เจ้าสาวสวยมาก

“โอ้! เจ้าสาวของฉางเล่ยสวยมากจริง ๆ” เสียงลุงใหญ่บ้านฉางที่ตั้งสติได้เป็นคนแรกอดจะชมเสียงดังไม่ได้

“ใช่ ๆ เจ้าสามได้ลูกสะใภ้สวยจริง ๆ” พี่ชายหลิวเอ้อหลิงที่เห็นหลานสะใภ้เอ่ยเสริมขึ้นมาเสียงดังเช่นเดียวกัน

“พวกลุงอย่าแกล้งภรรยาผมสิครับ ดูสิ เธอทำตัวไม่ถูกแล้ว” ฉางเล่ยยืดอกขึ้นอย่างภูมิใจที่ตัวเองกำลังจะแต่งงานกับคนสวยตรงหน้า เขารู้ดีว่าสีหน้าของซูเมี่ยวจินตอนนี้คงกำลังเขินอายอยู่ ไม่อย่างนั้นแก้มของเธอคงไม่แดงก่ำขึ้นมาจนลามไปถึงคออย่างที่เขากำลังเห็นเป็นแน่

“ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะคุณลุง” ซูเมี่ยวจินได้ยินฉางเล่ยพูดขึ้น เธอจึงสงบจิตใจตอบกลับผู้อาวุโสอย่างนอบน้อม สายตาคมดุของเธอมองเจ้าบ่าวที่วันนี้หล่อมากในสายตาเธอก็อดที่จะมองเขาสักหลายทีไม่ได้เช่นกัน

เหล่าผู้อาวุโสเห็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวแอบมองกันไปมาก็รีบผลักพวกเขาให้ไปรอต้อนรับแขกที่ลานหน้าบ้าน ฉางเล่ยที่ตั้งตัวได้ก่อนจึงจับมือซูเมี่ยวจินเดินออกไปตามคำสั่งของผู้ใหญ่ทั้งหลายทันที

เวลาตอนนี้เกือบ 10 โมงเช้าแล้ว ฉางชิงหยูกับหลิวเอ้อหลิงถูกพี่น้องบอกให้เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปรอรับแขกกับบ่าวสาวเช่นกัน ส่วนฉางเซียงจูก็แต่งตัวด้วยชุดใหม่ที่พี่สะใภ้ซื้อมาให้เสร็จสักพักแล้ว เธอยังไปช่วยยกอาหารมาขึ้นโต๊ะพร้อมกับลูกพี่ลูกน้องหลายคนด้วยรอยยิ้ม บรรยากาศการรวมญาติครั้งนี้มีแต่ความสุข หลายปีแล้วที่พวกเขาไม่ได้พบกัน รถจักรยานมากมายถูกจอดอยู่นอกบ้าน ทำให้คนในหมู่บ้านรู้ว่าครอบครัวฉางกับครอบครัวหลิวนั้นไม่ได้ยากจนอย่างที่พวกเขาเคยคิดมาก่อน แต่ละคนแต่งตัวดีและหน้าตาดีไม่แพ้กัน

“คุณเหนื่อยไหม เมี่ยวจิน” ฉางเล่ยกระซิบถามเจ้าสาวคนสวยระหว่างยืนรอแขก

“ไม่เหนื่อยค่ะ คุณล่ะเหนื่อยไหม” ซูเมี่ยวจินหันไปมองผู้ชายซื่อ ๆ ที่วันนี้สายตาเขาเอาแต่มองเธออย่างไม่วางตา

“ไม่ครับ วันนี้คุณสวยมากเลยนะครับ” ฉางเล่ยอดจะเอ่ยชมไม่ได้

“คุณก็หล่อมากเหมือนกัน” ซูเมี่ยวจินมองเจ้าบ่าวที่ตอนนี้หูแดงเพราะคำชมอย่างขำ ๆ

“คุณล้อเล่นแล้ว ผมไม่ได้แต่งหน้าเหมือนคุณซะหน่อย” ฉางเล่ยอดจะยกมือลูบผมที่วันนี้จัดแต่งอย่างดีด้วยความขัดเขินไม่ได้

“ฮิ ฮิ คุณหล่อจริง ๆ นี่นา สมกับเป็นเจ้าบ่าวของฉัน” ซูเมี่ยวจินยังคงหยอกล้อคนขี้อายข้าง ๆ อย่างสนุกปาก

“ตกลงครับ หล่อก็หล่อ อ๊ะ! ครอบครัวลุงเหยามากันแล้ว เราไปเชิญพวกเขามานั่งก่อนเถอะครับ” ฉางเล่ยเห็นเหยาซ่งพาครอบครัวมาถึงก็ชวนซูเมี่ยวจินเดินไปรับ

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำเขาและเดินไปด้วยกัน เธอพยายามเค้นรอยยิ้มการค้าออกมาเพื่อต้อนรับแขก ทั้งที่จริงปกติเธอมักจะทำใบหน้านิ่งเฉยเสียมากกว่า

