ลักพาตัว

เมื่อจัดการกับเหล่าปีศาจทั้งสิบตัวได้แล้ว ไดชิและดาอิก็นั่งลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง พวกเขาหอบหายใจอย่างหนัก แต่ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ภาคภูมิใจในชัยชนะที่เพิ่งได้รับมา

"เราทำได้แล้วนะไดชิ..." ดาอิพึมพำด้วยความโล่งใจ เธอเหลือบมองไปที่หอคอยแห่งเงามืดที่อยู่เบื้องหน้า และยิ้มอย่างมีความสุข

"ใช่...เราทำได้แล้ว" ไดชิกล่าวพร้อมกับพยักหน้าให้เธออย่างมั่นใจ เขาลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปในหอคอยแห่งเงามืดอย่างช้าๆ

เมื่อเดินเข้าไปในหอคอย พวกเขาก็พบว่าภายในนั้นเต็มไปด้วยความมืดมิด แต่แล้ว...ก็มีแสงสว่างจางๆ ส่องออกมาจากกำแพงทางด้านใน และในพริบตานั้น...ผ้ายันต์แห่งความกล้าหาญ ก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของพวกเขา มันเป็นผ้ายันต์สีเขียวที่มีลวดลายของเปลวไฟที่เปล่งแสงเรืองรองออกมาอย่างน่าประหลาดใจ

"ผ้ายันต์!" ดาอิกล่าวด้วยความตื่นเต้น "เราเจอแล้ว!"

"ใช่...เราเจอแล้ว" ไดชิกล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน เขาเดินเข้าไปหยิบผ้ายันต์ผืนนั้นขึ้นมาอย่างระมัดระวัง และรู้สึกได้ถึงพลังงานที่อบอุ่นที่แผ่ออกมาจากมันอย่างรุนแรง

"เอาล่ะ...เรามาเก็บมันเข้ากระเป๋ากันเถอะ" ดาอิกล่าวพร้อมกับยื่นกระเป๋าเป้ของเธอให้ไดชิ ไดชิเก็บผ้ายันต์ผืนนั้นเข้าไปในกระเป๋าเป้ของเขาอย่างระมัดระวัง และพร้อมที่จะออกเดินทางต่อไปยังจุดหมายที่สอง...ถ้ำแห่งความเงียบงัน ที่อยู่ทางทิศใต้ของเกาะ

ทั้งสองเดินออกมาจากหอคอยแห่งเงามืด และมุ่งหน้าไปยังจุดหมายต่อไป การเดินทางของพวกเขาในครั้งนี้เต็มไปด้วยความหวังและความตื่นเต้น พวกเขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้พิทักษ์ที่แท้จริง ที่พร้อมจะปกป้องโลกใบนี้จากภัยคุกคามของเหล่าปีศาจ

แต่เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปในป่าลึกเรื่อยๆ ก็เริ่มรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่แปลกไป บรรยากาศรอบๆ ตัวพวกเขากลับเงียบสงัดจนน่ากลัว ไม่มีเสียงนก...ไม่มีเสียงแมลง...และไม่มีเสียงลมพัดเลยแม้แต่น้อย ราวกับโลกทั้งโลกได้หยุดนิ่งไปแล้ว

"ทำไมมันถึงเงียบแบบนี้" ดาอิพึมพำด้วยความรู้สึกที่หวั่นๆ

"ไม่รู้สิ...ฉันก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนกัน" ไดชิกล่าวพร้อมกับกำดาบอาคมในมือแน่น เขากวาดสายตาไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง และแล้ว...เขาก็พบว่ามีเถาวัลย์สีดำขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะกำลังเคลื่อนไหวอยู่บนพื้นดิน

"ระวังดาอิ!" ไดชิร้องออกมาด้วยความตกใจ "นั่นมันเถาวัลย์ปีศาจ!"

แต่ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ...เถาวัลย์ปีศาจสีดำขนาดใหญ่ก็พุ่งเข้ามาหาดาอิอย่างรวดเร็ว และรัดเธอเอาไว้แน่นจนเธอไม่สามารถที่จะขยับตัวได้เลยแม้แต่น้อย

"โอ๊ย!" ดาอิร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอพยายามที่จะใช้พลังอาคมของเธอในการทำลายเถาวัลย์ปีศาจ แต่ก็ไม่เป็นผล เถาวัลย์นั้นแข็งแกร่งและหนาเกินกว่าที่เธอจะทำลายได้

"ปล่อยน้องสาวข้าเดี๋ยวนี้!" ไดชิคำรามออกมาอย่างโกรธจัด เขาใช้ดาบอาคมในมือฟันเข้าที่เถาวัลย์ปีศาจอย่างรวดเร็วและแม่นยำ แต่ก็ไม่เป็นผล ดาบของเขาไม่สามารถทำลายเถาวัลย์ปีศาจได้เลยแม้แต่น้อย

"ไม่จริงน่า!" ไดชิคำรามออกมาด้วยความสิ้นหวัง

และในพริบตานั้น...เถาวัลย์ปีศาจก็ดึงตัวดาอิเข้าไปในป่าที่มืดมิดอย่างรวดเร็ว ไดชิพยายามที่จะวิ่งตามไปให้ทัน แต่ก็ไม่เป็นผล เถาวัลย์นั้นเคลื่อนที่เร็วเกินกว่าที่เขาจะวิ่งตามได้

"ดาอิ! ไม่นะ!" ไดชิคำรามออกมาด้วยความสิ้นหวัง เขาวิ่งตามไปสุดฝีเท้า แต่ก็ไม่ทัน ร่างของดาอิหายลับไปในความมืดมิดของป่า ไดชิทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง น้ำตาของเขาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ความรู้สึกโกรธและสิ้นหวังกัดกินจิตใจของเขาจนไม่เหลือชิ้นดี

