LOGINShare
#54 รอเวลา
Last Updated:
2025-07-09 00:23:15นีร่ากับดรานเดินกันจนขาลาก หอบของไปถามเรือหลายเจ้า กว่าจะได้ข่าวว่า
“จะไปหมู่บ้านที่อีธานอาศัยอยู่…ต้องนั่งเรือพ่อค้าอาชิพรุ่งนี้เช้า ค่าที่นั่งคนละสิบเหรียญ ถ้าลงของอีก ก็คิดเพิ่ม…” นีร่าฟังแล้วเหงื่อตก มือควักถุงผ้าดู เหลือเศษเหรียญพอกริบ ๆ แค่พอซื้อข้าวสองมื้อ เธอหันไปมองดรานอย่างจนใจ “ทำไงดี…ถ้าไม่มีเงิน ข้าก็ไปต่อไม่ได้…” ดรานเท้าเอวมองนีร่า เหมือนจะรำคาญแต่ก็ถอนใจ “เจ้าก็ร้องไห้ออกมาให้มีไข่มุกสิ ข้าเคยได้ยินว่าพวกเงือกเเบบเจ้าทำได้…เจ้ามีหอยมุกพวกนั้นไม่ใช่รึไง มันใช้เป็นค่าเดินทางได้?” นีร่าหน้าเหวอ “…ข้าจะร้องไห้ตอนนี้ได้ไงเล่า!” “ก็ทำให้มันเศร้า ๆ สิ” นีร่าเดินไปนั่งกอดเข่าตรงบันไดไม้ข้างเพิงร้านค้า พึมพำกับตัวเอง “เศร้า ๆ…เศร้ายังไง…” เธอหลับตาพยายามนึกถึงตอนที่หนีจากทะเล “ข้า…ข้าทอดทิ้งคนที่ข้ารัก…ข้าทำลายคำสัญญา…ฮือ…” เงียบ ไม่มีน้ำตาสักหยด เธอลืมตาขึ้น หน้าบึ้ง “ไม่ออก…” ดรานยืนกอดอกมองอย่างระอา “ลองนึกถึงตอนหิวข้าวดู…” นีร่าเบะหน้า หยิบขนมปังในถุงผ้าขึ้นมาดู เห็นเหลือแค่แผ่นเดียว “ฮือ…ขนมปังแผ่นสุดท้าย…ข้าจะไม่มีแรงเดิน…” น้ำตาเริ่มคลอ ๆ แต่ยังไม่หยด ดรานทำหน้าเหมือนจะหลุดขำ แต่ยังพยายามขรึม “เจ้าอยากให้ข้าตบหัวเบา ๆ เผื่อมันจะร้องไห้ออกมาเร็วขึ้นมั้ย?” “ไม่ต้อง!” นีร่าตวัดเสียงใส่ ก่อนก้มหน้าคร่ำเคร่งกับความพยายาม “ต้องเศร้ากว่านี้…” เธอเอามือปิดหน้า สูดหายใจแรง ๆ “ข้า…ข้าคือเงือกที่สิ้นไร้บ้าน…ข้า…ข้า…” แล้วอยู่ดี ๆ เธอก็นึกถึงตอนโดนปลาไล่กัดตูดเมื่อตอนเด็ก “…เอ่อ…ไม่ๆ…อันนี้ตลกเกินไป…” ดรานหลุดหัวเราะออกมาในที่สุด เสียงหัวเราะดังจนคนแถวนั้นเหลียวมอง นีร่าเงยหน้าด้วยสีหน้าอับอาย แก้มแดง “ข้า…ข้ากำลังพยายามจริงๆนะ!” “เออ ๆ ข้ารู้ ๆ” ดรานยกมือปัด “เจ้าก็ตั้งใจร้องไปเถอะ” นีร่าสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ หลับตาอีกครั้ง คราวนี้นึกถึงตอนที่ตัวเองขึ้นฝั่งคนเดียว จำอะไรไม่ได้ หนาวจนตัวสั่น หัวใจว่างเปล่า ดวงตาเธอร้อนผ่าวขึ้นมาทีละน้อย สุดท้ายหยดน้ำตาหยดแรกก็ค่อย ๆ ไหลลงมากระทบฝ่ามือ ปุ๊ง! ไข่มุกเม็ดเล็ก ๆ กลิ้งหลุน ๆ ออกมาพร้อมน้ำตา นีร่าเบิกตา มองมันด้วยความโล่งใจปนตื่นเต้น “ออกแล้ว…ออกแล้ว!” เธอรีบเอามือปาดน้ำตาให้ไหลเพิ่มอีกสองหยด