Mag-log inShare
บทที่ 124: บ้านที่ไม่มีประตู
Huling Na-update:
2025-07-08 10:26:33บ้านที่ไม่มีประตู - เด็กสร้างศาลาฟังใหม่ที่ทุกคนเข้าได้
หุบเขาตะวันตกของโยะริมิยะ เคยเป็นพื้นที่ต้องห้ามของศาสนจักร
ไม่มีประตู
ไม่มีแท่น
มีเพียงเสาสี่ต้น หลังคาฟาง และพื้นดินเปล่า
ตรงกลางปูเสื่อไม้ไผ่สานหยาบ ๆ วางสมุดฟังเล่มหนึ่ง ซึ่งหน้าแรกยังว่างเปล่า
“ศาลาฟัง – ไม่มีผู้นำ ไม่มีผู้อนุญาต”
พวกเขาไม่ได้รอใครให้สั่ง
ไม่ได้ถือธงตระกูล หรือสัญลักษณ์ทางศาสนา
พวกเขาคือกลุ่มเด็กสิบสองคนจากหมู่บ้านรอบนอก
บางคนเป็นหลานของผู้ถูกลืม
บางคนเคยเขียนชื่อคนตายด้วยดินเพราะไม่มีหมึก
และวันนี้ พวกเขามีหมึกพอ
มีใจที่ยังจำ
“เราจะไม่เปิดประตู…
เพราะเราไม่เคยปิด”
— ยามาโกะ, เด็กหญิงคนหนึ่งที่เขียนป้าย
เสียงแรกในศาลาฟัง
“ท่านเคยได้ยินชื่อ ฮานาโกะหรือไม่?”
ไม่มีใครตอบ
แต่ทุกคนฟัง
“เธอเป็นคนที่เคยให้ขนมฉันโดยไม่ถามชื่อ
เขาเงียบไปพักหนึ่ง
ไม่มีคำสวด
ไม่มีการตีระฆัง
เพียงการเขียน และการฟัง
ผู้ใหญ่ในหมู่บ้านบางคนที่เคยหวาดกลัวศาสนจักร
ชาวไร่คนหนึ่งวางเคียวไว้หน้าศาลา
หญิงชราคนหนึ่งวางรองเท้าไม้แล้วเข้ามาเงียบ ๆ
พวกเขาไม่สวด ไม่ถาม
เสียงที่ไม่ได้รับอนุญาต แต่ก็ไม่มีใครห้าม
สามวันหลังจากศาลาฟังหลังแรกเปิด
เขาคือพระเก่าแห่งวัดตะวันตกที่เคยสอนเด็ก ๆ ท่องบทสวด
เขายืนเงียบอยู่นาน
และนั่งลงท้ายวง
เขาไม่เทศน์
เพียงพูดเบา ๆ ว่า:
“วันนี้ข้าอยากฟังชื่อแม่ข้า…
ข้าไม่เคยพูดมันต่อหน้าผู้คน”
เด็กหญิงคนหนึ่งส่งหมึกให้เขา
แล้วเริ่มเล่าเรื่องเกี่ยวกับการปอกส้มในฤดูหนาว
น้ำตาของพระไหลลงโดยไม่มีเสียง
การเดินทางของชื่อ
หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น
เป็นศาลาฟังที่ใช้ไม้เหลือใช้
หลังคาจากใบไม้ที่ร่วงในป่า
ป้ายเขียนมือโดยเด็ก ๆ
ในแต่ละแห่ง
ไม่มีกุญแจ ไม่มีกล่องล็อก
ไม่มีใครเป็นผู้ดูแลสมุด
ทุกคนเป็นผู้ฟัง และผู้เขียนเท่ากัน
ในหมู่บ้านหนึ่ง
นั่งลงเขียนชื่อศัตรูคนแรกที่เขาฆ่า
ไม่มีคำขอโทษ
ไม่มีคำปลอบ
มีเพียงเสียงที่แหบแห้งว่า:
“ข้าจำชื่อเขาได้มาตลอด
แต่ไม่เคยพูดออกมา…
จนคืนนี้”
เด็ก ๆ ไม่รู้ว่าเขาคือใคร
จากนั้นมีเด็กคนหนึ่งลุกขึ้น และพูดว่า:
“คืนนี้ เขามีชื่ออีกครั้งแล้วค่ะ”
ศาสนจักรส่งคนมาดู
เมื่อข่าวศาลาฟังแพร่ไปถึงหูศาสนจักรกลาง
พวกเขาไม่ห้าม
แต่ไม่เห็นด้วย
“การสวดต้องมีตำรา
