รักข้ามภพ วายุภัทร แก้วกัลยา

ณ ดินแดนอันไกลโพ้น แสงสีส้มจับขอบฟ้า ความเงียบสงบปกคลุมทุกแห่งหน พญาครุฑหนุ่มบาดเจ็บจากการถูกโจมตี เลือดไหลออกมาตามลำตัว

“วายุภัทร พวกข้าต้องจับเจ้าให้ได้” เสียงสั่งการดังก้องฟ้า

“ต่อให้มันมีปีกกว้าง หรือมีพลังอำนาจขนาดไหน ก็ไม่อาจต้านทานพวกเราได้หรอก”

เปรี้ยง!

อสุนีฟาดใส่พญาครุฑหนุ่มสายใหญ่ พาความเจ็บปวดแล่นปราดไปทั่วทั้งร่าง

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ในที่สุด เจ้าหนีไม่พ้นเงื้อมมือข้าไปได้หรอก เจ้าวายุภัทร”

“ข้า…ไม่คิดเลยว่าพวกเจ้าจะทำกับข้าเยี่ยงนี้” ครุฑหนุ่มตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด เสียงราวกัมปนาทดังลั่นท้องฟ้า

ทันใดนั้น ท้องฟ้าพลันมืดดำ สายลมกรรโชกแรงราวครึ่งนาที ทุกอย่างจึงค่อยกลับมาเป็นปกติ ทว่าบริเวณที่เคยมีร่างครุฑหนุ่มกลับว่างเปล่า ทุกสายตามองหาพญาครุฑที่บาดเจ็บ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะอาศัยช่วงฟ้ามืดเร้นกายหายไปจากตรงนั้นแล้ว

“ผู้ใดบังอาจมาช่วยมัน”

“มันหายตัวได้อย่างไร” เสียงหนึ่งตะโกนอย่างไม่พอใจ

ขณะนี้พญาครุฑหนุ่มหมดแรงและสิ้นหวัง เขาเหาะผ่านป่าหิมพานต์ บาดแผลทางกายทำให้รู้สึกเจ็บปวดทุกครั้ง เขากระพือปีก เลือดไหลซึมจากบาดแผลที่ถูกโจมตี เขารู้ว่าหากไม่หลบซ่อนที่ใดสักแห่งในตอนนี้ เขาอาจไม่รอดชีวิต

‘ต้องมีที่ใดสักแห่ง ที่จะให้ข้าได้ซ่อนกายจากเจ้าวายร้ายพวกนั้น’ เขาคิดในใจ

“ข้าต้องหาใครสักคนมาช่วยเหลือ” บาดแผลฉกรรจ์ทำให้ความเจ็บปวดทวีความรุนแรงมากขึ้น

ทันใดนั้น สายตาคมดุจเหยี่ยวเห็นเงาหญิงสาวกำลังเดินชมดอกไม้อย่างมีความสุข ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากลำธารนัก

“เอ๊ะ นางเป็นผู้ใด เหตุใดนางมาอยู่ในป่าแห่งนี้ได้” เขาถามตนเอง แม้รู้ว่าไม่รู้คำตอบนั้น

ครุฑหนุ่มขยับปีกเพื่อลงสู่พื้นดิน เรี่ยวแรงใกล้หมดลงทุกขณะ

“อุ๊ย เจ้าเป็นใคร” นางตกใจกับการพบพานคนแปลกหน้า แถมยังเป็นบุรุษอีกด้วย เธอจ้องมองอีกฝ่ายอย่างหวาดกลัวผสมมึนงง

“ขอโทษนะ...แต่ข้าไม่มีทางเลือกจริงๆ” พญาครุฑหนุ่มพูดเสียงแหบแห้ง พละกำลังหดหายเพราะเจ็บปวดจากบาดแผล

“อย่าเข้ามาใกล้ข้า เจ้าต้องการสิ่งใด” ทั้งน้ำเสียงและแววตาของนางแสดงออกซึ่งความหวาดกลัว

