บุตรชายข้าเป็นประมุขพรรคมาร

บุตรชายข้าเป็นประมุขพรรคมาร

last updateTerakhir Diperbarui : 2025-05-13
Oleh:  ซูเมี่ยวหลิงBaru saja diperbarui
Bahasa: Thai
goodnovel16goodnovel
Belum ada penilaian
93Bab
52Dibaca
Baca
Tambahkan

Share:  

Lapor
Ringkasan
Katalog
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi

ชุนเอ๋อร์หย่าขาดจากสามี หอบลูกวัยห้าหนาวมาอยู่หมู่บ้านสาวสองพันปีสุดพิศวง มีความสุขอยู่ได้เพียง 15 ปีเท่านั้น บุตรชายเพียงคนเดียวก็ขอไปฝึกวิชาต่างแดน ทำให้นางต้องเลี้ยงไก่ ปลูกผัก ปักผ้า รอวันเวลาที่บุตรชายสำเร็จวิชากลับมาหานาง ตอนแรกนางคิดว่าบุตรชายทำงานคุ้มกันภัยธรรมดา จนกระทั่งย้อนอดีคไปดูชีวิตในสิบปีที่ผ่านมาของบุตรชาย และตอนนั้นเองที่ทราบทราบสถานะที่แท้จริงของเขา ...ประมุขพรรคมาร!

Lihat lebih banyak

Bab 1

บทนำ

연미혜가 아이리스 국제공항에 도착했을 땐 이미 밤 9시가 넘어 있었다.

오늘은 그녀의 생일이었다. 휴대폰을 켜자마자 동료들과 친구들에게서 온 생일 축하 메시지가 한가득 쌓여 있었지만, 정작 경민준에게선 아무런 연락도 없었다.

연미혜의 미소도 씁쓸한 표정으로 바뀌었다.

저택에 도착했을 땐 벌써 10시가 넘은 늦은 밤이었다.

유순자는 갑자기 나타난 그녀를 보곤 순간 멈칫했다.

“사모님, 말도 없이... 어쩐 일이세요?”

“민준 씨랑 솜이는요?”

“대표님은 아직 안 들어오셨고 다솜 아가씨는 방에서 놀고 계세요.”

연미혜는 짐을 유순자에게 건네고 나서 위층으로 올라갔다.

방에 들어서자, 딸이 작은 탁자 앞에 앉아 무언가를 정성스레 만들고 있었다.

귀여운 잠옷 차림으로 너무 집중한 나머지 누군가 방에 들어온 것도 눈치채지 못한 듯했다.

“솜아?”

경다솜이 고개를 돌리더니 밝게 외쳤다.

“엄마!”

하지만 반가움도 잠시, 다시 손에 쥔 무언가를 만지작거리며 집중하기 시작했다.

연미혜는 다가가 딸을 품에 안고 뺨에 가볍게 입을 맞췄지만 곧 밀려났다.

“엄마, 나 바쁘단 말이에요.”

두 달 만에 만난 딸이었기에 연미혜는 아무리 안아도 부족했고 함께 이야기하고 싶은 마음도 컸지만, 딸이 이렇게 몰두해 있는 모습을 보니 방해하고 싶지 않았다.

“우리 솜이 목걸이 만들고 있구나?”

“네!”

그 말에 경다솜은 한껏 신이 나서 설명하기 시작했다.

“일주일 후면 지유 이모 생일이잖아요. 이건 아빠랑 제가 준비한 선물이에요! 이 조개껍데기들은 아빠랑 같이 직접 한 땀 한 땀 깎고 다듬었어요. 예쁘죠?”

연미혜의 목이 잠겼다.

아직 아무 말도 하지 못한 그녀에게 딸은 신이 난 목소리로 말을 이어갔다.

“아빠가 지유 이모 선물도 따로 준비했대요! 내일이면...”

그 순간, 연미혜의 가슴이 세차게 조여왔다. 그녀는 더 이상 참지 못하고 조용히 물었다.

“다솜아... 엄마 생일은 기억하고 있니?”

“네? 뭐라고요?”

경다솜이 잠시 그녀를 바라보았지만, 곧 다시 손에 쥔 구슬을 만지작거리며 투덜거렸다.

“엄마, 나한테 말 걸지 말아줄래요? 헷갈리잖아요...”

연미혜는 그제야 아이를 안고 있던 손을 풀고 아무 말도 하지 않은 채, 그저 조용히 아주 오랫동안 아이의 옆에 서 있었다.

