ตอนที่ 1 หัตถ์น้ำแข็ง

เสียงเครื่องวัดสัญญาณชีพดังแผ่วเบา ท่ามกลางความตึงเครียดในห้องผ่าตัดที่เงียบกริบจนได้ยินเสียงลมหายใจของทุกคนในทีมแพทย์

“กรรไกร” เสียงนิ่งเรียบ ไม่มีแววลังเลของศัลยแพทย์หนุ่มดังขึ้นหลังหน้ากากผ่าตัด

มือพยาบาลส่งกรรไกรปลายโค้งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ดวงตาหลายคู่จับจ้องเขาเหมือนโลกทั้งใบหมุนรอบนายแพทย์หนุ่มที่ยืนอยู่ข้างเตียงคนไข้

นายแพทย์ภีมวัช กุลธาราวงศ์ ศัลยแพทย์เฉพาะทางด้านสมอง วัย 32 ปี ผู้ได้รับฉายาในหมู่บุคลากรทางการแพทย์ว่า ‘หัตถ์น้ำแข็ง’ กำลังทำการผ่าตัดเนื้องอกในสมองด้วยสมาธิที่แน่วแน่ ในการผ่าตัดที่ยาวนานกว่าหกชั่วโมง

เขาไม่พูดคำฟุ่มเฟือย ทุกการขยับมือแม่นยำราวกับเครื่องจักรกลที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้ด้วยสมองที่อัจฉริยะ แววตานิ่งสนิทจ้องมองอย่างมีสมาธิ

“ปิดแผล” เขากล่าวขั้นตอนสุดท้ายแล้วลงมืออย่างชำนาญ

จนกระทั่งสำเร็จแล้ว เขาจึงวางเครื่องมือผ่าตัดในถาดสแตนเลส ก่อนจะถอยหลังออกจากเตียงคนไข้ สายตาคมใต้หน้ากากยังจับจ้องไปยังชีพจรที่กลับเข้าสู่สภาวะปกติ แล้วจึงผละจากห้องผ่าตัดไป โดยที่คนในทีมแพทย์สานต่อหน้าที่ที่เหลือ

เขาเดินไปยังโซนทำความสะอาด ถอดถุงมือยางและโยนมันลงถังขยะอย่างเฉยเมย ก่อนจะเดินออกไปยังห้องพักแพทย์

ที่ห้องพักแพทย์ชาย เสียงเปิดประตูเบาๆ ดังขึ้น พร้อมกับเสียงหวานที่จงใจดัดขึ้นมาจากด้านหลัง

“อาจารย์คะ”

ภีมวัชไม่หันไปมอง แต่รับรู้ได้จากกลิ่นน้ำหอมฉุนจมูกและเสียงส้นสูงกระทบพื้น เลขานุการส่วนตัวของเขาที่ทำหน้าที่จัดการเอกสารและดูแลตารางงานของเขาเดินเข้ามา

“ผ่าตัดเหนื่อยไหมคะ เห็นอาจารย์ผ่าตั้งแต่เช้ายังไม่พักเลย จะรับกาแฟสักถ้วยหรือเปล่าคะ” เธอถามเขาขณะที่แพทย์หนุ่มกำลังจะหยิบแฟ้มคนไข้มาเปิดอ่านเพื่อวิเคราะห์อาการล่วงหน้า

“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ” เขากล่าวเสียงเรียบ แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ พลางเปิดแฟ้มคนไข้ที่มีนัดในวันพรุ่งนี้ไปด้วย

“งั้นให้หวานช่วยนวดให้ไหมคะ เพิ่งออกจตากห้องผ่าตัด อาจารย์จะได้ผ่อนคลาย หรือว่าเย็นนี้เลิกงานแล้วเรากลับพร้อมกัน แวะหาที่นวดผ่อนคลายแบบเตียงนุ่มๆ แอร์เย็นๆ ที่มีแค่เราสองคน” เธอเดินเข้ามาใกล้ แขนเรียวเลื้อยเข้ามาแตะไหล่เขาเบาๆ

นายแพทย์หนุ่มเงยหน้าขึ้นช้าๆ ใบหน้าเรียบเฉยไร้รอยยิ้ม ก่อนจะปัดมือเธอออกจากไหล่ด้วยท่าทีเฉียบขาด

“ออกไป” น้ำเสียงเรียบ ทุ้มต่ำ แต่เฉียบขาดจนหญิงสาวผงะถอย

“อาจารย์ หวานแค่อยาก...”