ชื่อไม่ใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ์เพียงพอจะเป็นพิธี”
พระหญิงไคเซ็น ซึ่งแปรพักตร์ก่อนหน้านี้ เดินทางมายังศาลาฟัง
“คำว่าศักดิ์สิทธิ์นั้น…
ไม่เคยอยู่ในตำรา
แต่อยู่ในการที่เราฟังโดยไม่ตัดสิน”
ไม่มีการโต้เถียง
มีเพียงการเขียนชื่อของชายคนหนึ่งที่เพิ่งตายเมื่อเช้า
และมีพระรูปหนึ่งจากศาสนจักรกลาง…ลอบจดชื่อนั้นลงในสมุดฟังของตน
ธงของตระกูลที่ถูกพับเก็บ
แม้ในช่วงสงบ
แต่เมื่อศาลาฟังเริ่มเกิดขึ้นทั่ว
ตระกูลอาซูมะส่งบุตรชายคนรองมานั่งเงียบในศาลาฟังแห่งหนึ่ง
เขาไม่พูดเรื่องการเมือง
เพียงเปิดสมุด และเขียนชื่อพี่ชายที่ตายในการปะทะกับตระกูลยามาโนะ
วันถัดมา
คนทั้งศาลาฟัง…เงียบจนได้ยินเสียงดินร่วงจากหลังคาใบไม้
“เมื่อชื่อถูกพูดด้วยเสียงธรรมดา
มันก็กลายเป็นของร่วมกัน”
— คำพูดของชายชราในศาลาฟัง
ไม่มีเจ้าภาพ ไม่มีแขก
ศาลาฟังไม่เคยมีเจ้าภาพ
ไม่มีเครื่องแบบ
เด็กหญิงสามารถพูดก่อนชายชรา
ลูกทาสสามารถนั่งหน้าแท่น (ที่ไม่มีแท่น)
คนใบ้สามารถเขียน และมีคนอ่านแทน
ไม่มีใครใหญ่กว่าใคร
ชื่อทั้งหมด…มีน้ำหนักเท่ากัน
สมุดที่ไม่มีลายเซ็น
หนึ่งในกฎของศาลาฟังคือ
ผู้เขียนสมุดฟัง…ไม่ลงชื่อของตนเอง
เพราะเสียงของผู้ตายไม่ต้องการเครดิต
ไม่ใช่การเทศนา
แต่เป็นการ “ส่งต่อ”
ดังนั้น สมุดฟังหลายเล่มจึงเต็มไปด้วยชื่อของผู้ถูกลืม
และนั่นคือสิ่งที่ทำให้มันศักดิ์สิทธิ์ในแบบใหม่
ข้อความสุดท้ายในคืนสุดท้ายของบทนี้
ในคืนหนึ่ง
เด็กชายคนหนึ่งซึ่งเคยพูดคำแรกของศาลาแรก
เขียนประโยคสุดท้ายของวันนั้นว่า:
“เราไม่ใช่เจ้าของเสียงใด
แต่เราเป็นผู้ที่ไม่ปิดหูตัวเอง”
จากนั้นเขาก็ลุกขึ้น ปัดฝุ่นจากเสื่อไม้ไผ่
และพูดว่า:
“ถึงเวลาสร้างศาลาหลังถัดไปแล้ว”
บทส่งท้าย
ในเช้าวันถัดไป
แต่ไม่พบผู้คน
ไม่มีพิธี
ไม่มีเสียง
มีเพียงสมุดฟังหนึ่งเล่มเปิดค้างไว้
ในหน้าสุดท้ายของเล่มนั้น
“ที่นี่ไม่มีประตูให้ท่านเปิด…
แต่เราทิ้งเสียงไว้ให้แล้ว”
Pinakabagong kabanata
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 129: พระที่ล้มแท่นของตน
