ตอนที่ 20 ความอบอุ่น

หน้าบ้านป้าดวงกับลุงทิน

"สวัสดีค่ะป้าดวง!" เสียงฝนดังขึ้นพร้อมน้ำตาคลอเบ้า ป้าดวงรีบเข้ามาสวมกอดหลานสาว "ไปไหนมาลูก" ป้าถามด้วยความเป็นห่วง "ที่เขื่อนค่ะป้า" คำตอบของฝนยิ่งทำให้แววตาของป้าดวงเศร้าลง... เขื่อนแห่งนั้นที่พ่อนพพลจากไป "ไม่เป็นไรแล้วนะ" ป้าดวงปลอบใจ ทั้งสองมองตากันอย่างเข้าใจความเจ็บปวดของการสูญเสีย ฝนปาดน้ำตา เงยหน้าขึ้นมองป้าพร้อมรอยยิ้มจางๆ "มากับคุณเอกเหรอลูก"

เอกเดินตามหลังเข้ามา "สวัสดีครับป้าดวง" ป้าดวงยิ้มรับ "ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ครับ เรียกเอกเฉยๆ ก็พอ" เขากล่าวอย่างเป็นกันเอง "อ๋อ...จ้ะ" ป้าดวงยิ้ม "ลุงทินไปสวน เดี๋ยวก็คงกลับมา หนูอยากไปหามั้ยล่ะ"

"หนูไปหาลุงที่สวนนะคะ" ฝนขอตัว เธอเดินนำเอกไปตามทางเล็กๆ ที่ลัดเลาะไปตามสวนมะม่วงและขนุนของลุงทิน เอกกวาดสายตามองรอบตัวอย่างสงสัย "คุ้นกับที่นี่เหรอ มาบ่อยมั้ย?"

"ก็บ่อยนะ ตอนเด็กๆ มานอนค้างกับพ่อบ่อยเลย" ฝนชี้ไปที่เนินดินข้างหน้า "โน่นไง ที่เล่นของฝน" เอกมองตามไปถึงกับชะงัก... นั่นคือบังเกอร์เก่าๆ ที่มีซากกระสุนอยู่เต็มไปหมด "ทำไมมีของแบบนี้อยู่เยอะจัง"

ฝนขยับเข้าใกล้เอก ใช้มือแตะเบาๆ ที่แขนเขา ก่อนจะกระซิบเสียงเบา "เห็นเขาลูกนู้นไหม...ถ้าข้ามไปไม่ใช่บ้านเรานะ!" เธอพูดจริงจังจนเอกอึ้งไปพักหนึ่ง "จริงๆ แล้ว...ลุงทินกับพ่อมีความลับบางอย่างร่วมกัน" เธอยิ้มเจ้าเล่ห์ "แต่ฝนไม่บอกพี่หรอก"

"บอกหน่อยไม่ได้เหรอ" เอกทำท่าทางอยากรู้จริงจัง แต่ฝนกลับยิ้มให้ก่อนจะเดินนำต่อไป ทิ้งให้เอกยืนครุ่นคิดอยู่คนเดียว

ลุงทินกำลังใส่ปุ๋ยต้นไม้ในสวน ฝนกระโดดเข้าไปกอดจากด้านหลัง "ลุงคะ ทำอะไรอยู่"

"กำลังใส่ปุ๋ยอยู่ อย่าเข้ามาเดี๋ยวเปื้อน" ลุงทินหันมายิ้มอย่างเอ็นดู "มะม่วงสุกเต็มต้นเลย" ฝนพยายามจะกระโดดเก็บ แต่ก็มีมือหนาคู่หนึ่งยื่นมาเด็ดมะม่วงลงมาอย่างง่ายดาย เธอเงยหน้ามองตามขึ้นไป...นั่นคือเอกที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา ด้วยส่วนสูงที่ต่างกัน เอกเด็ดมะม่วงได้อย่างสบายๆ "เอาอีกมั้ย" เอกถามพร้อมรอยยิ้ม ฝนพยักหน้าให้เขาเด็ดลูกนั้นลูกนี้ให้เป็นพัลวัน ลุงทินที่เห็นภาพนั้นอดที่จะยิ้มไม่ได้ ภาพความสดใสของฝนกลับมาอีกครั้งหลังจากที่ต้องจมอยู่กับความเศร้าจากการจากไปของพ่อ