ได้ไข่มุกมาอีกสองเม็ด ดรานยื่นถุงผ้าเล็ก ๆ มาให้ “เร็ว ใส่ถุงไว้ เดี๋ยวมันหาย” นีร่าหอบหายใจ ปาดแก้มตัวเองแรง ๆ “…เหนื่อยยิ่งกว่าลากเรือ…” ดรานหัวเราะหึๆ “ต่อไปจะร้องก็ร้องให้คุ้ม ๆ หน่อย อย่ามาทีละหยดสองหยด” นีร่าสะบัดหน้า ปากสั่นเหมือนจะร้องไห้อีกรอบ แต่คราวนี้เพราะขำตัวเอง “…ข้า…ข้านี่มัน…เงือกประหลาดจริง ๆ…” เธอเงยหน้ามองตลาดที่วุ่นวายรอบตัว สูดหายใจลึก “เอาล่ะ…ตอนนี้เรามีค่าเรือแล้ว…ต่อไป…ไปหาที่พักเถอะ…” เสียงคลื่นซัดกระทบกราบเรือดังปึงปัง ลมทะเลตีผ้าใบจนพับกระพือเหมือนปีศาจกำลังแผดเสียง ในห้องกัปตันไฟสลัว กัปตันแบร์กตันนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่ มือสวมถุงมือหนังเคาะพนักพิงเป็นจังหวะ ดวงตาเย็นจัดมองลูกเรือสองคนที่คุกเข่าอยู่ เขาถือจอกเงินครึ่งใบ จ้องไวน์สีเข้มที่แกว่งในนั้นราวกับเลือด เสียงเขาต่ำ แหบเหมือนควันไฟ “บอกมา…พวกเจ้ากลับมามือเปล่า…ข้าต้องเข้าใจว่ายังไงดี?” ลูกเรือคนหนึ่งหน้าเสียจนตัวสั่น “พวกเรา…เราพยายามแล้วครับกัปตัน…แต่เงือกนั่นมันมีพลังมากกว่า…” แบร์กตันขบกรามแน่น “เงือกนั่น…” เขาพึมพำเสียงขุ่น “เจ้าเด็กนั่น…นีร่า…” เขายกจอกขึ้นจิบไวน์ ดวงตาเขม็งราวกับจะแทงคนตรงหน้าให้ทะลุ “ข้าทนฟังข้อแก้ตัวของพวกเจ้าได้ไม่เกินนี้” มือเขาวางจอกลงอย่างเยือกเย็น ก่อนหันไปมองสาวร่างสูงที่อยู่มุมห้อง เงาปิดหน้าจนมองไม่ชัด “ซิน…” หญิงคนนั้นก้าวออกมาจากเงามืด เผยให้เห็นดวงตาเหมือนไม่มีวิญญาณ “พาขยะพวกนี้ออกไป…แล้วเตรียมคนของข้า…” ซินโค้งศีรษะช้า ๆ “แล้วท่าน…จะทำอย่างไรต่อ?” แบร์กตันยกมือเช็ดไวน์ที่มุมปาก ดวงตาคมกริบ “ข้าเหนื่อยจะให้คนอื่นล่าแทน…” เขายืนขึ้น ร่างสูงใหญ่ในเสื้อคลุมหนังดำพาดเงาทาบพื้น “เด็กนั่น…กล้าแหกเงื่อนไข……” เขาก้าวไปที่โต๊ะ แผ่แผนที่ทะเลเก่า ๆ ออกมา นิ้วหนาหยาบลากไปตามเส้นขีดหมู่บ้านและเกาะต่าง ๆ “ถ้าอยากได้ความทรงจำคืน…ก็ต้องแลก…” เขาก้มหน้า สีหน้าเคลือบรอยเหี้ยม “คราวนี้…ข้าจะล่ามันเอง” ซินขยับคิ้วนิด ๆ “ท่านจะออกเรือด้วยตัวเอง?” “ใช่” เสียงเขาขุ่นจัด “นานแล้วที่ข้าไม่ได้ยืดเส้นยืดสาย…” เขาหันไปสบตาลูกเรือที่สั่นเป็นลูกนก “ไปบอกทุกคน…คืนนี้เราจะยกสมอ…” มือหนาบีบขอบแผนที่จนกระดาษยับ “นีร่า…เจ้าจะหนีไปได้แค่ไหนกัน…ข้าจะไล่ล่าจนกว่าจะได้สิ่งที่ต้องการ…” เขาหันไปหยิบดาบโค้งที่แขวนไว้บนเสา