하지만 다솜은 단 한 번도 그녀를 올려다보지 않았다.

결국 연미혜는 입술을 앙다문 채 말없이 방을 나섰다.

거실로 내려오자, 유순자가 조심스럽게 말했다.

“사모님, 아까 대표님께 전화드렸는데... 오늘 저녁은 따로 일정이 있다고 하네요. 사모님께서 먼저 쉬시라고...”

“알겠어요.”

짧게 대답한 연미혜는 딸의 말이 머릿속을 떠나지 않아 잠시 망설이다가 경민준에게 전화를 걸었다.

한참 동안 신호음이 울린 후에야 전화가 연결되었지만, 그의 목소리는 차가웠다.

“나 지금 바빠. 내일 얘기하자.”

그 순간, 전화기 너머에서 들려온 익숙한 목소리.

“민준 씨, 이렇게 늦은 시간에 누구야?”

임지유였다.

연미혜는 손에 쥔 휴대폰을 꽉 움켜쥐었다.

“아무것도 아니야.”

그 말과 함께, 경민준은 연미혜에게 말할 틈도 주지 않고 전화를 끊었다.

두 사람은 벌써 두세 달째 얼굴을 마주하지 못하고 있었다.

그녀는 어렵게 아이리스까지 찾아왔지만, 그는 단 한 번도 그녀를 보러 오지 않았고, 심지어는 전화 한 통마저 이렇게 무성의했다.

그들이 함께한 결혼 생활 내내, 그는 언제나 이렇게 차갑게 거리를 두었고 조금의 노력도 보이지 않았다.

예전 같았으면, 연미혜는 다시 한번 전화를 걸어 그의 위치를 물었을 것이고, 조금만 시간을 내서라도 집에 돌아올 수 없는지 간절히 부탁했을 것이다.

하지만 오늘은... 너무 피곤했던지라 그런 마음마저 들지 않았다.

다음 날 아침, 고민 끝에 다시 전화를 걸었다.

아이리스와 한국은 18시간의 시차가 있었다. 즉, 아이리스에서는 오늘이 그녀의 생일이었다.

이번 방문의 가장 큰 이유는 두 달 만에 딸과 남편을 만나기 위해서였으며, 무엇보다 오늘만큼은 가족과 함께 시간을 보내고 싶었기 때문이었다.

그것이 그녀의 유일한 생일 소원이었는데...

경민준은 전화를 받지 않았다.

오랜 시간이 흐른 후, 겨우 한 통의 문자 메시지가 도착했다.

[무슨 일이야?]

그녀는 잠시 망설였지만, 결국 메시지를 보냈다.

[점심에 시간 있어? 솜이도 데리고 셋이 함께 밥 먹고 싶어.]

[알겠어. 장소 정해서 알려줘.]

[응.]

그리고 그 뒤로, 다시는 연락이 오지 않았다.

그는 그녀의 생일을 기억조차 하지 못하는 듯했다.

이미 예상했던 일이었지만, 역시나 마음이 쓰리고 아팠다.

씻고 내려가려던 그녀는 우연히 아래층에서 들려오는 다솜과 유순자의 대화를 듣게 되었다.

“사모님이 오셨는데, 다솜 아가씨는 안 기뻐요?”

“아빠랑 나는 내일 지유 이모랑 바다를 보러 가기로 했잖아요. 그런데 엄마가 갑자기 와버리면 엄청 어색해질 거 아니에요... 그리고 엄마는 너무 나빠요! 맨날 지유 이모한테 화내고!”

“다솜 아가씨... 사모님은 아가씨의 엄마잖아요. 이런 말 하면 사모님이 얼마나 속상하시겠어요?”

“알아요. 하지만 나랑 아빠는 지유 이모가 더 좋은걸요. 그냥 지유 이모를 엄마로 하면 안 돼요?”

“...”

유순자가 그 뒤로 뭐라고 말했는지, 연미혜는 더 이상 들리지 않았다.

갓난아이 이때부터 그녀가 직접 키워온 딸이었지만 최근 몇 년간 경민준과 함께하는 시간이 늘어나면서 점점 더 그에게 애착을 보였다.

작년, 경민준이 아이리스로 장기 출장을 떠나 시장을 개척하겠다고 했을 때, 경다솜은 어떻게든 아빠를 따라가겠다고 고집을 부렸다.

