LOGINShare
บทที่ 2 ห้องผ.อ
Last Updated:
2025-05-25 20:30:48ในคาบ
ทุกคนต่างนั่งคุยกับเพื่อนตัวเองตามปกติก่อนที่อาจารย์จะเข้ามา “เจสสิก้า!” อยู่ๆก็มีเสียงเรียกชื่อเธอขึ้นด้วยนํ้าเสียงดุดัน ทุกคนในห้องรวมถึงตัวเธอเองได้หันไปมองตามเสียง เสียงที่ได้ยินนั้นมาจากอาจารย์คนนึงที่เดินเข้ามายืนหน้าห้องพร้อมกับมองมาที่เจสด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ เจสมองอาจารย์ผู้ยืนเรียกเธอด้วยนํ้าเสียงอันแข็งกระด้างอยู่สักพักก่อนจะสวนตอบ “อาจารย์มีอะไรคะ?” “เธอยังมีหน้ามาถามอีก ดูสิ่งที่เธอทำกับเพื่อนสิ!” หลังอาจารย์พูดเสร็จก็มีหญิงสาวนํ้าตาคลอแล้วจับหน้าตัวเองเดินเข้ามายืนข้างๆครูพร้อมกับก้มหน้าลงสะอื้นเบาๆ ทุกคนในห้องต่างมองไปที่หน้าเด็กหญิงคนนั้นที่พวงแก้มแดงชํ้าไปด้วยรอยนิ้วมือ “นั่นมันยัยวิวนิ?“ ”คงจะไปฟ้องครูเรื่องตอนกลางวันล่ะสิ” ทั้งนักศึกษาชายและหญิงต่างซุบซิบนินทาวิว “นักศึกษาทุกคนเงียบค่ะ!!และเธอ เจส!ตามฉันมาที่ห้องผ.อ” อาจารย์พูดเสร็จแล้วเดินออกไปพร้อมกับวิว เจสมองตามหลังทั้งสองสักพักก่อนจะลุกขึ้นและเดินตามไป ห้องผ.อ เอี๊ยด~ เมื่อเจสเปิดประตูเข้ามาทุกคนในห้องก็ต่างจ้องมองมาที่เธอ เจสมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าสักพักก่อนจะปิดประตูและเดินเข้าไปข้างใน เธอเดินไปนั่งบนเก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะผ.ออย่างเคยชิน “ไม่มีมารยาท!” อาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างๆพร้อมกับวิวเอ่ยขึ้นเสียงแข็ง เจสเงยมองตามเสียงและมองหน้าครูสายตาเรียบนิ่ง “เจส..อย่ามองอาจารย์แบบนั้นสิ อาจารย์พูดก็ลุกมาเถอะ..” วิวที่ยืนอยู่ข้างๆแทรกขึ้นด้วยนํ้าเสียงอันแสนอ่อนโยน เจสไม่ได้สนใจอะไรทั้งสองและหันกลับมาทางผ.อก่อนจะยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้างก่อนขะเอ่ยปากพูดพร้อมกับมองเล็บตัวเองเล่น “พูดมาเลยดีกว่าค่ะ” “นิ!ยัยเด____” ครูที่พูดด้วยใบหน้าโมโหอยู่นิดๆแต่ยังไม่ทันได้สิ้นบทพูดก็ถูกเสียงแทรกจากผ.อดังเข้ามาพูดตัดไปก่อน “เอาเถอะ อาจารย์หม่า เรามาเข้าประเด็นกันเลยดีกว่าเพื่อที่จะไม่เป็นการเสียเวลา” สีหน้าอาจารย์ดูเหมือนจะหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัดหลังได้ยินผู้เป็นผ.อพูดขึ้นแบบนั้น มือเหี่ยวกำแน่นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากฟังและกัดฟันตอบรับ “ค่ะ!” “เอาหล่ะ! เจส ฉันได้ยินมาว่าเธอตบเพื่อนใช่มั้ย?” ผ.อมองหน้าเจสและถาม เจสไม่รีรออะไรหลังจากที่ได้ยินคำถามเธอก็ได้ตอบทันทีเสียงเรียบ “ใช่ค่ะ” ก็เธอทำจริงๆนี่ จะให้นั่งร้องไห้ฟูมฟายปฏิเสธว่าเจสไม่ได้ตั้งใจนะคะผ.อขางี้หรอ มันไม่ใช่เธอเลยสักนิด “เห็นมั้ยคะผ.อ ว่านางสาวเจสสิก้าทำร้ายเพื่อน!” อาจารย์ผู้ยืนอยู่รีบแทรกซํ้าทันที ปั้ง!!! !!! สองคนที่ยืนอยู่ถึงกับต้องสดุ้งตกใจเมื่อผ.อทุบโต๊ะเข้าด้วยแรงจนเกิดเสียงกระแทกดังสนั่นพร้อมมองไปที่อาจารย์หม่าตาเขียว “ฉันยังไม่อนุญาตให้เธอพูด!” อาจารย์หม่ารีบก้มหน้าลงแล้วกล่าวขอโทษทันที “ขอโทษค่ะผ.อ…” ผ.