รอยแผลของอาชา 2

ป้าข้างห้องที่เห็นอาชา เธอเกิดความสงสารและสังเวชใจ อาชานั่งเฝ้ารอดารินที่หน้าห้องตั้งแต่เช้ายันเย็นแบบนี้อยู่สองวันแล้ว

แต่ดารินไม่ได้กลับมานอนที่อพาร์ตเมนต์ของเธอตั้งแต่วันที่เธอรู้ว่าอาชากำลังจะล้มละลายกลับเงียบหายไม่ติดต่อไม่อ่านข้อความโทรก็ไม่รับตัดสายและบล็อกทุกอย่างหัวใจของอาชามันเจ็บจนชาไปหมด

"มันเป็นเรื่องจริง ป้าไม่ได้โกหกเธอหรอก" ป้าผู้หญิงต่างชาติพูดกับอาชาและอยู่ดี ๆ ก็ได้พูดเล่าเรื่องต่างๆให้กับอาชาได้ฟัง

"ขอบคุณครับ" อาชาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่คนอื่นพูด เขายังเลือกที่จะเชื่อใจดาริน ผู้หญิงที่เขารักหมดหัวใจ อาชาจึงยังคงนั่งเฝ้ารอดารินอยู่ที่หน้าห้อง จนเวลาล่วงเลยมาถึงตีหนึ่ง

เสียงเอะอะโวยวายพูดคุยหยอกล้อกันเสียงดังมาจากหน้าลิฟต์ชั้นที่ 6 อาชาอาศัยอยู่ชั้นที่ 7 ส่วนชั้นที่ 6 เป็นชั้นที่ดารินอาศัยอยู่

อาชานั่งคอยดารินอย่างใจจดใจจ่อและเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังว่าดารินจะไม่ทิ้งและไม่เป็นอย่างที่ป้าข้างห้องได้บอกกับเขา

แต่แล้วความฝันความหวังทั้งหมดก็พังทลายลงเมื่ออาชาได้เห็นภาพ ของดารินมา ปรากฏตรงหน้า แต่เธอไม่ได้มาคนเดียว เพราะข้างกายเธอมีผู้ชายผมสีทองมาด้วย

"เดฟคะ ดารินบอกแล้วว่าไม่ต้องมาส่ง ดารินที่ห้องหรอก"

ดารินที่แต่งกายแปลกไปจากปกติ เธอใส่เสื้อดูเซ็กซี่แหวกอก กางเกงขายาวราวกับสาวคาวบอยที่เปรี้ยวซ่า

ผิดแปลกจากตอนที่อยู่กับอาชาที่แต่งตัวด้วยเสื้อคอเต่ามิดชิดจนแทบมองไม่เห็นอะไรเลย

"ไออยากมาส่งยู" พูดจบ ผู้ชายผมสีทองที่ดารินเรียกว่าเดฟก็ประกบจูบดารินที่หน้าลิฟต์ ก่อนที่จะเดินมาถึงห้องของดาริน

"ฮืม..." เสียงครางพึมพำในลำคออย่างพึงพอใจ ดารินก็ตอบรับจูบจากผู้ชายผมสีทองที่มากับเธอ

โดยไม่ได้หันมามองเลยว่าคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามคืออาชาที่กำลังจ้องมองการกระทำของดารินอย่างผิดหวังหัวใจของอาชาปวดหน่วงๆความรู้สึกมากมายถาโถมจนเกินจะรับไหว

"ดาริน...!"

อาชาตะคอกเสียงดังโดยที่ไม่รู้สึกเกรงใจใครแล้ว เพราะความโกรธเลือดขึ้นหน้าจากการที่ถูกคนรักทรยศหักหลังในวันที่เขากำลังจะไม่เหลืออะไรและล้มละลาย

ดารินเมื่อได้ยินเสียงตะคอกมา เธอจึงหันไปตามเสียง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร นั่นคืออาชา ผู้ชายที่กำลังจะล้มละลายและหมดตัว ดารินจึงจูงมือเดฟให้เดินตามเธอมาด้วย

"ทำไม มีอะไร" ดารินพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ แล้วเงยหน้ามองอาชาอย่างไม่สบอารมณ์นัก

"นี่มันอะไรกันดาริน คุณทรยศหักหลังผม เหรอ พูดมาสิ!"

