บนรถม้า

“ขับรถม้าไปเรื่อยๆ รอบชานเมือง จะกลับจวนเมื่อไหร่ข้าจะบอกเอง” จางอวิ๋นอวี้ส่งเสียงบอกสารถี ขณะที่พูดก็ปลดสายคาดเอวของตนแล้วดึงกางเกงลง

แก่นกายที่คล้ายงูยักษ์ผงาดทันใด มือหนาจับแก่นกายตนเองฟาดใส่แก้มก้นของตู้ชิงๆ จนหนำใจ จากนั้นก็นำส่วนหัวหยักถูขึ้นลงตรงกลีบเนื้อนุ่มเพื่อให้น้ำรักหลั่งออกมา

เมื่อน้ำใสไหลออกมาชโลมงูตัวเขื่อง ไม่รอช้า เขาก็จับมันมุดเข้าปากถ้ำที่คับแคบ

“อืม” บุรุษส่งเสียงเบาออกจากลำคอแสดงถึงความพึงพอใจ ท่านี้สอดเข้าไปกี่ครั้งก็ทั้งลึกทั้งคับแน่น

ช่างรู้สึกดีเสียจริง

“อื้อ” ตู้ชิงชิงส่งเสียงกระเส่า เสียงร้องของนางทำให้สติของจางอวิ๋นอวี้เตลิดไปไกล

เขาขยับเอวสอบกระทุ้งร่องรักที่ตอดลำใหญ่ของตนถี่ๆ ฝ่ามือทั้งสองก็บีบแก้มก้นตามจังหวะกระแทกกระทั้น

ปัก ปัก ปัก ปัก

ตู้ชิงชิงที่ถูกตอกจนลึก นางได้แต่หลับตาเม้มริมฝีปากแน่น ความใหญ่โตของจางอวิ๋นอวี้ทำให้นางทั้งจุกทั้งเสียว

อยากจะครางเพื่อระบายความร้อนรุ่มที่ได้รับจากบุรุษก็ทำไม่ได้

เพราะถูกสั่งไว้ตั้งแต่แรก

เสียงเนื้อกระแทกเนื้อนี้แม้จะดัง แต่ก็ดังสู้เสียงพูดคุยของชาวบ้านที่กำลังจับจ่ายใช้สอยไม่ได้ ทำให้ไม่มีใครสนใจรถม้าของพวกเขา

ยกเว้นสารถี เขาแปลกใจอยู่บ้างที่เจ้านายบ้านตนร่วมรักกับสตรี  เพราะก่อนหน้านี้จางอวิ๋นอวี้ไม่เคยสนใจและมีสตรีนางใดมาก่อน

เขาไม่รู้หรอกว่าที่จางอวิ๋นอวี้ไม่ใฝ่หาสตรีก็เพราะอาวุธที่ใหญ่เป็นพิเศษของเขา

คงมีเพียงตู้ชิงชิงเท่านั้นที่รับไหว

ปัก ปัก ปัก ปัก

จางอวิ๋นอวี้ยังคงกระแทกเป็นจังหวะไม่ช้าไม่เร็ว แต่ความแรงคงที่สม่ำเสมอ ทำให้ตู้ชิงชิงโยกสะโพกกระแทกสวนรับจังหวะของเขา

นัยน์ตาหงส์จ้องมองท่อนเอ็นของตนที่หายเข้าไปในร่องรักของสตรีก็รู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมา

เขาไม่รู้เลยว่านอกจากรู้สึกภาคภูมิใจแล้ว เขายังมีความรู้สึกหวงแหนเพิ่มขึ้น

สตรีนางนี้เป็นของเขา ของเขาคนเดียวเท่านั้น ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งกระแทกใส่ถี่ๆ รัวๆ

ตู้ชิงชิงสูดปาก นางร่อนเอวใส่เพื่อเอาคืน ร่องรักที่ชื้นแฉะขมิบตอดลำเอ็นใหญ่ หมายจะดูดเอาน้ำรักออกมาจนเกลี้ยง