“พระที่ล้มแท่นของตน”พระบางคนเผาตำราเก่า และฟังเสียงเด็กแทน“เมื่อศรัทธาถูกใช้เพื่อปิดหูบางคนจึงเลือกปิดตำรา...เพื่อเปิดใจ”วัดโฮเซ็นจิในหุบเขาตะวันตกเฉียงเหนือของโยะริมิยะเสียงระฆังทองแดงหนักเจ็ดร้อยชั่ง เคยดังก้องทุกเช้าค่ำเรียกชาวบ้านให้สวดตามสั่นเตือนให้พระผู้ถือบาตรเดินตามระเบียบก้องเตือนให้คนในศาสนจักรจำได้ว่า“คำข้างในตำรา...ศักดิ์สิทธิ์กว่าเสียงใด”แต่วันหนึ่งเสียงระฆังเงียบไม่มีใครตีไม่มีเสียงสวดมีเพียงกลิ่นควันจากกระดาษที่ถูกเผาพระที่เคยเทศน์จนเลือดเปื้อนหมึกชื่อของเขาคือ “คันริว”ในวัยหนุ่ม เขาเคยจารึกบทสวดด้วยเลือดตนเองเชื่อว่าศักดิ์สิทธิ์คือสิ่งที่ต้องบูชา ไม่ใช่ตั้งคำถามเขาเคยลงโทษพระลูกวัดที่ออกเสียงผิดเคยตราหน้าเด็กที่ถามว่า “ทำไมบทสวดไม่พูดชื่อพ่อแม่ข้าเลย”แต่เขาก็เป็นคนเดียวในวัดที่ทุกคืน…จะออกไปนั่งใต้ต้นสนเขียนสิ่งที่ไม่อยู่ในตำรา“เสียงที่แม่ร้องไห้”“ชื่อของคนที่ถูกฝังโดยไม่มีใครพูดถึง”“เสียงหัวเราะของเด็กที่ตายโดยไม่มีพิธี”เขาไม่เคยเผยสิ่งที่เขียนจนกระทั่งคืนหนึ่ง...ฝนตกเด็กที่เดินฝ่าฝนเข้าวัด โดยไม่ไหว้พระเด็กชายอายุราวแปดขวบชื่อ "อิโตะ"
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 128: แผ่นดินที่ไม่มีตำรา
แผ่นดินที่ไม่มีตำราเมื่อพื้นที่ที่ไม่มีศาสนจักรเข้าถึง เริ่มจัดพิธีฟังแทนศาสนา“เมื่อบทสวดไม่อาจเข้าถึงผู้คนก็เริ่มฟังกันเองโดยไม่ต้องอ้างคำใดในตำรา”กลางทุ่งอาเคะฮะ แคว้นที่ไม่มีชื่อบนแผนที่แผ่นดินแห่งนี้เคยถูกเรียกว่า "เขตต้องสาป" โดยศาสนจักร เพราะเป็นพื้นที่ที่ไม่เคยสร้างศาลา ไม่เคยมีแท่นสวด และไม่มีพระรูปใดตั้งรกรากยาวนานพอจะจารึกบทบูชาให้ถาวรแต่ในปีแห่งเงาเดินกลา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 127: พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง
พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง— คนทั่วแผ่นดินเริ่มร่วมพิธีจำชื่อผู้ตายแบบไม่มีลำดับชั้นแผ่นดินโยะริมิยะไม่เคยมีเสียงสวดที่ไหลจากทุ่งสู่พระราชวังไม่เคยมีเสียงชื่อชาวนาถูกเอ่ยในที่ที่เจ้าเมืองเคยยืนไม่เคยมีใครกล้าจดจำ “คนที่ไม่มีชื่อ” อย่างเปิดเผย…จนกระทั่งค่ำคืนหนึ่งในต้นฤดูใบไม้ร่วงเมื่อสายลมเย็นพัดมาจากทิศเหนือ และฝุ่นจากพายุฤดูแล้งยังไม่ทันจางมีหญิงชราในหมู่บ้านอิซานะ นั่งอยู่หน้ากองฟืนที่ยังไม่จุดลูบสมุดเก่าเล่มหนึ่ง แล้วพูดขึ้นกลางวงว่า“คืนนี้...