แชร์

27 เลือนรางราวหมอกควัน

ผู้เขียน: ปะหนัน
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-07-01 19:30:24

ตอนที่27

เลือนรางราวหมอกควัน

เรือนร่างบอบบางที่อยู่ในชุดแต่งงานสีขาว ค่อย ๆ ก้าวออกมาจากห้อง ผ่านผ้าม่านบาง ๆ ชายหนุ่มมองไล่ขึ้นไปจากเท้าเล็ก ๆ ที่อยู่ในรองเท้าส้นสูงสีเดียวกับชุดผ่านช่วงเอวที่คอดกิ่ว ไปจนถึงผิวเนื้อเหนือเนินอกที่ขาวนวลเนียน ลำคอที่บางระหง แต่พอถึงใบหน้าเรียวเล็ก เขาก็ต้องผงะ นิ่งงันไปชั่วคราว

เพราะนั่นไม่ใช่ดุจดาว แต่เป็นใบหน้าของวุ้นเย็นน้องสาวของเขานั่นเอง

          “ธัชคะ ธัช” ดุจดาวเห็นเมธัชเอาแต่จ้องมอง ด้วยสีหน้าที่แปลก ๆ จึงร้องเรียกขึ้นเบา ๆ

เสียงหวานทำให้เขาได้สติ ที่แท้ก็แค่เกิดภาพหลอน มองเห็นดุจดาวเป็นวุ้นเย็นไปได้

          “เจ้าสาวสวยมากจนเจ้าบ่าวตกตลึง พูดไม่ออกเลยเชียวค่ะ” เจ้าของร้านดีไซเนอร์ชื่อดัง เอ่ยแซวพร้อมกับขยิบตาให้ดุจดาวอย่างมีจริต

ดุจดาวก้มหน้าลงเล็กน้อย หลบตาคมด้วยความเอียงอาย ถึงแม้เธอกับเขาจะสนิทกันมาก และรู้จักกันมานานแต่เธอก็ไม่เคยกล้าสบตาคมลึกคู่นั้นได้นานเลยสักครั้ง มันทำให้หัวใจของเธอนั้นสั่นไหว ทั้งที่ไม่ได้เป็นโรคหัวใจอย่างวุ้นเย็น

         “ใช่ครับ เจ้าสาวของผมสวยมาก”

เมธัชพูดพลางจ้องมองใบหน้าเรียวเล็กของดุจดาว ที่เริ่มเปลี่ยนจากสีขาวเนียนเป็นแดงก่ำราวกับผลเชอรี่ พร้อมกับก้าวเข้าไปหา เชยปลายคางเรียวมนขึ้นมาให้ดวงตาทั้งสองคู่ได้สบกันนิ่ง ต่างก็อ่านความรู้สึกที่อยู่ภายในใจของทั้งสองฝ่าย โดยที่ไม่ต้องบรรยายเป็นคำพูดออกมาเห็นดังนั้นเจ้าของร้านก็แทบกรี๊ดด้วยความอิจฉา

         “เจ้าสาวสวย เจ้าบ่าวก็หล่อ อร้าย! ขอเจ๊เก็บรูปทำโปสเตอร์ใหญ่ไว้โปรโมตร้านหน่อยนะคะ นาน ๆ ทีได้เห็นคู่บ่าวสาวที่เหมาะสมกันถึงขนาดนี้ อนุญาตไหมคะ”

เมธัชกับดุจดาวได้ยินดังนั้นก็ยิ้มให้กันบาง ๆ ก่อนที่ดุจดาวจะถามขึ้นเบา ๆ

          “ได้หรือเปล่าคะธัช”

         “แล้วแต่ดาวเลยครับ” เมธัชตามใจดุจดาว

หญิงสาวยิ้มหวาน ก่อนจะหันมาหาเจ้าของร้าน พร้อมกับพยักหน้าเบา ๆ

         “ได้ค่ะ ดาวกับธัชอนุญาต”เพียงแค่นั้นเจ้าของร้านก็กรี๊ดออกมาด้วยความดีใจ

          “อร้าย! ขอบคุณค่ะ เร็ว ๆ พวกเราจัดเฟรมตั้งกล้องเลย เร้ว”

เจ้าของรีบกล่าวขอบคุณ ก่อนจะหันไปเรียกทีมงาน ให้รีบจัดการถ่ายรูปของคู่บ่าวสาว เพื่อที่จะทำโปสเตอร์ติดหน้าร้านตามที่บอก ซึ่งว่าที่คู่บ่าวสาวก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เสร็จแล้วดุจดาวก็ขอไปเปลี่ยนชุดก่อน จากนั้นจึงมานั่งหน้าจอคอม เพื่อเลือกรูปกับเจ้าของร้านและทีมงาน