“อืม” จางอวิ๋นอวี้ครางต่ำ เขาปล่อยน้ำขาวข้นของตนใส่จนท่วมโพรงเนื้อนุ่ม

“ของเจ้านี้ยังดีเหมือนเดิม ทั้งคับทั้งแน่น ตอดก็สุดยอด” เขาเอ่ยชมก่อนหยิบผ้าเช็ดน้ำรักของตนที่ไหลล้นออกมาจากร่องรัก

“นี่อยู่บนรถทำได้ไม่นานนัก จำไว้ หากเจ้าพูดคุยกับชายอื่นอีก จะถูกทำโทษเช่นนี้โดยไม่สนสถานที่”

ตู้ชิงชิงได้ยินก็ขมวดคิ้วสงสัย “ไม่สนสถานที่หมายความว่าอะไร”

“หากเจ้าโปรยเสน่ห์ให้ชายอื่น ข้าจะแทงเจ้าให้มันดู ให้มันเจ็บใจ แค้นใจ” จางอวิ๋นอวี้พูดน้ำเสียงสบายๆ ขณะที่กำลังช่วยสวมกางเกงให้หญิงสาว

“เจ้ามันหน้าด้าน หน้าไม่อาย” ตู้ชิงชิงด่า สายตามองจางอวิ๋นอวี้ราวกับเขาเป็นสิ่งที่น่าขยะแขยง

“ข้าจะอายไปทำไม ในเมื่อข้าไม่ได้ทำกับสตรีผู้เป็นที่รัก แต่ทำกับผีสาวอย่างเจ้า”  เขาตอบพร้อมกับใส่กางเกงตนเอง จัดเสื้อผ้าจนเรียบร้อยจึงบอกให้สารถีขับรถม้ากลับจวน

ตู้ชิงชิงได้แต่กัดริมฝีปากด้วยความโกรธ นางโกรธที่เขาทำอย่างนี้กับนาง แต่ไม่ทะนุถนอมนางเลยแม้แต่นิดเดียว

........

รถม้าขององค์ชายสี่

องค์ชายสี่เหอควานที่สั่งให้รถม้าตนเองตามรถม้าของจางอวิ๋นอวี้ เขาสังเกตเห็นความผิดปกติของรถม้าคันข้างหน้า ในใจก็โมโหราวกับมีกองไฟภายใน

“จางอวิ๋นอวี้ ข้าจะแย่งสตรีของเจ้าทุกคน ฮึ่ม” คนที่เขาจงเกลียดจงชังกระแทกบั้นท้ายสตรีที่เขาหมายตา เหอควานหงุดหงิดจนอยากระบาย

“ไปหอหมื่นบุปผา” เขาสั่งสารถีของตน

........

จวนรองผู้บัญชาการศาลต้าหลี่

จางอวิ๋นอวี้รับตู้ชิงชิงลงจากรถม้า เป็นเวลาที่จี้นั่ว บุตรสาวเจ้ากรมคลังมาหาเขาที่จวนพอดี

จี้นั่วเป็นสตรีที่ถึงวัยออกเรือนแล้ว นางมีอายุสิบเจ็ดปี แต่ยังไม่ยอมหมั้นหมายกับผู้ใด เป็นเพราะว่านางแอบชอบจางอวิ๋นอวี้ตั้งแต่ตนเองอายุสิบปี

หลงรักข้างเดียวมาเจ็ดปี ดังนั้นนางจะไม่ยอมเสียจางอวิ๋นอวี้ไปง่ายๆ

“ท่านพี่อวิ๋นอวี้ นางคือผู้ใดหรือเจ้าคะ” จี้นั่วถามเสียงใส ทว่าแววตาสงสัยอย่างเห็นได้ชัด

“สาวใช้อุ่นเตียงของข้า” จางอวิ๋นอวี้ตอบห้วนๆ เขาไม่ได้รังเกียจจี้นั่ว แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีอย่างหนุ่มสาว รู้สึกแค่ว่านางคือน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น

