หลงเสียงเรไร

แนะนำตัวละคร

1.เรไร นางเอก

2.แคน พระเอก

ตลาดสดในตัวอำเภอ

ในยามสายหลังจากที่ขายพริกหมดกำลังจะเก็บของกลับบ้านฉันก็บังเอิญเจอเข้ากับสองคนที่ฉันรู้จักดี ใจดวงน้อยสั่นระรัวขึ้นทันที พร้อมกับความจุกแน่นที่ดันขึ้นมากองอยู่ลิ้นปี่

“อ้ายเห็นโตเป็นแค่น้องสาวคนหนึ่ง” (พี่เห็นเธอเป็นเพียงน้องสาว) 

“น้องสาวบ่ เห็นเป็นแค่น้องสาวบ่!!” (น้องเหรอ เห็นเป็นแค่น้องสาวเหรอ) ฉันย้ำคำถามเสียงดังอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

“เรไรคนมองเยอะแล้ว"

“มึงก็อีกคน รู้ทั้งรู้ว่ากูกับอ้ายห้อยมักกันมึงก็ยังเฮ็ดกับกูได้ลง อีหมู่ซั่ว” ดูเหมือนคำด่าของฉันไม่ได้เข้าสมองคนฟังเลยสักนิด กลับกันเธอยังยืนกอดแขนชายคนรัก ไม่สิ! เขาไม่เคยรักฉันด้วยซ้ำด้วยความสนิทชิดเชื้อ (เชื้อติดปิ๊)

"พี่ห้อยเขาบอกว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับมึง"

“แล้วมึงเชื่อเขาทุกอย่างเลย"

“เร อ้ายว่าเรเมือบ้านสา จังได๋เรกะเป็นน้องสาวอ้ายคือเก่าล่ะ” (พี่ว่าเรกลับบ้านไปเถอะ ยังไงเรก็คือน้องสาวของพี่)

ฉันไม่เคยรู้สึกเสียใจอะไรเท่านี้มาก่อน เดินมาบอกกันตรงๆยังจะรู้สึกดีกว่าที่ให้ฉันมาเจอเขาสองคนลอบรักกันลับหลังแบบนี้ อีกคนก็เพื่อนสนิทอีกคนก็คนที่...รัก 

“อีสีมันดีกว่าเรตรงไหน ทำไมพี่ถึง"

“สีเขาดีกับอ้าย” (สีเขาดีกับพี่) 

ฉันได้แต่กัดฟันแน่น ความเจ็บในใจมันเปลี่ยนเป็นความโกรธ ผู้ชายคนอื่นต่างอยากได้ในตัวฉันแต่คนตรงหน้ากลับทำเหมือนฉันไร้ค่า

“ถ้าว่ามันดีหลาย...กูกะดีคือกันล่ะไปสิยอมซั่ว มึงเป็นบ้าติ”

เรไรลูกสาวคนกลางของบ้าน หน้าตาสะสวยกว่าพี่สาวและน้องสาว ทรวดทรงองเอวก็อวบอัดได้สัดส่วน หนุ่มๆ ทั้งในและต่างหมู่บ้านต่างก็อยากได้ตัว แต่พอเจอเรไรบ่นเข้าให้ก็ถอยกรูไปทุกราย พ่อแม่ตาสิทธิ์กับยายนางห่วงมากด้วยว่าเธอนั้นเป็นคนขี้บ่น บ่นทุกอย่างที่ไม่เข้าตา กลัวว่าจะไม่มีใครเอาไปเป็นเมีย จะมีก็แต่ ‘ห้อย’ นี่แหละที่คอยดูแลและพาไปไหนมาไหน เป็นทั้งรักแรกและรักเดียวของเธอมาหลายปี แต่ทุกอย่างก็พังไม่เป็นท่าเมื่อเขาได้เปิดตัวคบกับสีเพื่อนรักของเธอ