ข้าจะอ่านชื่อสามีของข้าที่ศพเขาไม่เคยมีใครเผาให้…เพราะไม่มีใครมาฟัง”ไม่มีพระ ไม่มีเจ้าเมือง ไม่มีผู้อาวุโสมีเพียงคนในหมู่บ้านนั่งเงียบ ฟังเสียงคนชราสะอื้นจากนั้น เด็กชายคนหนึ่งก็ค่อย ๆ หยิบสมุดฟังเล่มใหม่มาเขียนชื่อของ “อาคิระ” — พ่อของเขา ที่เคยหายไปกลางป่าระหว่างทางไปตลาดไม่มีใครสั่งให้ทำไม่มีตำราบอกให้พูดไม่มีเสียงระฆังเริ่มพิธีแต่เมื่อดวงจันทร์ครึ่งดวงขยับพ้นยอดไผ่เสียงชื่อผู้ตายเริ่มถูกอ่านเรียงต่อกัน โดยผู้เป็นลูก ผู้เป็นภรรยา หรือแม้แต่เพื่อนบ้านที่ไม่เคยรู้ว่าคนตายนั้นมีชื่อจริงว่าอะไรมันเริ่มที่หมู่บ้านหนึ่งแล้วต่อมา มี
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 126: ผู้เงียบที่เริ่มพูด
ผู้เงียบที่เริ่มพูด- เมื่อคนเงียบในตระกูลใหญ่กลายเป็นผู้นำใหม่ในสายลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วงต้นปีที่ 17 แห่งยุคโยะริมิยะใหม่เสียงกระดิ่งไม้ของศาลาฟังในหมู่บ้านซุยโฮดังขึ้นอย่างอ่อนโยนไม่ใช่เพื่อเรียกให้ฟังเทศน์ ไม่ใช่เพื่อเริ่มพิธีศักดิ์สิทธิ์แต่เพื่อแจ้งว่ามีเด็กคนหนึ่ง…เริ่มจดประโยคแรกในสมุดฟังเวียนเล่มใหม่ศาลานั้นไม่มีแท่นบูชา ไม่มีคนควบคุม ไม่มีเสื้อผ้าศักดิ์สิทธิ์แต่มีคนมากกว่าสี่สิบคน นั่งเงียบพร้อมกัน โดยไม่มีใครบอกให้ทำเด็กผู้นั้นชื่อว่า "ริสึ"เขาไม่ใช่คนในตระกูลใหญ่ ไม่เคยถูกสอนให้นำแต่เป็นคนเดียวในหมู่บ้านที่จำชื่อของหญิงชราที่เพิ่งตายได้ครบถ้วนแม้หญิงชรานั้นจะไม่มีหลาน ไม่มีลูกหลงเหลือและศาสนจักรไม่ยอมจัดพิธีให้ผู้ไม่มีตระกูลริสึยืนหน้าศาลามือสั่นเทาแต่พูดอย่างมั่นคง:“ข้าขอให้เราจำเธอ…แม้เธอไม่มีใครเหลือให้จำเพราะถ้าชื่อของเธอเงียบหายวันหนึ่งชื่อของพวกเราก็จะหายไปเช่นกัน”ในห้องใต้ดินของตระกูลยามาโนะขณะเดียวกัน ที่แคว้นกลางของโยะริมิยะในห้องใต้ดินลับของตระกูลยามาโนะ — หนึ่งใน 12 ตระกูลใหญ่หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่หน้าสมุดฟังที่ไม่มีชื่อผู้เขียนดวงตาของนางมืดแน
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 125: บทที่ไม่มีผู้เขียน
บทที่ไม่มีผู้เขียนสมุดฟังถูกเวียนเขียนโดยไม่ลงชื่อในเช้าวันหนึ่งที่ไร้หมอก...ศาลาหลังใหม่ในหมู่บ้านอิซุระเต็มไปด้วยเสียงกระซิบ แต่ไม่มีใครพูดเสียงดังเด็กหญิงคนหนึ่งเปิดสมุดอ่านชื่อแม่ของเพื่อน แล้วปิดตาไว้ครู่หนึ่งไม่มีพิธีไม่มีใครสั่งให้ทำและที่สำคัญ…ไม่มีใครบอกว่าต้องเขียนอะไรสมุดฟังเล่มนั้น วางอยู่กลางศาลาใครจะเขียนก็ได้จะเขียนแค่ชื่อจะวาดรูปหรือจะเล่าเรื่องบางอย่างก็ได้ที่ข้างปก…มีเพียงคำเดียวที่ถูกเขียนไว้ในหมึกจาง“เพื่อผู้ที่ไม่มีใครเขียนถึง”เสียงที่ไม่มีเจ้าของความเปลี่ยนแปลงไม่ได้เริ่มจากเสียงใหญ่โตแต่มาจากการเวียนกันอ่าน…เวียนกันเขียน…เวียนกันฟังเมื่อไม่กี่เดือนก่อน