“สาวใช้อุ่นเตียง” จี้นั่วทวนคำ ร่างบางเซไปเล็กน้อยจนสาวใช้ต้องรีบคว้าตัวนางไว้ไม่ให้ล้ม

“หากเจ้าไม่มีธุระอะไรก็กลับจวนเสียเถอะ ข้าเพิ่งกลับมาจากต่างเมือง ต้องการพักผ่อน” พูดจบเขาก็ดึงแขนของตู้ชิงชิงเข้าจวนอย่างรวดเร็วไม่สนใจใยดีจี้นั่วแม้แต่น้อย

“ท่านป้าเฉินให้ข้ามาบอกท่านพี่ว่า พรุ่งนี้ให้ท่านพี่กลับจวนกั๋วกงด้วยเจ้าค่ะ” จี้นั่วเอ่ย ท่านป้าเฉินที่นางพูดหมายถึงมารดาของจางอวิ๋นอวี้ ส่วนจวนกั๋วกงก็คือจวนของบิดาเขา

บิดาของจางอวิ๋นอวี้ก็คือจางกั๋วกง ยืนอยู่คนละฝั่งกับองค์ชายสี่เหอควนเช่นเดียวกัน

“รู้แล้ว เจ้ากลับไปเถอะ” จางอวิ๋นอวี้ตอบรับ เขาก้าวเดินต่อพร้อมกับดึงตู้ชิงชิงให้มาเดินเคียงข้างกาย

....

เข้ามาภายในจวน ตู้ชิงชิงกวาดตามองโดยรอบ ในสายตาเห็นแต่บ่าวรับใช้ชาย ไร้ซึ่งสตรีตามที่จางอวิ๋นอวี้เคยบอกไว้

“หยุดมองได้แล้ว ห้ามยุ่งกับพวกเขา ข้าถ่ายทอดพลังให้เจ้าคนเดียวก็เหลือเฟือ” จางอวิ๋นอวี้พูดน้ำเสียงไม่พอใจ

เห็นสายตาตู้ชิงชิงสนใจคนอื่นก็ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดฉุนเฉียว

....

ห้องหนังสือ

จางอวิ๋นอวี้นั่งอ่านรายงานหลายชั่วยามจนเมื่อยล้า เขาเอนกายพิงพนักเก้าอี้ สายตาพลันเหลือบเห็นตู้ชิงชิงที่มองถ้วยใส่นมแพะสายตาเป็นประกาย

“เจ้าอยากดื่มอย่างนั้นหรือ ผีอย่างเจ้าดื่มได้ด้วยหรือ”

ตู้ชิงชิงกลืนน้ำลายพยักหน้า “เดิมก็ไม่อยากกิน แต่ช่วงเดินทางมาเมืองหลวง ข้าก็เริ่มรู้สึกอยากกินนั่นนี่แม้ว่าข้าจะไม่หิว”

“อ่อ” จางอวิ๋นอวี้รับคำ “เจ้ามานี่ก่อน ทำเสร็จข้าถึงจะให้เจ้าดื่ม”

ตู้ชิงชิงเดินไปหาบุรุษตามที่เขาบอก “จะให้ข้าทำอะไร”

“มุดใต้โต๊ะ ดูดให้ข้า” จางอวิ๋นอวี้พูดอย่างไม่อายปาก กับผีสาวเช่นนี้ เขารู้สึกเป็นเจ้าของนางเต็มตัว

ไม่รอให้ตู้ชิงชิงปฏิเสธ จางอวิ๋นอวี้ก็ขยับเสื้อผ้าส่วนล่างพร้อมทั้งดึงท่อนเนื้อแกร่งออกมา

บนรถม้ายังไม่หนำใจ เลยอยากให้สตรีมาช่วยปลดปล่อยออกให้หมด

ตู้ชิงชิงถลึงตาด้วยความตกใจ ท่อนเนื้อที่ใหญ่ราวกับคทาสมประสงค์ ให้อมจนมิดอาจจะปากฉีกก็เป็นได้

