ลิขิตรัก 2 โลกมนุษย์

ลิขิตรัก 2

โลกมนุษย์

 “ลูกว่าอันใดนะ…”  สุรเสียงทรงอำนาจของบุรุษผู้ปกครองโลกปีศาจเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ เหตุใดบุตรสาวที่มักเย็นชาของตนถึงเอ่ยเช่นนั้น  รอบข้างมีข้าราชบริภารและเหล่าเสนาทั้งหลายที่ต่างตกใจไม่แพ้กัน

เมื่อหมื่นปีก่อนในสายตาของส่วนใหญ่มองปีศาจน่ากลัวและอัปลักษณ์ มีจิตใจโหดเหี้ยม เข่นฆ่ากันเองและระรานสวรรค์ชั้นฟ้า  ไม่มีผู้ใดล่วงรู้เลยว่าแท้จริงแล้วปีศาจเป็นพวกรักสงบ ชอบบำเพ็ญเพียรและสั่งสมบารมีแรงกล้าจะมีแต่พวกนอกรีตเท่านั้นที่มักระรานไปทั่วจนนำภัยมาสู่โลกปีศาจเอง สาเหตุหนึ่งเพราะอดีตโลกปีศาจเคยมีกษัตริย์ปกครองเห็นแก่ตัว หลงมัวเมาในอำนาจและนารี   เป็นเหตุให้มีปีศาจตนหนึ่งผู้มีอำนาจและพลังตบะแรงกล้า  แม้นปีศาจด้วยกันเองยังต้องยำเกรงและขนานนามปีศาจตนนั้นว่า ‘จอมมาร’

จอมมารได้ปราบกษัตริย์ที่ปกครองปีศาจลง เมื่อเห็นว่าปีศาจตนนั้นไม่สมควรปกครองโลกปีศาจอีกต่อไปโดยได้ร่วมมือกับสวรรค์ชั้นฟ้าทั้งหลายที่ได้รับความเดือดร้อนจากการกระทำของปีศาจตนนั้นและในที่สุดก็ได้รับชัยชนะ  โลกปีศาจกลับมาสงบสุขอีกครั้ง ปีศาจทุกตนยกย่องจอมมารและสถาปนาจอมมารผู้ปราบมารขึ้นครองโลกปีศาจ

ร้อยปีต่อมาจอมมารได้พบรักกับเทพธิดาแห่งสรวงสวรรค์นามว่า ‘ฟรอลันเดีย’ สง่าและงดงามกว่านางใดในสรวงสวรรค์ แต่ก็มีอุปสรรคเมื่อเกิดเสียงคัดค้านจากเหล่าเทพเนื่องจาก เทพกับปีศาจมิอาจครองคู่กันได้  ดูเหมือนว่าความรักนี้ต้องมาถึงทางตันแต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเมื่อทั้งคู่กระทำผิดกฎสวรรค์อันใหญ่หลวง  เทพธิดาฟลอรันเดียเกิดตั้งครรภ์  เป็นข้อครหาขึ้นอย่างมากมาย  จนกระทั่งเรื่องราวทั้งหมดได้ถึงหูมหาเทพ พระบิดาของเทพธิดาฟลอรันเดีย  มหาเทพทรงพิโรธถึงขนาดไล่บุตรสาวที่ตั้งครรภ์อยู่ออกจากสรวงสวรรค์ แต่แท้จริงแล้วไม่มีใครล่วงรู้เลยว่ามหาเทพได้รู้เรื่องราวมาตั้งแต่ต้นและไม่เคยคิดขัดขวางความรักของบุตรสาว แต่กฎก็ย่อมเป็นกฎจึงแสร้งทำเป็นไล่บุตรสาว เพื่อให้ทั้งคู่ได้ลงมาอยู่ด้วยกันยังภพปีศาจ โดยมีข้อแม้ว่าทุกๆหนึ่งพันปีเทพธิดาซึ่งเป็นบุตรีของตนต้องบำเพ็ญบุญบารมีเพื่อสั่งสมคุณงามความดีในสิ่งที่ตนได้กระทำผิดต่อสรวงสวรรค์หรือพูดง่ายๆคือจำศีลนั่นเอง

“ท่านพ่อได้ยินไม่ผิดหรอกเพคะ ลูกจะขึ้นไปยังภพมนุษย์”  ลันเซียเชิดหน้าขึ้นตอบอย่างมั่นใจ

“ลูกก็รู้ว่าบนโลกนั้นมันอันตราย” จอมมารคัดค้าน พยายามเกลี้ยกล่อมด้วยความรู้สึกเป็นห่วง

“ข้าดูแลตัวเองได้ท่านพ่อ…”

“เจ้าจะบอกว่าเจ้าโตแล้วนะหรือ…”  จอมมารมองดวงหน้าสวยบุตรีที่คล้ายฟลอรันเดีย ชายาของตนอย่างห่วงใยระคนเอ็นดู

