ในวันที่ใจของข้าสิ้นรัก

ในวันที่ใจของข้าสิ้นรัก

last updateTerakhir Diperbarui : 2025-05-11
Bahasa: Thai
goodnovel16goodnovel
Belum ada penilaian
37Bab
5.1KDibaca
Baca
Tambahkan

Share:  

Lapor
Ringkasan
Katalog
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi

รักเท่าใดยามแค้นใจกลับมากกว่า คำนี้เจี่ยอวี้หลันซาบซึ้งแล้วว่าไม่เกินจริง อดีตนางเคยรักบุรุษผู้นั้นมากเพียงใด ในวันที่ความจริงหลายอย่างกระจ่างชัดเจน ที่เคยรักมากเพียงใดกลับแค้นใจยิ่งกว่า!!

Lihat lebih banyak

Bab 1

บทนำ

Saat Clara Hermosa tiba di bandara Negara Latvin, waktu sudah menunjukkan pukul 9 malam.

Hari ini adalah hari ulang tahunnya.

Begitu dia membuka ponselnya, dia menerima sekelompok ucapan selamat ulang tahun.

Semuanya dari teman dan rekan kerjanya.

Tapi tidak ada kabar sama sekali dari Edward Anggasta.

Senyum Clara pun memudar.

Ketika dia tiba di vila, sudah jam 10 lebih.

Saat Bibi Sari melihatnya, dia tertegun sejenak: “Bu Clara, kenapa Ibu... bisa datang ke sini?”

“Di mana Edward dan Elsa?”

“Pak Edward belum pulang, Nona Elsa masih main di dalam kamar.”

Clara pun memberikan barangnya pada Bibi Sari, tapi saat di lantai atas dia melihat Elsa Anggasta yang memakai baju tidur, tampak duduk di meja kecil, entah sedang memukul apa, tapi dia sangat serius, hingga bahkan tidak tahu ada orang yang masuk ke kamarnya.

“Elsa?”

Saat Elsa dengar suara ini, dia langsung berbalik dan menyebut dengan riang: “Mama!”

Lalu, dia kembali membalikkan badan dan lanjut memukul barang di tangannya.

Clara lalu mendekat dan memeluknya, saat dia hampir menciumnya, dia didorong oleh Elsa: “Mama, aku lagi sibuk.”

Clara sudah dua bulan tidak bertemu anaknya, jadi dia rindu padanya, tentu saja ingin menciumnya, dan berbicara dengan putrinya itu.

Melihatnya begitu serius, dia juga tidak mau mengganggunya: “Seminggu lagi, Tante Vanessa berulang tahun, ini hadiah yang aku dan Ayah siapkan untuk dia! Kulit kerang ini buatan aku dan ayah sendiri pakai mesin, cantik ‘kan?”

Clara merasa tenggorokannya tercekat, sebelum dia menjawab, putrinya yang masih memunggunginya pun lanjut berkata: “Ayah juga sudah siapkan hadiah lain untuk Tante Vanessa, besok—“

Hati Clara tercekat, dia tidak tahan lagi, “Elsa... masih ingat ulang tahun Ibu?”

“Ha? Apa?” Elsa menatapnya, lalu tunduk kembali dan menatap untaian manik-manik, sambil menggerutu: “Sudah kubilang jangan bicara denganku dulu, susunan manik-manikku jadi berantakan—“

Clara melepaskan tangan yang tadi sedang memeluk putrinya, dan tidak berbicara lagi.

Dia berdiri diam begitu lama, melihat putrinya bahkan tidak melihatnya, Clara mengatup erat bibirnya, lalu pergi dalam diam.

Bibi Sari melihatnya, lalu berkata: “Bu Clara, tadi aku sudah telepon Pak Edward, dia bilang malam ini dia ada urusan, jadi dia minta Anda tidur duluan.”

“Oke.”

Clara menjawab pendek, teringat perkataan putrinya tadi, dia tertegun, dan menelepon Edward.

Setelah berdering sejenak telepon itu diangkat, tapi suaranya terdengar begitu tenang: “Aku masih ada urusan, besok saja—“

“Edward, ini sudah malam, siapa itu?”

Itu suara Vanessa Gori.

Clara menggenggam ponselnya erat-erat.

“Nggak apa.”

Sebelum Clara selesai bicara, Edward langsung mematikan telepon.