ร้านยาดองเจ้วาสนา

"เรไรเอ๊ย...พี่รู้ว่าเองเสียใจแต่อย่าเก็บมาคิดใส่ใจให้มันได้มัวหมอง หน้าตาสะสวยขนาดนี้หาได้ดีกว่านี้สิบเท่า หากเองหัดพูดให้มันเพราะ" พี่สาวฉันลดเสียงลงให้ประโยคสุดท้าย

“ฉันไม่ได้คิดอะไร เสียใจก็ยอมรับ แต่เจ็บใจมากกว่า" เจ็บใจที่โดนทำลับหลัง น้ำสีแดงในแก้วเป็กหรือแก้วชอตฉันกระดกพรวดเข้าปากซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“กินยาดองปานลำยองเนาะมึง” (กินเหล้ายาดองเหมือนลำยองเลยนะมึง) 

“กินหลายเด้อ ขึ้นมามันหาหม่องลงบ่ได้เด้คนโสดนั้น” (อย่ากินเยอะนะ อารมณ์เปลี่ยวของสาวโสดยากที่จะเอาลงนัก) ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าไอ้ที่เขาว่าน้องเมียสะอื้น ม้ากระทืบโรง นารีรำพึง เฒ่ากระโดดกำแพง สาวน้อยตกเตียง ฤๅษีลืมไพร ฤๅษีชุบตน พญาพันรู เฒ่าปล้ำช้าง แต่ละอย่างของชื่อยาดองนี่มันมีฤทธิ์หรือแตกต่างกันยังไง แต่ที่กินๆมามันก็รสชาติเหมือนๆกันนั่นแหละ

“วาสนา” ฉันหันไปมองที่ต้นเสียง ก็พบกับ อบต.หนุ่มที่คุ้นหน้าค่าตากันเป็นอย่างดี เขายังอยู่ในชุดสีกากีน่าจะพึ่งกลับจากประชุม เขาเทียวแวะเวียนมาแจกขนมจีบพี่สาวฉันอยู่หลายปี

“เป็นหยังละนั้นคือหน้าบูดคือขี้แท้” (เป็นอะไรทำไมหน้าบึ้งหน้าบูดเหมือนขี้เลย) 

“โอ้ยถ้าจะทักปานนี้กะอมขี้มาพู้ดใส่หน้าข่อยโลดอ้าย” (ถ้าจะทักขนาดนี้ก็อมขี้มาบ้วนใส่หน้าเลยเถอะ) ฉันสวนกลับทันควัน ทำเอาพี่น้องทั้งสองขำพรืด พี่ครามเดินเข้ามานั่งโต๊ะเดียวกับฉันพร้อมกับมองยิ้มๆ

“เป็นหยัง"(เป็นอะไร)

"อกหัก" ฉันบอกเขาเสียงเอื่อยๆ อารมณ์มันบูดๆไม่อยากต่อปากต่อคำกับใคร ทว่า...

"คือว่าอกหัก เขาเคยบอกฮักอยู่บ่"(ทำไมถึงว่าอกหัก เขาคนนั้นเคยบอกรักด้วยเหรอ)

ประโยคจากคนมาใหม่เหมือนเสาเข็มที่ตอกย้ำลงลึกในใจฉันจนจุก แต่ก็จริงอย่างที่เขาพูดพี่ห้อยไม่เคยบอกรักฉันเลยสักครั้งมีแค่ฉันที่คิดไปเอง

พรวด!!

"พอแล้ว สิย้อมใจหยังคักแท้ ไปหาย้อมผมแต่งตัวสวยๆให้เขาเสียดายเล่นพุ้น" (พอแล้ว เลิกย้อมใจได้แล้วไปทำสีผมแต่งตัวสวยให้บางคนเสียดายเล่นดีกว่า) ประโยคนี้เป็นน้องสาวฉันพูดขึ้น อีลำดวนมันอายุห่างจากฉันหนึ่งปี พี่วาสนาห่างฉันสองปี ตอนนี้ฉันยี่สิบหก พี่สาวยี่สิบแปด ลำดวนยี่สิบห้า เราสามใบเถายังโสดสนิท ทีแรกเหมือนฉันจะได้ออกเรือนก่อนใครเขาแต่ตอนนี้เห็นทีจะไม่ใช่แล้วล่ะ! 