"ทำไม...ทำไมฉันถึงปกป้องเธอไม่ได้!" ไดชิคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาทุบพื้นดินอย่างแรงจนมือของเขาเปื้อนไปด้วยเลือด ความรู้สึกผิดและความสิ้นหวังที่เข้ามาโจมตีเขานั้นรุนแรงยิ่งกว่าการต่อสู้ใดๆ ที่เขาเคยเจอมา

แต่ในจังหวะที่มืดมนที่สุดนั้น...ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา

"ใช่แล้ว...ยังเหลือคนที่หมู่บ้าน!" ไดชิคำรามออกมา เขาต้องรีบไปขอความช่วยเหลือจากรูฟและปู่เฒ่าดาฟ พวกเขามีความรู้และพลังอาคมที่อาจจะช่วยเขาได้

ทันใดนั้น...ไดชิก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และวิ่งย้อนกลับไปทางเดิมอย่างไม่ลังเล เขาวิ่งสุดฝีเท้าโดยไม่สนใจความเจ็บปวดที่ร่างกายของเขาได้รับจากการต่อสู้กับเหล่าปีศาจมาก่อนหน้านี้

แต่ในระหว่างทางกลับ...เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่ามีเงาปีศาจตัวหนึ่งกำลังยืนขวางทางเขาอยู่ มันไม่ได้เป็นแค่ปีศาจธรรมดา...แต่มันคือ ปีศาจสิงโตยักษ์ ที่มีรูปร่างที่น่ากลัวและแข็งแกร่งกว่าปีศาจตัวไหนๆ ที่เขาเคยเจอมา

"แก...จะไปไหน" ปีศาจสิงโตยักษ์คำรามออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดูถูก "แกคิดว่าแกจะหนีไปได้งั้นเหรอ"

"หลีกทางซะ!" ไดชิคำรามออกมาอย่างโกรธจัด เขากำดาบอาคมในมือแน่น และพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูที่ไม่คาดฝันอีกครั้ง

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือดและยาวนาน ไดชิใช้ดาบอาคมในการต่อสู้กับปีศาจสิงโตยักษ์อย่างไม่ยั้ง แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรมันได้เลยแม้แต่น้อย ร่างของมันดูเหมือนจะแข็งแกร่งเกินกว่าที่จะถูกทำลาย

"ฮึ่ย! ทำไมมันถึงไม่โดนเลยวะ!" ไดชิสบถออกมาอย่างหงุดหงิด

"ฮ่าฮ่าฮ่า! เจ้าไม่มีทางทำลายข้าได้หรอก!" ปีศาจสิงโตยักษ์คำรามออกมาด้วยความโกรธ มันใช้กรงเล็บขนาดมหึมาของมันพุ่งเข้าใส่ไดชิอย่างรวดเร็ว

"ไม่ยอมหรอก!" ไดชิคำรามออกมาอย่างโกรธจัด เขาใช้พลังทั้งหมดที่มีในการหลบหลีกการโจมตีของมันอย่างรวดเร็ว และใช้ดาบอาคมในมือฟันเข้าที่มันอีกครั้ง

แต่ก็ไม่เป็นผล ปีศาจสิงโตยักษ์ใช้กรงเล็บของมันจับดาบของเขาไว้แน่น และหักมันออกเป็นสองส่วนในพริบตา

"ไม่นะ! ดาบของฉัน!" ไดชิร้องออกมาด้วยความตกใจ เขาทำได้เพียงแค่ยืนมองดูดาบอาคมของเขาที่แตกหักอยู่ในมือของปีศาจสิงโตยักษ์

"ฮ่าฮ่าฮ่า! เจ้าไม่มีอะไรเหลือแล้ว!" ปีศาจสิงโตยักษ์คำรามออกมาด้วยความสะใจ มันยกมือขึ้น และพร้อมที่จะเข้าโจมตีไดชิอย่างรุนแรง

แต่ในจังหวะนั้นเอง...ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา

"พลังของผู้พิทักษ์...ยังเหลืออยู่!" ไดชิคำรามออกมา เขาหลับตาลง และรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีอยู่ในร่างกายของเขา พลังอาคมที่อยู่ในตัวของเขาส่งเสียงก้องกังวานไปทั่วทั้งป่า ราวกับเสียงคำรามของสิงโตที่กำลังโกรธจัด

"ไม่นะ! อย่าทำแบบนี้!" ปีศาจสิงโตยักษ์คำรามออกมาด้วยความตกใจ มันพยายามที่จะหนีจากพลังนั้น แต่ก็ไม่เป็นผล

"แก...ต้องชดใช้!" ไดชิคำรามออกมาอย่างโกรธจัด เขายกมือขึ้น และใช้พลังอาคมในการสร้างลูกไฟขนาดใหญ่ และพุ่งตรงไปยังปีศาจสิงโตยักษ์อย่างรวดเร็ว

ตูม!

เสียงระเบิดดังสนั่น ร่างของปีศาจสิงโตยักษ์สลายไปในพริบตา เหลือเพียงดวงวิญญาณสีม่วงเข้มขนาดใหญ่ที่ลอยคว้างอยู่กลางอากาศ

"ฮึ่ม! ไม่ยอมหรอก!" ไดชิคำรามออกมาด้วยความโกรธ เขาไม่สนใจดวงวิญญาณที่ลอยอยู่ตรงหน้า และวิ่งตรงไปยังทิศทางของหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว

การเดินทางของเขาในครั้งนี้เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมแพ้ เขาต้องไปหาความช่วยเหลือให้ได้...เพื่อที่จะไปช่วยน้องสาวของเขาให้กลับมาอย่างปลอดภัย...