연미혜는 떠나보내기 싫었고 딸이 자신의 곁에 머물길 바랐지만, 무엇보다 아이가 상처받는 것이 싫었기에 결국 허락했다.

‘이렇게 될 줄은 몰랐는데...’

연미혜는 충격을 받은 듯 그 자리에 굳어버렸고 얼굴이 창백해진 채 한동안 미동도 없이 서 있었다.

그녀는 이번에 일부러 모든 일을 미루고 딸과 조금이라도 더 많은 시간을 보내려고 아이리스까지 날아왔다. 그런데... 이제 보니 그럴 필요조차 없었던 것 같았다.

방으로 돌아온 연미혜는 정성껏 준비해 온 선물을 다시 조용히 캐리어 속에 넣었다.

잠시 후, 유순자가 전화를 걸어왔다.

“사모님, 다솜 아가씨랑 같이 잠깐 외출하려고요. 혹시 필요한 거 있으시면 연락해 주세요.”

“알겠어요.”

연미혜는 휴대폰을 내려놓고 침대에 걸터앉았다. 그 순간 텅 빈 가슴속이 허무함으로 가득 찼다.

그녀는 모든 걸 뒤로하고, 먼 길을 날아왔지만... 아무도 그녀를 기다리지 않았고 아무도 그녀를 필요로 하지 않았다.

이곳에서 그녀의 존재란 마치 우스운 농담 같았다.

얼마 후, 그녀는 집에서 나와 익숙하면서도 낯선 이 도심을 무작정 걸었다. 그렇게 거리를 헤매다 보니, 어느새 점심시간이 다가왔다.

그녀는 문득 아침에 했던 약속이 떠올랐다.

잠시 집에 돌아가 다솜을 데리고 나와야 할지 고민했지만, 아침에 들었던 딸의 말이 또다시 귓가를 맴돌았다.

망설이던 순간, 휴대폰이 진동했고 역시나 경민준이었다.

[중요한 일이 생겼어. 점심 약속은 취소하자.]

연미혜는 잠시 그 메시지를 바라보았다.

하지만 놀랍지도 않았다. 이런 경우의 일들이 반복되다 보니 이미 너무 익숙해져 버린 터였다.

경민준에게 있어, 일도, 친구도, 그 무엇도 아내인 그녀보다 중요했다. 그녀와의 약속은 언제든 깰 수 있는 것이었고, 단 한 번도 그녀의 감정을 고려한 적이 없었다.

예전 같으면 속상했겠지만, 이제는 달랐다. 이제는... 아무런 감정도 느껴지지 않았다.

연미혜는 그저 무의식적으로 차에 타고 무작정 어디론가 향했다.

어느 순간 정신을 차려보니 과거 경민준과 함께 자주 찾았던 레스토랑에 도착해 있었다.

들어가려던 순간, 창가 너머로 익숙한 모습이 보였다.

경민준, 임지유... 그리고 경다솜이 보였다. 이 순간에도 세 사람이 함께였다.

임지유는 경다솜의 옆에 앉아 다정하게 아이를 챙기고 있었고 경다솜은 즐겁게 웃으며 애교를 부리고 있었다.

임지유가 한입 베어 문 디저트를 경다솜이 장난스럽게 받아먹으며 깔깔댔고, 두 사람과 마주 앉은 경민준은 그저 미소 지으며 두 사람을 사랑스럽게 바라보았다.

그는 반찬을 집어 두 사람 앞에 놓아주었지만, 시선은 오직 한 곳, 임지유에게만 머물렀다.

연미혜는 문득 웃음이 나왔다.

‘이게... 당신이 말했던 중요한 일이었어?’

그리고 경다솜은 그녀가 열 달 동안 품고, 목숨을 걸고 낳은 아이였다.

한참 동안, 그녀는 아무 말도 없이, 아무런 감정도 드러내지 않은 채 그 장면을 바라보다가 이내 시선을 거두고 조용히 돌아섰다.

저택으로 돌아오자마자, 그녀는 서재로 향했다. 변호사와 연락해 이혼 협의서를 준비했고, 단호하게 서명했다.

경민준은 그녀의 소녀 시절, 가장 간절한 꿈이었으나, 그의 눈길은 단 한 번도 그녀를 향한 적이 없었다.

그들이 결혼한 이유는 사랑이 아니라, 그날 밤의 실수와 가문의 부추김 때문이었다.