“เจ้าอย่าคิดว่าจะหนีข้าได้พ้น ถ้าเจ้าไม่อยากเป็นอะไรไป ก็จงอยู่เฉยๆ!” พญาครุฑหนุ่มหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า เขามือจับหญิงสาวไว้แน่น นางพยายามสะบัดมือออก แต่ไม่อาจสู้แรงชายหนุ่มได้

 “ปล่อยข้าประเดี๋ยวนี้! เจ้าคิดจะจับข้าเป็นตัวประกันหรือเยี่ยงไร” หญิงสาวดิ้นรน สายตาเริ่มแข็งกร้าว

พญาครุฑหนุ่มจับตัวหญิงสาวด้วยมือข้างหนึ่ง แม้จะอ่อนแรง แต่เขายังคงใช้กำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่เพื่อพาเธอไปซ่อนในที่ลับตา

“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยข้าที” นางตกใจตะโกนเสียงดังพยายามดิ้นรนหนีจากชายหนุ่มแปลกหน้า

“โอ๊ย...” บาดแผลเปิดกว้างมากขึ้น เลือดสีแดงสดไหลลงพื้น เมื่อเห็นเช่นนั้นนางจึงหยุดดิ้นและมองเขาด้วยความสงสาร

“เจ้ากำลังทำอะไร ? ทำไมเจ้าต้องจับข้าไว้?” หญิงสาวตกใจแต่พยายามประคองสติ

“ข้าต้องซ่อนตัวจากคนร้าย...พวกนั้นตามล่าข้า ข้าไม่อยากให้เจ้าตกอยู่ในอันตราย แต่ข้าก็ไม่สามารถหนีไปได้ไกลกว่านี้” ชายหนุ่มเสียงแผ่วเบา

“หมายความว่าอย่างไร ข้าไม่เข้าใจในสิ่งที่เจ้าเอ่ย” นางถามอย่างสงสัยในคำพูดชายหนุ่มแปลกหน้า

“เจ้าเชื่อข้าเถอะ ข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอก”

พญาครุฑหนุ่มพยายามยืนให้ตรง แต่ร่างกายของเขาอ่อนแรงเกินกว่าจะทำได้

“เจ้าเป็นอะไร เจ็บบาดแผลมากใช่หรือไม่” เห็นท่าทางของครุฑหนุ่ม ความเป็นห่วงจึงเข้าแทนที่ความหวาดกลัว

“ข้า…ข้าไม่เป็นไร” เขาล้มลง พยายามลุกขึ้นนั่ง ปีกที่หลังกางออกเพื่อปกป้องเธอจากสายตาของคนร้ายที่อาจผ่านมา

“ข้าจะช่วยเจ้าเอง เจ้ากำลังเจ็บหนัก ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าเผชิญหน้ากับอันตรายเพียงลำพัง” นางเอ่ยเสียงนุ่มนวล

“ข้า...”

ฝ่ามือเรียวค่อยๆ ลูบแผลบนปีกของพญาครุฑหนุ่มอย่างระมัดระวัง เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดให้ น้ำตาไหลจากดวงตาคู่งามยามเห็นเขาทรมานจนทรุดกายลง

“อดทนไว้” นางยังคงรักษาความเยือกเย็นในน้ำเสียง

“เจ้าไม่ใช่มนุษย์หรือ” เขาพูดในขณะที่นางกำลังใช้พลังเวทมนตร์เรียกน้ำจากลำธารมาช่วยล้างแผลลดความเจ็บปวด

“เจ้าต้องอดทนไว้” นางสั่งเขาอย่างวางอำนาจ

สตรีนางนี้งามดังนางฟ้า ความสามารถพิเศษของนางสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของพญาครุฑหนุ่มให้ทุเลาลงหลายส่วน แต่บาดแผลใหญ่เช่นนี้ต้องใช้เวลาและตัวยาในการรักษา

แสงอาทิตย์ยามเย็นสะท้อนระยิบระยับจากขนปีกสีทองของพญาครุฑหนุ่ม แม้จะบาดเจ็บจนโลหิตไหลซึมเป็นสายยาวจากแผลบนแขนและปีก