นางมุ่ยหน้าแล้วส่ายหัวทันทีที่เห็น “มันใหญ่เกินไป อมไม่ไหวหรอก”

“ต้องได้ เลียๆ อมๆ เสีย” จางอวิ๋นอวี้ไม่ให้นางปฏิเสธ เขาให้นางมุดโต๊ะมานั่งคุกเข่าตรงกลางหว่างขา

ตู้ชิงชิงจึงต้องจำใจทำตามที่เขาสั่ง มือเรียวเล็กทั้งสองข้างจับแก่นกายอันใหญ่โตจนมั่นคง ริมฝีปากค่อยๆ แลบลิ้นออกมาแล้วเลียตรงส่วนหัวหยักที่สีชมพูสะอาดตา

เมื่อเริ่มเลียวนรอบส่วนหัว มือเล็กก็รูดลำยาวใหญ่ขึ้นลงอย่างพอรู้งาน นางเคยเห็นเหมยฮัวเพื่อนผีทำเช่นนี้ตอนดูดพลังมาจากบุรุษสมัยอยู่ที่ป่าไผ่

รูดขึ้นรูดลง เลียวนรอบๆ แล้วก็ครอบปากดูด

สวบ สวบ

แผลบ แผลบ

จางอวิ๋นอวี้ที่เคยถูกสตรีใช้ปากปรนเปรอครั้งแรกถึงกับแอ่นสะโพกลอยอัดใส่หน้าตู้ชิงชิง เขาส่งเสียงต่ำออกมาจากลำคอแสดงถึงความพอใจ

“อืม”

ฝ่ามือหนาจับที่ศีรษะผีสาว เขาบังคับให้นางขยับศีรษะขึ้นลงเพื่ออมแก่นกายของตนเป็นจังหวะตามที่ต้องการ

“ดีมาก ดูดแรงอีก อืม”

ในเวลานั้นเอง เยว่เส้า ลูกน้องข้างกายของจางอวิ๋นอวี้ที่ได้รับมอบหมายไปสืบข่าวเมื่อเดือนก่อนก็กลับมา

เขาไม่รู้เลยว่าเจ้านายของตนพาสตรีกลับมาที่จวน จึงเปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่ขออนุญาต

เมื่อเขาผลักประตูและพุ่งพรวดเข้ามา ก็พบกับภาพอันน่าตกตะลึง สตรีนางหนึ่งกำลังมุดใต้โต๊ะง่วนอยู่กับอาวุธคู่กายของนายท่าน

“รายงานนายท่าน เอ่อ....” เยว่เส้าอึ้งไปชั่วครู่ใหญ่ ตกตะลึงพูดต่อไม่ถูก

“พูดเลย อื้ม” จางอวิ๋นอวี้พูดกับเขาพลางส่งเสียงจากลำคอ

“ขอรับ ใต้เท้า พวกโจรภูเขากำลังเคลื่อนไหวขอรับ น่าจะมีผู้มีอำนาจอยู่เบื้องหลัง”

“อื้ม” จางอวิ๋นอวี้ส่งเสียงอีกครั้ง แต่ว่าเขาไม่ได้พูดกับเยว่เส้า มือหนาขยุ้มศีรษะของตู้ชิงชิงแน่นก่อนจะปล่อยน้ำรักจำนวนมากใส่ปากของนาง

“กลืนลงคอไปซะ มันดีกับเจ้า” เขาเอ่ยสั่งก่อนดึงเสื้อมาปกปิดให้เรียบร้อยไม่อุจาดตา

ทว่าเยว่เส้าก็สายตาดีจึงมองเห็นอาวุธคู่กายของจางอวิ๋นอวี้ว่ามีขนาดใหญ่กว่าของตนมากนัก

เขาถึงกับปั้นสีหน้าไม่ถูก

สตรีนางนี้คงต้องมีดีพอตัว ถึงปรนนิบัตินายท่านได้

อนาคตของนางต้องสดใส อาจจะได้กลายเป็นนายหญิงแน่นอน