ตอนที่ 23 ติดถ้ำ

ตอนที่ 23 ติดถ้ำ

เปรี้ยง! เสียงสายฟ้าร้องลั่นสั่นสะเทือน สายฝนกระหน่ำลงมาราวกับฟ้าถล่ม หญิงสาวโหนตัวอยู่ที่บนหน้าผา เธอกัดฟันปีนขึ้นไป แต่เพราะน้ำฝนที่สาดลงมาทำให้มือที่เกาะลื่น ร่างอวบร่วงพรืดลงไป มือเล็กรีบจิกเล็บลงที่ซอกหิน จนเล็บหักสิบนิ้วสื่อถึงหัวใจ

 ทว่าความเจ็บปวดไม่เท่ากับความหวาดกลัว คนตายมาแล้วหนึ่งครั้ง ย่อมไม่อยากตายอีก และที่สำคัญซวนซวนอยู่คนเดียว! ไม่รู้เด็กคนนั้นจะกลัวแค่ไหน ป่านนี้ไม่ใช่ร้องไห้ขี้มูกโป่งไปแล้วเหรอ

“ฉันก็ว่าแล้ว โชคดีมันจะมาง่าย ๆ ได้ยังไง ได้โสมได้เห็ด แต่เกือบตกเขา ไม่ได้ฉันจะตายไม่ได้ซวนซวนรออยู่” เธอจะบ่นออกมาไม่ได้

 ใบหูแว่วได้ยินเสียงร้องของเด็กน้อย ถึงจะรู้ว่าตอนนี้คงเป็นจิตใจเธอที่ปรุงแต่งไปเอง แต่กระนั้นพอได้คิดว่าเจ้าตัวเล็กนั่นกำลังร้องไห้ เธอก็ยิ่งจิกเล็บเข้าไปในซอกหิน กัดฟันปีนป่ายขึ้นมาอย่างทุลักทุเล ดีที่ครั้งนี้เธอเลือกลงเขาด้านที่มีหน้าผาบังลม หากลงที่เดิมเธอคงตกตายไปแล้ว

ไป๋จ้าวเหม่ยรีบวิ่งไปแกะเชือกที่มัดกับต้นไม้ใหญ่ จากนั้นก็วิ่งไปหาอู๋ชิงซวนที่ถ้ำหิน ริมฝีปากก็ตะโกนร้องบอกว่า “ซวนซวนน้ามาแล้ว” ไปตลอดทาง

ทางด้านอู๋ชิงซวนหลังจากที่ฝนเริ่มกระหน่ำลงมา เธอก็อุ้มตะกร้าวิ่งไปหลบที่ถ้ำหินจุดที่น้าเหม่ยบอกเอาไว้ ทว่าในป่าเวลาฝนตกแบบนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน ท้องฟ้าก็มืดลงราวกับยามค่ำคืน เสียงฟ้าร้องดังเป็นระยะ เด็กหญิงพลันคิดไปถึงวันที่ตนเองถูกขังอยู่ในตู้เสื้อผ้า ความมืดความแคบทำให้เธอเริ่มหายใจไม่ออก ร่างเล็กล้มลงไปนอนกองกับพื้น ดิ้นรนไปมา ราวกับกำลังขาดอากาศหายใจ ดวงตาเลื่อนลอย

“ซวนซวน! ซวนซวนเด็กดีหนูเป็นอะไร ได้ยินน้าไหม” ภาพที่ไป๋จ้าวเหม่ยเห็นคือเด็กน้อยกำลังนอนดิ้นไปมา หัวใจเธอแทบจะหยุดเต้น ไม่สนใจตะกร้าที่ด้านหลังแล้ว เธอรีบปลดและโยนมันลงพื้น วิ่งเข้าไปหาเด็กน้อยทันที

“ซวนซวนอย่าทำให้น้าตกใจสิ หนูเป็นอะไร ได้ยินน้าไหม” มือเรียวรีบถลกขากางเกง หาร่องรอยบาดเจ็บ ตอนนี้กลัวอย่างเดียว กลัวว่าเธอจะถูกงูกัด