Mereka sudah 3 bulan tidak ketemu, hari ini akhirnya dia pulang ke Negara Latvin, tapi Edward malah tidak mau segera pulang, bahkan dengar teleponnya pun, dia tidak mau.

Setelah nikah begitu lama, Edward selalu gini padanya, dingin, menjauh, dan tidak sabar.

Sebenarnya dia sudah terbiasa.

Kalau dulu, dia pasti akan telepon Edward lagi, lalu dengan sabar menanyakan keberadaannya, dan apa dia bisa pulang.

Akan tetapi mungkin hari ini dia kelelahan, jadi tidak ada tenaga untuk melakukan ini.

Keesokan paginya begitu bangun, dia berpikir sejenak, lalu memutuskan untuk menelepon Edward lagi.

Negara Latvin dan Negara Marola memiliki perbedaan 17 hingga 18 jam, jadi di Negara Latvia, hari ini barulah ulang tahunnya.

Kali ini tujuannya pulang ke Negara Latvin, selain ingin bertemu Edward dan Elsa, dia juga berharap di hari yang spesial ini, mereka bisa berkumpul, dan makan bersama.

Ini adalah doanya dalam ulang tahun kali ini.

Edward tidak mengangkat teleponnya.

Setelah begitu lama, dia baru mengirim sebuah pesan.

[Ada apa?]

Clara: [Siang ini ada waktu? Aku bawa Elsa, kita makan bareng yuk?]

[Oke, beri tahu aku setelah tahu lokasinya.]

Clara: [Oke.]

Setelah itu, Edward tidak membalas lagi.

Dia tidak teringat hari ini ulang tahunnya.

Meski Clara sudah mempersiapkan hatinya, tapi dia tetap merasa kecewa.

Setelah mandi, dia bersiap turun ke bawah, tapi saat ini dia mendengar suara putrinya dan Bibi Sari.

“Bu Clara sudah pulang, Nona Elsa nggak senang?”

“Aku dan Ayah sudah setuju mau main di pantai bersama Tante Vanessa, tapi ibu mendadak pulang, kalau dia mau ikut kami pergi, suasananya pasti nggak enak.”

“Ibu juga jahat banget, selalu nggak suka Tante Vanessa—“

“Nona, Bu Elsa itu ibumu, nggak boleh bilang gitu, nanti Bu Clara jadi sedih oke?”

“Aku tahu, tapi aku dan Ayah memang lebih suka sama Tante Vanessa, apa Tante Vanessa nggak bisa jadi ibuku saja?”

“...”

Jawaban Bibi Sari selanjutnya, tidak terdengar Clara lagi.

Itu adalah putri yang dibesarkannya sendiri, tapi setelah bersama ayahnya selama 2 tahun, dia malah jadi lebih dekat pada ayahnya, tahun lalu Edward datang ke Negara Latvin untuk buka cabang, tapi putrinya malah mau ikut juga.

Dia tidak rela, dia tentu ingin putrinya tetap di sisinya.

Tapi dia tidak tega lihat anaknya sedih, jadi dia setuju.

Tidak disangka...

Seperti dipaku di lantai, Clara berdiri tegak, wajahnya pucat, tidak bisa bergerak sama sekali.

Kali ini dia melepaskan pekerjaannya untuk datang ke Negara Latvin, karena dia ingin menemani putrinya.

Tapi tampaknya, tidak perlu lagi.

Clara kembali ke kamarnya, lalu menyimpan kembali hadiah yang dia bawa dari Negara Marola, ke dalam kopernya.

Beberapa saat kemudian, Bibi Sari meneleponnya, mengabari bahwa dia bawa Elsa keluar main, meminta Clara meneleponnya kalau ada urusan.

Clara duduk di atas tempat tidur, merasa hampa dan bingung.

Dia secara khusus melepaskan pekerjaannya untuk kemari, tapi akhirnya tidak ada yang benar-benar butuh dia.

Kedatangannya, membuatnya terlihat bodoh.

Setelah beberapa saat, dia keluar rumah.

Dia berjalan tanpa arah di negara yang asing tapi familier ini.

Saat mendekati siang, dia baru teringat, sebelumnya dia mengajak Edward makan siang.

Dia lalu teringat perkataan yang dia dengar tadi pagi, saat dia sedang ragu apakah mau pergi jemput putrinya, dia tiba-tiba menerima pesan dari Edward.