แต่เมื่อเปิดรูปดูทีละรูป สีหน้าของทุกคนก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป โดยเฉพาะดุจดาว แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แม้ว่าสีหน้าจะซีดแทบจไม่มีสีเลือดแล้ว

          “นี่ตาเป้ แกถ่ายรูปยังไงกัน หน้าเจ้าสาวถึงได้เลือนรางราวหมอกควันขนาดนี้ ดูสิถ่ายเป็นพันรูป เหลือที่ใช้ได้ไม่ถึงร้อยรูปเนี่ยฮะ” เจ้าของร้านทนต่อไปไม่ไหว โวยวายกับช่างภาพทันที

ช่างภาพหน้าเสีย ยกมือปาดเหงื่อที่ท่วมหน้าทั้งที่ในสตูดิโอเปิดแอร์จนเย็นฉ่ำ ก่อนจะตอบด้วยความงุนงง

         “ผมก็ถ่ายปกตินะเจ๊ เจ๊ก็รู้ว่าฝีมือในการถ่ายรูปของผมดี แต่วันนี้ผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นจริง ๆ ครับ”

เจ้าของร้านพูดไม่ออก เพราะเป็นจริงตามที่ช่างภาพบอก ในเมื่อทำงานกันมานาน ช่างภาพคนนี้ก็ทำดีมาตลอด แถมยังมีชื่อเสียงระดับหนึ่งด้วย แต่ทำไมวันนี้ถึงเป็นแบบนี้ไปได้

          “ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณธัช คุณดาว เอาอย่างนี้ก็แล้วกันค่ะ เดี๋ยวเราถ่ายใหม่กัน เจ๊จะถ่ายให้ฟรีเลยค่ะ ดีไหมคะ” เจ้าของร้านขอโทษพร้อมทั้งยื่นข้อเสนอให้ใหม่ด้วยความเกรงใจ แต่ดุจดาวกลับส่ายหน้าพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ

          “ไม่เป็นไรค่ะ เอาแค่รูปที่เหลือกับรูปที่เจ๊จะเอาทำโปสเตอร์ก็พอแล้วค่ะ รูปถ่ายก็คือรูปถ่าย เอาแค่ประมาณ เพราะชีวิตจริงย่อมสำคัญกว่าในรูปอยู่แล้วค่ะ”

         “จะดีหรือดาว ผมโอเคนะถ้าจะถ่ายกันใหม่ ผมอยากให้ดาวพอใจและมีความสุขที่สุดในวันแต่งงานนะ” เมธัชเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน

ดุจดาวหันมาหาว่าที่เจ้าบ่าว บีบมือหนาของเขาเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่หนักแน่นจริงจัง

          “ความสุขของดาวไม่ใช่อยู่ที่วันแต่งงานค่ะ แต่อยู่ที่หลังจากแต่งงานแล้วเราสองคนจะรักและเข้าใจกัน ใช้ชีวิตในทุก ๆ วันให้มีความสุขที่สุดต่างหากล่ะ ความจริงดาวไม่อยากมีพิธีแต่งงานด้วยซ้ำ แต่อย่างว่าเราล้วนแต่เป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ ก็เอาให้ท่านพอได้สบายใจก็พอค่ะ ดาวไม่ซีเรีสเลย”

         “อื้อฮือ เพิ่งจะเคยเห็นคนรวยพูดแบบนี้ ส่วนใหญ่จะอยากได้งานแต่งแบบอลังการงานสร้างทั้งนั้นเลยค่ะ บอกว่าแต่งงานครั้งเดียวก็ต้องเอาให้ยิ่งใหญ่จนโลกจำ ที่ไหนได้สามเดือนต่อมา ก็แต่งใหม่กับคนใหม่เรียบร้อย อันนี้เจ๊ไม่ได้นินทาลูกค้านะคะ แค่เล่าสู่กันฟัง อิอิ”

เจ้าของร้านพูดจบก็เรียกเสียงหัวเราะเบา ๆ จากทุกคน บรรยากาศก็ดีขึ้นมาบ้าง เมื่อตกลงกันได้ว่าที่คู่บ่าวสาวก็ขอตัวกลับบ้าน

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • ยอดดวงใจเมียเด็กซ่อนรัก   46 ฉันจะพาคุณไปซื้อเสื้อตัวใหม่

