6.รับบทเมียเอก

อี้ฟานยืนนิ่งไม่ต่างจากรูปปั้น  เพราะประโยคที่ได้ยินทำเขาลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่เลยทีเดียว

“ช่างเถิด  ข้ารู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่ได้ห่วงใย  ทว่าเรื่องที่ข้าสั่งใต้เท้าก็ทำตามเถิด  คนของข้าดูแลข้าได้ไม่จำเป็นต้องมีเพิ่ม”

“แต่ว่า…”

ตันหยางเงยหน้ามองพร้อมกับใช้สายตากดต่ำจ้องเขา  สุดท้ายองครักษ์หนุ่มจึงต้องทำตามอย่างเลี่ยงมิได้

ขณะนั่นเอง…อรชรของสนมชิงก็ก้าวเข้ามาในห้องโถง  

“หม่อมฉันสนมชิงบุตรสาวเจ้ากรมขุนนาง  ขอถวายพระพรพระชายารัชทายาทเพคะ” ชิงอวี้หรูกล่าวอย่างนอบน้อม  ท่วงท่าที่แสดงออกมาก็อ่อนช้อยนัก  

“นั่งสิ  เจ้ามาหาข้ามีธุระอันใดหรือ”  ตันหยางเอ่ยอย่างเป็นมิตร  เพราะนางไม่ใช่คนที่ชอบตั้งแง่กับผู้ใดตั้งแต่แรกเห็น

“หม่อมฉันแค่อยากมาเยี่ยมเพคะ  ก่อนนี้มาแล้วทว่าพระชายายังไม่ได้สติ  วันนี้ได้ข่าวว่าฟื้นแล้วเลยรีบมาดู”

“ขอบใจนะข้าสบายดี  แค่หลับนานไปหน่อยเท่านั้น”

“ดีจริงเพคะ  เห็นเช่นนี้หม่อมฉันก็เบาใจ”  อวี้หรูยิ้มจนเห็นฟันขาว  ทว่าเมื่อเห็นผู้ที่ตนเอ่ยด้วยมีสีหน้าเรียบเฉย  นางก็หุบปากลงในทันที “พระชายาทรงกำลังคิดว่าหม่อมฉันมาถามเพื่อเอาใจพระองค์ใช่หรือไม่เพคะ”  ดวงตาเรียวเล็กกะพริบถี่รัว

“แล้วมิใช่หรือ”  ตันหยางย้อน

“เปล่านะเพคะ  หม่อมฉันมาด้วยใจแท้จริง  ถึงแม้จะมีเรื่องอยากรู้แทรกเข้ามาด้วยก็เถอะ”  นิ้วน้อย ๆ จีบเข้าหากัน  พร้อมกับฉีกยิ้มเหมือนเด็กที่กำลังรอฟังเรื่องเล่า

‘สนมชิงผู้นี้ท่าทีดูไม่มีพิษภัยเลยจริง ๆ เหมือนเด็กที่ไร้เดียงสามากกว่า’  ตันหยางนึกในใจ  ก่อนจะถามว่า

“เจ้าอยากรู้เรื่องใด”  ใช้เสียงเรียบข่มอีกฝ่าย  แม้ความจริงจะเป็นคนง่าย ๆ ไม่ถือสาใคร  ถึงกระนั้นนางก็ยังต้องรักษาสิทธิ์ความเป็นพระชายาเอาไว้  เพื่อไม่ให้ใครคิดกำแหงภายหน้า

“เรื่องเพลิงไหม้เมื่อสองวันก่อนเพคะ  ได้ยินว่าไฟโหมแรงมากมิใช่หรือเพคะ  แล้วคนในตำหนักออกมาได้เยี่ยงไร”  ได้โอกาสหรูอวี้ก็ถามในสิ่งที่ตนอยากรู้ทันที  ดวงตาก็เปล่งประกายนัก  ทำเอาตันหยางถึงกับนึกขันอยู่ในใจ  เพราะเหมือนนางกำลังมองเงาสะท้อนของตนในกระจกก็มิปาน

“ได้  ข้าจะเล่าให้ฟัง ทว่าเชิญคนด้านนอกเข้ามาด้วยดีกว่านะ จะได้เล่าเสียทีเดียว” ตันหยางเอ่ยเสียงดัง ทำให้คนที่ยืนหลบมุมอยู่ต้องรีบขยับเท้าโผล่ออกมา

“หม่อมฉันเสียมารยาทแล้วเพคะ”

“รู้ตัวก็ดี”  ตันหยางย้อนอย่างไม่ไว้หน้า

“ขะ… ขออภัยเพคะพระชายา  พอดีหม่อมฉันเห็นท่านทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่  จึงไม่กล้าเข้ามารบกวน”

“ท่านก็เลยยืนแอบฟังกระนั้นหรือสนมเกา” มู่หลิงเอ่ยถามแทนผู้เป็นนาย พร้อมกับมองผู้มาใหม่อย่างไม่ชอบใจ