[Siang ini ada urusan, makan siangnya batal.]

Clara menatapnya lama, tidak terkejut sama sekali.

Karena dia sudah terbiasa.

Di hari Edward urusan kantor ataupun janji dengan temannya... semuanya lebih penting dari istrinya.

Walau sudah janji dengannya, Edward bisa membatalkannya sesuka hati.

Sama sekali tidak memikirkan perasaannya.

Lalu apa dia merasa kecewa?

Dulu mungkin iya.

Tapi sekarang dia sudah kebal, tidak ada rasa sama sekali.

Clara makin bingung.

Dia datang dengan senang, tapi baik suaminya, ataupun putrinya, semua dingin padanya.

Tanpa disadari, mobil yang dia kendarai tiba di sebuah restoran yang sering dikunjunginya bersama Edward.

Saat dia baru mau masuk, dia melihat Edward, Vanessa dan Elsa di dalam restoran itu.

Vanessa dan putrinya duduk di sisi yang sama dengan mesra.

Sembari bicara dengan Edward, dia bermain dengan Elsa.

Elsa tampak mengayunkan kakinya dengan senang, bermain dengan Vanessa, sambil memakan kue bekas gigitan Vanessa.

Edward menyendokkan makanan untuk mereka sambil tersenyum, tatapannya terus tertuju pada Vanessa yang ada di depannya, seakan di matanya hanya ada dia.

Inilah urusan yang dibilang Edward.

Ini juga adalah putri yang dia lahirkan dengan susah payah setelah mengandung selama 9 bulan.

Clara tersenyum getir.

Dia hanya bisa berdiri menatap mereka.

Setelah setengah jam, dia memalingkan wajahnya, membalikkan badan dan pergi.

Setelah kembali ke vila, Clara menyiapkan sebuah surat cerai.

Edward adalah impiannya saat dia masih muda, tapi Edward tidak mau menikahinya.

Dirinya yang dulu dengan bodohnya mengira, asalkan dia berusaha keras, dia pasti bisa masuk ke dalam hatinya.

Tapi kenyataan malah menghantamnya dengan keras.

Sudah hampir 7 tahun.

Ini saatnya sadar.

Dia memasukkan surat cerai itu ke dalam amplop, meminta Bibi Sari memberikannya pada Edward, lalu menarik kopernya ke dalam mobil, dan memerintahkan supirnya: “Ke bandara.”
Tampilkan Lebih Banyak
Bab Selanjutnya
Unduh