สมุดฟังยังเป็นของ “ใครบางคน”อิโตะมีสมุดของเขาซาโยะมีเล่มของพ่อฮากุโร่เคยถือสมุดที่เขียนชื่อศัตรูแต่ตอนนี้ ทุกสมุดกลายเป็นสมุดเดียวกันไม่มีผู้เขียนไม่มีคนถือครองไม่มีแม้กระทั่งลายเซ็นเด็กคนหนึ่งจะเขียน แล้วทิ้งไว้คนถัดไปก็จะเติมเรื่องของตนแล้วส่งให้คนอื่นบางครั้งสมุดก็หายไปเป็นสัปดาห์แต่วันหนึ่ง…มันจะกลับมา พร้อมชื่อใหม่หนึ่งชื่อ และเรื่องเล่าใหม่หนึ่งเรื่องศาลาในหมู่บ้านอิซุระจึงกลา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 124: บ้านที่ไม่มีประตู
บ้านที่ไม่มีประตู - เด็กสร้างศาลาฟังใหม่ที่ทุกคนเข้าได้หุบเขาตะวันตกของโยะริมิยะ เคยเป็นพื้นที่ต้องห้ามของศาสนจักรแต่วันนี้ กลายเป็นที่แรกที่มี “บ้าน” หลังหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่บ้านของใครคนใดคนหนึ่งไม่มีประตูไม่มีระฆังไม่มีแท่นมีเพียงเสาสี่ต้น หลังคาฟาง และพื้นดินเปล่าตรงกลางปูเสื่อไม้ไผ่สานหยาบ ๆ วางสมุดฟังเล่มหนึ่ง ซึ่งหน้าแรกยังว่างเปล่าและมีป้ายไม้เก่าเขียนไว้ด้วยลายมือเด็กว่า:“ศาลาฟัง – ไม่มีผู้นำ ไม่มีผู้อนุญาต”พวกเขาไม่ได้รอใครให้สั่งไม่ได้ขอพระรูปใดมาเปิดพิธีไม่ได้ถือธงตระกูล หรือสัญลักษณ์ทางศาสนาพวกเขาคือกลุ่มเด็กสิบสองคนจากหมู่บ้านรอบนอกบางคนเคยเป็นลูกกำพร้าที่พ่อแม่ถูกประหารโดยคำสั่งศาสนจักรบางคนเป็นหลานของผู้ถูกลืมบางคนเคยเขียนชื่อคนตายด้วยดินเพราะไม่มีหมึกและวันนี้ พวกเขามีหมึกพอมีมือที่สั่นแต่แน่นพอมีใจที่ยังจำ“เราจะไม่เปิดประตู…เพราะเราไม่เคยปิด”— ยามาโกะ, เด็กหญิงคนหนึ่งที่เขียนป้ายเสียงแรกในศาลาฟัง“ท่านเคยได้ยินชื่อ ฮานาโกะหรือไม่?”เสียงของเด็กชายชื่อโคจิ เอ่ยขึ้นกลางวงไม่มีใครตอบไม่มีใครรู้ว่าเธอคือใครแต่ทุกคนฟัง“เธอเป็นคนที่เคยให้ขนมฉันโดยไม่ถ
Maaari mong magustuhan
สองซ่านักล่าผี
BAPHOMET SATAN154 viewsแม่ผู้โศกเศร้า จะดูแลเจ้าเอง
สิบห้ากันยา ราศีสิงห์323 viewsเรียกฉันว่าผู้หญิงดอกทอง
moonShine6 viewsนักสะสมความเศร้า
โลกใบกลม34 viewsเล่ห์ลำดวน
บุหลันดั้นเมฆ64 viewsรอยบาปสวาท
วรดร/กัญนิชา/วิรัญชนา276 viewsปูเปลี่ยนชีวิต
Bosskerr397 viewsรวมเรื่องสั้นสั่นสวาท | NC++
กระดิ่งจันทร์3.8K views
