ตุ๊กตาหมีสีเหลือง

ขณะที่พวกเขานั่งกินข้าวกันอยู่ที่โรงอาหาร บรรยากาศในช่วงบ่ายคล้อยยังคงเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยจอแจของนักศึกษา คนเดินผ่านไปมาถือถาดอาหาร บ้างนั่งจับกลุ่มคุยกัน บ้างจดจ่ออยู่กับจอโทรศัพท์

จู่ๆ รุ่นพี่ต่างคณะก็เดินเข้ามาหากนก พร้อมกับยื่นกล่องของขวัญขนาดใหญ่ให้โดยไม่พูดอะไรนัก กนกเงยหน้ามองงงๆ พลางรับของมา ก่อนที่พี่คนนั้นจะเดินจากไปท่ามกลางสายตาสงสัยของเพื่อนๆ

“มิวกับพราวแซวเขาว่า เดี๋ยวนี้ฮอตมาก มีคนเอาของมาให้ตลอดเลยนะ”

“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก” กนกตอบเรียบๆ พลางมองกล่องของขวัญในมือ

“หรือจะเป็นพี่รหัสที่กำลังจะซิ่วไปเรียนที่อื่น?” มิวตั้งข้อสันนิษฐาน

“ไม่รู้อะ” กนกส่ายหน้า

พราวเบิกตากว้าง มือเกาะโต๊ะพลางเขย่าเบาๆ “แต่กล่องใหญ่มากอ่ะ! อยากดูแล้ว!”

“เดี๋ยวเลิกเรียนก่อน ค่อยมาดูกัน” กนกหัวเราะกับท่าทางกระตือรือร้นของพราว

“เย้ๆ” พราวแทบกระโดด

มิวส่ายหน้าอย่างระอา “พราวเวอร์มาก อะไรจะดีใจขนาดนั้น ไม่ใช่ของตัวเองสักหน่อย”

“ก็นกเป็นเพื่อนเราอะ ขอเห่อแทนหน่อยไม่ได้หรือไง” พราวเถียง ก่อนจะทำหน้ามุ่ย “อีกอย่างนะ ชั้นยังไม่เคยได้อะไรจากพี่รหัสเลย ขนาดพี่แววท็อปภาคยังไม่เคยขนชีทมาให้เหมือนที่กนกได้เลย”

กนกหัวเราะน้อยๆ “พราวอ่านกับเราก็ได้ ถ้าเป็นชีทติว เดี๋ยวเราถ่ายให้”

“เย่ๆ กนกเพื่อนรัก!” พราวโถมตัวเข้ากอดกนกทันที

“เห้ย! จะกอดทำไมเนี่ย!” กนกดิ้นหนี

“ก็ชั้นรักแกอะ!”

“ไม่ต้องกอด!”

“แกเขินเหรออออ กนกเขินชั้นเหรอออ~” พราวแซวไม่หยุด

เสียงหัวเราะดังขึ้นระหว่างที่ทั้งสองไล่หยอกกันไปตามทางเดิน พราวพยายามคว้าตัวกนก ในขณะที่กนกวิ่งหนีพลางหัวเราะไปด้วย รอยยิ้มและเสียงแซวเติมเต็มบรรยากาศรอบข้าง ทำให้แม้แต่คนที่เดินผ่านไปมาต้องเหลียวมองด้วยความเอ็นดู ก่อนที่ทั้งคู่จะหยุดลงหน้าประตูโถงเรียนรวม หายใจหอบเล็กน้อยแต่ยังยิ้มให้กันอย่างสนุกสนาน

หลังเลิกเรียน เวลายังไม่ถึงเย็นสนิท พวกเขานัดกันไปกินข้าวก่อนแยกย้าย

“กินร้านไหน” มิวถาม

“นี่เราต้องกินอีกแล้วหรอ เพิ่งสี่โมงเอง” พราวบ่น

“หรือแกจะไม่กิน?” มิวหันไปมองพราว ก่อนจะหันไปถามกนก “กนกกินไหม?”

“กินๆ แล้วเดี๋ยวซื้อขนมไปเพิ่มด้วย วันนี้ว่าจะทำงานบ้านที่หอ รีบกลับไปอ่านนิยายที่ค้างอยู่” กนกตอบยิ้มๆ

“ตลอดอะ นายนี่” มิวถอนหายใจ

“แล้วพราวไม่กินหรอ”

“กินยำก็ได้ เรายังไม่ค่อยหิว”

“นั่งตรงโน้นนะ มีพัดลม”

“อืมๆ”

หลังจากอิ่มท้องกันแล้ว พราวที่เฝ้าจ้องกล่องของขวัญมานานก็ทนไม่ไหว ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ กนก “เปิดเลยน้า ชั้นอยากรู้ว่ามันคืออะไร”

“ถ้าเป็นขนมล่ะก็…”