"ชอบบรรยากาศแบบนี้มั้ย" ลุงทินถามเอก "ชอบมากเลยครับ อิจฉาคนที่ได้อยู่ท่ามกลางบรรยากาศแบบนี้"

"อิจฉาทำไม คุณก็ดูเพียบพร้อมทุกอย่างนี่" ลุงทินถามกลับอย่างไม่เข้าใจ "ผมตัวคนเดียวครับ ไม่มีครอบครัวเหลืออยู่" คำพูดของเอกทำให้ฝนที่กำลังเด็ดมะม่วงถึงกับชะงัก เธอหันไปมองหน้าเขาแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร เอกหันมามองลุงทินต่อ "จะซื้อที่หรือย้ายมาอยู่มันไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ แต่ถ้ามาอยู่แล้วมันจะสมบูรณ์แบบเหมือนคุณลุงมั้ยล่ะ...มีครอบครัว มีคนที่รักอยู่ข้างๆ" ลุงทินถอนหายใจ "ก็จริงของคุณ...บางทีความสุขมันก็เหมือนขาดๆ หายๆ ยังไม่เต็ม" เขามองเอกด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป

"ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณก็ได้นะครับ เรียกเอกเฉยๆ ก็พอ" เอกเสนอ 

"งั้นก็ได้ ถ้าว่างๆ ก็มาเที่ยวบ้านลุงบ่อยๆ นะ ถ้าไม่กล้ามาคนเดียวให้ฝนพามาก็ได้" ลุงทินบอกด้วยความรู้สึกผูกพันอย่างประหลาดใจ "คนนี้เป็นเจ้าถิ่นตั้งแต่เด็กจนโต เพิ่งห่างไป 4 ปีที่ไปเรียนต่อ" เอกรู้สึกอบอุ่นในใจอย่างบอกไม่ถูก ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ลุงทินมันรู้สึกเหมือนกับว่าคุ้นเคยกันมานานแล้ว

บนโต๊ะอาหาร ป้าดวงตักข้าวให้ฝนอย่างใส่ใจเหมือนฝนเป็นลูกสาวคนเล็ก เอกมองดูแล้วครุ่นคิด... ทั้งที่ฝนบอกว่าไม่ได้เป็นสายเลือดเดียวกัน ทำไมทุกคนถึงได้รักและเอ็นดูเธอขนาดนี้...

"ทานเยอะๆ นะเอก" เสียงลุงทินดึงเอกออกจากภวังค์ เขาก้มลงมองจาน...ลุงทินตักผัดเผ็ดปลาดุกมาให้ เอกถึงกับน้ำตาคลอเบ้า ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยมีใครรู้ว่าเขาชอบกินสิ่งนี้ แต่ลุงทินที่เพิ่งรู้จักกันกลับตักสิ่งนี้ให้เขา... ความรู้สึกคุ้นเคยที่ทั้งสองมีให้กันกลับมีอะไรบางอย่างที่เชื่อมโยงกันมากกว่าที่คิด

หลังจากทานข้าวเสร็จ "มืดแล้ว ค้างที่นี่เลยไหมลูก" ป้าดวงเอ่ยขึ้น "ได้เสมอเลยค่ะ" ฝนหันไปมองเอก "แล้วพี่ล่ะ" เอกพยักหน้า "อยู่ได้ครับ ไม่มีงานด่วนอะไร" ลุงทินยิ้ม "งั้นเอกนอนห้องหมอกฤษณ์นะ ส่วนฝนเขามีห้องของเขาอยู่แล้ว" เอกแปลกใจ "มีห้องส่วนตัวด้วยเหรอครับ" ป้าดวงตอบอย่างภูมิใจ "มีสิ เขามาประจำก็ต้องมีห้องของเขาอยู่แล้ว" เอกถึงกับงงในคำพูดนั้น ความใกล้ชิดที่ฝนมีต่อครอบครัวนี้มันดูพิเศษเกินกว่าคำว่าหลานสาว

