เธอเคยสงสัยทำไมนิยายหลายเรื่องนางร้ายต้องเป็น 'อดีตแฟนเก่า' ที่ทิ้งพระเอกไปอยู่ที่อื่น หรือไม่ก็ใช้เงินฟาดหัวให้ถอยห่าง..นางร้ายก็บ้าจี้ดันทิ้งผู้ชายสมบูรณ์ไปเสียดื้อๆ ซะอย่างงั้น ส่วนตาพระเอกก็โดนบังคับแต่งงานมีเมียใหม่เป็นตัวเป็นตน แต่ดันเกลียดเมียเว่อร์วัง..หาเรื่องทำร้ายจิตใจสารพัด แล้วพอรักแรกกลับมา..ก็รวมหัวหาเรื่องทำร้ายนางเอก..จนเมียขอหย่า แต่พอเสียนางเอกไปพระเอกก็ไบโพล่า..นึกอยากได้คืน พร้อมเปลี่ยนร่างจากมนุษย์กลายเป็นหมาโฮ่งทันที ถามจริง..แล้วจะหย่าทำไมแต่แรก!? ที่สำคัญเดือนนี้ทั้งเดือนเธออ่านเรื่องแนวนี้มาเป็นสิบแล้วนะ!!
ดูเพิ่มเติมณ เรือนร้างหลังคฤหาสน์หรู
บรรยากาศภายนอกเต็มความเงียบงัน..ไร้เสียงนก..หมาแมวสักตัวก็ยังไม่กล้าเดินผ่าน ทว่าตอนนี้กลับมีหญิงชราเดินนำ และมีหญิงวัยรุ่นในชุดยูนิฟอร์มคนงานตระกูลทรัพย์รุ่งโรจน์ถือกะละมังใส่น้ำเดินตามหลังมา จนถึงเรือนร้างหลังเล็กด้านหลังของพื้นที่ตระกูล
คนอายุมากกว่าไขแม่กุญแจ ก่อนจะผลักเข้าไปโดยไม่ขออนุญาต..ภายในห้องมีขนาดไม่ใหญ่นัก หน้าตาบานใหญ่โดยรอบถูกล็อกปิดตาย มีเพียงแสงจากบานเกล็ดด้านบนลอดส่องเข้ามา..เห็นเพียงเฟอร์นิเจอร์รางๆ เมื่อได้ยินเสียงไขประตูก๊อกแก็กด้านหน้า..แสงสว่างเจิดจ้าพาให้คนในห้องที่ปรับสายตาไม่ได้ต้องหรี่ตามอง
ซ่า!
เสียงสาดน้ำปะทะร่างเล็กที่กำลังนอนขดตัวอยู่บนพื้น..ความเย็นของน้ำบาดลึกเข้าสู่ผิวส่งผลให้ แก้วกัลยาหนาวสั่นไปทั้งตัว..สติเริ่มกลับคืนมา
"ตื่นได้แล้ว นังแก้ว นังคางคกขึ้นวอ" เสียงเหวจากคุณปริก หรือป้าปริก แม่นมของคุณชายวโรดมดังลั่นขึ้น
ความทรงจำของร่างเดิมถูกรับรู้โดยอัตโนมัติ..รอยยิ้มชืดชาบนใบหน้าหวานถูกส่งไปให้แขกไม่ได้รับเชิญ
พอหล่อนขยับความเย็นของกำไลที่ใช้สำหรับนักโทษตรงข้อเท้าก็วาบเข้ากลางใจ
"ทำไมพวกป้าต้องทำขนาดนี้ด้วยจ้ะ แก้วผิดอะไร?" เสียงหวานตั้งคำถามอย่างระทดท้อ แทนสรรพนามของร่างที่อยู่
ทว่าคนงานทั้งสองกลับเลือกที่จะไม่ตอบเพียงขยับไปรอด้านมุมห้อง ราวกับกำลังรอใครบางคน
ไม่นานร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีฟ้าก็เดินเข้ามา เพราะตำแหน่งที่อยู่เป็นตำแหน่งย้อนแสง จึงเห็นใบหน้าไม่ชัด
ทว่าความเจ็บปวดหน่วงหนึบที่บีบรัดกลางใจ..บ่งบอกหญิงสาวกลายๆ ว่า ไอ้ผู้ชายตรงหน้าคือ 'วโรดม' หรือก็คือพระเอกเรื่อง 'จำเลยรักเมียคืนหย่า'
นิยายที่หล่อนพึ่งอ่านออนไลน์จบไป และใช่ตอนนี้หล่อนดวงซวยหลุดเข้ามาในนิยายที่ว่า พร้อมบทบาท 'แก้วกัลยา' ลูกแม่บ้านที่ใฝ่สูงไปหลงรักคุณชายรองของตระกูล
หรือแม่ดอกบัวขาวที่ถูกโหวตจากคนอ่านว่าเป็นนางร้ายฝ่ายหญิงที่ถูกเกลียดระดับต้นๆ ของเว็บ
งามพิศ ลูกสาวมหาเศรษฐีแทบอยากจะกรีดร้อง
เข้าใจไหม..หล่อนแค่บ่นไปเรื่อยกับพล็อตนิยายที่ซ้ำไปซ้ำมา..หล่อนไม่ได้ตั้งใจดูหมิ่นคนเขียนนิยายแม้แต่น้อย..แต่ทำไมผีห่าซาตานถึงนำวิญญาณหล่อนทะลุมาอยู่ในหนึ่งนิยายเรื่องล่าสุดที่พึ่งบ่นไปด้วย?