“ผมไม่ได้เปิดรับความหวังดีจากคนที่ใช้เรือนร่างมาเสนอให้ผู้ชายอย่างไร้ยางอาย” เขาพูดเสียงเย็นเหมือนใบมีดผ่าตัด

“ถ้าอยากคุยเรื่องงาน ก็ถือแฟ้มเข้ามานั่งคุยดีๆ ถ้าไม่ใช่ก็ออกไป อย่ามาทำตัวแบบบนี้กับผม”

“เอ่อ...”

“ผมเปลี่ยนเลขามาสามคนแล้วในปีนี้ ไม่อยากเปลี่ยนคนที่สี่ แต่คิดว่าจำเป็นต้องเปลี่ยนแล้วล่ะ”

สีหน้าหญิงสาวซีดเผือดทันที ก่อนจะหมุนตัวออกไปจากห้องด้วยความอับอาย ตามมาด้วยเสียงปิดประตูเสียงดัง

ภีมวัชวางแฟ้มลงอย่างอารมณ์เสีย จากที่กำลังจะอ่านแฟ้มคนไข้ เขาตัดสินใจเก็บข้าวของเตรียมจะกลับบ้าน เพราะอย่างไรนี่ก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว ทำงานที่โรงพยาบาลเอกชนเลิกงานเป็นเวลา หากไม่มีเคสด่วนหรือเคสที่ต้องเข้าเวรพิเศษ

“หมอภีมนี่แม่งโหดว่ะ” เสียงกระซิบจากกลุ่มอินเทิร์นหน้าห้องพักแพทย์ที่แอบได้ยินเหตุการณ์เมื่อครู่

“เห็นนิ่งๆ นึกว่าจะใจดี ที่ไหนได้ ใจเด็ดตัดสัมพันธ์ได้เฉียบยิ่งกว่ามีดผ่าตัดอีก”

“แต่แบบนี้แหละ ยิ่งทำตัวเย็นชา ยิ่งมีคนอยากลองเอาชนะใจ รู้จักไหมยิ่งสูงยิ่งหนาวยิ่งน่าท้าทานน่ะ” พวกเขากระซิบกระซาบกัน แต่พอถูกมองด้วยสายตาที่เฉียบแหลมและนิ่งกร้าวของอาจารย์ศัลยแพทย์ก็ต้องเงียบแล้วก้มหน้าลง

ในโรงพยาบาลแห่งนี้ แพทย์หนุ่มหลายคนถูกจับตามองเพราะฝีมือ หรือหน้าตา แต่นายแพทย์ภีมวัช กุลธาราวงศ์กลับเป็นเป้าหมายที่น่าหมายปองที่สุด ทั้งที่เขาไม่เคยเอ่ยคำหวาน ไม่เคยยิ้มให้เพศตรงข้ามอย่างอ่อนโยน ไม่เคยแม้แต่จะแสดงท่าทีสนใจผู้หญิงคนไหน

อาจเพราะแบบนั้น ความสันโดษและเย่อหยิ่งของเขายิ่งดึงดูดให้ผู้คนอยากเข้ามาพิชิตใจ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ

แต่ไม่มีใครรู้ว่าเบื้องหลังดวงตาเย็นชานั้น ไม่ใช่ว่าเขารักใครไม่เป็น แต่จริงๆ แล้วนายแพทย์หนุ่มเพียงแค่ตกหลุมรักใครบางคนเมื่อสิบปีก่อน ตอนนี้เหมือนหัวใจของเขาได้หยุดที่หญิงสาวนิรนามผู้นั้น และหัวใจก็ด้านชาต่อผู้หญิงคนอื่นโดยอัตโนมัติมานานแล้ว

************************