อาชาเข้าไปจับแขนดารินเขย่าอย่างแรง เขาเสียใจและผิดหวังเกินกว่าจะเก็บความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ได้ เขาจึงระเบิดมันออกมา

"มึงแย่งแฟนกู!" อาชาพูดจบก็ซัดหมัดไปที่ใบหน้าของผู้ชายผมทองทันทีอย่างไม่ยั้ง จนผู้ชายผมทองเซถลาลงไปกองอยู่ที่พื้น

"ฟักยู! ไอทำอะไรผิด หล่อนมาหาฉันเอง!" ผู้ชายผมทองพูดขึ้นพร้อมกับใช้มือจับที่จมูก ดูเหมือนว่าจะหักจนเลือดกำเดาไหลไม่หยุด

"หยุดนะอาชา!" เพียะ..! เสียงตบหน้าดังสนั่น ดารินตบหน้าของอาชาเพื่อเรียกสติ

"ดาริน ทำไมคุณทำกับผมแบบนี้ ผมดีไม่พอเหรอ หรือผมทำอะไรให้คุณโกรธ คุณถึงทำแบบนี้กับผม"

อาชาพยายามถามหาคำตอบเพื่อปลอบประโลมใจของตัวเอง ถ้าดารินตอบว่าไม่ใช่ทั้งหมดนี้เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด เขาก็พร้อมจะเชื่อ เพราะในขณะนั้นเขารักดารินมากเหลือเกิน

"คุณฟังฉันให้ดีนะอาชา เดฟคือคนที่ฉันเลือกและเขาก็เป็นแฟนของฉัน คุณไปซะเถอะ" ดารินตอบกลับอาชาอย่างไร้เยื่อใย

"แล้วทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาล่ะ หมายความว่ายังไงดาริน คุณทำดีกับผมจนเรามีอะไรกัน"

"มากินข้าวกับผม พูดคุยกับผม ใส่ใจผมเหมือนเป็นห่วง หมายความว่ายังไง คุณตอบมาสิ!" อาชาสติแตก ตะคอกเสียงดังลั่นสนั่นไปทั้งชั้น

"ใช่ เมื่อก่อนฉันอาจจะอยากได้คุณเพราะคุณเป็นลูกคนรวย ฉันก็เลยอยากจะคบคุณเป็นแฟน..!"

"แต่พอคุณบอกฉันว่าคุณหมดตัว บ้านคุณล้มละลาย แล้วตัวคุณล่ะ มีคุณค่าอะไรให้ฉันจะต้องมองคุณอีก" ดารินเผยธาตุแท้ออกมา โดยที่ไม่ได้สนใจหัวใจของอาชาในขณะนั้นเลยว่าจะเจ็บช้ำมากแค่ไหน

"ไม่นะดาริน คุณอย่าทำกับผมแบบนี้เลย ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรแล้วนอกจากคุณ ได้โปรดเถอะดาริน กลับมาหาผม" อาชาโผเข้ากอดดารินเอาไว้แน่น

"ปล่อยนะ! อย่าเอามือของเธอมาจับฉันอีก!" ดารินประกาศกร้าวเสียงดัง

เดฟที่เห็นว่าอาชาเสียสติไม่ยอมปล่อย ดาริน เดฟจึงจัดการสวนหมัดในขณะที่อาชากำลังพลั้งเผลอ

"ยูทำไอก่อนนะ" ทั้งสองคนสู้กันไปมา ดูเหมือนว่าอาชากำลังจะหมดแรง เพราะอยู่ดีๆ ก็มีเพื่อนอีกสองคนของเดฟตามมารุมกระทืบอาชาจนล้มกองลงกับพื้น

"เดฟ พอเถอะค่ะ ถือว่าดารินขอ" ดารินที่เห็นว่าอาชานอนจมกองเลือด เธอมองอย่างไร้เยื่อใยและสายตาว่างเปล่าช่างเยือกเย็นเหลือเกิน

"ก็ได้ ไอถือว่ายูขอ เฮ้ย..! พวกมึงพอ ไอไม่อยากอยู่นี่แล้วอ่ะ ไปที่อื่นกันต่อดีกว่า" ฝรั่งหัวทองลากดารินลงไปชั้นล่าง โดยปล่อยให้อาชานอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้น

"ดาริน... ได้โปรด...! ดาริน... อย่าไป..."

คำพูดที่มันจุกอยู่ในลำคอ แววตาที่ดารินมองมาที่อาชาดูเยือกเย็นและสังเวช อาชาพยายามจับข้อขาของดารินเอาไว้แน่น ร้องขอให้ดารินอย่าทิ้งเขาไป

"ปล่อยนะอาชา ฉันบอกให้ปล่อย!" ดารินสะบัดขาจนอาชานอนหงายลงไปอีกครั้ง

"ไปกันเถอะค่ะเดฟ อย่าสนใจคนไร้ค่าแบบนี้เลย" ดารินรีบเดินออกจากหน้าห้องของตัวเองแล้วกลับเข้าไปในลิฟต์ หายไปกับเดฟ

สภาพของอาชาในตอนนั้นไม่ต่างจากหมาข้างถนน โชคดีที่ได้คุณป้าใจดีที่ได้บอกเรื่องราวต่างๆ ในตอนนั้น พอเธอเห็นเหตุการณ์สงบก็รีบออกมาช่วยอาชา พยุงอาชาเข้าไปในห้องของเขาพร้อมกับลูกสาวตัวเล็กที่อายุสิบสองขวบ

"เป็นยังไงบ้างล่ะพ่อหนุ่ม" คุณป้าใจดีหันมาถามแล้วก็เช็ดเลือดให้กับอาชา คุณป้าเป็นคนไทย เธอมีสามีชาวต่างชาติ ด้วยความเป็นคนไทยที่จริงใจและดีมาก ยิ่งเห็นอาชาโดนแบบนี้ เธอยิ่งสงสารอาชาจับใจ

"พี่ชาย หนูเอาน้ำแข็งมาประคบให้ค่ะ" ลูกสาวลูกครึ่งที่แสนน่ารักวัย 12 ปีถือน้ำแข็งมาให้อาชาประคบใบหน้า

"ผมขอบคุณป้ามากนะครับ ถ้าไม่ได้ป้า ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง" สภาพของอาชาดูบอบช้ำทั้งกายและใจ

"ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ได้ดีอย่างที่คุณคิดหรอกนะพ่อหนุ่ม เขาเปลี่ยนผู้ชายมาที่ห้องในทุก ๆ วัน บางครั้งมีคนเคยบอกป้าว่าผู้หญิงคนนั้นเคยขายบริการ"

"ซึ่งป้าไม่รู้หรอกว่าจริงหรือเปล่า ป้าสงสารพ่อหนุ่มมาก ๆ เลยอยากจะบอกความจริงให้พ่อหนุ่มรู้ จะได้ตัดใจจากผู้หญิงไม่ดีคนนั้นสักที" คุณป้าพูดใจดีก็บอกให้กับอาชาได้ฟัง

"ขอบคุณครับป้า ผมได้เห็นธาตุแท้หัวใจของเธอแล้ว" อาชาที่ล้างคราบเลือดออกจากใบหน้า รอยฟกช้ำต่างๆ เขาเห็นมันจะเป็นบาดแผลที่ตราตรึงใจเขาไปตลอด

ต่อให้บาดแผลเหล่านั้นจะจางหายไปจากใบหน้าและร่างกาย แต่มันไม่อาจลบล้างออกไปจากความทรงจำของเขาได้

"แล้วพ่อหนุ่มจะทำยังไงต่อ"

"ผมจะกลับประเทศไทยครับ แล้วจะไม่กลับมาที่นี่อีกเลย"

อาชายยกหูโทรหาไมเคิลเพื่อนรักของตัวเองเพื่อให้มาช่วยขนของออกจากอพาร์ทเม้นท์ระหว่างนี้อาชาไปอาศัยอยู่กับไมเคิลนามเกือบ 2 อาทิตย์

"เฮ้ยไมเคิลขอบคุณมากที่มึงมาส่งกูที่สนามบินเอาไว้กูมีโอกาสกูจะตอบแทนมึงนะเพื่อน"

"เออเดินทางปลอดภัย ถึงไทยแล้วโทรบอกกูด้วยแล้วกัน" ไมเคิลที่เข็นรถเข็นและสัมภาระของเพื่อนเอามาส่งที่สนามบิน

อาชากอดไมเคิลร่ำลาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเดินทางกลับประเทศไทย อาชาตั้งมั่นว่าจะกลับมาช่วยพ่อกับแม่ของเขา

ไม่ว่าวันนี้พ่อกับแม่ของเขาจะล้มละลายไม่เหลือเงินเลยสักบาท เขาจะเป็คนกอบกู้ทุกอย่างขึ้นมาด้วยตัวเขาเอง....