วโรดมก้าวย่างมายืนตรงหน้า ก่อนจะหย่อนตัวลงมานั่งอยู่ระนาบเดียวกัน..มือแกร่งบีบคางเล็กให้เชิดหน้าขึ้น..ดวงตาคมปราดมองใบหน้างามวิจิตรซีดเผือดตรงหน้า
'แก้วกัลยา' รักแรกของเขา..รอยยิ้มกระตุกของคนตรงหน้าหยามหยัน
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ" เสียงเหี้ยมเอ่ย..คนตัวเล็กหลงมิติถึงกับขนลุกซู่
เวรกรรมอะไรของหล่อนกันเนี่ย...ก็ไหนนิยายเรื่องนี้พูดถึงความโบ้ของชายหนุ่มกับรักแรก..รักมากขนาดรวมหัวรังแกนางเอกไง
แล้วทำไมพระเอกตรงหน้าถึงจับนางร้ายขัง แถมใส่กำไลนักโทษไปอีก..ทำไมพระเอกไม่ตรงปกล่ะ!!!
“นายเป็นใครกันแน่?” ว่าที่พ่อตาส่งคำถามเย็นชาออกไป ตัววโรดมเองไม่อยากโกหกจึงเลือกจะเงียบ พาลให้ชายวัยกลางคนหงุดหงิดใจไม่น้อย“หึ ฉันจะให้นายแต่งงานกับยัยพิศ แต่นายเองต้องเซ็นสัญญาก่อนแต่ง” ไม่อยากให้แต่ง แต่คุณภรรยากับคุณลูกสาวก็ไม่ฟัง..เขาทำอะไรไม่ได้..ทำได้เพียงแต่ปกป้องผลประโยชน์ให้ลูกสาว“ครับ ท่าน”“การแต่งงานครั้งนี้ นายจะได้ไม่ผลประโยชน์อะไรเลย นายจะยินดีแน่นะ?”“ขอ..แค่มีคุณหนูอยู่เคียงข้าง..ผมยินดีครับ” เสียงเข้มตอบสุภาพ ดวงตาดำสนิทเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นจริงจัง“อือ แต่การเป็นลูกเขยฉันไม่ง่ายนะ ฉันอนุญาตให้นายแต่งได้…แต่..หลังจากนี้นายเองก็ต้องรับบททดสอบด้วย”“คุณท่าน…จะให้ผมทำอะไรครับ?”“หลังแต่งเดี๋ยวก็รู้เอง แต่ตอนนี้นายต้องเซ็นสัญญาก่อนแต่งเป็นอันดับแรก” เสียงนุ่มเรียบเรื่อย แต่เนื้อคำเต็มไปด้วยความระแวดระวังเพราะรักลูกสาวตัววโรดมเองก็เข้าใจจึงยอมเซ็นโดยง่าย ลายเซ็นลงน้ำหนักสวยงามสมกับบุคลิกเจ้าตัว ส
ณ คฤหาสน์ตระกูลจิรมณีภายในห้องรับแขกสองสามีภรรยากำลังนั่งหน่าเครียดรอคอยลูกสาวสุดที่รัก จนงามพิศเดินเข้ามาพร้อมกับคนขับรถสุดหล่อจึงมองไปที่ท่านทั้งคู่แปลกใจไม่น้อย ด้วยปกติเวลานี้ท่านทั้งสองมักไม่อยู่บ้านร่างเล็กตัดสินใจวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ ก่อนจะถลาเข้าไปออดอ้อนทว่ารอบนี้เหมือนหล่อนจะทำเรื่องใหญ่ เพราะบิดาที่เคยยิ้มอยู่ตลอดเวลา วันนี้กลับมีสีหน้าบึ้งตึง“แก้วมีอะไรจะสารภาพกับคุณพ่อ คุณแม่ไหมคะ” คุณแม่ยังสวยตั้งคำถามขึ้นทันที ดวงตาที่ผ่านโลกมาระดับหนึ่งเจือผิดหวังเล็กน้อย นั่นทำให้งามพิศเริ่มกระวนกระวายใจ“คะ…คุณแม่หมายความว่ายังไงคะ?”