มิติรักแห่งสวามีจิ้งจอก

บทนำ

ภพปัจจุบัน...

หญิงสาวร่างเพรียวที่กำลังเร่งรีบ เนื่องจากเธอกำลังจะไปทำงานสาย สาเหตุไม่ใช่อะไรเพราะเธอดันเผลอไปปิดนาฬิกาปลุก ตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่ามันเป็นเวลา 7 โมงกว่าไปเสียแล้ว

หญิงสาวมีนามว่า ซิน ลู่ปิงปิง อาศัยอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่อายุ 23 ปีบริบูรณ์ สาเหตุที่เธอต้องอยู่ตัวคนเดียว เพราะว่าบิดามารดาของเธอได้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์อย่างกระทันหัน ญาติพี่น้องทางฝั่งบิดาและมารดาไม่มีใครยื่นมือเข้ามาดูแลหญิงสาวเลยสักคนเดียว เธอยังโชคดีที่บิดามารดายังเหลือสมบัติให้กับเธออยู่ไม่น้อย ทำให้เธอใช้ชีวิตอยู่คนเดียวอย่างไม่ลำบากยากเย็นมากนัก

ซิน ลู่ปิงปิง ทำงานอยู่ที่บริษัทออกแบบผลิตภัณฑ์บรรจุเครื่องประดับตั้งอยู่ใจกลางเมือง เธอวิ่งมาขึ้นรถเมล์ประจำทางได้ทันท่วงที พลางยกข้อมือขึ้นมาดูเวลาอยู่บ่อยครั้ง ได้แต่ภาวนาอยู่ในใจว่าขอให้เธอไปทำงานทันเวลาด้วยเถิด หญิงสาวภาวนาอยู่อย่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ภายในใจรู้สึกกระวนกระวายเป็นอย่างมาก เนื่องจากบริษัทนี้เข้มงวดกับเวลามาก เวลาทำงานจะต้องมาทำงานให้ตรงเวลาอยู่เสมอไม่อย่างนั้นจะถูกเชิญออกทันที ซึ่งเธอไม่อยากจะถูกเชิญออกในตอนนี้หรอกนะ เศรษฐกิจอย่างนี้ถ้าเธอถูกไล่ออกมันคงไม่ดีแน่

รถเมล์ประจำทางเคลื่อนตัวไปตามท้องถนนด้วยความเร็วตามมาตราที่กฎจราจรได้กำหนดเอาไว้ เมื่อมาถึงทางแยกที่รถเมล์ประจำทางกำลังเลี้ยวเข้าไปทางบริษัทที่หญิงสาวกำลังทำงานอยู่ อยู่ ๆ ก็มีรถเก๋งคันหรูขับออกมาประชันชิดทำให้รถเมล์ประจำทางต้องหักหลบกะทันหัน จนทำให้รถเกิดพลิกคว่ำดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ทำให้ผู้คนแถวนั้นต้องรีบพากันวิ่งเข้ามาช่วยเหลือคนที่ได้รับบาดเจ็บอยู่ภายในรถเมล์กันให้ละหวั่น

เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วจนไม่มีใครสามารถตั้งตัวได้ทันรวมถึงหญิงสาวที่อยู่ภายในรถเมล์ประจำทางคันนี้ด้วย ร่างของเธอกระเด็นไปปะทะเข้ากับลำตัวของรถเมล์อย่างจังจนชาไปหมด สติเลอะเลือน หายใจรวยริน หูอื้อฟังอะไรไม่รู้เรื่องสักอย่าง ภาพตรงหน้าเริ่มเบลอก่อนมันจะดับวูบดำมืดไป

ภพอดีต...

ภายในเรือนไม้เก่าที่ค่อนข้างโทรม มีบุรุษหนุ่ม ผมขาวยาวสลวยไปทั่วแผ่นหลัง ผิวขาวราวกับหิมะ มีใบหน้าคมคายหล่อเหลาไม่น้อย กำลังนั่งอยู่ข้างกายสตรีงดงามที่กำลังหลับไหลอยู่ในห้วงแห่งความฝัน สตรีผู้นี้มีรูปร่างเพรียวบาง ผิวขาวผุดผ่องดุจไข่มุก ผมดกดำยาวสลวย ใบหน้างดงาม ขนตาเรียวงอนชวนดูหน้าหลงใหล แต่บัดนี้กลับซีดเซียวเนื่องจากพิษไข้

" เสี่ยวลู่เมื่อใดเจ้าจะฝืนขึ้นมาเสียที " เสียงทุ้มราบเรียบเอ่ยขึ้นพลางใช้มือลูบไล้ไปตามใบหน้าเรียวงามของฟูเหรินของตนแผ่วเบา จ้องมองนางด้วยสายตาที่อ่อนโยน นางหลับใหลเช่นนี้มาหลายวันแล้ว จนตนรู้สึกใจคอไม่ดี