“เพคะ” ราชินีปีศาจบอกอย่างมั่นใจ แววตาสีแดงคล้ายผู้เป็นบิดาทอประกายความมุ่งมั่น  ต่อให้บุตรสาวโตแล้วเช่นไร ในสายตาของบิดาเช่นตนก็ยังมองว่าลันเซียเด็กอยู่เสมอ เด็กที่เมื่อครั้งอดีตมักมีรอยยิ้มสดใส จอมมารคิดถึงอดีตก็เป็นที่น่าเศร้าใจ เมื่อบัดนี้รอยยิ้มนั้นได้เลือนหายไปตั้งแต่เกิดกบฏขึ้นเมื่อ 500 ปีก่อน

“ลูกเป็นราชินี  ไม่ใช่บุคคลธรรมดา หน้าที่ของลูกคือดูแลบริวารและปกครองปีศาจทุกตน”  จอมมารตรัสขึ้นเพื่อย้ำเตือนหน้าที่ราชินีอันควรกระทำ ตลอดหลายร้อยปีบุตรีของตนได้ปกครองเป็นอย่างดี ข้าราชบริวารก็จงรักภักดี

 จะให้จอมมารอย่างตนครองราชย์ต่อไปก็คงไม่ไหวถึงแม้จะมีชีวิตชั่วนิรันดร์แต่บัลลังก์ต้องมีผู้สืบทอด นั่นก็คือบุตรสาวเพียงคนเดียวของตน ผู้สืบสายเลือดครึ่งเทพครึ่งปีศาจ ซึ่งแน่นอนไร้ข้อครหาใดๆเพราะปีศาจหรือเทพทุกตนรู้ดี บุตรหรือบุตรีที่เกิดมามีเลือดผสมย่อมได้รับพลังทั้งเทพและปีศาจ ยิ่งพ่อแม่แกร่งเท่าใด ทายาทย่อมแข็งแกร่งยิ่งกว่า เป็นพลังตบะมหาศาลถึงขั้นล่มฟ้า ล่มนรกได้ และนี่คงเป็นเหตุผลว่าทำไมสวรรค์ถึงมีกฎห้ามรักข้ามเผ่าพันธุ์

“ลูกขอเห็นแก่ตัวได้หรือไม่เพคะ” ใบหน้างามเศร้าหมองเมื่อลืมนึกถึงสถานะของตน หลงลืมว่ามีสิ่งใดที่ต้องทำ

“ลันเซีย…”  ทำไมจอมมารอย่างเขาจะไม่รู้ว่ามีเหตุอันใดที่ทำให้บุตรีของตนเปลี่ยนไป เมื่ออดีตลันเซียได้พบกับเทพหนุ่ม เขาไม่เคยห้ามหากบุตรีจะรักใคร ดูเหมือนความสัมพันธ์ทั้งคู่ไปได้ด้วยดี หากไม่เกิดเหตุการณ์เมื่อ 500 ปีก่อน ตอนนั้นตนได้ไปประชุมสภาปีศาจกลับมาจึงได้เห็นภาพน่าสะเทือนใจ  บุตรสาวของตนร้องไห้กอดร่างไร้วิญญาณของเทพหนุ่ม ข้างๆเป็นซากศพของปีศาจที่คาดว่าน่าจะเป็นพวกนอกรีตอยู่บนกองเลือดและชิ้นมีชิ้นส่วนร่างกายน่าสยดสยอง

“…”

“พ่อเชื่อในการตัดสินใจของลูก”  ในที่สุดจอมมารอย่างเขาก็ใจอ่อน

“ท่านจอมมารพะย่ะค่ะ !!”  เสนาปีศาจทักท้วงเมื่อตอนนี้กำลังเกิดเสียงซุบซิบขึ้นบางส่วน

“อย่าได้ตื่นตกใจไปเลย  เราแค่อยากให้บุตรสาวของเราได้ทำสิ่งที่นางประสงค์สักครั้ง” สุรเสียงทุ้มลึกบอกแก่เสนาและทหารปีศาจให้เข้าใจ

“…”

“หรือพวกเจ้าไม่อยากเห็นนางมีความสุข…”  จอมมารผู้นั่งอยู่บนบัลลังก์เอ่ยพร้อมจ้องมองบริวารทุกตนที่นั่งก้มหน้าและแน่นอนไม่มีเสียงคัดค้านใดๆอีกต่อไป

“ขอบพระทัยเพคะท่านพ่อ”  น้ำเสียงบ่งบอกว่าดีใจ ภายในใจกู่ร้องด้วยความยินดี

“ข้าอนุญาตให้เจ้าขึ้นไปบนโลกมนุษย์” จอมมารกล่าวย้ำในการตัดสินใจของตน พลางจ้องมองบุตรสาวของตน

“เพคะ…”  ดวงหน้าสวยคลี่ยิ้มในรอบหลายพันปี ทำให้ปีศาจที่พบเห็นตะลึงในความเปลี่ยนแปลงนี้

“แต่เจ้าจะไปในฐานะมนุษย์ธรรมดาเท่านั้น !!” สุรเสียงเด็ดขาดของจอมมารผู้ที่ได้สมญานามว่ารักบุตรียิ่งกว่าสิ่งใดแต่กลับให้นางกลายเป็นมนุษย์อ่อนแอ ขึ้นไปบนโลกที่สุดแสนจะอันตรายนั้น  ซึ่งแน่นอนมนุษย์ธรรมดาย่อมไม่มีพลังตบะและศาสตราใดๆ สร้างความแปลกใจและเสียงฮือฮาของเหล่าบริวารอีกรอบ