“ก็วันนี้มาร์ชมาเยี่ยมหาพิศนะสิ ไหนหนูพิศบอกคุณแม่ว่ามีนัดกับพี่เขาค่ะ” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความน้อยใจ ตั้งแต่เล็กจนโตลูกสาวไม่เคยโกหกแม้แต่ครั้งเดียวหล่อนทั้งเสียใจปนไม่สบายใจจนถึงขณะโทรเรียกสามีให้รีบกลับบ้าน“คือ…”“ฮึก..คุณแม่..ผิดอะไร..ทำไม..หนูพิศต้องโกหกคุณแม่ด้วย” ห
เดิมชายหนุ่มเข้าใจว่ามีหน้าที่มาส่งคุณหนูถึงห้างเท่านั้น ทว่าเจ้าหล่อนกับลากเขาไปเป็นคนขนของด้วย...บอกตามตรงเขาไม่อยากไปเจอภาพบาดตาบาดใจ ด้วยรู้ในชาติภพนี้ทั้งเขาและเธอต่างก็มีฐานะสลับกันความรู้สึกเหมือนกรรมตามสนองคงจะเป็นแบบนี้นี่เองเขาพึ่งเข้าใจความรู้สึกต่ำต้อยที่แก้วเคยรู้สึกอย่างเด่นชัดก็ตอนนี้'ตอนที่เขามีสถานะเดียวกันกับที่เธอเคยเป็น'ดวงตาคมกริบจ้องมองไปยังแผ่นหลังบาง มือเล็กไขว้ด้านหลัง พร้อมก้าวเดินนำอย่างคนอารมณ์ดีแม้แต่ท่าเดินเวลาร่าเริงของเธอยังเหมือนเมียเขาอย่างกับแกะ ถ้าไม่ใช่แก้วจะเป็นใครได้ล่ะ?วโรดมลอบทอดถอนหายใจด้วยกำลังมึนงงกับสถานการณ์ ครั้นจะเอื้อมมือหมายเด็ดดอกฟ้าก็ดูราวจะเกินเอื้อม“พี่วิน..ช้าจัง”“เอ่อ..คุณหนูนัดเพื่อนไว้ตรงไหนครับ” เขาถามสุภาพ พร้อมกับก้าวเท้าเร็วขึ้น ในขณะที่เจ้าหล่อนยังยืนรออยู่ที่เดิม ศีรษะเล็กเอียงข้าง พร้อมส่งรอยยิ้มหวานๆ ชวนให้ใจไหววูบขี้อ่อยฉิบหาย“พิศไม่ได้นัดใครเลยค่ะ&rd
ชายวัยใกล้เกษียณไม่รู้จะจัดการยังไงกับปัญหาชายไร้บ้านดี ถ้าเจ้าหนุ่มรับเงินไปเรื่องคงจบแต่นี่พอไอ้หนุ่มจำอะไรไม่ได้อันเกิดจากอุบัติเหตุที่เขาก่อ..การชดใช้จึงมากกว่าการใช้เงินในแก้ปัญหา เขาจึงปรึกษาหมอต่อ‘จากการวินิจฉัยความทรงจำที่หายไปเกิดจากการกระทบกระเทือนที่สมองอย่างรุนแรงครับ’ หมอเจ้าของไข้ตอบ‘อีกนานไหมครับ เจ้าหนุ่มนี่ถึงจะกลับมาจำได้’‘ตอบไม่ได้เลยครับคุณพก บางคนอาทิตย์เดียว บางคนหลายอาทิตย์ บางคนหลายปี บางคนก็...เอ่อ ตลอดชีวิต’ ปลายประโยคแทบจะอ้อมแอ้มตอบพกจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากพาไอ้หนุ่มกลับบ้านมาด้วย“ฉันจะให้นายพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านฉันเป็นการชั่วคราว จนกว่าอาการนายจะดีขึ้น..ตกลงไหม?”“ครับ”ดังนั้นไฮโซหนุ่มผู้โชคร้ายจึงต้องนำชายความจำเสื่อมกลับบ้านไปด้วยณ คฤหาสน์ตระกูลจิรมณีวโรดมลอบสำรวจบริเวณตึกอย่างครุ่นคิด ตั้งแต่ภายนอกอาคารที่พอจะประเมินจากสายตาได้ว่าคือสมบัติตกทอดมาจากต้นตระกูลเก่า..เ