Bab terbaru

Bab Lainnya

Komen

Tidak ada komentar
37 Bab
บทนำ
บทนำปลายยามเฉินอากาศของมหานครเสียนหยาง เมืองหลวงของดินแดนต้าเซี่ยกำลังร้อนระอุเพราะนี่คือต้นฤดูร้อนพอดี ห่างจากประตูเมืองมาราวห้าสิบลี้กลับมีฝุ่นผงสีส้มลอยตลบคละคลุ้งกระจายเกิดขึ้น ต้นเหตุมาจากขบวนอาชากลุ่มใหญ่ไล่ล่า อาชาสีขาวที่ผู้ควบขี่อยู่บนหลังของอาชาตัวนั้นเป็นสตรี และเป็นสตรีที่สวมชุดเจ้าสาวที่พยายามควบหนีอย่างเอาเป็นเอาตายออกไปนอกเมืองไกลออกไปเรื่อย ๆ“คุณหนูลองหลู่หยุดม้าเดี๋ยวนี้!!”เสียงตวาดกึกก้องของทหารที่ไล่กวดตามมาติดๆ ชนิดหายใจรดต้นคอ แต่ยิ่งเป็นเช่นนั้นผู้ที่อยู่บนหลังอาชาสีขาวกลับกระตุ้นให้มันพุ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต โดยที่เบื้องหลังนั้นมีทหารกลุ่มใหญ่ไล่ตามไม่ลดละ ราวกับสตรีคนดังกล่าวเป็นนักโทษอุกฉกรรจ์ก็มิปาน“คุณหนูรองหลู่อย่าหนีอีกเลยเร่งตามพวกเรากลับไปด้วยดีเถอะ!!”หลังจากที่พวกเขาไล่ต้อนสตรีนางเดียวจนนางมาจนมุมที่หน้าผาสูงชันหากเดินหน้าต่อไปก็คงพลัดตกลงไปด้านล่างแน่นอน นายทหารหน้าตาดุดันก็ตวาดเกรี้ยวกราดขึ้นอีกครั้ง ทำเอาสตรีบนหลังอาชาในอาภรณ์สีแดงเลือดนกที่มองอย่างไรก็เป็นชุดเจ้าสาวเต็มพิธีการของชนชั้นสูงไม่ผิดแน่ นั้นยิ่งดูโกรธแค้นเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน“
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-09
Baca selengkapnya
ตอนที่ 1
ตอนที่ 1ในขณะที่มู่หรงจิ่งนั้นเพิ่งพบว่าตนเองได้ทำดวงใจกึ่งหนึ่งของตนเองหล่นหายไปต่อหน้าต่อตาอยู่นั้น ฝ่ายของผู้เป็นดวงใจอีกกึ่งหนึ่งของเฉินกั๋วกงหนุ่ม บัดนี้นางกลับกำลังดำดิ่งลงจากหน้าผาสูงชันด้วยอารมณ์สิ้นหวังและท้อแท้อย่างถึงแก่นมิใช่แต่เสียใจที่ถูกบุรุษที่รักหลอกลวงแต่ทุกคนใกล้ตัวของนางล้วนหลอกลวงทั้งสิ้น!...และเหนือสิ่งอื่นใดก็คือท่านพ่อของนาง!...เพราะจากเสร็จพิธีกราบไหว้ป้ายวิญญาณที่หอบรรพชนหลังยามจื่อ บิดาของนางก็หายไป จวบจนโจวอี้เหนียงกับหลู่อวิ๋นเซียงพยายามจะจับนางกรอกยาพิษ นางก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของบิดาโผล่ออกมาขัดขวางหรือช่วยเหลือ นี่มิใช่ว่าบิดาของนางทอดทิ้งบุตรสาวเช่นตนเองหรอกหรือ?ร่างเล็กร่วงหล่นลงมาไม่นานความรู้สึกราวกับตนเองไร้น้ำหนัก สายน้ำหนึ่งก็พุ่งถาโถมเข้ามา ใต้หน้าผาแห่งนี้เต็มไปด้วยยอดไผ่ด้วยภาพด้านบนแต่ด้านล่าง กลับมีแม่น้ำสายหนึ่งไหลผ่านต้นทางของสายน้ำคือน้ำตกขนาดใหญ่จากภูเขาอีกฝั่ง ท่ามกลางเสียงหวีดหวิวของสายลมที่พัดปะทะร่างกายและใบหน้าทำให้นางเสียขวัญอยู่บ้าง แต่ก็เพียงครู่ความหวาดกลัวนั้นจึงหายไป จนเห็นแอ่งน้ำตกขนาดใหญ่อยู่เบื้องล่างเจี่ยอวี้ หลันก็หลับต