“ยินดีด้วย ๆ ในที่สุดฉางเล่ยของเราก็เป็นฝั่งเป็นฝาเสียที ของขวัญเล็กน้อย หวังว่าจะไม่รังเกียจนะ” เหยาซ่งยื่นของขวัญซึ่งเป็นขนมที่เขาให้ลูกชายซื้อมาให้จากอำเภอเมื่อวานให้กับฉางเล่ยพร้อมรอยยิ้ม

“ขอบคุณมากครับลุงเหยา ความจริงเรื่องของขวัญไม่ต้องลำบากก็ได้ครับ แค่ลุงให้ยืมโต๊ะกับเก้าอี้ก็นับเป็นพระคุณของบ้านเราแล้ว” ฉางเล่ยรับมาก่อนจะเอ่ยขึ้น

“เจ้าสาววันนี้สวยจริง ๆ ยินดีด้วยนะแม่หนูที่ได้แต่งงานกับฉางเล่ย เขาเป็นเด็กดีมาก ยังไงก็ดูแลกันและกันต่อไปให้ดีนะ” ภรรยาเหยาซ่งเอ่ยชมด้วยรอยยิ้มจริงใจ

“ขอบคุณที่ชมค่ะคุณป้า หนูจะดูแลฉางเล่ยให้ดีค่ะ เชิญพวกคุณเข้าไปนั่งที่โต๊ะก่อนดีกว่านะคะ อีกสักครู่แขกท่านอื่นคงมากันแล้ว” ซูเมี่ยวจินเห็นชาวบ้านอีกหลายกลุ่มกำลังเดินมาทางนี้ เธอจึงเชิญครอบครัวเหยาไปนั่งที่โต๊ะก่อน

ฉางชิงหยูกับหลิวเอ้อหลิงที่เดินออกมาเห็นครอบครัวเหยาเข้าก็พากันเข้าไปพูดคุยต้อนรับกันอย่างสนิทสนม ส่วนญาติจากหมู่บ้านเสิ่นที่เตรียมทุกอย่างเสร็จแล้วก็ออกมานั่งกันที่โต๊ะเพื่อรอแขกและพิธีการแต่งงานซึ่งจะเริ่มในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าเช่นกัน พวกเขานั่งแยกกันระหว่างผู้อาวุโสกับพวกหนุ่มสาวและเด็ก ๆ

ครอบครัวเหยาที่ไม่คุ้นเคยกับญาติของฉางชิงหยูไม่กล้านั่งร่วมโต๊ะกับพวกเขาแต่แรก ฉางชิงหยูเองก็เข้าใจดี เขาจึงปล่อยให้เหยาซ่งพาครอบครัวนั่งแยกอีกโต๊ะหนึ่ง อย่างไรเสียอีกไม่นานชาวบ้านที่เชิญไว้ก็คงจะมาถึงกันแล้ว พวกเขาคงรวมตัวกันที่โต๊ะอาหารเอง ฉางชิงหยูกับหลิวเอ้อหลิงขอตัวไปต้อนรับแขกกับลูก ๆ และปล่อยให้เหยาซ่งนั่งคุยกันตามสบาย

ผู้ใหญ่บ้านกับครอบครัว กำลังเดินคุยกับแม่ทัพน้อยและครอบครัวมายังบ้านตระกูลฉาง พวกเขาเห็นรถยนต์ใหม่เอี่ยมจอดอยู่ก็นึกไม่ถึงว่าสะใภ้บ้านนี้จะรวยมากจนสามารถซื้อรถยนต์มาใช้ได้จริง ๆ

“ฉางเล่ยโชคดีจริง ๆ ที่ได้ภรรยาดีแบบนี้” ผู้ใหญ่บ้านอดอิจฉาวาสนาฉางเล่ยไม่ได้

“นั่นสินะ ไม่คิดว่าเด็กที่คนในหมู่บ้านคิดว่าจะขึ้นคานมาตลอด กลับได้ภรรยาที่รวยมากขนาดนี้มาจริง ๆ” แม่ทัพน้อยวัยเดียวกับผู้ใหญ่บ้านพยักหน้ารับคำ

ชาวบ้านอีกหลายกลุ่มที่เป็นแขกของบ้านฉางก็รวมตัวกันเดินตามผู้ใหญ่บ้านมาห่าง ๆ เช่นกัน พวกเขาไม่กล้าเดินนำหน้าผู้มีอำนาจทั้งสองของหมู่บ้าน และเสื้อผ้าที่พวกเขาใส่มาวันนี้ก็เป็นชุดที่ดีที่สุดในบ้านแล้ว หลังจากได้ยินพวกขี้นินทากล่าวว่าญาติของตระกูลฉางและหลิวแต่งตัวไม่เหมือนชาวบ้านธรรมดา พวกเขาจึงกลัวว่าจะทำให้ผู้ใหญ่บ้านขายหน้าต่อคนต่างหมู่บ้าน