“เจ้าจะพาข้าไปที่ใดหรือ” นางเอ่ยปากถาม

“มิต้องหวาดกลัวสิ่งใด ข้าไม่มีวันทำร้ายเจ้าเป็นอันขาด” ชายหนุ่มให้สัญญาด้วยเสียงหนักแน่น

“ข้ามิหวาดกลัวสิ่งใด”

หญิงสาวใบหน้าหวานปานนางฟ้า ดวงตาไร้ความหวาดหวั่น มีความเชื่อมั่นในตัวเขา

“ข้าพาเจ้ามาลำบากแท้ๆ เลย” เขาบ่นตนเอง

“พวกมันอยู่ตรงนั้น”

ทันใดนั้น เสียงหนึ่งตะโกนขึ้น ก่อนชายกลุ่มใหญ่จะเข้ามาล้อมทั้งสองคนไว้

“ถ้าพวกเจ้าอยากตาย ก็จงเข้ามา พวกเจ้ารู้จักอิทธิฤทธิ์ข้าเป็นอย่างดี ใช่หรือไม่” ชายหนุ่มข่มขู่เสียงดัง ยามนี้เขาเป็นห่วงหญิงสาวที่อยู่ด้านหลังมากกว่าชีวิตตนเอง

“เจ้าจะตายอยู่แล้ว ยังปากเก่งอีก” คนเป็นหัวหน้าถากถางผ่านทั้งน้ำเสียงและแววตา

“เจ้าระวังตัวด้วย” หญิงสาวกระซิบเบาๆ ข้างหูชายหนุ่ม

“จับตัวมัน” เสียงสั่งการดังมา

เบื้องหน้ามีพญาครุฑอีกตนหนึ่ง ท่าทางยิ่งใหญ่และน่าเกรงขาม ปีกใหญ่โตราวจะครอบคลุมท้องฟ้า

“วายุภัทร ข้าอยากรู้นัก พญาครุฑอย่างเจ้าจะมีปัญญาต่อกรกับข้าได้หรือ” มันพูดจาท้าทาย

แสงอาทิตย์ตกดินทำให้ขนสีดำสนิทของมันดูดุดันยิ่งขึ้น สายลมจากปีกที่โบกสะบัดรุนแรงจนต้นไม้โดยรอบเอนลู่ไปตามแรง

“เจ้าอยากตายใช่ไหม” วายุภัทรคำรามต่ำดังสะเทือนก้องท้องฟ้า

“เจ้าบาดเจ็บปางตาย ยังกล้ามาตีฝีปากกับข้าอีกหรือ วายุภัทร”

 พญาครุฑหนุ่มทั้งสองปะทะกันด้วยความเร็วปานสายฟ้า หมัดและกรงเล็บต่างฟาดฟันกันอย่างสุดกำลัง

การโจมตีแต่ละครั้งกระตุ้นความบอบช้ำในกายของวายุภัทรไม่น้อย แต่ดวงตาของเขาไร้เงาแห่งความหวาดกลัว มีเพียงจิตใจพร้อมจะปกป้องหญิงสาวที่อยู่เบื้องหลังอย่างสุดชีวิต

พรึบ พรึบ

เสียงปีกกระแทกอากาศ สายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมาพร้อมกับพายุที่ก่อตัวขึ้นกลางสมรภูมิรบ

“พวกเจ้ารู้จักข้าน้อยไปแล้ว เจ้าอันธพาล”

ขณะเดียวกันพญาครุฑหนุ่มกัดฟัน ก่อนพุ่งทะยานเข้าหาศัตรูอีกครั้ง เงาของเขาบดบังแสงสุดท้ายของอาทิตย์ยามเย็น...เขาไม่มีทางยอมแพ้ แม้ต้องเผชิญกับความตายก็ตาม