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-09
Baca selengkapnya
ตอนที่ 2
ตอนที่ 2เจี่ยอวี้หลันหลับและตื่นสลับกันไปมา แต่มิอาจทราบได้ว่าวันเวลาผ่านไปกี่วันกี่คืนแล้วกันแน่ นางรู้เพียงเจ็บทุกครั้งที่นางหายใจเป็นเช่นไรนางซาบซึ้งแล้วในคราวนี้ แต่ถึงจะเจ็บปวดถึงเพียงนั้นในใจอยากยอมแพ้อยากตายไปเสียจะได้ไม่ต้องรับรู้ถึงความเจ็บปวดแสนสาหัสนี้แม้แต่น้อย ภาพของจางหมัวมัวกับสองสาวใช้ เสี่ยวหมิ่นกับเสี่ยวเจี๋ยนั้นยังคอยกระตุ้นเตือนในใจของนางให้ไม่ยอมแพ้ ไม่ยอมตาย เพราะหากนางรอดไปได้ต่อให้ต้องขายตัวขายชีวิต นางก็จะยอมทั้งหมดขอเพียงให้นางได้แก้แค้น ให้นางได้เอาคืนสามแม่ลูกพวกนั้น กับอีกหนึ่งบุรุษใจดำเช่นมู่หรงจิ่ง นางอยากจะสั่งสอนให้เขารู้ว่าสตรีมิใช่ของตายไม่ใช่เครื่องมือให้เขาหลอกใช้ได้โดยง่าย หากนางไม่ยินยอมไม่ว่าใครก็อย่าได้คิดมาหลอกใช้นางเป็นเครื่องมือให้สมหวังเด็ดขาด! กับอยากจะมีโอกาสสักครั้งไปถามบิดากันต่อหน้าว่าเหตุใดจึงไม่ช่วยเหลือนางปล่อยให้นางถูกหลอกและเกือบถูกสองแม่ถูกจับกรอกยาพิษได้อย่างไร?! นางอยากทราบจากปากของบิดาจริงๆ“ฟื้นแล้วหรือ?”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น อยู่ไม่ไกลนี้นี่เองถึงจะยากเย็นแต่เจี่ยอวี้หลันนั้นก็พยายามกัดฟันฝืนลืมตาขึ้นมาจนได้ แล้วภาพใบหน้าของ
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-09
Baca selengkapnya
ตอนที่ 3
ตอนที่ 3เจี่ยอวี้หลันคิดเอาไว้เป็นร้อยเป็นพันวิธีแต่กลับไม่มีวิธี แต่งงานแทนคุณ เลยสักนิดเพราะบัดนี้ใบหน้าของนางด้านซ้ายมีแผลยาวจากใต้ดวงตาจรดปลายคาง อย่าว่าแต่แต่งงานเลย เป็นสตรีอุ่นเตียงของชินอ๋องนางยังไม่เคยคิดว่าเขาจะเรียกร้องให้นางเป็น แล้วนี่เขากลับพูดออกมาอย่างเรียบง่ายว่าจะแต่งนางเป็นพระชายาเอกหรือชินหวางเฟยของเขาเช่นนี้ หากเจี่ยอวี้หลันนั้นไม่นิ่งงันและพูดไม่ออกแล้วนางยังจะทำสิ่งใดได้อีก สตรีทั่วต้าเซี่ยไปที่ใดกันหมดเขาจึงอยากได้นางไปให้ทำหน้าที่ดังกล่าวเจี่ยอวี้หลันนั้นสงสัยยิ่ง“มิกล้าหรือ?”ซ่างกวนไท่เอ่ยถามเนิบนาบราวกับเรื่องที่กำลังพูดคุยกันนี้เป็นการชักชวนนางนั้นไปจิบน้ำชาหรือกินข้าวสักมื้อเท่านั้นหาได้ชักชวนนางแต่งงานกัน แต่คิดอีกทีก็ธรรมดาเช่นนั้นจริงมิใช่หรือแต่งงานทดแทนบุญคุณ หากนางไม่คิดเพ้อฝันย่อมมองออกคงเพื่อการเมืองมิได้แต่งจริงจังอันใด แต่เป็นเช่นนั้นมิใช่ว่าดีต่อนางหรือ แถมนางยังจะได้แก้แค้นคนพวกนั้นอีกด้วยมิใช่การแต่งงานที่เกิดขึ้นจากความรักสักหน่อยทำไมจึงต้องคิดให้ยุ่งยาก เจี่ยอวี้หลันเผลอยกมือขึ้นไปลูบไล้ยังรอยแผลที่เพิ่งจะเริ่มแห้งโดยไม่รู้ตัว เพราะแผลนี้