แม่เฒ่าฮัว ป้าซิงและป้าฟางแอบอยู่ข้างรั้วบ้านป้าฟาง พอเห็นคนกลุ่มใหญ่เดินผ่านไป พวกเธอก็แอบตามไปติด ๆ อย่างหน้าด้าน ๆ ชาวบ้านคนอื่นที่อยู่บ้านติดกันเห็นเข้าก็พากันมองสามคนนั้นอย่างเหยียดหยาม ทั้งที่คนอื่นเขาไม่ได้เชิญแท้ ๆ แต่พวกตัวปัญหาสามคนนั่นกลับอยากหาเรื่องเจ็บตัว พวกเขาอยากดูเรื่องสนุกที่กำลังจะเกิดขึ้นเช่นกัน ทุกคนจึงพากันตามไปห่าง ๆ พวกเขารู้ดีว่าคำเตือนของเจ้าสาวคนใหม่ของหมู่บ้านนั้นคืออะไร จึงไม่มีใครอยากลองดี ต่างจากสามคนนั้นที่ไม่เข็ดหลาบและยังอยากสร้างปัญหาให้ครอบครัวฉาง

ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินตอนนี้กำลังยุ่งกับการต้อนรับแขกที่ทยอยมาติด ๆ กัน ฉางชิงหยูกับหลิวเอ้อหลิงเองก็เช่นเดียวกัน พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นพวกแม่เฒ่าฮัวที่ตามหลังชาวบ้านที่เชิญไว้มาติด ๆ เลยแม้แต่น้อย ทุกคนต่างวุ่นวายเชิญแขกนั่งโต๊ะกันอยู่ ชาวบ้านคนอื่นที่รอเข้าไปในงานหน้าประตูรั้วก็รอให้เจ้าภาพมาเชิญก่อน พวกเขาเองก็ไม่มีใครสนใจว่าจะมีคนตามพวกเขามาเช่นเดียวกัน เพราะทุกคนต่างตกตะลึงกับความสวยของเจ้าสาวและความหล่อของเจ้าบ่าวในวันนี้อยู่

เสียงพูดคุยเซ็งแซ่ของชาวบ้านที่ยังไม่ได้เข้าไปร่วมงานยังทำให้พวกแม่เฒ่าฮัวกำหมัดแน่นด้วยความอิจฉาตาร้อนและริษยา ยิ่งกับป้าฟางที่กล่าวหาฉางเล่ยไม่สำเร็จในครั้งก่อนด้วยแล้ว เธอยิ่งอยากหักหน้าครอบครัวฉางที่เกาะสะใภ้กิน

ชาวบ้านที่ได้รับเชิญต่างนำของขวัญเล็กน้อยที่พอจะหาได้มามอบให้กับเจ้าบ่าวเจ้าสาวไม่ต่างจากแขกคนอื่น ๆ ลูกพี่ลูกน้องของฉางเล่ยก็ต้องมาช่วยกันจดบันทึกว่าบ้านไหนมอบของขวัญให้บ้างเพื่อเวลามีงานบ้านพวกเขา บ้านฉางจะได้จัดของขวัญที่มีค่าทัดเทียมกันมอบคืนให้

ญาติพี่น้องตระกูลฉางและตระกูลหลิวไม่มีใครรู้จักพวกแม่เฒ่าฮัว พวกเขาแค่เห็นว่าสามคนนี้เดินตามแขกที่เพิ่งมอบของขวัญให้ก่อนหน้านี้เข้ามาก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองเสื้อผ้าและท่าทางของทั้งสามคนที่ดูแปลกแตกต่างจากแขกคนอื่นที่มาเท่านั้น

“เฮอะ! นึกว่าจะจัดงานใหญ่แค่ไหน ที่แท้ก็อาหารพื้น ๆ นี่น่ะเหรอสะใภ้ใหม่บ้านฉางน่ะ ทำเป็นไม่เชิญพวกเรามางานเลี้ยง ความจริงไม่มีปัญญาเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้านมากกว่าล่ะมั้ง” ป้าฟางพูดขึ้นเสียงดังเมื่อก้าวเข้ามาในลานบ้าน

“นั่นสิ ๆ ที่แท้นังเด็กนั่นก็ไม่ได้รวยจริง ฉันว่านะ ตอนนี้ในกระเป๋าคงไม่มีเงินสักหยวนแล้วล่ะ ฮ่า ฮ่า” ป้าซิงรับลูกจากป้าฟางอย่างรู้ทัน

แม่เฒ่าฮัวเองก็มองไปทางซูเมี่ยวจินอย่างดูถูกเช่นกัน เธอยังแค้นไม่หายที่ถูกเด็กรุ่นหลานตบหน้าเมื่อวันก่อน ทั้งสามไม่มีใครกลัวสายตาคนในงานที่มองจ้องมาทางพวกเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเลยแม้แต่น้อย ความตั้งใจของพวกเธอคือการสร้างความวุ่นวายเท่านั้น