เรียวคมเงาวับในแสงตะเกียง ดวงตากัปตันฉายแววกราดเกรี้ยวปนตื่นเต้น “…คราวนี้…เกมจะจบด้วยมือข้าเอง…” ความมืดชื้นหนาวคลุ้งอยู่ใต้ท้องเรือ เสียงคลื่นกระทบลำไม้ดังอู้ ๆ เหมือนเสียงลมหายใจของปีศาจ เงามืดสามเงาแหวกน้ำขึ้นมาเงียบเชียบ ครีบสีคล้ำระริกช้า ๆ ร่างเงือกยาวเลื้อยใต้ท้องเรือ ดวงตาพวกมันสะท้อนแสงสว่างลอดร่องไม้เป็นสีเขียวหม่น ร่างหนึ่งโผล่หัวขึ้นมาจนปลายเส้นผมสีหมึกแห้งแนบไม้เปียก มันซ่อนตัวแทบไม่ไหวเมื่อเสียงกัปตันแบร์กตันดังลอดกระดานลงมา > “…คืนนี้เราจะยกสมอ…ข้าจะล่ามันเอง…” เงือกตนนั้นช้อนตามองเพื่อนอีกสองตนที่เกาะเสาเรืออยู่ ทั้งหมดนิ่งฟัง เสียงแผนการดังลอดมาเป็นระยะ สั้น ๆ ขาด ๆ แต่เพียงพอที่พวกมันจะปะติดปะต่อได้ > “…หมู่บ้านทางเหนือ…ท่าเรือเมืองใหญ่…นีร่า…” พอเสียงกัปตันเงียบลง ความเงียบก็ถาโถมหนักขึ้นกว่าเดิม เเงือกกินคน ตัวใหญ่ที่สุด – เงยหน้าขึ้นจนดวงตาคมกริบแทบจะแนบร่องไม้ เสียงมันครางต่ำในลำคอ เหมือนเสียงกระดูกเสียดกัน มันค่อย ๆ ลอยถอยออกมาในเงามืด เพื่อนสองตนก็ตามติด ใต้ท้องเรือมืดสนิท มีเพียงเสียงกระซิบของพวกมันเอ่ยออกมา เป็นภาษาเก่าเเก่โบราณที่ไม่มีมนุษย์บนเรือเข้าใจ เสียงนั้นเหมือนลมหนาว เสียงขรุขระแหบต่ำดังเป็นจังหวะ > “ชิรัน…ซาอัล…คาราทา…” > “พวกเขาจะเคลื่อนเรือ…ไปทางเหนือ…” > “…นีร่า…บุตรสาวแห่งท้องทะเล…กลับคืนความจำ…” ครีบใหญ่ปัดน้ำช้า ๆ เสียงกระซิบลึกก้องขึ้นกว่าเดิม > “…เราจะบอกนาย…จะล่า…จะได้เลือดสด…” เงือกกินคนสามตนหายลับลงไปใต้ความมืด เหลือแค่ร่องไม้เปียก บนเรือ ไม่มีใครรู้เลย ว่าคำพูดที่หลุดปากไปเมื่อคืน จะถูกหูปีศาจใต้น้ำเก็บไปหมด พวกมันลอยเข้ามาใกล้ไม้กราบเรือ จนเงาผมยาวเปียกแนบไปกับโครงไม้ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินอยู่เหนือหัว – ลูกเรือเวรยามคนหนึ่งกำลังลากเชือกจัดสมอ เงือกกินคนสามตนเงยหน้าพร้อมกัน ดวงตาสีเขียวลุกวาบด้วยแรงกระหาย ร่างหัวหน้าชูมือยาวเรียวขึ้นมา ปลายนิ้วแหลมมีพังผืดตาข่าย พรมเคาะไม้เบา ๆ ตึก…ตึก… เสียงเคาะดังขึ้นตรงใต้เท้าลูกเรือ ชายหนุ่มหยุดกึก มองซ้ายขวาด้วยคิ้วขมวด “ใครเคาะอะไร…” เงียบ ไม่มีเสียงตอบ เขาก้าวต่อ แต่เงือกกินคนไม่ได้ละสายตา พวกมันแลบลิ้นยาวเปียกน้ำเลียริมฝีปากอีกครั้ง คราวนี้เสียงครางต่ำลอดออกมา > “…สด…สด…” ในความมืด ร่างหัวหน้าสะบัดครีบ พุ่งขึ้นมาตามร่องไม้ ผิวหนังมันถลาถูผ่านรูแตกของกระดาน เสียงดัง แควก… ลูกเรือสะดุ้ง มองพื้น เห็นของดำ ๆ เคลื่อนอยู่ใต้ไม้ “เฮ้ย…ใครอยู่ข้างล่าง…” ไม่มีคำตอบ มีแค่เสียงลมหายใจต่ำ ๆ ชายหนุ่มย่อตัวลง เอาหน้าไปแนบใกล้ร่องแตก “ใคร” ผัวะ! มือแหลมพรวดขึ้นจากร่องไม้ จับคอเสื้อเขาไว้อย่างแม่นยำ “อึก! ปล่อยนะ ปล่อยข้า…!” มันดึงแรงเดียว ร่างชายหนุ่มทั้งตัวทะลุแผ่นไม้หายวับลงไปข้างใต้น้ำ เสียงโครมตามด้วยเสียงน้ำแตกกระจาย เงือกกินคนอีกสองตนพุ่งมาล้อม รอบตัวเต็มไปด้วยฝุ่นไม้ลอยฟุ้งในน้ำ หัวหน้าพวกมันกอดร่างเหยื่อไว้แน่น ปากแสยะกว้างเผยฟันซี่เรียวยาวเรียงกันเป็นแถบ มันก้มลงขย้ำไหล่ชายหนุ่ม เสียงเนื้อฉีกแควกดังไปถึงผิวน้ำ ชายหนุ่มดิ้นเงียบ ๆ ใต้ความมืด น้ำทะเลกลายเป็นสีเเดงเข้มกลิ่นเลือดสดลอยคลุ้ง เงือกตนที่สองขยุ้มแขนไว้แน่น ฟันซี่เรียวยาวงับเข้าที่คอ… เสียงดูดเนื้อ พวกมันกระซิบกันเป็นภาษาโบราณ > “…ซิราลา…เลือดหวาน…สด…” > “…ของขวัญ…เพื่อข้าจะมีแรงกลับไปบอกนาย…”
Latest chapter
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #54 รอเวลา
นีร่ากับดรานเดินกันจนขาลาก หอบของไปถามเรือหลายเจ้า กว่าจะได้ข่าวว่า“จะไปหมู่บ้านที่อีธานอาศัยอยู่…ต้องนั่งเรือพ่อค้าอาชิพรุ่งนี้เช้า ค่าที่นั่งคนละสิบเหรียญ ถ้าลงของอีก ก็คิดเพิ่ม…”นีร่าฟังแล้วเหงื่อตก มือควักถุงผ้าดู เหลือเศษเหรียญพอกริบ ๆ แค่พอซื้อข้าวสองมื้อเธอหันไปมองดรานอย่างจนใจ“ทำไงดี…ถ้าไม่มีเงิน ข้าก็ไปต่อไม่ได้…”ดรานเท้าเอวมองนีร่า เหมือนจะรำคาญแต่ก็ถอนใจ“เจ้าก็ร้องไห้ออกมาให้มีไข่มุกสิ ข้าเคยได้ยินว่าพวกเงือกเเบบเจ้าทำได้…เจ้ามีหอยมุกพวกนั้นไม่ใช่รึไง มันใช้เป็นค่าเดินทางได้?”นีร่าหน้าเหวอ“…ข้าจะร้องไห้ตอนนี้ได้ไงเล่า!”“ก็ทำให้มันเศร้า ๆ สิ”นีร่าเดินไปนั่งกอดเข่าตรงบันไดไม้ข้างเพิงร้านค้า พึมพำกับตัวเอง“เศร้า ๆ…เศร้ายังไง…”เธอหลับตาพยายามนึกถึงตอนที่หนีจากทะเล“ข้า…ข้าทอดทิ้งคนที่ข้ารัก…ข้าทำลายคำสัญญา…ฮือ…”เงียบ ไม่มีน้ำตาสักหยดเธอลืมตาขึ้น หน้าบึ้ง“ไม่ออก…”ดรานยืนกอดอกมองอย่างระอา“ลองนึกถึงตอนหิวข้าวดู…”นีร่าเบะหน้า หยิบขนมปังในถุงผ้าขึ้นมาดู เห็นเหลือแค่แผ่นเดียว“ฮือ…ขนมปังแผ่นสุดท้าย…ข้าจะไม่มีแรงเดิน…”น้ำตาเริ่มคลอ ๆ แต่ยังไม่หยดดรานทำหน้าเหมือนจะห
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #53 ความหวัง
