี่ฮวายังอยู่ทางทิศใต้ด้านหลังสุดของแนวกำแพงล้อมรอบพระราชวังไป๋อวี้ ติดกับชายป่าที่เชื่อมต่อแนวหุบเขาเฉิงซาน สถานที่ล่าสัตว์ของเหล่าเชื้อพระวงศ์ ในบรรดาเมียน้อยเมียใหญ่ทั้งสิบหกคนขององค์รัชทายาท พระสนมลำดับที่สิบสองอาจจะดูน่าสมเพชเวทนามากที่สุด เพราะไม่ได้ถูกเลือกให้ถวายการรับใช้ แต่ความจริงแล้ว ตอนนี้...“การได้นอนอยู่บนกองเงินกองทองนี่ช่างรู้สึกดีเหลือเกิน”ลีน่ากลิ้งตัวไปมาบนผ้าห่มที่คลุมทับทรัพย์สินมรดกที่ตกทอดมาจากองค์หญิงหลี่น่า หากนำมันกลับไปพร้อมกับเธอที่โลกยุคปัจจุบันได้ ลีน่าจะต้องกลายเป็นดารานักแสดงที่ร่ำรวยมากที่สุดในโลกแน่นอน ก๊อกๆ เสียงคนเคาะประตู ฉุดกระชากดาราสาวกลับมาสู่สภาพความเป็นจริง ร่างบางรีบเอาแขนกวาดเก็บแก้วแหวนเงินทองใส่หีบเก็บสมบัติอย่างกระวีกระวาดว่องไว“พระสนมเพคะ” แม่นมหวงเอามือเคาะประต