그래도 그녀는 어리석게도 믿었다. 노력하면, 언젠가는 경민준이 자신을 바라봐 줄 날이 올 것이라 믿었다.

그러나 비참한 현실은 그녀의 뺨을 세차게 후려쳤다.

거의 7년이었다. 이제는, 정말 깨달아야 할 때였다.

그녀는 조용히 이혼 서류를 봉투에 넣고 나서 유순자를 불러 조용히 말했다.

“민준 씨가 들어오면 전해 주세요.”

그러고 나서 캐리어를 손에 쥐고 차에 오른 그녀는 기사에게 짧게 말했다.

“공항으로 가 주세요.”
Tampilkan Lebih Banyak
Bab Selanjutnya
Unduh

Bab terbaru

Bab Lainnya

Komen

Tidak ada komentar
93 Bab
บทนำ
บทนำ ‘หมู่บ้านสาวสองพันปี’ อยู่ในพื้นที่ห่างไกลเมืองหลวง แหล่งพักพิงใหม่ที่หวงชุนเอ๋อร์อยู่อาศัยกับบุตรชายตัวน้อยวัย 5 หนาว นางเพิ่งหย่าขาดกับสามี! ตอนนี้ชุนเอ๋อร์กำลังนั่งอ่านตำราในศาลาใกล้บ้าน บางเวลาก็หวนคิดถึงยามที่ตนอาศัยอยู่ในจวนหลังใหญ่ แต่สุดท้ายครอบครัวก็ไม่ได้เป็นดั่งใจฝัน จนนางต้องหอบลูกมาอาศัยอยู่ชนบท “ท่านแม่ขอรับ” เสียงใสของร่างจ้ำม่ำที่กำลังวิ่งเข้ามาในศาลา ทำลายความเศร้าหมองที่กำลังครอบงำจิตใจชุนเอ๋อร์ “เฟิงเอ๋อร์ ระวังล้ม” ไม่เพียงเอ่ยเตือนด้วยความร้อนใจ ร่างบางยังลุกขึ้นจากที่นั่งรอรับบุตรชายเข้าสู่อ้อมกอด “มีเรื่องน่ายินดีหรือเฟิงเอ๋อร์ เหตุใดดูตื่นเต้น” ชุนเอ๋อร์ย่อกายลงให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับหวงหลันเฟิง แขนเรียวโอบกอดร่างจ้ำม่ำ แก้มป่อง เนื้อตัวนุ่มนิ่มเข้าสู่อ้อมอก ในเวลาที่นางทุกข์ใจ เขาเท่านั้นที่สามารถเยียวยาใจนางได้! “ท่านแม่เป็นอันใดหรือขอรับ” เด็กชายวัย 5 หนาวสัมผัสได้ถึงความเศร้าใจของมารดา มือป้อมเอื้อมไปลูบแก้มเนียน
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-05-12
Baca selengkapnya
แม่ม่ายยังสาว
๑แม่ม่ายยังสาว ชุนเอ๋อร์อยู่ในสถานะแม่ม่ายมายี่สิบหนาวแล้ว! ยี่สิบหนาวเป็นเวลาไม่น้อยสำหรับมนุษย์ มากพอที่จะทำให้เด็กคนหนึ่งโตเป็นผู้ใหญ่ได้ อย่างเช่นบุตรชายของนาง แต่ตัวชุนเอ๋อร์กลับไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยสักนิด ตอนนี้นางยังคงนั่งอยู่ที่ศาลาตัวเดิม เป็นสตรีอายุ 41 หนาวที่มองภายนอกเหมือนสาวอายุยี่สิบตอนต้น ชุนเอ๋อร์ไม่ทราบว่าทำไมตนไม่แก่ขึ้นเลย แอบนึกสงสัยไม่น้อยว่าทำไมคนในหมู่บ้านสาวสองพันปีถึงไม่แปลกใจกับความหน้าเด็กตลอดกาลนี้ ทุกคนยังใช้ชีวิตปกติ ไม่มีใครว่านางเป็นแม่มดหมอผี กลับกัน... หากนางอยู่ที่เมืองหลวง ตอนนี้คงถูกจับถ่วงน้ำไปแล้ว เพราะแบบนี้กระมัง ตอนนั้นนางถึงรู้สึกว่าหมู่บ้านสาวสองพันปีดู ‘พิศวง’ “สิบปีแล้วสินะ ที่เฟิงเอ๋อร์จากไป” ชุนเอ๋อร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าซึม ที่นางกล่าวว่าเฟิงเอ๋อร์จากไป ไม่ได้หมายความว่าบุตรชายลาจากโลกนี้ไปแล้ว ตอนหลันเฟิงอายุ 15 หนาวได้ออกเดินทางจากหมู่บ้านไปฝึกวิชายุทธ์กับจอมยุทธ์ที่สำนักแห่งหนึ่ง ชีวิตที่ไม่มีบุตรชายคอยป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ ๆ ทำ