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-09
Baca selengkapnya
ตอนที่ 4
ตอนที่ 4ฝ่ายของผู้ถูกหมายหัวทั้งหลายนั้นกลับยังไม่มีผู้ใดรู้ตัวสักคนเพราะในจวนจิ้งหนานโหวนับตั้งแต่วันงานแต่งของบุตรสาวคนรองที่ล่มไม่เป็นขบวน จนทำให้ทุกคนภายนอกอาจคิดว่านายท่านหลู่หรือจิ้งหนานโหวล้มป่วยหลังจากคุณหนูรองหลู่หนีงานแต่งแต่ความเป็นจริงมีเพียงโจวอี้เหนียงกับคุณหนูสามหลู่เท่านั้นที่ทราบดีกว่าใครถึงเบื้องลึกเบื้องหลังนี้ ที่เป็นต้นเหตุให้จิ้ง หนานโหวล่มป่วยหนักเช่นทุกวันนี้หลู่ฮั่นเหลียง หรือจิ้งหนานโหวคือบุรุษวัยสี่สิบสามปี รูปร่างสูงใหญ่กำยำถึงเขาไม่ใช่นักรบแต่คงเพราะเขาอยู่กรมโยธามาตั้งแต่อายุสิบแปดจากขุนนางระดับล่างจนปัจจุบันจิ้งหนานโหวคือเจ้ากรมโยธาแห่งต้าเซี่ยมาได้เจ็ดปีแล้วเป็นขุนนางบุ๋น แต่เขามักไปตรวจงานก่อสร้างบ่อยไม่แปลกที่รูปร่างจะยังสูงใหญ่กำยำราวกับขุนนางบู๊ ซึ่งไม่น่าเชื่อได้เลยว่าคนร่างกำยำและอายุเพิ่งจะเท่านี้ไม่น่าจะล้มป่วยหนักจนกลายเป็นผักดอง อย่าเอ่ยว่าเดินเหินไม่ได้ จิ้งหนานโหวแม้แต่พูดก็ยังพูดไม่ได้เลยด้วยซ้ำ หากสังเกตย่อมมีหลายจุดให้สงสัยมากมายแต่คนถูกกระทำเช่นจิ้งหนานโหวพูดไม่ได้นอนเป็นผักเหี่ยวเฉาไปแล้วสองแม่ลูกย่อมไม่มีทางปริปากพูดออกมาเด็ดขาด
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-09
Baca selengkapnya
ตอนที่ 5
ตอนที่ 5แน่นอนว่าความรู้สึกไม่ว่าจะของหลู่ฮ่าวอวี่หรือมู่หรงจิ่งนั้น เจี่ยอวี้หลันย่อมไม่รับรู้อันใดทั้งสิ้นเพราะนางกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมตัวแต่งงานกับชินอ๋องผู้มีพระคุณ และถึงนางรับรู้ผ่านมาจนถึงวันนี้นางคงมีแต่หัวเราะเยาะเสียมากกว่าแต่จะหัวเราะเยาะตนเองหรือพี่ชายกับมู่หรงจิ่งก็สุดจะรู้ได้แต่คนที่รับรู้และเห็นกลับเป็นหลู่อวิ๋นเซียงสตรีที่คิดว่าตนเองเป็นที่หนึ่งในใจของมู่หรงจิ่งมาร่วมสามปี แต่พอพบว่านังพี่สาวตัวดีที่เกิดก่อนตนเองแค่สองเดือนมันตายไปจริงๆไม่ว่าจะเป็นพี่ชายแท้ๆ เช่นหลู่ฮ่าวอวี่หรือจะเป็นบุรุษที่นางกล้าเรียกเขาได้เต็มปากแล้วว่าสามีเช่นมู่หรงจิ่ง เพราะหลังเหตุการณ์เลวร้ายวันนั้นนางก็ทนที่เขาหมางเมินกับนางไม่ไหวจึงยอมมีสัมพันธ์ลึกซึ้งทอดกายให้เขาเชยชมไปแล้ว ในยามนั้นนางคิดว่ามู่หรงจิ่งจะต้องรีบรับนางเข้าจวน ต่อให้เป็นแค่อนุหลู่อวิ๋นเซียงก็ยอมแล้วจนสิ้น แต่นี่ผ่านมานานขนาดนี้นอกจากมู่หรงจิ่งจะไม่รับนางเข้าจวนยังไม่พอ พบหน้าอีกฝ่ายยังดูเหมือนจะไม่อยากพบหน้าของนางเสียด้วยซ้ำบัดซบยิ่งนัก!…บุรุษที่นางรักทั้งสองคนต่างพากันแสดงท่าทางราวกับจะตายตามนังตัวดีอวี้หลิงไปเสียให้ไ
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-09