“แกก็จะแบ่งของกนกไปใช่ไหมล่ะ?” มิวหรี่ตาใส่

“มิวอ่า… แต่กนกแบ่งเพื่อนได้อยู่แล้วเนอะ ถ้าขนมเยอะขนาดนี้แกกินไม่หมดหรอก เนอะๆๆ” พราวยิ้มแป้น

กนกส่ายหน้า ก่อนจะค่อยๆ แกะห่อของขวัญออก เมื่อกระดาษหลุดออก เผยให้เห็นตุ๊กตาหมีสีเหลืองตัวเก่า—เก่าจนเหมือนผ่านกาลเวลามาอย่างยาวนาน

หัวใจเขาเต้นสะดุด รู้สึกแปลกๆ เหมือนมีอะไรบางอย่างติดอยู่ที่ปลายความทรงจำ

“…เหมือนเราเคยเห็นมันมาก่อน…”

แต่ยังไม่ทันที่กนกจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น จู่ๆ ความปวดแปลบก็แล่นเข้าสู่ศีรษะ รุนแรงจนต้องยกมือขึ้นกุมขมับ

“โอ๊ย…”

ภาพบางอย่างแวบเข้ามาในหัว แสงไฟสีส้มสลัว ห้องเก่าๆ เสียงกระซิบบางเบาที่ฟังไม่ได้ศัพท์ ลมหายใจของกนกเริ่มขาดห้วง ราวกับอากาศรอบตัวถูกสูบออกไป หัวใจเต้นกระหน่ำอย่างไร้จังหวะ ความร้อนวูบขึ้นมาจากภายในแต่กลับรู้สึกเย็นเยียบตามปลายนิ้ว เหงื่อเย็นผุดขึ้นตามไรผม มือสั่นระริกจนแทบควบคุมไม่ได้ เท้าชาเหมือนถูกตรึงกับพื้น ความกลัวที่ไม่มีรูปร่างค่อยๆ คืบคลานเข้ามา กดทับจนรู้สึกเหมือนกำลังจมหายไปในความมืดที่มองไม่เห็น

“เฮ้ย! กนก เป็นอะไร!” มิวรีบเข้าประคองกนกที่ยกมือกุมขมับอย่างเครียดเกร็ง ส่วนพราวตกใจทำอะไรไม่ถูก

“พราว! โทรหาห้องพยาบาลเร็ว!” พราวพยายามกดหมายเลข แต่ปลายนิ้วที่สั่นเทาทำให้กดผิดซ้ำไปซ้ำมา ใจเต้นระรัวเหมือนกลองรัวเร็ว

“กนก!..”

“กนก!”

เสียงรอบข้างเริ่มพร่าเลือน ความกดดันที่มองไม่เห็นบีบรัดเข้ามา กนกสะอื้นจนตัวโยน หายใจไม่ทั่วท้องและมือกำเสื้อแน่นเกร็ง เมื่อเห็นว่าขณะที่พราวตัวสั่นด้วยความตกใจ มิวรีบตะโกนให้คนช่วยแจ้งห้องพยาบาล  ทั้งโรงอาหารเริ่มแตกตื่น ทุกสายตาหันมามองเหตุการณ์ตรงหน้า และไม่นาน พวกเขาก็มาถึงห้องพยาบาล

พราวเดินไปเดินมาหน้าเคาน์เตอร์ สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล ฝีเท้าที่ก้าวไปมาสะท้อนถึงอารมณ์ที่ปั่นป่วนอยู่ภายใน

"แกจะเดินอีกนานไหม…" มิวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า ขยับมือกดขมับเบาๆ "เราปวดหัว"

พราวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเม้มปากแน่น น้ำตารื้นขึ้นคลอหน่วย "กนก…"

แค่พูดชื่อเพื่อนออกมา เสียงก็สั่นจนแทบไม่เป็นคำ

มิวถอนหายใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงพราวเข้ามากอดลูบหลังเบาๆ "มันไม่ได้เป็นอะไรหรอก อาจจะเครียดช่วงนี้"

"แต่มันบอกว่าช่วงนี้มีคนคอยตามมัน…" พราวกระซิบเสียงสั่น

มิวเงียบไปชั่วครู่ คำพูดของกนกย้อนกลับมาในหัว เขาเองก็เคยรู้สึกเหมือนมีใครบางคน หรืออะไรบางอย่างคอยจ้องมองอยู่ตลอดเวลาแต่เขาเลือกที่จะไม่พูดออกมา…ไม่อยากให้ใครต้องกังวลมากไปกว่านี้

"อย่าคิดมาก ไม่มีอะไรหรอก" มิวพูดขึ้นในที่สุด พยายามทำให้เสียงของตัวเองฟังดูปกติที่สุด พราวไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่กอดแขนมิวแน่นขึ้นเล็กน้อย

.

.

.