ในคืนนั้น เอกนั่งมองพระจันทร์อยู่คนเดียวอยู่ตรงแคร่หน้าบ้าน "ยังไม่ง่วงเหรอเอก" เสียงลุงทินดังขึ้นจากด้านหลัง "ยังครับ บรรยากาศดี" ลุงทินมองแผ่นหลังของเอก แล้วนึกในใจ ถ้าลูกชายของเขายังอยู่ตอนนี้คงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเอก คิดแล้วน้ำตาเขาก็คลอ "ลมแรงเมื่อกี้คงฝุ่นเข้าตา" ลุงทินรีบแก้ตัวแล้วเดินกลับไปนอน

ฝนที่กำลังจะเข้าห้องนอนเห็นเอกนั่งอยู่คนเดียวก็เดินลงมา "ยังไม่นอนอีกเหรอนะ" เธอถาม "ยังครับ บรรยากาศดี เลยนั่งรับลมซักหน่อย แล้วฝนล่ะ ทำไมยังไม่นอน" เอกถามกลับ

"กำลังจะนอนแล้วค่ะ แต่เห็นคนบางคนกำลังนั่งอยู่ กลัวเหงาเลยมานั่งเป็นเพื่อน" เอกยิ้ม "เป็นห่วงพี่เหรอ"

"ห่วงอะไร...แค่สงสาร" ฝนพูดติดตลก "วันนี้พี่บอกว่าไม่มีใครตัวคนเดียว หมายถึงครอบครัวอยู่ต่างประเทศเหรอ"

"เปล่าครับ...คือ...จริงๆ แล้วพี่เป็นเด็กกำพร้า" เอกเล่าเรื่องราวของตัวเองให้ฝนฟังว่าเขาถูกครอบครัวนักธุรกิจชาวต่างชาติรับมาอุปการะ แต่ก็เกิดอุบัติเหตุจนพวกท่านเสียชีวิตไป "ญาติพี่น้องเขาก็ไม่ได้นับว่าพี่เป็นญาติอยู่แล้ว...พี่เลยไม่เหลือใคร"

ฝนที่ได้ยินถึงกับอึ้ง ชายที่ดูภูมิฐานคนนี้กลับโดดเดี่ยวเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการได้ "ไม่เป็นไรนะคะพี่เอก ฝนก็ลูกกำพร้าเหมือนกัน" ฝนพูดอย่างเห็นใจ "เห็นไหม...ฝนก็มาเติบโตที่นี่กับพ่อ...ถึงจะยังมีแม่นวลกับพี่ฟ้าแต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน และแม่แววท่านก็มีลูกสาวของท่านเอง ถ้าเทียบกันฝนก็ลูกครึ่งกำพร้าเหมือนกัน" เธอหัวเราะเบาๆ เพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ

"แต่ก็ยังดีนะที่ฝนยังมีครอบครัวของลุงทิน ดูท่านรักและเอ็นดูฝนมากเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง"

"ใช่แล้วค่ะ ลุงทินรักฝนมาก...สำหรับฝนแล้ว ลุงเป็นเหมือนญาติที่ยิ่งกว่าญาติเสียอีก" ฝนเว้นจังหวะก่อนจะเอ่ยถาม "แล้วพี่จำพ่อแม่แท้ๆ ได้มั้ยคะ"

"ตอนนั้นเกิดอุบัติเหตุ...พี่ฟื้นขึ้นมาอีกทีก็ที่โรงพยาบาลแล้ว จำได้แค่เหมือนมีผู้ชายคนนึงบอกให้รออยู่ตรงนี้" เอกตอบ "ส่วนคนที่พาพี่ไปโรงพยาบาลก็คือพ่อแม่ที่รับอุปการะนี่แหละ"  ฝนอึ้งในเรื่องราวที่คล้ายกับในนิยาย เธอจึงพูดขึ้นว่า   "ถ้าเรื่องราวของพี่เหมือนในนิยายขนาดนี้...ก็แสดงว่าตอนนี้พี่อยู่ใกล้ครอบครัวที่แท้จริงของพี่แล้วสิ"  เธอพูดติดตลก แต่แววตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความจริงจังและสงสัยที่ซ่อนอยู่ภายใน...