“อ้ายเห็นเขาพากันไปย่างตลาดคลองถม” (พี่เห็นสองคนนั้นเดินอยู่ที่ตลาด) 

“เลิกพูดไม่อยากรู้" ฉันกระแทกเสียงใส่พี่แคน ใบหน้าหล่อเจ้าเล่ห์นั้นเอาแต่ยิ้มส่งให้มันทำให้ฉันหงุดหงิดมาก เลิกมองหน้าพี่แคนแล้วหันกลับมาซดยาดองอีกแก้ว

“กินเหล้าเป็นตาย่านฮ้ายเว้ย” (กินเหล้าได้น่ากลัวมาก) 

“ย่านกะหนีไกลๆ อย่ามาใกล้ พุ้นไปหายายวาดพุ้น” (กลัวก็ไป อย่ามาใกล้ นุ่นไปหาพี่วาสนาโน่น)

ฉันนั่งซดยาดองอยู่ร้านพี่สาวจนเวลาย่างเข้ามาหนึ่งทุ่ม บรรยากาศลมพัดแรงคล้ายฝนจะตกในอีกไม่ช้าพลันท้องฟ้าเกิดแสงวับวาบไปทั่วบริเวณ พี่ครามกลับไปก่อนตอนนี้เหลือแค่พี่แคนที่นั่งซดอยู่กับฉันสองคน อีลำดวนก็กลับบ้านไปแล้ว ที่ฉันไม่อยากกลับเพราะมีเสี่ยร้านขายของส่งมานั่งอยู่แถมชอบพูดแซะพี่วาสนาในเชิงชู้สาวอีก ฉันละไม่ชอบใจนัก! จึงนั่งรอจนไอ้แก่หัวงูนั้นกลับ ก็ปาเข้ามาตอนนี้ พี่แคนก็มีงานเข้าจึงได้กลับไปก่อน เวลาสองทุ่มเข้ามาแล้วมันมึดไปทั่วบริเวณมีเพียงแสงไฟหลากสีจากหน้าร้านพี่วาสนาเท่านั้น

“นอนที่นี่ก็ได้นะเร"

“ไม่ได้ พรุ่งนี้ต้องตื่นเอาพริกไปส่งตลาดแต่เช้า" ฉันปั่นจักรยานอีขาวคู่ใจคันเก่าๆกลับมาที่บ้านโดยทางลัดก็ถนนตามคันนาโดยมีไฟฉายอันเล็กที่พอให้แสงสว่างบ้าง ที่เลือกมาทางลัดเพราะบ้านของเธอนั้นอยู่นอกๆ หมู่บ้านถ้าปั่นผ่านเวลาดึกขนาดนี้มีหวังหมาได้โห่ตั้งแต่ทางเข้าจนทางออกแน่ๆ แต่ไม่ทันได้ถึงครึ่งทาง...

“แม่มึงเอ๊ย! จังแม่นบ่คูณคักมาตกหยังกลางทาง กูแห่งตะฟ้าว” (โธ่เอ้ย! จะมาเกเรอะไรตอนนี้คนยิ่งรีบๆอยู่) โซ่รถจักรยานนั้นตกจนไม่สามารถปั่นไปต่อได้ ฉันยกขาตั้งรถขึ้นก่อนจะนั่งลงจับโซ่นั้นใส่กลับเข้าที่เฟืองเหมือนเดิม จนมือสองข้างนั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำมันเครื่องและจาระบี