นีร่ายืนอยู่ที่เดิม ปลายเท้าจมลงไปในทรายเปียก ลมหนาวจากทะเลพัดใส่หน้า ดวงตาเธอเหมือนมองไปที่ผิวน้ำ“ถ้าเจ้ามีจริง…ผู้คุมทะเล…ถ้าเจ้ารู้จักข้า…ช่วยบอกข้าที…”เสียงเธอแผ่วเบาทันใดนั้น ลมรอบตัวหยุดนิ่ง คลื่นชะงักไปเหมือนมีบางอย่างสั่งให้สงบเงาสีครามเข้มเริ่มก่อตัวกลางทะเล ม้วนเป็นรูปร่างสูงใหญ่ ดวงตาสีน้ำเงินเรืองแสงราวประกายไฟในพายุดรานที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอถอยหลังไปสองก้าว สีหน้าหวาดระแวงเสียงนั้นดังก้องในอากาศ คล้ายไม่ได้ออกมาจากปาก แต่ดังในหัวเธอ“นีร่า…ผู้ที่หลงจากท้องทะเล…”หัวใจเธอกระตุกแรง“เจ้ามาที่นี่เพื่อหนี…หรือเพื่อจดจำ?”นีร่าเม้มปาก ฝ่ามือเย็น“ข้า…ไม่รู้…ข้าแค่…ทนไม่ไหวอีกแล้ว…”เงานั้นยื่นมือที่ทำจากละอองน้ำมาตรงหน้าเธอ “ความทรงจำเจ้ามิได้สูญหาย มันเพียงถูกผนึกไว้…”เธอสั่นหัว น้ำตาซึม“ข้า…ข้าอยากจำ…ต่อให้ต้องเจ็บ…”เสียงทะเลครืนต่ำรอบตัว คลื่นยกตัวขึ้น ล้อมวงรอบเธอเป็นวงแหวน“ถ้าเจ้าพร้อม…จงมองข้า…”นีร่าช้อนตาขึ้นมองดวงตาเรืองแสงคู่ใหญ่ มันลึกจนเหมือนจะกลืนเธอทั้งร่างทันใดนั้น คลื่นวงนอกโถมเข้ามา ทะลุร่างเธอหัวเธอเหมือนถูกฉีกออกเธอเห็นตนเองในน้ำลึก สวมเกล็ดสี
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #52 หวนคืน
นีร่าเดินไปตามทางดินที่แคบลง ล้อมด้วยพุ่มไม้เตี้ยและรั้วไม้ผุพัง กลิ่นหญ้าแห้งคลุ้งในอากาศหมู่บ้านเล็กๆ เงียบเชียบ มีเสียงสุนัขเห่าอยู่ไกลๆ กับเสียงฆ้อนตอกตะปูดังเป็นจังหวะเธอเดินไปจนถึงลานโล่งหน้าบ้านหลังหนึ่ง ที่มีชายวัยกลางคนกำลังซ่อมเรือลำเล็กชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมอง ร่างสูงใหญ่ ผิวคล้ำกร้านแดด ดวงตาสีเข้มเต็มไปด้วยความระแวง“มองหาใคร?”เสียงแหบต่ำทำให้เธอชะงัก นีร่ากำจี้หอยมุกไว้แน่นจนเจ็บนิ้ว“...เปล่า...ข้าแค่เดินดู...”ชายคนนั้นมองตั้งแต่หัวจรดเท้า เห็นผิวซีด ผมยาวเปียกยุ่ง และแววตาที่ว่างเปล่า“เจ้าหลงมา?”เธอหลบตา ไม่ตอบ“นั่นจี้หอยมุก?”นีร่าเงยหน้าทันที“เจ้า...รู้จักมันหรือ?”ชายคนนั้นถอนใจ วางฆ้อนลงบนขอบเรือ “ข้าแค่เคยเห็นคนชาวเรือมี พวกที่ต้องจากบ้านนานๆ มักให้คนรักไว้...มันคือสัญญา ว่าจะกลับมา”สัญญา...คำนี้เหมือนแทงใจเธอจนเจ็บจี๊ด นีร่าสูดลมหายใจ ลมหายใจที่เหมือนเต็มไปด้วยหนาม“แต่ข้า...จำไม่ได้...”เสียงเธอเหมือนกระซิบ ชายคนนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอื้อมมือไปหยิบถังน้ำขึ้นมาวางข้างตัว“จะหาที่พักหรือจะถามข่าวคนในหมู่บ้าน ไปบ้านยายเมรินนั่นแหละ เธอรู้จักคนแถวนี้ดี”