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-05-12
Baca selengkapnya
โรงเตี๊ยมอลเวง
๒โรงเตี๊ยมอลเวง หมู่บ้านสาวสองพันปีอยู่ห่างจากตัวเมืองค่อนข้างไกล ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วยาม[1] ในการเดินทางมาที่นี่ “ครั้งต่อไปข้าว่าเราเปลี่ยนบรรยากาศจากในครัวบ้านข้า เป็นครัวบ้านคนอื่นดีหรือไม่เจ้าคะ นาน ๆ ได้นั่งรถม้าเข้าเมืองที ปวดเมื่อยไม่น้อย” “อะไรกัน! อายุเท่านี้ก็บ่นเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวเป็นคนแก่แล้ว” “41 หนาวไม่น้อยแล้วนะเจ้าคะ ท่านอย่าได้โดนรูปกายภายนอกของข้าหลอกลวงเป็นอันขาด” ปกตินางปลูกผัก เลี้ยงไก่จากไข่ที่หลันเฟิงเก็บมาเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ได้ออกแรงทำสวนบ้าง แต่ก็ไม่ได้แข็งแรงขนาดไม่ปวดเมื่อยส่วนใดของร่างกายเลย “ไปเถอะ โรงเตี๊ยมตรงหน้าเรานี่แหละ” เฉียนจิ่นหงเดินนำชุนเอ๋อร์เข้าไปในโรงเตี๊ยม เพราะภาพลักษณ์ที่ดูเหมือนคุณชายผู้สูงศักดิ์จึงสามารถดึงสายตาจากผู้คนได้ไม่ยาก “คุณชายเฉียนมาแล้ว ห้องที่คุณชายจองไว้อยู่ทางนี้ขอรับ เชิญเดินตามข้าน้อยมาได้เลยขอรับ” เมื่อเข้าไปนั่งห้องพิเศษ เฉียนจิ่นหงก็สั่งอาหารมาสามสี่อย่าง โดยที่ชุนเอ๋อร์นั่งเงียบ ยกหน้าที่สั่งอาหารให้เป็นของเขา “ข้าส
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-05-12
Baca selengkapnya
เขาเปลี่ยนไป
๓เขาเปลี่ยนไป ชายชุดดำจ้องหน้าสตรีร่างเล็กใบหน้าอ่อนเยาว์นิ่งงัน เขายกมือทั้งสองข้างกุมศีรษะตนเองอย่างคนอัดอั้นตันใจทำอะไรไม่ถูก เขาเห็นชุนเอ๋อร์ครั้งแรกก็ชะงักแล้ว! ปกติเมื่อได้ออกแรงต่อสู้ เขามักจะเล่นสนุกกับคู่ต่อสู้ด้วยการค่อย ๆ เฉือนพวกเขาไปที่ละนิดอยู่เสมอ แต่เพราะชุนเอ๋อร์ทำให้เขาต้องรีบปิดการต่อสู้นี้ให้เร็วที่สุด ชายชุดดำที่เหลือซึ่งเป็นทั้งลูกน้องพ่วงด้วยสถานะสหายเห็นเขาทำเช่นนั้นจึงได้ทำตาม “ใจเย็น ๆ ไม่ต้องกลัว” เสียงทุ้มเจือแววอ่อนโยนมากกว่าปกติเอ่ยขึ้น มือหนาจับไปที่ผ้าคลุมหน้าแล้วค่อย ๆ ดึงผ้าออกจนเผยใบหน้าหล่อเหลา “เจ้าคือ…” ชุนเอ๋อร์นิ่งค้าง สำรวจใบหน้าเขาอย่างละเอียด ไล่สายตาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้วไล่จากเท้าขึ้นมาใบหน้า ตอนนี้นางมีหลายอารมณ์มาก แต่ชัดเจนที่สุดคือ ‘ตกใจ’ “ข้าเองขอรับ เฟิงเอ๋อร์ หวงหลันเฟิง” หลันเฟิงเอื้อมมือไปจับแขนเล็กของมารดาให้เข้ามายืนใกล้ ๆ เอ่ยเสียงอ่อนโยนอีกครั้งเพราะเห็นนางเงียบไป “ท่านแม่ เฟิงเอ๋อร์เองขอรับ” อ