“มะ… หม่อมฉันเปล่านะ  หม่อมฉันเพิ่งมาถึงจริง ๆ”

ตันหยางยกยิ้มก่อนจะเอ่ย “ช่างเถิด มาแล้วก็นั่งลง อยากรู้ข้าจะเล่าให้เจ้าสองคนฟัง ว่าแต่หมดแล้วใช่หรือไม่ สนมของรัชทายาท  ถ้ายังก็เรียกมาฟังพร้อมกันเสียทีเดียว”

“มีแค่นี้เจ้าค่ะ องค์รัชทายาททรงโปรดแค่เราสองคน มีแค่หม่อมฉันกับน้องหญิงชิงหรูอวี้ก็เพียงพอแล้วเพคะ”

ตันหยางเอียงหน้ามองผู้มาใหม่ทันที

“มะ…ไม่ใช่เพคะ หม่อมฉันหมายถึงก่อนหน้าจะอภิเษกพระชายาเข้ามา  มิได้หมายความเป็นอย่างอื่นเพคะ”

“งั้นหรือ”

“พะ… เพคะ”  เกาไห่ถังตอบเสียงติดขัด

“ช่างเถิด  เจ้าสองคนดูแลรัชทายาทดีข้าก็สบายใจ”

“แค่สนมเกาคนเดียวเพคะ อย่านับหม่อมฉันรวมด้วย  หม่อมฉันกับองค์รัชทายาทเราต่างคนต่างอยู่ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน”

ตันหยางขมวดคิ้วมึนงงเป็นการใหญ่  เพราะสิ่งที่ได้ยินมันไม่น่าเชื่อเลยสักนิด  “หมายความว่าอย่างไร ไยเจ้าถึงกล่าวเช่นนี้เล่า”  ความอยากรู้ทำให้นางอดถามมิได้

“แหม…น้องชิงเจ้าอย่าได้พูดให้พระชายาเข้าใจผิดเลย  หรือต้องการให้พระชายาเข้าใจว่าเจ้าไม่อยากแย่งชิงความโปรดปรานจากรัชทายาท ภายหน้าจะได้ไม่ต้องถูกเฝ้าระวัง”

“ข้าเปล่านะ  ข้าคิดอย่างไรก็เอ่ยไปอย่างนั้น  มิได้มีเจตนาอย่างที่ท่านว่าสักนิด”  สนมชิงแผดเสียงใส่ทันที

ด้านสนมเกาก็ไม่ยอม  นางยังคงกล่าวขึ้นมาอีก

ตันหยางก็ได้แต่นั่งมองทั้งคู่สลับกันไปมาพร้อมกับเม้มปากกลั้นขำ  เมื่อภาพตรงหน้ามันดันเหมือนฉากในซีรี่ย์ที่ตนเคยดูมา  เหล่าเมียน้อยโต้เถียงกันเพราะสามี  แย่ก็ตรงที่นางดันเป็นภรรยาเอก  เลยต้องมาจัดการปัญหาตรงนี้อย่างเลี่ยงมิได้

“พอ!  พอแล้ว  ถ้าเจ้าสองคนไม่อยากฟังเรื่องราว  ก็พากันกลับเรือนไปเสีย  ข้าจะพักผ่อน”

“ฟังเพคะ!!”  สองเสียงประสานกันอย่างสามัคคี

‘เหอะ!  ทีเมื่อครู่แทบจะกัดกันตาย’  ก่นด่าในใจ  ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวให้มันจบ ๆ สองคนนี้จะได้จากไปเสียที

ไม่ถึงสองถ้วยชา  ห้องโถงนี้ก็ไร้แขกมาเยือน

“ปิดประตูเลยพี่”  ตันหยางร้องสั่งเสียงห้วน  จะว่านางโกรธก็ไม่ใช่  ทว่ามันเป็นนิสัยปกติของหญิงสาวอยู่แล้ว  เพียงแต่ช่วงนี้มันถูกเก็บซ่อนเอาไว้ภายใต้ภาพลักษณ์ของตำแหน่งชายา  ยามเมื่ออยู่กับคนของตนเอง  ท่าทางเหมือนบุรุษจึงเผยออกมา

“จะบ้า! ข้ามู่ตันหยางผู้องอาจ  บัดนี้กลายเป็นกรรมการห้ามศึกเมียน้อยทะเลาะกันไปแล้วหรือนี่  น่าขายหน้าชะมัด” หญิงสาวบ่นพึมพำ  พร้อมกับเดินตรงไปที่ห้องอาบน้ำ

มู่หลิงยิ้มอ่อนด้วยความเอ็นดู “ทำอย่างไรได้ล่ะเพคะ  ก็ยามนี้พระองค์ทรงกลายเป็นพระชายาไปแล้วนี่”