“เรไร” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกมาจากไกลๆ บรรยากาศทั้งมืดทั้งลมดึกๆแบบนี้ใครเดินมาเรียก แล้วรู้ได้ยังไงว่าเป็นฉันเนี่ย เมายาดองก็เมา โอ๊ย! พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยอีเรด้วย

ฉันส่องไฟฉายไปที่คนตัวโตพอเขาเข้าใกล้มาก็เห็นและจำได้ว่าคือพี่แคนนั่งเอง เขามาทำอะไรที่นี่ ไม่ใช่นาหรือทางไปบ้านเขาสักหน่อย มาใส่เบ็ดเหรอก็ไม่น่าใช่

“มาเฮ็ดหยังค่ำมืดปานนี้” (มาทำอะไรค่ำมืดขนาดนี้) ฉันถามเขาพลางยกมือขึ้นมาปัดผมออกจากหน้าเพราะลมพัดจนมันบังหน้าบังตาไปหมดแต่ก็บืมไปว่ามือตัวเองเปื้อนน้ำมันเครื่องอยู่

“ฮึ ๆ” 

“หัวหาสิแตกอะไร” (หัวเราะทำไม) พอเขาเดินมาหยุดตรงหน้าก็หัวเราะออกมาเบาๆ บ้าหรือเปล่า!

“เปื้อน” เขาว่าพร้อมกับเอาชายผ้าขาวม้าเช็ดให้ ฉันรีบผละหน้าออกแต่ก็ถูกเขาจับตัวเอาไว้และเช็ดอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็อาบน้ำเหมือนเดิม เรไปก่อนนะ" 

ซ่า~~~~ สายฝนพร้อมใจกันโปรยปรายลงมายังพื้นดินชนิดที่หลบไม่ทัน

“จะรอให้ถึงบ้านก่อนนี่ไม่ได้เลย กลัวไม่ได้ตกหรือไงวะ" เธอบ่นอีกครั้งก่อนขึ้นควบจักรยานและรีบปั่นไป

"พี่ไปด้วย" ชายหนุ่มกระโดดซ้อนท้ายเธอพร้อมทั้งกอดเอวนั้นอย่างถือวิสาสะ

“นั่งดีๆ จะมากอดทำไม"

“ให้กอดแนย่านตก” (ขอกอดหน่อยกลัวตก)

“ตัวอย่างกับหมีควายคนที่ต้องกลัวควรเป็นฉัน!!" เรไรไม่มีทางเลือกเธอปั่นมาจนถึงกระท่อมปลายนาของยายสายจึงจอดรถทิ้งไว้และวิ่งเข้าไปหลบในนั้นก่อน ดูท่าฝนก็คงจะไม่หยุดและยังตกแรงขึ้นอีก แถมฟ้าก็ยังส่งเสียงร้องดังจนน่ากลัว

แคน ลูกชายคนโตของบ้าน หนุ่มหน้าไทยผิวสีน้ำผึ้งรูปร่างกำยำดูแข็งแรง ธุรกิจส่วนตัวคือเจ้าของแบคโฮรับจ้างทั่วราชอาณาจักร ทั้งยังมีรถดั้มอีก 6 คัน ครองโสดมายาวนานเพียงเพราะรอคนคนหนึ่ง และตอนนี้เขาก็พอที่จะมีหวังแล้ว

ต่อให้รีบปั่นแค่ไหรก็คงจะไม่ถึงบ้านหรอกฉันเลยแวะเข้าดถียงนายายสายที่อยู่ใกล้ๆก่อน ฝนที่ตกปานฟ้ารั่วทำให้เสื้อผ้าของเราเปียกโชกจนเห็นไปยังด้านใน ไอ้ฉันมันก็ใส่เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงยีนขาสั้นพอเปียกแล้วก็หนาว หนาวจนปากสั่นเลย

“ห่มไว้ก่อน” เขาเอาผ้าขาวม้าของตัวเองมาห่มให้มันก็เปียกแต่มันก็ยังไม่หนาวเท่าไม่มีอะไรเลย