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-05-12
Baca selengkapnya
นี่แม่ข้าเอง
๔นี่แม่ข้าเอง บรรยากาศภายในห้องรับแขกเงียบสนิทจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน บุคคลภายในห้องมีอยู่ด้วยกันทั้งหมดห้า หญิงหนึ่งชายสี่! ตามหลักการแล้วควรจะเป็นสตรีที่ต้องเกร็งเมื่อต้องอยู่ร่วมกับบุรุษหลายคน แต่ในกรณีนี้ ‘ไม่’ สตรีเพียงหนึ่งเดียวในห้องจ้องหน้าชายหนุ่มทั้งสามอย่างสำรวจ คนถูกจ้องรู้สึกร้อนรนจนนั่งไม่ติดที่ “ท่านแม่ เลิกจ้องพวกเขาเถอะขอรับ พวกเขาเกร็งกันหมดแล้ว” หลันเฟิงไม่รู้จะหัวเราะหรือว่าจะสงสารสหายดี หลังจากที่แยกย้ายกับเฉียนจิ่นหง หลันเฟิงก็พาชุนเอ๋อร์ไปยังเรือนขนาดกลางหลังหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากโรงเตี๊ยมพอสมควร สหายทั้งสามไม่เชื่อว่าชุนเอ๋อร์คือมารดาของเขา ทว่าหลันเฟิงคร้านจะอธิบายจึงได้แต่แนะนำพวกเขาให้รู้จักกัน “ท่านแม่ขอรับ นี่คือโจวฉือเหอ จางจงกว่าน เกาจี้เฉิน” หลันเฟิงแนะนำพวกเขาตามลำดับเก้าอี้ที่นั่งล้อมโต๊ะอยู่ โจวฉือเหอมีบุคลิกสุภาพ ใบหน้ายิ้มแย้มอ่อนโยน จางจงกว่านดูเป็นคนขี้เล่นเข้ากับคนอื่นง่าย เกาจี้เฉินเป็นคนนิ่ง ๆ ลักษณะคล้ายหลั
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-05-12
Baca selengkapnya
ลูกของท่านแม่
๕ลูกของท่านแม่ เช้าวันต่อมาอากาศชื้นมาก เนื่องจากเมื่อวานฝนตกตั้งแต่ตอนเย็นลากยาวมาถึงรุ่งเช้าของอีกวัน เรือนป่าไผ่แห่งนี้จึงมีหมอกปกคลุมหนาแน่น บรรยากาศหนาวเย็นจนชุนเอ๋อร์ไม่อยากลุกจากที่นอน “ขออีกนิดก็แล้วกัน” ชุนเอ๋อร์พึมพำ ดวงตายังคงหลับพริ้มก่อนที่จะจมเข้าสู่นิทรา รู้สึกตัวตื่นอีกคราก็ตอนที่ได้ยินเสียงเรียก “ท่านแม่ขอรับ ตื่นหรือยังขอรับ” เสียงเรียกจากหน้าห้องทำให้ชุนเอ๋อร์จำใจต้องลุกจากเตียง อายุยี่สิบปีแรกของชีวิต นางคิดว่าตัวเองอยู่ในนรกเพราะไม่เคยพบสวรรค์ที่แท้จริง เพิ่งมาค้นพบสวรรค์ก็ตอนที่ได้ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในหมู่บ้านสาวสองพันปี “อยู่คนเดียวมานานหลายปีจนชิน ต่อไปนี้ข้าต้องปรับตัวแล้ว” การอยู่คนเดียวเป็นอิสระมาก ไม่ต้องตื่นแต่เช้าขึ้นมาปรนนิบัติสามี เอาใจฮูหยินผู้เฒ่า ควบคุมบ่าวไพร่ ระวังฮูหยินรองและอนุ พอหลันเฟิงไปฝึกวิชาต่างแดนทำนางให้ต้องอยู่ตัวคนเดียวมาเป็นสิบปี นางไม่ต้องหุงหาอาหารไว้ให้ใคร ไม่ค่อยได้ใช้แรง ดังนั้นตอนเช้าทานไข่ต้มหนึ่งฟองก็อยู่ได้ถึงเที่ยง “ท่านแม่ขอร