“อย่าขังหนู หนูกลัวแล้ว ฮื้อ ๆ อย่าขังอีกเลย มันมืดมากนะ ปล่อยหนูออกไป พ่อคะหนูกลัว”

อู๋ชิงซวนสติใกล้จะดับมืดลงไปทุกที เธอยังคงนอนตัวงอกอดขาตนเองเอาไว้ ใบหน้าเล็ก ๆ ซบลงที่หัวเข่า กลั้นเสียงร้องไห้ราวกับสัตว์ตัวเล็กที่ได้รับความเจ็บปวด เด็กหญิงเอาแต่เพ้อไม่หยุด

“ปล่อยหนูออกไปเถอะ หนูขอร้อง หนูจะไม่ดื้ออีกแล้ว อย่าขังหนูเลย ฮื้อ ๆ หนูกลัว มันมืด หนูกลัว หนูยอมแล้ว จะไม่ดื้ออีก” ไป๋จ้าวเหม่ยไม่เคยเกลียดใครเท่านี้มาก่อนเลย ขนาดที่แฟนเก่าบอกเลิกเธอ เพราะเธอไม่สามารถท้องได้ เธอยังไม่โกรธเลย

แต่ตอนนี้เธอโกรธมาก โกรธนังไป๋อ้วนสารเลวคนนั้น สมควรแล้วที่ตาย ๆ ไปเสีย เท่าที่ฟังจากคำพูดของเด็กน้อย นั่นหมายความว่า ร่างเก่าเคยทำทารุณเด็กเอาไว้มากจริง ๆ ถ้าไม่เช่นนั้นเด็กจะมีปมในใจขนาดนี้เหรอ และใช่หากเธอรู้ว่าซวนซวนกลัวเสียงฟ้าร้อง กลัวความแคบและความมืด เธอจะไม่ยอมให้เด็กน้อยมาด้วยเด็ดขาด! เธอยอมขึ้นเขาวันหลัง เงินหาเมื่อไรก็ได้ แต่ซวนซวนหาไม่ได้อีกแล้ว

“เด็กดีน้าไม่ขัง น้าขอโทษที่ปล่อยให้หนูอยู่คนเดียว หนูเจ็บตรงไหนไหมจ๊ะ ให้น้าดูหน่อย” ดวงตาอู๋ชิงซวนกลิ้งกลอกไปมา ไป๋จ้าวเหม่ยกดหน้าผากตนเองลงบนหน้าผากเล็ก ไม่รู้ว่าเป็นหยาดน้ำตาหรือหยาดฝนที่ตกลงใส่ใบหน้าเด็กน้อย บางทีอาจจะเป็นทั้งน้ำตาและสายฝนเลยก็ได้

“ซวนซวนน้าเหม่ยเอง หนูจำได้ไหม น้าเหม่ยคนที่ตัดชุดใหม่ให้หนู พาหนูปลูกผัก สอนหนังสือให้หนู ซวนซวนหนูจำน้าได้ไหม ตอนนี้น้ายังใจร้ายเหมือนเดิมหรือเปล่า น้าทำไม่ดีกับหนูหรือเปล่า ซวนซวนตั้งสติได้ไหม กลับมาหาน้านะ”

ไป๋จ้าวเหม่ยอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยขึ้นมากอดเอาไว้แนบอก เธอโยกตัวไปมา ก้มหน้าลงไปจูบที่เส้นผมที่เปียกชื้น มือก็โอบกอดประคองเอาไว้ราวกับไข่ในหิน อู๋ชิงซวนถูกความอบอุ่นเข้าห่อหุ้ม ความหนาวเหน็บค่อย ๆ หายไปช้า ๆ เธอลืมตาเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นว่าน้าเหม่ยกำลังร้องไห้น้ำตาเปียกแก้ม มือเล็กยกขึ้นไปแนบแก้มใส