    ตอนที่46 ฉันจะพาคุณไปซื้อเสื้อตัวใหม่ “อุ๊ย! ขอโทษค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”วุ้นเย็นรีบกล่าวขอโทษ เพราะเดินชนเข้ากับใครคนหนึ่ง แล้วน้ำหวานที่อยู่ในมือกระฉอกใส่โดนเสื้อของเขา ตากลมมองวงสีสีชมพูวงใหญ่บนเสื้อสีขาวสะอาดตัวนั้นด้วยความรู้สึกผิด “โอ้! ไม่เป็นไรครับ แล้วคุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เสียงทุ้มสำเนียงไทยลูกครึ่งดังมา เธอจึงค่อยเงยมองหน้าของคนที่โดนชนชายหนุ่มร่างสูงน่าจะเกือบร้อยเก้าสิบเซ็นติเมตร กำลังทอดสายตาสีฟ้าที่กลมโตมองมาที่เธอวุ้นเย็นส่ายหน้าเบา ๆ เสียงหวานใสเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ “ฉันไม่เป็นไรค่ะ แต่ว่าเสื้อของคุณเปื้อนหมดเลย ฉันขอโทษอีกครั้งนะคะ ถ้าไม่มัวแต่มองหน้าจอมมือถือ คุณก็คงไม่ต้องเปื้อนแบบนี้ เอาอย่างนี้ไหมคะ ฉันจะพาคุณไปซื้อเสื้อตัวใหม่ให้คุณนะคะ”เธอเสนอความคิดด้วยความรู้สึกผิดจริง ๆ อีกอย

  • ยอดดวงใจเมียเด็กซ่อนรัก   45  หนูจะมีหลานแล้ว

    ตอนที่45หนูจะมีหลานแล้ว “เจ้าบ่าวของดาวก็หล่อค่ะ วันนี้สาว ๆ คงได้อกหักกันเป็นแถวแน่ ๆ” ดุจดาวเอ่ยแซวด้วยรอยยิ้มบาง ๆ เมธัชหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้ แล้วกระซิบริมใบหูบาง “หนุ่ม ๆ หลายคนก็คงอกหักกันเป็นแถวเหมือนกันนั่นแหละ โดยเฉพาะ เจ้าโทนี่รุ่นน้องลูกครึ่งที่ตามจีบดาวตอนเรียนอเมริกาด้วย”ดุจดาวเบิกตากว้าง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “ธัชรู้เรื่องนี้ด้วยหรือคะ น้องเขาดีกับดาวมากจริง ๆ แต่ดาวก็ไม่ได้คิดอะไรกับโทนี่เลยนะคะ ธัชก็รู้”ดุจดาวรีบอธิบาย เรื่องนี้เธอไม่เคยบอกให้เขารับรู้ เพราะใจเธอมีแต่เขา จึงปฏิเสธหนุ่มน้อย ตาน้ำข้าวคนนั้นไป แม้โทนี่จะยอมรับที่ถูกปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้ถอยยังคอยตามมาอยู่ใกล้ ๆ เสมอ โทนี่นั้นเรียนคณะเดียวกันกับเธอ แต่เมธัชเรียนคนละคณะกันเมธัชยิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน&nbs

  • ยอดดวงใจเมียเด็กซ่อนรัก   44 จะไม่ทะเลาะไม่โกรธกันอีก

    ตอนที่44 จะไม่ทะเลาะไม่โกรธกันอีกภายใต้แสงดาวที่พร่างพราวเต็มท้องฟ้าในคืนเดือนมืด สองหนุ่มสาวกำลังตกปลาตกหมึกกันอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะที่ประสานกันเกือบทั้งคืนนั้นแสดงให้เห็นถึงความสุขที่ทั้งคู่กำลังได้รับเกือบตีสาม วุ้นเย็นและเมธัชจึงเก็บอุปกรณ์ ตกปลา ทั้งสองมองหมึกและปลาทะเลสด ๆ เป็น ๆ ด้วยความดีใจ ต่างเริ่มนับแต้มของตัวเอง ปรากฎว่าจำนวนหมึกและปลาที่วุ้นเย็นตกได้ น้อยกว่าเมธัช “ฮ่า ๆ พี่เป็นผู้ชนะ ว่าไงจ้ะน้องไม่ร้องนะนะจ้ะ ฮ่า”วุ้นเย็นยื่นปากใส่ ก่อนจะยืนขึ้นเตรียมตัวปั่นจิ้งหรีด ตามที่ได้ตกลงกันไว้ตอนแรก “เฮ้อะ! คนอย่างน้องไม่ร้องหรอกพี่ มีแต่ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างคนที่มีน้ำใจนักกีฬาจ้ะ คุณพี่ชาย”พูดจบก็เริ่มก้มตัวลงเอามือข้างหนึ่งจับใบหู ส่วนมืออีกข้างนั้นใช้นิ้วชี้จิ้มลงไปบนพื้นเรือ