" เสี่ยวลู่เจ้ารีบฟื้นขึ้นมาเถิด เจ้าอย่าทอดทิ้งข้าไว้เพียงผู้เดียวเช่นนี้เลย ถ้าเจ้ามิอยู่กับข้า ข้าก็จะไปอยู่กับเจ้าแทน มิว่าเจ้าจะอยู่ที่ใดข้าก็จะตามหาเจ้าจนพบ ข้าจะมิยอมพรากจากเจ้าไปที่ใดเป็นแน่แท้ ในชีวิตของข้ามีเจ้าเพียงผู้เดียวที่คอยอยู่เคียงข้างข้ามาเสมอ มีเจ้าเพียงผู้เดียวที่มิเคยเกลียดข้าในสิ่งที่ข้าเป็น เจ้าเป็นฟูเหรินของข้าและยังเป็นฟูเหรินที่ข้ารักมากยิ่งกว่าสิ่งใด ฉะนั้นเจ้ารีบฟื้นขึ้นมาหาข้าเถิดฟูเหรินที่งดงามของข้า " ตัวประหลาดเช่นตนจะมีผู้ใดมารัก ตั้งแต่ตนเกิดมาก็มีเพียงบิดามารดาของตนเท่านั้นที่รักตนยิ่งกว่าสิ่งใด แม้นมันจะต้องแลกด้วยชีวิตของพวกท่านเองก็ตาม เหล่ามนุษย์ต่างทำร้ายบิดามารดาของตนอย่างโหดร้าย

ครั้งนั้นตนยังเด็กมากจึงไม่สามารถเข้าไปช่วยบิดามารดาของตนได้ ตนได้แต่ซ่อนตัวตามที่บิดามารดาได้กำชับเอาไว้ สิ่งที่มนุษย์เหล่านั้นได้กระทำต่อบิดามารดาของตน มันทำให้ตนรู้สึกโกรธแค้นเหล่ามนุษย์พวกนั้นมาก คิดเอาไว้ว่าสักวันหนึ่งตนจะต้องกลับมาล้างแค้นให้กับบิดามารดาของตนให้ได้

กระทั่งบุรุษหนุ่มได้ช่วยชีวิตชายชราคนหนึ่งเอาไว้ ทำให้ชายชราผู้นั้นซาบซึ้งในน้ำใจ จนอยากตอบแทนน้ำใจของบุรุษหนุ่มผู้ช่วยชีวิตท่านเอาไว้จึงได้ยกหลานสาวคนเล็กให้แต่งงานกับบุรุษหนุ่มอย่าง ซือ หูหลี่

บุตรชายและสะใภ้แห่งสกุลซูยามได้รับรู้ก็ต่างพากันเอ่ยคัดค้านต่อท่านผู้เป็นประมุขของจวน แต่ทว่าสุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ต่อผู้เป็นประมุขอยู่ดี เมื่อทั้งสองไม่อาจสู้ประมุขของจวนได้จึงเลือกส่งบุตรีคนโตไปให้แก่บุรุษหนุ่มผู้ยากไร้แทน เนื่องจากบุตรีนางนี้ไม่ได้เป็นบุตรีที่พวกท่านทั้งสองรัก พวกท่านทั้งสองจึงไม่ลังเลที่จะส่งบุตรีคนโตไปให้แก่บุรุษหนุ่ม ซึ่งพวกท่านทั้งสองรักเพียงบุตรชายคนกลางและบุตรีคนเล็กเพียงเท่านั้น

ชายชราได้ยินเช่นนั้นก็ได้แต่พยักหน้าเห็นด้วย เพราะชายชราเองก็อยากให้หลานสาวผู้นี้ของท่านออกไปจากจวนแห่งนี้เช่นกัน ชายชรารู้ดีว่าถ้าท่านสิ้นอายุขัยแล้วหลานสาวผู้นี้ก็จะไม่ต่างอะไรจากบ่าวรับใช้ภายในจวนแห่งนี้เลยแม้แต่น้อย ท่านเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไมบุตรชายและสะใภ้ถึงได้ไม่รักบุตรีผู้นี้ของตนเลยสักนิด ยามออกไปไหนก็มักจะพาบุตรชายคนกลางและบุตรีคนเล็กออกไปด้วยเสมอแล้วปล่อยให้บุตรีคนโตอยู่จวนเพียงคนเดียว พอผู้ใดเอ่ยถามก็มักจะหลีกเลี่ยงและทำเหมือนนางไร้ตัวตนอยู่เสมอ

ชายชราจึงคิดว่าการที่ให้หลานสาวผู้นี้แต่งออกไปจะเป็นการดีต่อนางมากที่สุดแล้วในยามนี้ ซึ่งท่านก็หวังว่าบุรุษหนุ่มจะรักและเมตตาต่อหลานสาวผู้นี้ของท่านเช่นเดียวกับท่าน ก่อนชายชราจะมอบหลานสาวให้แก่บุรุษหนุ่มท่านได้ให้บุรุษหนุ่มสัญญากับท่านเอาไว้ จากนั้นจึงได้นำตัวหลานสาวส่งมอบให้แก่บุรุษหนุ่มไปดูแล

' จากนี้ไปปู่ของให้เจ้าพบเจอแต่ความสุขนะหลิน เสี่ยวลู่ หลานสาวผู้แสนดีของปู่ '