และไม่นานหลังจากนั้น เสียงเปิดประตูดังขึ้น หมอเดินออกมาจากห้องพยาบาล ทั้งสองรีบตรงเข้าไปหาในทันที…

"คนไข้ปลอดภัยนะครับ…น่าจะเกิดจากสภาวะเครียดสะสม ส่งผลให้เกิดอาการเกร็งและปฏิกิริยาทางร่างกาย อย่างที่พวกคุณเห็น"

พราวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะรีบถามเสียงสั่น "งั้นแปลว่า…ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมคะ?"

 "ครับ ตอนนี้ให้พักอีกสักสิบนาที ร่างกายน่าจะฟื้นตัวขึ้น แล้วสามารถกลับไปพักที่หอได้"

"ขอบคุณมากครับหมอ" มิวเอ่ยแทนทุกคน ขณะที่พราวปล่อยโฮแล้วซุกหน้าลงกับไหล่มิว กอดเขาแน่นด้วยความโล่งใจ เมื่อได้รับอนุญาต ทั้งสองจึงรีบเข้าไปหาเพื่อนที่ห้องพยาบาล

กนกฟื้นแล้ว แต่ยังดูซึมๆ คงเพราะฤทธิ์ยาคลายเครียด ทำให้เปลือกตาหนักและร่างกายอ่อนแรงกว่าปกติ

มิวเดินไปนั่งข้างเตียง จับแขนเพื่อนเบาๆ "ไหวไหม? หมอให้ยาแล้วดีขึ้นหรือยัง"

"อืม…ดีขึ้นแล้ว" กนกพยักหน้าช้าๆ 

"ถ้าไม่ไหว เราพาไปแอดมิทโรงพยาบาลไหม?"

"ไปให้น้ำเกลือหน่อยไหมกนก?" สีหน้าของเธอยังไม่คลายกังวล

กนกส่ายหน้าช้าๆ "ไม่ๆ เราโอเค…แค่เหนื่อย…คงไม่ค่อยได้นอนมั้ง"

"อืม…งั้นกลับหอกันเถอะ" มิวพยุงกนกขึ้นช้าๆ

ลมยามเย็นพัดผ่านเบาๆ แต่บรรยากาศรอบตัวกลับไม่ได้ทำให้รู้สึกผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อย พราวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นบางอย่างให้กนก ตุ๊กตาหมีตัวนั้น

"นี่…แกยังอยากเก็บมันไว้ไหม?" กนกมองมันอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาสั่นไหวเหมือนกำลังชั่งใจ เขากลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ ก่อนจะพูดเสียงแผ่ว

"แกช่วยเอาไปวางไว้ที่เตียงให้หน่อยสิ…ตอนนี้เราไม่อยากเห็นมัน แต่…เรารู้สึกว่า…" เขาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำต่อ "มันเหมือนเคยเห็นมาก่อน…แค่ไม่อยากทิ้ง" แต่พอเผลอไปสบตากับตุ๊กตาหมีสีเหลืองซีดๆ ในมือของพราว หัวใจเขาก็เหมือนถูกบีบรัด ความรู้สึกหนักอึ้งกดทับลงมาจนลมหายใจติดขัด

"อึก…!"

อาการหายใจไม่ออกเริ่มเล่นงานอีกครั้ง ลมหายใจของกนกขาดห้วง เหงื่อเย็นซึมขึ้นตามไรผม มือกำเสื้อตัวเองแน่นราวกับพยายามควบคุมร่างกายที่สั่นระริก

"กนก!" มิวรีบเข้ามาพยุง เขามองหน้าเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

 "แกไหวไหม!?"

 "หรือเราทิ้งมันไปดี…"

"ระ…เรา…" กนกพยายามตั้งสติ แต่แค่เห็นตุ๊กตาตัวนั้นอยู่ตรงนี้ก็เหมือนถูกฉุดให้จมลงไปในความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้

มิวคว้าตุ๊กตาหมีแล้วโยนมันไปที่มุมห้องอย่างหงุดหงิด "พอ! วันนี้เราจะอยู่กับกนกเอง"

"แกกลับไปก่อนแล้วกันพราว วันนี้เรานอนห้องกนก เดี๋ยวตุ๊กตานี่ก็วางไว้มุมห้องไปก่อน อย่าเพิ่งสนใจมัน"

"แล้ว…แล้วแกจะกลับไปเอาของที่ห้องไหม?"

"เออ เดี๋ยวไปเอาเสื้อผ้า กับการบ้าน"

"โอเค…"

เธอมองกนกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะตัดใจเดินออกไป

 "กนก…ไปนอนได้แล้ว ไม่ต้องคิดมาก" กนกมองมิวแล้วพยักหน้าเบาๆ แต่ในใจยังเต็มไปด้วยคำถาม…

ตุ๊กตาหมีตัวนั้น…ทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด?