ระหว่างนั้น ฉันตกหลุมรัก

ระหว่างนั้น ฉันตกหลุมรัก

ตอนที่ 1

ยานอนหลับหลายแผงที่ได้จากการไปหาหมอหลายครั้งตลอดระยะเวลาหลายเดือนวางกองรวมกันอยู่บนเตียง ข้างกันมีกระดาษแผ่นหนึ่งพับครึ่งไว้ ทุกครั้งที่แรงลมจากเครื่องปรับอากาศพัดมาถึงปลายมุมด้านหนึ่งจะเผยอขึ้นเผยให้เห็นลายมือตวัดหยาบเขียนอยู่เต็มหน้ากระดาษ

            ว่ากันว่าหากกินยาตรงหน้าเข้าไปในปริมาณมากเกินไปจะทำให้ตัวยาไปออกฤทธิ์กดการทำงานของสมองส่วนที่ควบคุมการหายใจส่งผลให้เกิดภาวะระบบการหายใจล้มเหลว แน่นอนว่าอันตรายถึงชีวิต

ยาพวกนี้ไม่มีขายทั่วไปต้องให้แพทย์เป็นคนจ่ายเท่านั้น และหลายครั้งที่ไปพบแพทย์ ฉันก็ได้มันมาในปริมาณที่มากพอ…

            มากพอสำหรับจะกระทำการสิ่งที่กำลังคิดอยู่ในขณะนี้…

            ฉันนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงนี้ จ้องมองสิ่งตรงหน้ามาได้ร่วมชั่วโมงแล้ว ยิ่งนั่งท่านี้นานเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกเหมือนขาจะเป็นตะคริวมากขึ้นเท่านั้น และตอนที่ตัดสินใจเด็ดขาด เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้นพอดิบพอดี

            คนที่ตัดสินใจจะทำอะไรบางอย่างแล้วไม่ควรจะหันกลับไปสนใจเพียงเพราะได้ยินเสียงที่ว่า

            แต่ฉันรู้สึกแปลกใจ…

            มันก็นานมาแล้วที่ไม่มีใครโทรมา การสนทนาผ่านโทรศัพท์กับใครสักคนครั้งล่าสุดน่าจะเกินห้าวันมาแล้ว ซ้ำยังเป็นการโทรมาแจ้งเตือนยอดค้างชำระของค่าบริการโทรศัพท์ที่บังเอิญลืมจ่าย

            สายตามองดูเบอร์แปลกอยู่แค่อึดใจก็ตัดสินใจกดรับสาย

            “สวัสดีค่ะ”

            ‘มีพัสดุมาส่งครับ มีเก็บเงินปลายทางห้าร้อยยี่สิบสี่บาท…’

            “เข้าใจไรผิดไหมคะ? ช่วงนี้ไม่ได้สั่งของเลยนะคะ”

            ‘จ่าหน้าระบุชื่อ คุณกานดา ห้อง 703 ครับ’

            “มีบอกไหมคะว่าของเป็นอะไร?”

            ‘กางเกงชั้นในพลัสไซซ์ครับ’

            “…”

            ‘ยังอยู่ไหมครับ?’

            “สักครู่เดี๋ยวลงไปค่ะ”

            อุณหภูมิข้างแก้มเกิดจะร้อนผ่าวขึ้นมาตอนได้ฟังคำตอบ เพราะของที่ว่าส่งตรงมาจากประเทศจีนทำให้กินระยะเวลาขนส่งนานกว่าปกติ  

สั่งมันไปเป็นชาติ แต่เพิ่งจะมาเอาป่านนี้

จะไม่รับก็ไม่ได้อีก ถ้ามีคนมาทำข่าว แล้วไปสัมภาษณ์ลุงแช่ม รปภ.คนนั้น มีหวังตาลุงนั่นคงจะรีบทำสีหน้าฉงน และคำตอบที่แกคงจะรีบจุ้นจ้านบอก ก็คงไม่พ้นทำนองว่า…

‘ไม่น่าเชื่อนะครับว่าจะฆ่าตัวตาย ล่าสุดมีพัสดุมาส่ง ผู้หญิงคนนั้นยังสั่งกางเกงในมาอยู่เลย เป็นคดีฆาตกรรมหรือเปล่าครับเนี่ย? มันน่าประหลาดนะครับ…’

รู้อีกทีฉันก็ลงมาถึงชั้นล่างของตัวคอนโด

“ขอยอดกับบัญชีค่ะ”

“ธนาคารXXX ห้าร้อยยี่สิบสี่บาทพี่”

“แป๊บนะคะ”

พนักงานส่งพัสดุยืนรอ พลางถ่ายกล่องพัสดุคู่กับแผงเมลบ็อกซ์ไปด้วย แล้วกล่องนั่นก็ถูกส่งต่อมาให้ฉันที่โอนเงินเสร็จพอดี

“ขอบคุณมากครับ”

“…”

เสียงฝีเท้าของคู่สนทนาเดินกลับไปควบคร่อมมอเตอร์ไซค์ ก่อนที่เสียงรถจะเคลื่อนตัวห่างออกไป ฉันยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม สายตาจ้องมองหน้าจอมือถือซึ่งค้างอยู่ที่แอปฯ บัญชีธนาคาร

ตัวเลขเจ็ดหลักที่เห็นทำให้เกิดจะรู้สึกอะไรบางอย่างขึ้นมาในใจ

เงินที่เก็บหอมรอมริบมาตั้งแต่เริ่มทำงาน กระทั่งตอนนี้ผ่านมาได้หลายปีมันแทบจะไม่ได้ถูกเอาออกมาใช้เลย ตัวเลขที่เห็นมันเพิ่มพูนขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร…

อาจเป็นเพราะไม่เคยได้สนใจ เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาเก็บเงินแบบไม่คิดที่จะใช้ แต่พอได้คิดก็รู้สึกฟุ้งซ่านขึ้นมาในหัว

จังหวะเดียวกันเสียงหัวเราะคิกคักของชายหญิงคู่หนึ่งก็ดังใกล้เข้ามา เงยหน้าขึ้นมองพบว่าเป็นคนที่อยู่คอนโดเดียวกัน เดินกอดเอวกะหนุงกะหนิงหยอกล้อต่อกระซิกไม่ต่างอะไรจากคู่รักทั่วไป

ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาดี รูปร่างผ่ายผอมเห็นทรวดทรงชัดเจน ผู้ชายเองก็หน้าตาดีไม่แพ้กัน หากบอกว่าเขาเป็นดาราก็คงไม่มีใครสงสัย แต่ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนเดิมกับที่ได้เห็นเมื่อสองสามวันก่อน

 สองคนไม่ได้หันมาสนใจคนที่เอาแต่ยืนกอดกล่องพัสดุอยู่ตรงนี้ ทั้งคู่เดินผ่านเข้าไปด้านในของประตูกระจก เสียงลิฟต์ เสียงหัวเราะเงียบไปตอนไหนไม่อาจทราบได้ แต่ฉันกลับยังอยู่ที่จุดเดิม ใจเหม่อลอยอยู่ในห้วงคิด

ถ้าเกิดว่าฉันในตอนนี้สวยเหมือนผู้หญิงคนเมื่อครู่ก็คงดี โลกใบนี้คงจะใจดีกับฉันมากกว่านี้ ต่อให้อาจจะเจอเรื่องร้ายแรงอะไรมา แต่อย่างน้อยก็มีเรื่องโชคดีอยู่อย่าง

คนสวย ไม่เคยไม่เป็นที่ได้รับความสนใจ

ไม่ต้องมีใครมาทำวิจัยก็บอกได้ว่าสภาพแบบฉันในตอนนี้คงไม่มีปัญญาไปควงผู้ชายหน้าตาหล่อ ๆ แบบนั้น อาจรวมถึงไม่หล่อก็ด้วย  ตามทฤษฎีแล้วถ้าหากไม่มีเรื่องของรูปร่างหน้าตาที่ดีก็ต้องมีในสิ่งที่ทดแทนกันได้

สิ่งเดียวที่ฉันมี ก็เห็นจะแค่ยอดเงินที่พอจะเหลืออยู่…

เงินที่เหลืออยู่…

ก็แล้วถ้าเงินพวกนี้ไม่มีความจำเป็นอะไรต่อชีวิตอีกแล้ว…

จะเป็นยังไงถ้าเอามาใช้หาความสุขให้เกลี้ยงบัญชีก่อนตาย…

            เที่ยงคืน

            อยู่กรุงเทพฯ มายี่สิบแปดปีกานดาคนนี้ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเมืองหลวงของประเทศยามค่ำคืนมันช่างคึกคักครึกครื้น เต็มไปด้วยผู้คนที่ออกมาท่องราตรีกันมากมายขนาดนี้ บรรยากาศในเวลานี้คลาคล่ำไปด้วยคนไทยรวมถึงชาวต่างชาติก็ด้วย

จะว่าอันที่จริงก็พอรู้อยู่ ว่ากรุงเทพฯ เป็นเมืองสวรรค์ของเหล่าสิงห์นักดื่มรวมถึงนักท่องราตรีที่เสพติดเสียงเพลงจังหวะเร้าใจประเภทที่เปิดในผับบาร์ ฉันแค่ไม่เคยได้มาเห็นกับตาก็เท่านั้น

            อาคารชั้นเดียวตรงหน้ามีตัวอักษรแอลอีดีขนาดใหญ่ระบุบอกชื่อร้านเด่นหราอยู่ที่ด้านบนมองเห็นได้จากระยะไกล

เพราะเสิร์ชหาข้อมูลก่อนมาถึงรู้ว่าที่นี่คือสวรรค์ของสาว ๆ มีหนุ่มหล่อมากมายพร้อมที่จะให้การเทกแคร์ดูแลเอาใจใส่หากเรามีเงินมากพอ และตอนนี้ฉันก็มีเงินมากพอที่จะทำอะไรแบบที่ว่า…

            แต่เอาเข้าจริงกลับรู้สึกว่าตัวเองไม่เข้าพวกอย่างเห็นได้ชัด ทำไมผู้หญิงส่วนใหญ่ที่มาที่นี่ถึงได้หน้าตาดี สาว ๆ สวย ๆ กันแทบทุกคน ผิดไปจากที่จินตนาการในตอนแรกมากโข

คนที่มีแนวโน้มจะใช้เงินซื้อความสุขควรจะอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับฉัน ไม่ก็ควรเป็นสาวประเภทที่ว่าใกล้จะจดทะเบียนสมรสกับไม้คานเต็มทีมากกว่าจะเป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารัก หุ่นดี แต่งตัวเผ็ดร้อนแบบนี้

พอได้เห็นก็ดันรู้สึกลังเลใจ ไม่ก็อาจเป็นเพราะตัดสินใจลุยเดี่ยวมาคนเดียวไม่ได้มาเป็นกลุ่มแก๊งเหมือนกับคนอื่นเลยทำให้สูญเสียความมั่นใจ

ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่ฉันก็คงไม่หันหลังกลับเป็นแน่ ยังไงวันนี้ก็ต้องได้ผู้ชายกลับบ้านสักคน แต่ขอเวลาไปนั่งเรียกกำลังใจให้ตัวเองสักแป๊บก็แล้วกันเผื่อจะดีขึ้น

         ยี่สิบนาทีต่อมา

            ดีขึ้นก็บ้า!

            หลังจากนั่งอยู่ที่ด้านหลังตรงทางออกลานจอดรถอยู่นาน ก็เริ่มรู้สึกว่า ยิ่งซ้อมทำใจนานเท่าไรฉันยิ่งรู้สึกประหม่ามากขึ้นเท่านั้น  

ขนาดว่าตัดสินใจเด็ดขาดเรื่องที่ว่าจะเอาเงินที่เหลืออยู่มาซื้อความสุขให้ตัวเองแท้ ๆ แต่ใจกลับกลัว ทำตัวเหมือนตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมาไม่มีผิด ขืนเป็นแบบนี้ เห็นจะไม่มีอะไรต่างไปจากเดิม

            พลั่ก!!

            ฉันขยับตัวลุกขึ้นในจังหวะเดียวกับที่ใครสักคนถูกเหวี่ยงออกมาจากประตูด้านหลังตัวอาคารจนล้มคว่ำลงตรงหน้าพอดี  

การ์ดหน้าตาโหดร่างกายบึกบึนสองคนซึ่งเป็นคนหิ้วผู้ชายคนนี้มาโยนยกนิ้วขึ้นชี้หน้าพร้อมกราดด่าด้วยถ้อยคำหยาบคายก่อนจะกลับเข้าไป

            มันเป็นแค่เหตุการณ์สั้น ๆ ม้วนเดียวจบที่ฉันสะเหล่อมายืนเป็นพยานรู้เห็นอยู่ตรงนี้ด้วยพอดิบพอดี

            ด้วยความที่เป็นคนขี้สงสารเลยรีบเข้าไปประคองคนที่ว่าซึ่งยามนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยของบาดแผล หัวคิ้วแตก แก้มช้ำ มุมปากมีเลือดซึม แม้ว่าหน้าแหกเบอร์นี้ ผู้ชายคนนี้ก็ยังคงดูดีมาก

            “ปะ… เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

            “…”

            ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางกระฉับกระเฉงแข็งแรง แม้ใบหน้าจะบ่งชัดว่าเพิ่งถูกทำร้ายมาก็ตาม และพอเขายืนเต็มความสูงฉันก็ต้องเงยหน้าขึ้นมองโดยอัตโนมัติ

            เพราะส่วนสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรส่งผลให้ฉันเป็นตัวสูง และไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองตัวเตี้ยมาก่อน แต่คนตรงหน้ากลับสูงกว่ากันอย่างเห็นได้ชัด จนทำให้กานดากลายเป็นสาวตัวเล็กตัวน้อยไปในบัดดล

            คนแปลกหน้าเดินเบี่ยงไปยังทางหนึ่งดึงบุหรี่ออกมาจุดสูบด้วยสีหน้าเคร่งเครียดไม่สนใจที่จะตอบคำถาม สุดท้ายก็เป็นฉันเองที่ยืนเก้อรอคำตอบอยู่ตรงจุดเดิม

            ใครว่ารูปลักษณ์ภายนอกไม่มีผลต่อการเลือกปฏิบัติ?

            พอคิดได้ว่าไม่ควรไปสนใจใครที่ไหนก็ไม่รู้ สุดท้ายก็หมุนตัวเดินหนีความกระดากอายไร้สาระ ตั้งท่าจะเข้าไปหาผู้ชายสักคนที่อาคารด้านใน แต่กลับได้ยินเสียงพึมพำดังมาจากด้านหลัง

            “พี่… รองเท้าส้นจะหัก…”

            “…”

            เพราะคำเตือนไม่มีปี่มีขลุ่ย และไม่มีใครอยู่ตรงนี้นอกจากเราสองคน ทำให้ฉันถึงกับต้องรีบก้มลงมองรองเท้าส้นสูงที่ซื้อมาตั้งแต่ชาติที่แล้วแต่เพิ่งได้ฤกษ์เอาออกมาใส่วันนี้เป็นครั้งแรก และตรงส้นมันก็มีรอยกาวเผยอจริงตามคำเตือน

            พอหันกลับไปมองก็เห็นผู้ชายคนเดิมกำลังมองมา เขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่พ่นควันบุหรี่ขึ้นฟ้า ฉันพยายามจะยิ้มตอนที่ตะกุกตะกักเสียงเบา

            “สงสัยกาวมันจะล่อน…”

            “…”

            คนตรงนั้นเลื่อนคิ้วเข้าหากัน เมื่อได้ยินคำแก้ตัวที่ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดไปทำไม

ที่ส้นมันใกล้จะหักแบบนี้คงไม่ใช่แค่เพราะซื้อมานานแต่ไม่เคยผ่านการใช้งาน เหตุคงประกอบกับน้ำหนักตัวที่เกินมาตรฐานด้วยอีกอย่าง แต่ใครมันจะบ้าบอกว่าเพราะตัวเองอ้วนกัน ทุเรศสิ้นดี…

            ขืนไม่รีบไปตอนนี้มีหวังได้รู้สึกแย่จนถอดใจกลับบ้านแน่ คิดได้อย่างนั้นก็รีบเดินหนีเขาอีกครั้ง แต่เสียงเนือยยังคงเอ่ยต่อ

            “ไม่ต้องเข้าไปหรอก”

            “…”

            “พี่เข้าไม่ได้ เดี๋ยวจะเสียใจเปล่า ๆ”

            “หมายความว่ายังไง?”

            ก็เป็นต้องหันกลับไปขมวดคิ้วมอง ผู้ชายคนนั้นทิ้งก้นบุหรี่ลงบนพื้นแล้วดึงอีกตัวขึ้นมาจุดสูบต่อเนื่อง แม้จะมีสีหน้าลังเลใจในตอนแรกแต่สุดท้ายคำตอบก็เอ่ยออกมา

            “ที่นี่มันคัดคน”

            “…”

            ช็อกยิ่งกว่าสิ่งที่ได้ยิน ก็คือสายตานิ่งสนิทที่เลื่อนมองกันตั้งแต่หัวจรดเท้า ไอ้เด็กเวรเบนสายตาหนีไปแล้วแต่ฉันกลับรู้สึกอับอายยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ จะบอกว่าเพราะไม่สวยเลยเข้าไม่ได้หรือยังไง

            “ไม่เห็นจะเคยได้ยินว่าที่ไหนจะปฏิเสธลูกค้า ฉันมีเงินพอที่จะจ่าย…”

            “หึ…”

            คนตรงนั้นหันมองกลับมาอีกครั้งสีหน้าไม่เห็นด้วยพร้อมทั้งขยายความให้ฟัง

            “เผื่อพี่ไม่รู้… บางทีไม่ใช่แค่มีเงินก็เข้าได้ บางที่มีข้อกำหนดเรื่องอายุที่มากเกินไปด้วยซ้ำ”

            “…” มันมีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอวะเนี่ย…

            “ไม่เชื่อก็แล้วแต่ ลองดู”

            เจ้าตัวไม่พูดเปล่าแต่ทำท่าอันเชิญไปด้วย ซ้ำสีหน้ายังกวนโทโสสุด ๆ และที่แย่ยิ่งกว่าก็คือ ตัวฉันเองดันเริ่มรู้สึกลังเล ถ้าเป็นอย่างที่เขาพูดจริงมันจะยังไงต่อ

            อีกฝ่ายไม่ได้หันมาสนใจอะไรกันอีก เป็นฉันเองที่ยืนนิ่งไม่ได้เดินหนีไปอย่างที่คิดในตอนแรก

            เราต่างคนต่างไม่สนใจกันอยู่นานเกือบนาที และตอนที่ฉันตัดสินใจว่าจะกลับคอนโดเพราะเกิดกลัวขึ้นมาว่าแค่เงินอย่างเดียวคงจะไม่พอสำหรับสถานที่ตรงหน้าอย่างที่ได้ฟัง

            ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย สายตาของเขาเหมือนจะลังเลอยู่อึดใจ หากท้ายที่สุดก็เอ่ยออกมา

            “ที่บอกว่ามีเงิน”

            “…”

            “พี่มีเงินแค่ไหน? พอจะเลี้ยงเด็กคนนึงสักปีไหม?”

“…”

“ผมทำได้หมดนะ ให้เลียตั้งแต่เท้ายันหัวก็เอา”