  • ยอดดวงใจเมียเด็กซ่อนรัก   43 ติ๊ต่างว่าเป็นไวน์แดง

    ตอนที่43 ติ๊ต่างว่าเป็นไวน์แดง “โอ้โฮ! หน้าตาน่ากินมาก กลิ่นก็ห้อมหอม แต่รสชาติจะเป็นอย่างไรน้า หนูขอชิมก่อนแล้วกันนะ”เธอร้องขึ้นด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะใช้มีด เล็ก ๆ ที่ชายหนุ่มเตรียมมาให้ในจาน หั่นชิ้นเนื้อสเต็กแบบมีเดี๊ยมแรขนาดพอดีคำ แล้วใช้ช้อนส้อมจิ้มขึ้นมาดมนิดหนึ่ง ก่อนจะส่งเข้าไปในปาก พร้อมกับหลับตาทำหน้าฟิน “เป็นไงบ้าง อร่อยกว่าไข่เจียวหมูสับใช่ไหม” เขาถามยิ้ม ๆ ทอดสายตามองใบหน้าเรียวเล็กอย่างเอ็นดู “อร่อยกว่ามาก พี่ชายฝีมือพัฒนาขึ้นแล้ว จริง ๆ ด้วย สุดยอดเลยค่ะ” เธอเอ่ยชมด้วยความจริงใจ ก่อนจะหั่นเนื้อเสตกกินไปอีกหลายคำ อย่างเอร็ดอร่อยและหิวโหย &n

  • ยอดดวงใจเมียเด็กซ่อนรัก   42  ให้อภัยกันไม่ได้แล้ว

    ตอนที่42ให้อภัยกันไม่ได้แล้ว “แล้วยังไงอีก” เขาถามต่อ สีหน้าก็เรียบเฉยไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อยเธอกลืนน้ำลายลงคออึกหนึ่ง ไม่เข้าใจว่าเขาจะถามอีกทำไม ในเมื่อคำตอบก็อยู่ในสมุดจิ๋วเล่มนั้นอยู่แล้ว จะให้พูดอีกหรือ เธอก็อายเป็นนะ “ก็เลยพูดไปแบบนั้นค่ะ” เธอก้มหน้าลง มองมือของตัวเองที่ประสานอยู่บนตัก “พี่ว่าหนูไม่ได้หวงหรอก แต่หึงมากกว่า”เฮือก!เขาโพล่งออกมาซึ่งตรงกับคำตอบในใจของเธออยู่แล้ว แต่เธอไม่กล้าพูดมันออกไป “พี่ชาย!หนู...” เธออึกอัก คิดไม่ออกว่าจะยอมรับหรือปฏิเสธดี แต่ถึงอย่างไรเขาก็เห็นสมุดเล่มนั้นอยู่แล้ว จะตอบรับหรือปฏิเสธก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี “พี่เข้าใจ และให้อภัยตั้งแต่เห็นน้องนอนใส่ท่อช่วยหายใจในตอน

  • ยอดดวงใจเมียเด็กซ่อนรัก   41 เจ้าดำช่วยชีวิต

    ตอนที่41เจ้าดำช่วยชีวิต “ฮ่า ๆ เกือบไปแล้วไหม”เสียงหัวเราะที่ดังออกมาจากเมธัช ทำให้วุ้นเย็นหยุดเล่าแล้วหัวเราะออกมาด้วย “ตอนนี้ขำได้นะ แต่ตอนที่หนูอยู่ในเหตุการณ์น่ะ บอกตรง ๆ ว่าขำไม่ออก คิดทางรอดจนสมองแทบไหล หัวใจจะวายเสียให้ได้ สุดท้ายได้เจ้าดำช่วยชีวิต แต่พอคิดย้อนไป ก็ตลกจริง ๆ ฮ่า ๆ”หญิงสาวหัวเราะจนหน้าแดงปลั่ง ดวงตาเป็นประกายพร่างพราวราวกับดวงดาวนับล้าน เมธัชมองภาพนั้นแล้วบันทึกไว้ในส่วนลึกของหัวใจ “สุดท้ายหนูก็ต้องทำความสะอาดพื้น แล้วก็ขอยายออกมานี่แหละ อ้อ!บอกก่อนนะว่า ถึงหนูจะโตขนาดนี้แล้วก็ตาม แต่การขออนุญาตคุณยายไปเที่ยวค้างคืนนี่ไม่ง่ายเลย จนหนูต้องโทรไปหาคุณแม่ขอให้คุณแม่ช่วยคุยกับยายเลยนะคะ เอ้อ!จริงซิ แล้วพี่รู้ที่อยู่บ้านคุณยายได้ยังไงคะ คุณแม่บอกเหรอ”ประโยคท้ายเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ จริง ๆ อยากถามก่อนหน้านี้แล้ว แต่ก็ลืมพูดเรื่องอื

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status