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #51ความทรงจำหลังบาดเเผล
รุ่งเช้า – ริมหาดเงียบสงบ แสงแดดอ่อนสาดลงบนร่างที่นอนนิ่งอยู่ริมฝั่ง เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาสีฟ้าอ่อนจ้องฟ้าอย่างเลื่อนลอย เส้นผมยาวสีทองพลิ้วไหวไปตามลมทะเล หยักเป็นลอนจากน้ำเค็ม เธอค่อยๆ ยันตัวลุกนั่ง ดวงหน้าสวยละมุนแต่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า “…ที่นี่…คือที่ไหนกันแน่” เธอก้มมองตัวเอง ขาทั้งสองข้างเปลือยเปล่าเปียกน้ำเล็กน้อย รอยเกล็ดหางเงือกจางหายไปหมดแล้ว ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงเสียงคลื่นเบาๆ กับเสียงลม สายตาเธอเหลือบไปเห็น จี้หอยมุกสีขาวซีด วางอยู่บนผืนทรายข้างตัว ราวกับมันถูกวางไว้ให้เธอ เธอหยิบมันขึ้นมา พลิกดูอย่างลังเล มันดูเก่าแต่แปลกตา เหมือนเป็นของสำคัญอะไรสักอย่าง แต่มันกลับไม่จุดประกายความทรงจำใดๆ เลยในหัวเธอ “…ของใคร…” เธอพึมพำเบาๆ เธอลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ เสื้อผ้าของเธอเป็นผ้าบางคลุมกายเรียบง่ายเหมือนคนหลงทาง ร่างกายเบากว่าที่คิด แต่ในหัวกลับหนักหน่วง เธอไม่รู้ว่าเคยเป็นใคร มาจากไหน หรือใครกำลังรอเธออยู่ รู้แค่…ตอนนี้เธอคือใครก็ไม่รู้ และไม่เหลืออะไรให้เป็นความทรงจำ เสียงคลื่นซัดซ้ำกับฝั่ง เธอกำจี้หอยมุกไว้แน่น หัวใจบีบรัดโดยไม่มีเหตุผล รู้แค่ว่า
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #50 ลืมเลือน
จากนั้นมือของเธอที่จุ่มลงในบ่อก็เริ่มร้อนขึ้นจากข้างในแผลเริ่มเปลี่ยนสี จากแดงกลายเป็นฟ้าอ่อน แล้วก็จางหายไปเหมือนละลายเข้ากับน้ำแต่สิ่งที่เปลี่ยนไปไม่ใช่แค่แผล…ร่างของเธอเริ่มส่องแสงอีกครั้ง หางของเธอยาวขึ้นเล็กน้อย ครีบข้างหลังขยายออกเหมือนกำลังคืนสภาพเงือกเต็มตัวเธอหลับตาแน่น รู้สึกถึงบางอย่างในอกที่กำลังเปลี่ยนไปมันไม่ใช่แค่ร่างกาย…มันคือหัวใจเสียงนั้นกลับมาดังอีก> “ตอนนี้…เลือดเจ้าได้รับการชำระแล้ว…เลือดของเงือกจะเข้มข้นขึ้น…เจ้าต้องเลือก…”> “จะอยู่ใต้ทะเลตลอดไป…หรือจะกลับขึ้นไปยังโลกบนบก…ในฐานะมนุษย์…”หัวใจของนีร่ากลับมาเต้นแรงอีกครั้ง—เหมือนกำลังจะระเบิดสองทาง…ไม่มีทางเลือกไหนที่ไม่เสียใจอยู่ใต้ทะเล…ก็ต้องลาจากเขากลับขึ้นบก…ก็ต้องทิ้งตัวตนที่แท้จริงเธอสะอื้นออกมา