ใบหน้างามจึงหันกลับมาพร้อมกับเบ้ปากเล็กน้อย  ก่อนจะเดินเข้ามาจับแขนอีกฝ่ายเขย่าไปมา จากนั้นนางก็เอ่ยเสียงอ้อน  “พี่หลิงหลิง  ข้าอยากกลับไปเป็นมู่ตันหยางที่สามารถทำอะไรก็ได้ผู้นั้น  ข้าไม่อยากเป็นพระชายาอะไรนี่เลย”

คนฟังก็ได้แต่มองด้วยแววตาเศร้าหม่น เพราะนึกสงสารผู้เป็นนายจับใจ “หม่อมฉันอยากช่วยนะเพคะ ทว่าจนใจจริง ๆ”  

ตันหยางขยับถอยออก ตามมาด้วยเสียงถอนหายใจยาวราวกับปลงได้แล้ว “ช่างเถิด  ต่อให้ข้าคร่ำครวญจนน้ำตาเป็นสายเลือด ชะตาที่เหยียบย่างเข้ามาแล้วก็คงเปลี่ยนไปไม่ได้  ฉะนั้นทำสิ่งที่ยังพอทำได้แล้วมีความสุขกับมันดีกว่า”  สิ้นคำนางก็เดินออกมานอกห้องอีกหน  คนสนิทขึงรีบตามมา

“จะไปไหนเพคะ  ไม่สรงน้ำหรือ”

“ไม่ข้าจะฝึกกระบี่” สิ้นคำมือขาวก็คว้าเอากระบี่ที่ซ่อนอยู่มุมเตียงออกมา โดยมีมู่หลิงเดินตามไปพร้อมกับส่ายศีรษะ

 

ยามซวี [ 19:00-20:59]

จิ่นหรงเดินนำคนสนิทตนกลับเข้าตำหนัก  และก่อนจะขึ้นเรือนเขาก็นึกขึ้นได้ว่าควรต้องไปเยี่ยมชายาตนเสียหน่อย  ร่างสูงจึงหมุนตัวเปลี่ยนทิศทางตรงไปยังตำหนักชิงหลิวของชายา ทว่ายังไม่ทันถึงสองเท้าก็จำต้องหยุดชะงักอยู่ที่มุมสวนของเรือน

“นั่นมันพระชายามิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ  นี่นางมีวรยุทธด้วยหรือ  เท่าที่เห็นเหมือนจะเก่งมากด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ” จินเฉิงรีบเอ่ย

“นั่นสิ  ท่วงท่าอ่อนช้อย  ทว่าเพลงกระบี่กลับแข็งแกร่งนัก  เหมือนปรมาจารย์ไม่มีผิดเพี้ยนเลยพ่ะย่ะค่ะ” อี้ฟานเอ่ยชม

“ก็งั้น ๆ”  จิ่นหรงตัดบทพร้อมกับก้าวเดินไปหา

ซึ่งตันหยางรู้แล้วว่ามีคนแอบซุ่มดูอยู่  และนางก็จดจำฝีเท้าของอีกฝ่ายได้  จึงไม่ตื่นตระหนกและยังคงฝึกต่อ

“หายดีแล้วหรือ  ถึงได้มาร่ายรำกระบี่ตากน้ำค้างเช่นนี้”  ผู้เอ่ยถาม  เดินมานั่งบนตั่งมองชายาตนที่ยังคงขยับกายไปเรื่อย

“หม่อมฉันไม่ได้เป็นอันใดนี่เพคะ  ก็แค่ง่วงเท่านั้นเอง”  เสียงตอบกลับไม่มีความเหนื่อยล้าเจือปนสักนิด

“ถึงอย่างนั้นเจ้าก็ควรจะพักให้มาก  มิใช่ออกมาทำเรื่องเช่นนี้  หากคนภายนอกรู้จะเอาไปครหาได้”

ร่างอรชรที่หมุนขยับไปมาหยุดลงทันที  จากนั้นนางก็เดินตรงมาหาเขาพร้อมกับจ้องหน้าพระสวามีเขม็ง

“เรื่องเช่นนี้นี่แหละที่มันปกป้องชีวิตท่านกับอีกหลายคนไว้  ส่วนเรื่องครหาข้าไม่หวั่น  เพราะสิ่งที่ทำให้ข้ากลัวมิใช่คำพูดผู้อื่น  สายตาเหยียดหยามดูแคลนของคนใกล้ตัวต่างหาก  ที่ทำให้ข้ารู้สึกว่าชีวิตนี้ช่างไร้ค่านัก  ทำดีเกือบตาย  แต่ค่าตอบแทนกลับเป็นศูนย์  น่าขันสิ้นดี”  เอ่ยจบนางก็เดินตรงไปยังเรือนพักทิ้งให้พระสวามีนิ่งอึ้งไม่ต่างจากรูปปั้นที่ตั้งอยู่หน้าตำหนัก

“จินเฉิง ข้ารู้สึกจุกแทนรัชทายาทเหลือเกิน” อี้ฟานกระซิบ

“ข้าก็ไม่ต่างจากเจ้านักหรอก”  สหายป้องปากเอ่ยเช่นกัน