เราทำได้

ทางเลือกสุดท้ายของนักรบผู้สิ้นหวัง

ลมที่พัดผ่านใบหน้าของไดชิไม่ได้เป็นเพียงแค่ลมธรรมดา แต่มันคือลมแห่งความเจ็บปวดและความสิ้นหวังที่กัดกินจิตใจของเขาจนไม่เหลือชิ้นดี เขาวิ่งอย่างสุดฝีเท้าโดยไม่สนใจความเจ็บปวดที่ร่างกายของเขาได้รับจากการต่อสู้กับปีศาจสิงโตยักษ์ก่อนหน้านี้ สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวของเขาตอนนี้คือภาพของ ดาอิ น้องสาวของเขาที่ถูกเถาวัลย์ปีศาจลากหายเข้าไปในความมืดมิดของป่า

เขาวิ่งไปตามทางที่มุ่งหน้าไปยังถ้ำของชาวบ้านอย่างไม่ลดละ แต่แล้ว...เขาก็ต้องชะงักเมื่อพบว่ามีเงาปีศาจตัวหนึ่งกำลังยืนขวางทางเขาอยู่ มันไม่ใช่ปีศาจธรรมดา...แต่มันคือ ปีศาจจระเข้ยักษ์ ที่มีรูปร่างที่น่ากลัวและแข็งแกร่งกว่าปีศาจตัวไหนๆ ที่เขาเคยเจอมา ดวงตาของมันเป็นสีแดงก่ำและมีฟันที่แหลมคมราวกับมีดโกน

"แก...จะไปไหน" ปีศาจจระเข้ยักษ์คำรามออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดูถูก "แกคิดว่าแกจะหนีไปได้งั้นเหรอ"

"หลีกทางซะ!" ไดชิคำรามออกมาอย่างโกรธจัด เขากำมือแน่นและพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูที่ไม่คาดฝันอีกครั้ง

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือดและยาวนาน ไดชิใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีในการต่อสู้กับปีศาจจระเข้ยักษ์อย่างไม่ยั้ง เขาทุบเข้าที่หัวของมันอย่างแรง แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรมันได้เลยแม้แต่น้อย ร่างของมันดูเหมือนจะแข็งแกร่งเกินกว่าที่จะถูกทำลาย

"ฮึ่ย! ทำไมมันถึงไม่โดนเลยวะ!" ไดชิสบถออกมาอย่างหงุดหงิด

"ฮ่าฮ่าฮ่า! เจ้าไม่มีทางทำลายข้าได้หรอก!" ปีศาจจระเข้ยักษ์คำรามออกมาด้วยความสะใจ มันใช้หางขนาดมหึมาของมันฟาดเข้าที่ไดชิอย่างรุนแรง ทำให้เขาต้องกระเด็นไปตกไกล ร่างกายของเขากระแทกเข้ากับต้นไม้อย่างแรงจนเขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย

"ไม่ยอมหรอก!" ไดชิคำรามออกมาอย่างโกรธจัด เขาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีในการพุ่งเข้าใส่ปีศาจจระเข้ยักษ์อีกครั้ง แต่ก็ถูกมันใช้ฟันที่แหลมคมของมันกัดเข้าที่แขนของเขาอย่างรุนแรง เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาจากแขนของเขาจนเปรอะเปื้อนไปหมด

"อั่ก!" ไดชิร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง แต่เขาก็ยังคงไม่ยอมแพ้

"ยอมแพ้ซะเถอะ! เจ้าไม่มีอะไรเหลือแล้ว!" ปีศาจจระเข้ยักษ์คำรามออกมาด้วยความสะใจ มันยกมือขึ้น และพร้อมที่จะเข้าโจมตีไดชิอย่างรุนแรง

แต่ในจังหวะที่มืดมนที่สุดนั้น...ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา

"ใช่แล้ว...ยังมีมีดอาคมของฉัน!" ไดชิคำรามออกมา เขาพยายามที่จะลุกขึ้นยืน แต่ร่างกายของเขาไม่สามารถที่จะขยับได้เลยแม้แต่น้อย เขามองไปที่ปีศาจจระเข้ยักษ์ที่กำลังจะเข้าโจมตีเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมแพ้

"อย่าทำแบบนั้นนะ!" เสียงเล็กๆ ดังขึ้นจากด้านหลังของปีศาจจระเข้ยักษ์

"ดาอิ!" ไดชิคำรามออกมาด้วยความตกใจ เขาหันไปมองและพบว่าดาอิกำลังยืนอยู่ตรงนั้น ร่างกายของเธอดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ยอมแพ้

"ฮ่าฮ่าฮ่า! น้องสาวของแกมาตายเป็นเพื่อนแล้ว!" ปีศาจจระเข้ยักษ์หัวเราะเยาะเย้ยเสียงดัง

"อย่าทำร้ายน้องสาวข้า!" ไดชิคำรามออกมาอย่างโกรธจัด เขาใช้พลังทั้งหมดที่มีในการพุ่งเข้าใส่ปีศาจจระเข้ยักษ์อย่างรวดเร็ว แต่ก็ถูกมันใช้หางขนาดมหึมาของมันฟาดเข้าที่เขาจนกระเด็นไปตกไกล

"อั่ก!" ไดชิร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง แต่เขาก็ยังคงไม่ยอมแพ้ เขามองไปที่ดาอิที่กำลังจะถูกปีศาจจระเข้ยักษ์เข้าโจมตีด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

"ไม่นะ! อย่าทำอะไรน้องสาวข้า!" ไดชิคำรามออกมาอย่างโกรธจัด เขาพยายามที่จะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แต่ร่างกายของเขาไม่สามารถที่จะขยับได้เลยแม้แต่น้อย

แต่แล้ว...ทันใดนั้นเอง ดาอิก็ใช้พลังอาคมของเธอในการสร้างบาเรียป้องกันที่แข็งแกร่ง และพุ่งเข้าใส่ปีศาจจระเข้ยักษ์อย่างรวดเร็ว บาเรียเข้าโจมตีมันอย่างรุนแรง ทำให้มันต้องล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง ไดชิใช้โอกาสนี้ในการรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีอยู่ในร่างกายของเขา และพุ่งเข้าใส่ปีศาจจระเข้ยักษ์อย่างรวดเร็ว

"แก...ต้องชดใช้!" ไดชิคำรามออกมาอย่างโกรธจัด เขายกมีดอาคมที่อยู่ในมือขึ้นเหนือหัว และปักมันลงไปที่กลางหัวของปีศาจจระเข้ยักษ์อย่างรวดเร็วและแม่นยำ

แคร้ง!

เสียงเหมือนแก้วแตกดังสนั่น ดวงวิญญาณของปีศาจจระเข้ยักษ์แตกสลายเป็นชิ้นๆ ในพริบตา พร้อมกับเสียงกรีดร้องของเหล่าลูกสมุนที่ดังขึ้นอย่างโหยหวน ก่อนที่พวกมันจะจางหายไปในอากาศ เหลือเพียงความเงียบงันที่กลับมาปกคลุมอีกครั้ง

"เรา...ทำได้แล้ว" ดาอิพึมพำด้วยความโล่งใจ เธอล้มตัวลงไปกับพื้นอย่างอ่อนแรง ไดชิรีบวิ่งเข้าไปหาเธอและสวมกอดเธออย่างแน่นหนา

"ไม่ต้องห่วง...ฉันไม่เป็นไร" ดาอิกล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน "แต่นาย...บาดเจ็บนี่"

"ไม่เป็นไร...แค่นิดหน่อย" ไดชิกล่าวพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ แต่ใบหน้าของเขาซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด

หลังจากนั้น...ทั้งสองก็พักผ่อนกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและเดินทางไปที่ถ้ำของชาวบ้านอย่างรวดเร็ว