“เจ้านี่แม้จะบาดเจ็บ แต่พิษสงยังมีมากเหลือเกิน” อีกฝ่ายหนึ่งตะโกนก้องฟ้า

ครืน ครืน เปรี้ยง เปรี้ยง

พลันทุกอย่างหายไปชั่วพริบตา

“วายุภัทร เจ้าหนีไปที่ใด ข้าต้องตามล่าเจ้าจนเจอ” มันคำรามเสียงดังก้องฟ้าอย่างโกรธกริ้ว

วายุภัทรบินสูงขึ้นไปบนฟ้า ความเจ็บปวดจากบาดแผลทำให้เขาบินช้าลง ปีกสีทองคู่ใหญ่กระพืออย่างเต็มที่ มันกลับทำให้เขาเจ็บยิ่งขึ้น

“เจ้าจงจับตัวข้าไว้ให้แน่น”

เสียงคำรามของพญาครุฑดังขึ้น แต่แล้วร่างของเขาและหญิงสาวก็ค่อยๆ ตกลงสู่พื้น

“ว้าย” หญิงสาวพลัดตกลงไป ชายหนุ่มพยายามคว้ามือนางไว้แต่ไม่ทันการแล้ว

“เจ้าอย่าเป็นอะไรไปนะ” เขาพุ่งตัวลงสู่เบื้องล่างอย่างรวดเร็วแม้ไร้กำลัง

ทันใดนั้น แม่น้ำกว้างใหญ่ ปรากฏร่างของพญานาคสาว เกล็ดสีเขียวมรกตสะท้อนแสงจันทร์อย่างงดงาม เธอลอยขึ้นจากน้ำท่ามกลางหมอกบางๆ 

“เจ้าไม่ต้องห่วง...ข้าจะพาเจ้าไปยังที่ปลอดภัย” เสียงของนาคสาวแผ่วเบาแต่มั่นคง นางส่งมวลน้ำมาโอบล้อมพญาครุฑหนุ่ม สายธารที่เย็นสบายช่วยบรรเทาอาการของบาดแผล เธอดึงอีกฝ่ายเข้าไปในพงไพรลึกสุด ก่อนน้ำรอบตัวเขาจะกลายเป็นเกราะป้องกันจากศัตรูที่ไล่ตามมา

 พญาครุฑหนุ่มรู้สึกถึงพลังที่ค่อยๆ ฟื้นฟู ปีกของเขาขยับได้มากขึ้น เขาหันไปมองนาคสาวด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความขอบคุณ

“เจ้าช่วยข้าไว้...ขอบคุณเจ้าเหลือเกิน”

“การช่วยเหลือกันเป็นสิ่งสำคัญ ทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ ควรช่วยเหลือซึ่งกันและกัน” เสียงของนาคาสาวอ่อนหวานและมั่นคง

“เจ้า....”

แสงจากดวงจันทร์สะท้อนลงมาที่ท้องฟ้า สร้างความสงบและความหวังให้กับทั้งสอง แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่ช่วงเวลานี้ได้ผูกพันพวกเขาทั้งคู่ไว้ด้วยกัน เป็นพันธมิตรแห่งธรรมชาติที่มีความพิเศษเหนือคำบรรยาย

เวลาผ่านไปชั่วยาม

“นามของข้าคือ แก้วกัลยา” หญิงสาวแนะนำตัว

“ชื่อเจ้าเหมาะสมกับรูปร่างหน้าตายิ่งนัก”

“ทำไมเจ้าถึงช่วยข้าหรือ ในเมื่อข้าเพิ่งจับตัวเจ้า เจ้าไม่กลัวข้าหรืออย่างไร” พญาครุฑหนุ่มมองเธอด้วยสายตาที่เริ่มเต็มไปด้วยความรู้สึกสับสนปนแปลกใจ

“ข้าเห็นเจ้ากำลังบาดเจ็บ ข้าไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้...ข้าไม่สนใจหรอกว่าเจ้าเป็นผู้ใด เจ้าจะทำร้ายข้าหรือไม่ แต่ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการความช่วยเหลือ” นางยิ้มอ่อนหวานปานเทพธิดา