น้ำตาไหลทั้งที่ไม่มีใครได้ยินเธอนั่งอยู่ตรงนั้นนานมาก นิ่งจนปลาตัวเล็กๆ กล้าว่ายมาเกาะไหล่จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้น สูดลมหายใจลึก“ข้า…ข้าอยากจะกลับไปหาเขา…แต่…”เธอมองรอบตัว มองทะเลที่โอบล้อมเธอไว้เสมอ“ข้าก็อยากปกป้องที่นี่เหมือนกัน…”มือของเธอสั่น แต่หัวใจกลับนิ่งขึ้น“ข้าขอ…แค่โอกาสได้เลือกอีกครั้ง…”
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #49 บททดสอบระหว่างสองทางเลือก
นีร่าว่ายลึกลงไปเรื่อยๆ จนแสงจันทร์ข้างบนเริ่มหายไปหมด รอบตัวมีแต่ความมืดกับเสียงน้ำโอบล้อม ทุกครั้งที่เธอขยับหาง สีเงินก็วูบวาบอยู่แค่พริบตาแล้วดับไปหัวใจเธอเต้นแรงขึ้น เพราะเธอไม่เคยลงมาถึงที่นี่มาก่อนข้างหน้า…มองแทบไม่เห็นอะไร แต่พอลมหายใจเธอเริ่มชินกับน้ำเย็นๆ ตาเธอก็ค่อยๆ ชินกับความมืดเธอเห็นพื้นทรายกว้างใหญ่ มีก้อนหินเรียงกันเป็นวงๆ เหมือนมีใครตั้งใจวางไว้ บนนั้นมีสัญลักษณ์เก่าแก่ที่เธออ่านไม่ออก แต่หัวใจเธอกลับรู้สึกคุ้นแปลกๆ เหมือนมันเรียกเธออยู่นีร่าว่ายเข้าไปใกล้ แล้วเธอก็เห็นใครบางคนนั่งนิ่งๆ อยู่ตรงกลางวงหินเป็นร่างสูงใหญ่ หลังโค้งงอ หางยาวสีเข้มพันรอบหิน ผมยาวสีขาวลอยตามน้ำเหมือนเงาต้นสาหร่ายหัวใจเธอเต้นแรงจนเจ็บอก เธอรู้ทันทีว่า…ผู้เฒ่าเงือกเธอเคยได้ยินตำนานมาแต่เด็ก ว่าใต้ทะเลลึกจะมีเงือกเฒ่าผู้เฝ้าความลับของท้องทะเลมานับร้อยปีนีร่ากลืนน้ำลาย ฝ่ามือสั่นนิดๆ แต่ก็ว่ายเข้าไปช้าๆ จนอยู่ห่างกันไม่ถึงสิบก้าวร่างนั้นยังนั่งนิ่ง ไม่ขยับ ไม่พูด เหมือนรูปปั้นเก่าๆ ที่มีชีวิตนีร่าหายใจเข้าลึก สูดเอากลิ่นทะเลที่หนาวกว่าเดิมเข้าปอด ก่อนจะตัดสินใจพูดเสียงแผ่ว“…ท่าน…คือผู
You may also like
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก
กวักทรัพย์เข้ากรุสมบัติ53.0K viewsบทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน
เซียงปู้อี๋78.6K viewsภรรยาที่(ไม่)รัก
ชะนีติดมันส์17.8K viewsขย่มรักคุณหมอ (คุณหมอขาขายสเปิร์มให้ฉันที) NC-20
C31.2K viewsแอบรักเลขา
baiboau-เนื้อนวล177 viewsเพื่อนที่แปลว่าเมีย
ดอกอ้อลู่ลม4.2K viewsดวงใจปฐวิน
หงส์ จันรัญจวน แม่พลอยหุง464 viewsHello My lovely | รักนี้ขอจีบนะคะ
Pam18136 views