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-05-13
Baca selengkapnya
ซีดแล้วซีดอีก
๖ซีดแล้วซีดอีก ตอนนี้ในหัวของหลันเฟิงมีแต่คำว่าลูก ๆ ลอยวนซ้ำ ๆ เดิมทีเขาไม่คิดไปส่งมารดาในวันนี้ แต่พอทราบว่านางมีลูกรออยู่ที่หมู่บ้านก็ผุดลุกขึ้นจากโต๊ะชวนทุกคนไปที่นั่น ท่าทางของหลันเฟิงขึงขังเป็นอย่างมาก ชั่วขณะนั้นต่อให้ใครยังทานอาหารไม่อิ่มก็ต้องวางตะเกียบแล้ว บนรถม้า... เสียงการพูดคุยของชุนเอ๋อร์และจางจงกว่านดังอยู่ตลอด แต่ไม่ได้เข้าหูของหลันเฟิงเลยสักนิด ในหัวพลอยแต่คิดถึงภาพเด็กผู้ชายตัวอ้อนกลมกำลังนอนร้องไห้งอแงเพื่อรอมารดากลับมาให้นมที่เรือน ร้ายแรงยิ่งกว่านั้นคือ เขากำลังคิดภาพของบุรุษที่ทำให้เด็กเหล่านั้นเกิดมา! “เสี่ยวกว่านอายุ 23 แล้วหรือ เสี่ยวกูกุก็หลงคิดว่าเจ้าอายุเพียง 20 เท่านั้น” “เสี่ยวเหอกับเสี่ยวเฉินก็อายุ 23 นะขอรับ” ชุนเอ๋อร์เปรียบเทียบชายหนุ่มทั้งสามที่มีอายุเท่ากันเรียงคน จนกระทั่งสายตาไปหยุดอยู่ที่เกาจี้เฉิน เขามีบุคลิกสุขุม นางจึงคิดว่าอีกฝ่ายอายุเท่ากับหลันเฟิง โจวฉือเหอดูเป็นผู้ใหญ่ที่ดูสุภาพน่าเชื่อถือจนเกินอายุไปมาก เป จาง
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-05-13
Baca selengkapnya
เด็กขี้อิจฉา
๗เด็กขี้อิจฉา นานทีเดียวกว่าหลันเฟิงจะปรับอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติได้ โจวฉือเหอเห็นเขานั่งนิ่งเงียบมาสักพักแล้วจึงได้เดินเข้ามาสนทนาด้วย “เหล่าต้าอย่ารู้สึกแย่ไปเลย ข้าเองก็คิดไม่ต่างจากท่าน” หลันเฟิงเงยหน้ามองโจวฉือเหอ เมื่อหันไปมองเกาจี้เฉินแล้วเขาพยักหน้าให้จึงทราบว่าไม่ใช่ตนเท่านั้นที่หลงคิดว่าลูก ๆ ของชุนเอ๋อร์มีความหมายตามตัว “เมื่อครู่ข้าไปนับไก่ของเสี่ยวกูกุมา ขนาดเอาไปแจกเพื่อนบ้านแล้วยังมีตั้งสามสิบตัว ไม่ธรรมดาเลยสตรีคนนี้” จางจงกว่านเดินเข้ามานั่งในเรือนร่วมกับสหาย เทชาลงถ้วยดื่มดับกระหาย ทว่าในตอนที่กำลังเป่าชาไล่ความร้อนกลับสัมผัสได้ว่าถูกสายตาสามคู่จับจ้อง เขาจึงวางถ้วยชาลงโต๊ะแล้วเอ่ย “ทำไมหรือ” มองขนาดนี้ใครจะดื่มลง “จงกว่าน ตอนแรกเจ้าคิดว่าลูกของเสี่ยวกูกุคืออะไร” โจวฉือเหอเป็นฝ่ายถามแทนใจทุกคน “อ้อ ตอนแรกข้าคิดว่าเป็นน้องหมาน้องแมว แต่ใครจะไปคิดว่าเสี่ยวกูกุหมายถึงไก่” เขาหยุดพูดเพียงเท่านั้นเพราะติดหัวเราะ “คิดไปแล้วก็แปลกดีเหมือนกัน เมื่อก่อนคนในพรรคบอกว