Baca selengkapnya
ตอนที่ 6
ตอนที่ 6แต่ก่อนที่จะเผามันจนกลายเป็นเถ้าธุลี หลู่ อวิ๋นเซียงก็คิดวิธีหยามเกียรติคนตายมาได้หนึ่งวิธี ในเมื่อมันตายแล้วแต่ทำให้ความรักของนางกับมู่หรงจิ่งร้าวฉาน เช่นนั้นนางก็จะทำให้ดวงวิญญาณของหลู่อวี้หลิงได้เห็นนางกับบุรุษที่มันรักนักรักหนาร่วมรักกันอย่างเร่าร้อนถึงพริกถึงขิงที่ข้างโลงบรรจุศพของมันเสียเลย เช่นนี้ไม่เรียกว่าถึงมันตายเป็นผีไปแล้ว นางก็ไม่คิดให้ดวงวิญญาณของมันได้สงบสุขหรอกหรือ แต่หากจะขอความร่วมมือกับมู่หรงจิ่ง ไม่ใช่เพียงยาก แต่คาดว่ามิอาจเป็นไปได้เลยมากกว่า ยิ่งช่วงหลังมานี้เขาดูเหมือนจะไม่อยากมองหน้าของนางด้วยซ้ำ หากนางเดินไปชักชวนเขาทำเรื่องบัดสีเช่นนั้นนอกจากไม่คิดทำตาม เกรงว่ามู่หรงจิ่งจะยิ่งมองนางไปในด้านลบเพิ่มขึ้นเสียอีกด้วยดังนั้นคงมีเพียงวางยาปลุกกำหนัดจนมู่หรงจิ่งขาดสติเท่านั้นแผนร่วมรักข้างโลงของนางจึงจะสำเร็จ พอคิดแผนชั่วช้าราวกับมิใช่คนออกมาได้เป็นฉากๆ เป็นขั้นเป็นตอนแล้ว หลู่อวิ๋นเซียงก็อดทนรอเวลาอยู่อีกหลายวันนางจึงมีโอกาสลงมือ ราตรีนี้ทุกคนที่เฝ้าอยู่โถงบรรพชนสกุลหลู่นั้นล้วนถูกวางยานอนหลับจนหมด ยกเว้นแต่มู่หรงจิ่งที่หลู่อวิ๋นเซียงไม่วางยานอนห
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-09
Baca selengkapnya
ตอนที่ 7
ตอนที่ 7ผลของการเดินหมากจบลงที่ผลัดกันแพ้และชนะอยู่คนละสองกระดาน เจี่ยอวี้หลันจึงรอดตัวไปได้ เพราะไม่ได้เสแสร้งพ่ายแพ้จนอีกฝ่ายมองว่านางดูหมิ่นเขา เรียกว่าจริงเท็จวันนี้นางดึงออกมาผสมผสาน เรื่องนี้ถึงซ่างกวนไท่จะรับรู้ได้แต่เขาก็มิได้คิดโกรธเคือง เพราะถูกใจสติปัญญาของเจี่ยอวี้หลันมากกว่า เรียกว่ายิ่งนับวันที่ได้ใกล้ชิดกันซ่างกวนไท่ยิ่งพึงใจในตัวของเจี่ยอวี้หลันมากขึ้นและมากขึ้นทุกวัน และอดจะสมน้ำหน้ามู่หรงจิ่งเสียมิได้ที่อีกฝ่ายทำสตรีเช่นนี้หลุดมือมาแล้วจริงๆแต่เรื่องที่ชินอ๋องเดินหมากเสมอกับองค์หญิงจากเผ่ากั๋วเซาตัวปลอมนี้กลับไปถึงหูของฉางตี้ฮ่องเต้เข้าจนได้ ฮ่องเต้หนุ่มวัยยี่สิบหกปีถึงกับอยากพบหน้าสตรีที่เดินหมากครั้งแรกก็สามารถเอาชนะขาดลอยเจ้าน้องชายตัวแสบของเขาได้แล้ว ครั้งที่สองก็ยังเสมอขึ้นมาอีกนี่ยังไม่ชวนให้เขาอยากจะใส่ใจได้อย่างไร ก็ขนาดตัวเขาเองจนอายุขนาดนี้แล้วเดินหมากกับซ่างกวนไท่ผู้นั้นกลับไม่เคยชนะ พอทราบว่าอีกฝ่ายถึงกับพ่ายแพ้ให้สตรีที่อดีตเป็นเพียงคุณหนูจวนโหวที่ค่อนข้างเก็บเนื้อเก็บตัวจะไม่ให้เขาอยากไปดูให้เห็นกับตาได้อย่างไร“ไปตำหนักเจ้าเจ็ดกันเถอะโม่กงกง”แน่นอน
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-09
Baca selengkapnya
ตอนที่ 8