“แม่คะ...แม่กลับมาแล้ว” อู๋ชิงซวนมองความอ่อนโยนของคนตรงหน้า คนคนนี้คือแม่ของเธอแน่ ๆ ต้องเป็นแม่เท่านั้น ไป๋จ้าวเหม่ยส่ายหน้า

“น้าเอง น้าเหม่ยไม่ใช่แม่” เสียงหวานสั่นเครือเจ็บปวดไปกับเด็กหญิงตรงหน้า

“ไม่ใช่น้าแต่เป็นแม่ ป้าสะใภ้เจียงบอกว่า น้าเหม่ยไม่ใช่แม่เพราะใจร้าย ชอบทุบตีหนู คนที่เป็นแม่จะไม่มีวันทุบตีลูก และคนเป็นแม่จะรักลูก ตอนนี้น้าใจดี น้าไม่ทุบตีและน้ารักหนู แสดงว่าน้าเป็นแม่หนูใช่ไหมคะ” เด็กหญิงตัวน้อยเอียงคอจ้องมองด้วยดวงตาแป๋ว ทว่ายังมีหยาดน้ำตาคลออยู่เต็มดวง

หัวใจของไป๋จ้าวเหม่ยเหลวราวกับสายน้ำ เด็กคนนี้ขาดแม่ ช่างเหมือนเธอตอนเด็กอะไรอย่างนี้ เมื่อครั้งที่เธออยู่บ้านเด็กกำพร้า เธอก็โหยหาครอบครัว เธออยากมีพ่อ อยากมีแม่ ครั้นมีครอบครัวคนรวยที่รับเธอไปเลี้ยง ตอนแรกก็ดีอยู่หรอก แต่เมื่อเขาแยกทางกัน เธอก็ถูกส่งกลับมาบ้านเด็กกำพร้าเช่นเดิม

และครั้งหนึ่งที่ถูกรับตัวไปเลี้ยงอีกครั้ง ครั้งนั้นเธอเกือบถูกพ่อบุญธรรมทำมิดีมิร้าย ตอนนั้นเธอจึงหนีออกมาขอความช่วยเหลือ และข้างบ้านก็แจ้งตำรวจให้เธอ หลังจากคณะผู้ติดตามความเคลื่อนไหวของเด็กที่ถูกอุปการะรู้เข้า เธอก็ถูกนำกลับไปที่เดิม และไม่ขอไปเป็นเด็กอุปการะที่ไหนอีก

ทว่าลึก ๆ เธอก็ยังโหยหาความเป็นครอบครัว และตอนนี้ให้เธอเป็นแม่ของอู๋ชิงซวน เธอก็เต็มใจเป็นอย่างมาก เธออยากมีลูก อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นมาตลอด

“ใช่แล้ว น้าเป็นแม่เลี้ยงของหนูไงล่ะ แม่เลี้ยงก็คือแม่นั่นแหละ หนูเรียกน้าว่าแม่ได้ แม่ยินดี มีลูกน่ารักแบบซวนซวนเป็นโชคดีของแม่แล้ว”  อู๋ชิงซวนเบิกตามองผ่านม่านน้ำตา เด็กน้อยเอ่ยปากสั่นเครือเรียกเสียงสะอื้น

“แม่คะ”

“คะลูก”

“แม่คะ”

“อื้มแม่อยู่นี่” ไป๋จ้าวเหม่ยรั้งตัวเด็กน้อยมากอดเอาไว้อีกครั้ง เธอกระซิบตอบเสียงอ่อนโยน

“แม่คะ” อู๋ชิงซวนเรียกแม่ไม่หยุด ตั้งแต่เด็กเธอก็ไม่รู้ว่าแม่หน้าตาเป็นอย่างไร แม่นิสัยแบบไหนเธอก็ไม่รู้