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-05-13
Baca selengkapnya
เข้าครัว
๘เข้าครัว เหตุการณ์เมื่อวานจบลงได้ไม่ใช่เพราะว่าปรับความเข้าใจ แต่เป็นเพราะว่าหลังจากที่ชุนเอ๋อร์เดินออกไปกลางทุ่งนาได้ไม่ถึงเค่อ ฝนที่ไม่มีเค้าว่าจะตกลงมาเลยก็ดันตกลงมาเสียงั้น กลายเป็นหลันเฟิงที่ต้องถอดชุดคลุมของตัวเองออกแล้วใช้วิชายุทธ์ขั้นสูงวิ่งเข้ามาหาชุนเอ๋อร์แล้วพากลับเข้าเรือนโดยที่ไม่เปียกฝนเลยสักนิด นางทั้งตกใจทั้งตื่นตาตื่นใจ แค่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานก็รู้สึกภูมิใจในตัวบุตรชายแล้ว “วันนี้จะทำอะไรให้เด็ก ๆ ทานดีนะ” วันนี้ชุนเอ๋อร์ตื่นเช้ากว่าปกติ นางตั้งใจจะทำอาหารเช้าให้ชายหนุ่มทั้งหลายได้ชิม เมื่อแปรงฟันล้างหน้าแต่งตัวเสร็จแล้วก็ออกจากเรือนนอนตรงไปเรือนครัว “ใครเข้าครัวแต่เช้า” ชุนเอ๋อร์เห็นควันไฟลอยออกมาจากเรือนครัวทั้งยังได้ยินเสียงสะเก็ดไฟแตกถี่ ๆ “เสี่ยวเฉินทำอาหารหรือ” นางคาดเดา จนกระทั่งเดินเข้ามาในครัวแล้วเห็นร่างสูงกำลังง่วนอยู่กับการซาวข้าว... “เสี่ยวเฉิน” แล้วนางก็ทายถูก! เกาจี้เฉินจับจังหวะฝีเท้าของชุนเอ๋อร์ได้ตั้งแต่แรกแล้ว พอนางเอ่ยทักเขาจึงหันไปผ
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-05-13
Baca selengkapnya
ไปเก็บเห็ดในป่า
๙ไปเก็บเห็ดในป่า ชุนเอ๋อร์ไม่ชอบการเป็นแม่ครัวอย่างหนึ่งตรงที่ว่า ต้องคอยคิดอยู่ตลอดว่ามื้อต่อไปจะทำอะไรดี หากทำแล้วคนอื่นจะชอบหรือไม่ หากทานแล้วไม่ถูกปากผู้ทานคนทำก็เสียใจ การเป็นแม่ครัวไม่ง่าย! “จะทำอะไรให้เด็ก ๆ ดีนะ” ชุนเอ๋อร์ไม่ทานมื้อเย็น แต่หากหิวมากแตงกวาสักลูกก็อยู่ท้องแล้ว ทว่าบุรุษวัยเจริญพันธุ์ไม่เหมือนกัน หากพวกเขาไม่ได้ทานต้องไม่สบายท้องแน่ นางไม่อาจเอาความสบายของตัวเองเป็นตัวตั้ง “ไม่คิดแล้ว ไปถามเลยดีกว่า!” ชุนเอ๋อร์เดินออกจากครัวตรงไปยังศาลาข้างทุ่งนาที่หนุ่ม ๆ ทั้งหลายกำลังนั่งเล่นหมากล้อมกันอยู่ ด้วยเห็นพวกเขากำลังมีสมาธิ นางจึงนั่งมองอย่างเงียบ ๆ ไม่รบกวน “ท่านแม่คิดอะไรอยู่ขอรับ” หลันเฟิงมองชุนเอ๋อร์ตั้งแต่นางเดินเข้ามาในศาลาแล้ว มองเพียงแวบเดียวก็ทราบว่านางมีเรื่องให้คิดไม่ตก “แม่กำลังคิดรายการอาหารมื้อเย็นอยู่...เสี่ยวเฉิน! เย็นนี้เราจะทำอะไรกันดี” คนถูกถามตอบกลับมาสั้น ๆ “ไก่ผัดเผ็ด” “ไก่ผัดเผ็ด!” เมื่อได้ฟังคำตอบของเขา ชุนเอ๋อร์ถึง
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-05-13
Baca selengkapnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status