“ตกไม่รู้เวล่ำเวลา จะรออีกสักสิบนาทีหน่อยก็ไม่ได้ ไม่รู้หรือไงว่าจะกลับบ้านเนี่ย" 

“จ่มดีคัก” (บ่นเก่งนะ) 

“หนูแค่พูดไม่ได้บ่นสักหน่อย" เป็นปกติของฉันแหละที่คนอื่นชอบว่าฉันขี้บ่น ฉันต้องตกใจอีกครั้งเมื่อพี่แคนถอดเสื้อแขนยาวสีดำของเขาออกจนเห็นหุ่นล่ำๆ และลายสักที่อยู่บนหัวไหล่และหน้าอก เหมือนพวกเล่นของอะไรแบบนั้นเลย

กระหื่ม!!!

สายฟ้าฟาดลงที่ต้นไม้ใหญ่กลางนาที่อยู่ถัดไปราวๆหนึ่งกิโลเมตรแต่ความสั่นสะเทือนนั้นก็ส่งถึงเถียงนาที่ฉันนั่งอยู่ มันดังมากจนต้องยกมือขึ้นมาปิดหูหลับตาปี๋ ไม่ได้กลัวหรอกนะแค่ตกใจ

“ฮึ! จ่มกะฮักคือเก่านั้นล่ะ”(บ่นเก่งก็รัก)

“อะไรนะ" เพราะฝนที่กระหน่ำเทลงอย่างแรงเมื่อกระทบสังกะสีทำให้ฉันไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไร จึงขยับใลหน้าเข้าใกล้หวังให้เขาพูดอีกครั้ง ทว่า...

จุ๊บ!!! ฉันถูกพี่แคนขโมยหอมแก้ม!!!

“เฮ็ดอิหยังนิ พ่อใหญ่ห่านิแมะ เอามาบ่ฮู้จักควมแทะ ข่อยเป็นลูกมีพ่อมีแม่เด้อ” (ทำอะไรของพี่เนี่ย หนูเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ

“อ้ายกะมีคือกัน” (พี่ก็มี) เหลือจะเชื่อกับความหน้าตายของเขาเลย

“แล้วพี่จะมาหอมแก้มหนูทำไม" เอาจริงๆฉันก็พูดออกมาเพื่อกลบเกลื่อนความเขินนั่นแหละ เกิดมานอกจากพ่อแม่พี่น้องยังไม่มีใครได้หอมแก้มฉันสักคน พี่แกเป็นใครมาจากไหนวะ!

“เอ้ากะอิหล่าเอียงแก้มมา อ้ายนึกว่าให้หอมเนาะ” (เห็นเอียงแก้มมา ก็นึกว่าอยากให้หอม) ใบหน้าหล่อเข้มฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมาทันตา

“สิมาอิลงอิหล่าหยัง ไผเป็นอิหล่าเจ้า” (มานงมาหนู ใครเป็นอิหนูของพี่กัน) 

“อิหล่าเด้ เป็นอิหล่าอ้าย” (ก็หนูไงเป็นหนูของพี่) 

“หนีเด้ออ้ายแคน อย่ามาหัวงูใส่มีดสับคอขาดเด้อ” (จะไปไหนก็ไปพี่แคน อย่ามาทำเจ้าชู้หัวงูใส่ ระวังถูกมีดสับคอขาด) น้ำเสียงกระแทกใส่ของฉันหากเป็นคนอื่นคงจะไม่ชอบใจ แต่พี่แคนเขาเอาแต่ยิ้มเหมือนชอบใจที่เห็นฉันว่าเสียงแผดใส่แบบนี้

“งูอ้ายมันบ่ออกมาให้ไผเห็นง่าย ๆ ดอก” (งูพี่มันไม่ออกมาให้ใครเห็นง่าย ๆ หรอก) คร้านจะต่อปากต่อคำ คนเจ้าชู้ประตูดิน.