พาร์ทวโรดมบนเตียงนอนโรงพยาบาลเอกชนหัวเมืองใหญ่ชายหลงภพตื่นมาด้วยความงุนงง..ภาพความทรงจำท้ายสุดคือการที่เขาอุ้มอดีตคนรักฝ่ากองเพลิงออกมา ทว่าอีกฟากฝั่งที่คิดว่าเป็นทางรอด..อยู่ๆ รอบด้านก็มืดมิด มีเพียงไฟดวงเล็กๆ ริมถนนเป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียว แทนที่จะเป็นกลุ่มคนที่กำลังดับไฟวโรดมถึงกลับงงงันแม้แต่แก้วกัลยายังหายตัวไปดวงตาคมเริ่มตระหนกหันรีหันขวาง ใจหายวูบ..มือไม้สั่น หรือเขาเป็นคนทำแก้วหาย? หรือแก้วจะติดอยู่ในกองไฟ?แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงเล่า เขาอุ้มเจ้าหล่อนกระชับแนบอก..ไม่มีทางที่จะปล่อยมือได้เลยทว่ากว่าที่จะทันได้เรียบเรียงความคิดเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน แสงไฟที่สาดจากรถหรูสีดำสนิทก็สว่างจ้าจนเขาต้องหรี่ตามองโครมมมมมมมความรุนแรงจากการกระแทกทำให้ร่างสูงกระเด็นขึ้นในทันที!ณ โรงพยาบาลเอกชนประจำจังหวัดหลังจากอุบัติที่เกิดขึ้นโดยไม่ทัน
หลังจากที่งามพิศฟื้นคืนจากสภาพเจ้าหญิงนิทราก็ยังต้องทำกายภาพบำบัดเพื่อให้เดินได้คล่องน่าแปลกระยะเวลาที่อยู่ในอดีตเนิ่นนานเกือบปี ทว่าในอีกโลกหนึ่งเวลากับผ่านผ่านไปเพียงสามเดือนแม่งามเล่าให้ฟังว่า..อยู่ๆ เช้าวันหนึ่งหล่อนไม่ยอมตื่นไม่ว่าจะปลุกยังไงก็ตาม จนท่านต้องพาส่งโรงพยาบาล ซึ่งทางการแพทย์ก็ไม่สามารถหาสาเหตุได้ว่าเกิดจากอะไร แต่เท่าที่ทำได้คือการใส่เครื่องช่วยหายใจ รวมถึงให้อาหารทางสายน้ำเกลือตลอดระยะเวลาแพทย์ชื่อดังทั้งในประเทศ และต่างประเทศต่างก็วิ่งวุ่นกัน ยังดีที่หล่อนฟื้นคืนกลับมาปกติ ไม่อย่างนั้นไม่รู้ท่านทั้งสองจะทุกข์ใจแค่ไหน“เป็นยังไงบ้างหนูพิศ ยังเจ็บตรงไหนไหม?”“โถ่ คุณแม่ พิศไม่ได้เจ็บตรงไหนเลยค่ะ” เสียงหวานออดอ้อน อ้อมกอดของแม่ กลิ่นกายของแม่พอจะให้หล่อนลดความคิดถึงใครบางคนไปได้“แล้วนี่คุณพ่อล่ะคะ?” หล่อนถามเนื่องจากอาทิตย์ที่ผ่านมาบิดาหายหน้าหายตาไปดูงานสาขาต่างจังหวัดที่กำลังเปิดใหม่“ยังยุ่งเรื่องคนเจ็บอยู่เลยจ้ะ”“อ้อ แล้วคนที่โดนชนเ
ความคิดเห็น