ตอนที่ 8แต่ถึงจะคิดเช่นนั้นแต่ให้เลือกเจี่ยอวี้หลันย่อมเลือกเช่นเดิมอีกครั้ง ก็นางตัวคนเดียว อำนาจไม่มี เงินทองติดกายยิ่งไม่มี อดีตเมื่อครั้งที่นางตัดสินใจกระโดดหน้าผานับว่านางโง่เขลาจริงๆ แต่พอนางรอดตายมาได้จึงค่อยกระจ่าง โลกใบนี้มิได้สวยงามแม้แต่น้อย ชีวิตดำรงอยู่ได้ต้องมีเงินไม่มีเงินแค่กินข้าวยังทำไม่ได้เลย แล้ววันนั้นนางหนีออกมาตัวเปล่านอกจากเครื่องประดับไม่กี่ชิ้นก็ไม่มีเงินติดกายแม้แต่อีแปะเดียว แค่คิดก็ไม่รอดแล้ว หากไม่ได้ชินอ๋องช่วยเหลือป่านนี้หากไม่ตายก็อาจถูกจับไปขายหอนางโลมไม่ก็ถูกจับไปเป็นทาสค้าแรงงานก็ได้ใครจะคาดเดาได้ ดังนั้นที่นางกระโดดลงมาพบชินอ๋อง นับว่าสวรรค์ประทานพรให้เช่นนี้หากราคาที่นางต้องจ่าย จึงคุ้มค่าแล้ว คิดอีกกี่ครั้งหากไม่มีซ่างกวนไท่ฉุดดึงนางขึ้นมาจากปากแม่น้ำลืมเลือน ป่านนี้นางจะเป็นตัวอะไรไปแล้วใครจะรู้ รักคนผิดมาแล้วหนึ่งครั้ง เกือบไม่เหลือแม้แต่ชีวิต บทเรียนที่จ่ายไป แพงเหลือเกิน...“อวี้หลันถวายพระพรฝ่าบาทขอทรงอายุยืนหมื่นปีหมื่นๆ ปีเพคะ” เพราะฉางตี้ฮ่องเต้มาอย่างกะทันหัน เจี่ยอวี้หลันจึงออกมาต้อนรับเขาด้วยทั้งที่ยังต้องรีบร้อนงานในมือค้างคาอยู่ แ
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-09
Baca selengkapnya
ตอนที่ 9
ตอนที่ 9คิ้วเรียวที่ไม่ได้ถูกวาดด้วยดินสอถ่านขมวดน้อยๆ บางคราวเรียวปากจิ้มลิ้มก็เผลอเม้มเป็นเส้นตรง แววตาคู่นั้นก็เคลื่อนไหวราวกับแม่น้ำในยามราตรีที่สะท้อนแสงดาว บางครั้งดูคล้ายจะมุ่งมั่นเด็ดขาด แต่ อีกครู่เหมือนนางรู้สึกตัวจึงยอมถอยกลับเพื่ออ่อนข้อ แต่ ก็มิได้อ่อนแอและโง่เขลา รู้จักว่ายามใดนางสามารถเดินหน้าและรู้ว่าจังหวะไหนนางสมควรถอยหลังกลับแล้วจะไม่ดูหมิ่นเกียรติของบุรุษผู้เป็นใหญ่เหนือผู้คนแห่งต้าเซี่ยเช่นฉางตี้ฮ่องเต้เรียกว่าเสน่ห์ของเจี่ยอวี้หลันเกิดขึ้นเพราะใบหน้าของนางมีหลากหลายอารมณ์เช่นนี้มิใช่เพราะนางรูปโฉมงดงามปานล่มเมืองจากใบหน้าของซือถูเจินจู แต่เพราะนางมีแววตาเฉลียวฉลาด ยิ่งยามที่นางมองหมากของฝ่ายตรงข้ามขาดแล้วว่าผลจะออกมาอย่างไรมุมปากของนางจะมีรอยยิ้มล้ำลึกเกิดขึ้นความงามของนางยิ่งมากจนหัวใจของเขาพลันสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน“หม่อมฉันแพ้แล้วเพคะฝ่าบาท”สำหรับชินอ๋องซ่างกวนไท่แล้วเดินหมากกับเขาแล้วเจี่ยอวี้หลันถึงกับปวดสมองเพราะเขาเป็นบุรุษที่คาดเดาความคิดได้ยากนักในยามเดินหมากนางจึงต้องใช้สมองมาก แต่เล่นกับฉางตี้ฮ่องเต้ผ่านไปแค่สองเค่อเจี่ยอวี้หลันก็พอเข้าใจว
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-04-09
Baca selengkapnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status