“ขอบใจเจ้ายิ่งนัก” ครุฑหนุ่มรู้สึกซาบซึ้งใจ หญิงสาวช่างมีจิตใจงดงามมากกว่าใบหน้าของนาง

ขณะที่หญิงสาวกำลังรักษาบาดแผลพญาครุฑหนุ่มอยู่นั้น คนร้ายที่ตามล่าเริ่มเข้ามาใกล้มากขึ้น “วายุภัทรบาดเจ็บหนักขนาดนั้น พวกมันคงหนีไปได้ไม่ไกล” พญาครุฑอันธพาลกล่าวเสียงดัง

“ใช่ มันมีหญิงสาวร่วมทางไปด้วย มันหนีไปไหนไไกลไม่ได้หรอก” ลูกน้องเป็นขุนคอยพยักหน้ารับ

“พวกเราต้องจับตัวตอนที่มันบาดเจ็บให้ได้ มิเช่นนั้น ถ้ามันฟื้นตัวขึ้นมา พวกเราจะสู้ลำบาก” ทุกคนรู้ถึงอิทธิฤทธิ์ความสามารถในเชิงอาวุธและอาคมของวายุภัทรดีว่าไม่มีพญาครุฑตนใดกล้าต่อกรหรือเป็นศัตรูด้วย

สวบ สวบ

“พวกมันกำลังตามมา” หูที่ได้ยินเสียงจากที่ไกลๆ

“เหตุใดครุฑด้วยกันถึงทำร้ายกันได้เล่า” นางสงสัย ก่อนหน้านี้เคยได้ยินแต่สงครามระหว่างเผ่านาคกับเผ่าครุฑ

“มีหลายเรื่องบนโลกใบนี้ ที่ข้าหรือเจ้าไม่อาจรู้ได้”

 วินาทีนี้ พญาครุฑหนุ่มไม่มีวันยอมให้หญิงสาวต้องเผชิญหน้ากับอันตราย เขาต้องกัดฟันพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง แม้จะเจ็บปวดเหลือเกิน แต่เขารู้ดีว่าเขาต้องปกป้องนาง

“ข้าจะดูแลเจ้า...ข้าไม่มีวันยอมให้พวกนั้นทำร้ายเจ้าเป็นอันขาด” พญาครุฑหนุ่มกล่าวเสียงหนักแน่น

“ข้าไม่มีความหวาดกลัวใดๆ ทั้งสิ้น” หญิงสาวมองเขาด้วยความชื่นชม ทั้งสองยืนเคียงข้างกัน พร้อมเผชิญหน้ากับคนร้ายที่กำลังใกล้เข้ามา

สวบ สวบ

เสียงชายหนุ่มสูงใหญ่หลายคนเดินอย่างรีบร้อน ในมือถืออาวุธคู่กาย สายตาทุกคู่สอดส่ายมองหาอะไรบางอย่าง

“มันหายไปที่ใด” คนเดินนำหน้าถามเสียงดังวางอำนาจทุกสายตามองหาทุกซอกทุกมุม แม้แต่แมลงวันยังไม่รอดพ้น

“พวกเราตามมาติดๆ ขนาดนี้ มันจะหายหัวไปไหนได้” คนอยู่หลังสุดว่าเสียงดัง

“เช่นนั้นพวกเราแยกย้ายกันตามหามันเถอะ”

ครุฑหนุ่มกลุ่มใหญ่แยกย้ายกันค้นหาวายุภัทร หญิงสาวหายใจไม่ทั่วท้องเพราะถูกอ้อมแขนโอบรัดไว้

“ปล่อยข้าได้แล้ว” นางสะบัดตัว

พญาครุฑหนุ่มปล่อยตัวหญิงสาว เลือดในกายปั่นป่วน ใบหน้าร้อนอย่างไร้เหตุผล เธอมองหน้าชายหนุ่มรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ แม้ว่ายามนี้จะไม่รู้ว่าเขาเป็นผู้ใด เหตุใดจึงถูกเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ตามล่าตัว ทั้งที่วายุภัทรเองก็เป็นพญาครุฑเช่นกัน