ตอนแรกเธอคิดว่าไป๋จ้าวเหม่ยเป็นแม่แท้ ๆ แต่ว่าพี่ชิงฮุยบอกกับเธอว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่เธอ เธอไม่ควรใกล้ชิดกับผู้หญิงคนนี้ เพราะนั่นจะทำให้แม่ที่อยู่ปรโลกไม่พอใจ พี่ชิงฮุยยังบอกอีกว่า อีกหน่อยไป๋จ้าวเหม่ยก็จะแย่งพ่อไปจากเธอ ยิ่งถ้าทั้งคู่มีลูกด้วยกัน  เธอจะถูกเอาไปทิ้ง

‘ทำยังไงถึงจะมีลูกด้วยกันคะ พี่ชิงฮุยหนูกลัว กลัวว่าพ่อจะไม่ต้องการหนู’

‘ซวนซวนต้องไม่ยอมให้พ่อกับผู้หญิงคนนั้นนอนห้องเดียวกัน ห้ามให้ทั้งคู่ใกล้กัน น้องก็จะไม่เกิด’

ดังนั้นอู๋ชิงซวนจึงต่อต้านไป๋จ้าวเหม่ยทุกอย่าง ดื้อรั้นเอาแต่ใจ ทว่าวันนี้เธอรู้แล้วว่า ไป๋จ้าวเหม่ยดีกับเธอ แม่เลี้ยงไม่ได้ทิ้งเธอเอาไว้คนเดียว เธอประคองฝ่ามือของแม่เลี้ยงขึ้นมา เล็บทั้งสิบนิ้วหักจนไม่เหลือชิ้นดี ทั้งเลือดก็ยังไหลเต็มซอกเล็บ

“แม่เจ็บไหมคะ ทำไมถึงบาดเจ็บ เพราะรีบมาหาหนูใช่ไหม”

“ใช่แล้วฉันกลัวว่าหนูจะร้องไห้ แต่หนูก็ร้องไห้จริง ๆ ซวนซวนแม่ขอโทษลูกนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะหนูไม่โกรธแม่ แต่เราจะลงเขากันยังไงคะ” ไป๋จ้าวเหม่ยกระชับอ้อมแขนกอดเด็กน้อยเอาไว้แน่น เธอเงยหน้าขึ้นมองไปนอกถ้ำ สายฝนยังคงโหมกระหน่ำ ไม่อาจลงเขาได้

“เราเดินใต้ต้นไม้ไปเรื่อย ๆ ดีไหมคะ ให้ต้นไม้บังเราสองคน”

“ไม่ได้! เราจะรอให้ฝนหยุดก่อนแล้วค่อยกลับ ซวนซวนจำเอาไว้นะลูก เวลาที่ฝนตก หนูห้ามหลบใต้ต้นไม้ เพราะเสี่ยงต่อการถูกฟ้าผ่า ต้นไม้สูง ๆ จะเป็นตัวล่อสายฟ้าให้ผ่าลงมาที่มันได้เป็นอย่างดี หากเราอยู่ใต้ต้นไม้ กิ่งไม้อาจจะหักลงมาใส่เราได้ แต่นั่นไม่น่ากลัวเท่า  Step potential” ไป๋จ้าวเหม่ยชะงักนิ่งลง

“น้าหมายถึงกระแสไฟฟ้าที่ผ่าลงมาสู่ดิน จะทำให้เราได้รับแรงกระทบด้วยน่ะ สรุปก็คือเราไม่ควรอยู่ใต้ต้นไม้ตอนฝนตก”

“แม่หมายถึงเทพหยี่ว์ซือ[1]น่ะเหรอคะ” ไป๋จ้าวเหม่ยคอตกไหล่ห่อเหี่ยวลง ให้ความรู้ด้านวิทยาศาสตร์ไปจนปากแห้ง แม่หนูน้อยนี่กลับถามหาเทพหยี่ว์ซือ เอาเถอะหยี่ว์ซือก็หยี่ว์ซือ

************

[1] หยี่ว์ซือ เทพแห่งฝน