อหันกลับมาทางเจสก่อนสั่งเธอเสียงเรียบ “เจส ครั้งนี้เธอผิด ขอโทษเพื่อนซะ!” เจสสิก้าผละขาที่ไขว่ห้างลงก่อนจะเอามือวางบนโต๊ะแล้วประชันหน้ากับผ.อด้วยแววตาไร้ซึ่งการเกร็งกลัวไดๆทั้งสิ้น “ไม่ค่ะ” ผ.อถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับความหัวแข็งของเด็กคนนี้ “เจส” เสียงเรียบกล่างเรียกเธอขึ้นอีกครั้งดั่งว่าเป็นการเตือน ถึงจะยังไงก็เถอะใบหน้าของเจสยังคงนั้นบ่งบอกได้ชัดเจนว่าเธอไม่มีทางที่จะเอ่ยปากพูดคำขอโทษเด็ดขาด “ม…ไม่เป็นไรค่ะผ.อ ถ้าเจสเค้าไม่อยากขอโทษก็ช่างเค้าเถอะค่ะ วิวให้โอกาสเพื่อนได้..” วิวจับมือตัวเองแน่นและก้มหน้าพูดด้วยถ้อยเสียงอ่อนหวานปนน่าสงสาร นำพาผ.อเงยหน้ามองเธอพร้อมตัดบทให้สิ้นเรื่อง “ถ้านางสาววิวเธอโอเคงั้นจบแค่นี้ละกัน” เมื่อได้ยินผ.อพูดแบบนั้นทั้งวิวและอาจารย์หม่าต่างสตั้น “ได้ยังไงคะผ.อ!!” อาจารย์หม่ากำมือแน่นพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเลยแม้แต่น้อยแต่ก็ต้องข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ “เอาล่ะ เธอมีอะไรจะพูดมั้ยเจส ถ้าไม่มีก็แยกย้ายกันได้แล้ว” ผ.อทำเป็นไม่สนใจคำพูดของอาจารย์หม่าแล้วหันมาถามเจส “ไม่มีค่ะ งั้นไม่มีไรแล้วหนูขอตัวนะคะ” เจสสิก้าพูดเสร็จก็ลุกขึ้นแต่ก่อนที่เธอจะเดินออกไปนั้น ไม่ลืมที่จะหันไปเหลือบตามองทางสองคนที่ยืนกัดฟันอยู่และยิ้มมุมปากเยาะเย้ยเบาๆโดยที่สองคนทำอะไรเธอไม่ได้นอกจากยืนกำหมัด ด้านนอก “หึ… คิดจะมาปะทะกับเจสสิก้างั้นสิ รอให้แกตายเกิดใหม่ก่อนเถอะ” รอยยิ้มของผู้ชนะบ่งบอกอย่างชัดเจนบนไบหน้าเธอ เจสสิก้าเดินไปพร้อมกับยิ้มสะใจ พึมพำอยู่คนเดียว แต่เธอก็ต้องถูกขัดจังหวะ เมื่ออยู่ดีๆหัวของเธอก็ไปชนกับอกแกร่งของใครบางคน “โอ๊ะ!!“ คนสวยร้องอุทานพร้อมกับเงยมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอ สิ่งที่เธอเห็นคือชายร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้า แล้วเมื่อเทียบกับชายตรงหน้าแล้วเธอตัวเท่าหน้าอกเค้าเท่านั้น จนต้องเงยหน้ามอง ชายร่างสูงก้มลงมามองเธอก่อนจะยกยิ้มกล่าวถามเสียงละมุน “เจ็บรึเปล่าครับเนี่ย พี่ขอโทษนะ” ใบหน้ารู้สึกผิดแสดงอยู่บนใบหน้าหล่ออย่างเห็นได้ชัด “เจ็บสิ!!ชนมาขนาดนี้!” มือเล็กๆยกขึ้นมาถูหน้าผากตัวเองที่ชนเข้าอย่างจัง เธอมองเค้าตาแป๋วแล้วพูดด้วยนํ้าเสียงหงุดหงิดปนนิดๆ เหอะ! อย่าคิดว่าหล่อแล้วเจสสิก้าจะยอมอ่อนข้อให้! ฝันไปเถอะ ชายหนุ่มมองคนตัวเล็กและลอดขำเบาๆในความน่าเอ็นดูของเธอ ตัวเล็กเท่ามดแต่ซ่าอย่างกับนักเล็ง “งั้นพี่ขอชดเชยด้วยการจีบน้องแล้วกันนะครับ” ชายหนุ่มโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูเธอเบาๆ ก่อนจะอมยิ้มเดินออกไปหลังพูดเสร็จ ปล่อยให้อีกคนได้แต่ยืนกอดอกมองตามด้วยความไม่ชอบใจนัก แต่พอคิดได้เท่านั้นว่าเขาเป็นใคร… เริ่มจะสนุกขึ้นมาเสียอย่างนั้น “หึ!คงจะเป็นพี่ปอร์เช่สินะ!” เจสมองตามหลังชายพิเรนที่เดินออกไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แหงสิเมื่อมีหนุ่มหล่อแถมยังฮ็อตมาจีบ คนอย่างเจสสิก้าน่ะหรอจะปล่อยโอกาสแบบนี้ไป แต่คิดไปคิดมา..เหมือนยัยวิวนั่นจะชอบพี่เค้าด้วยสิ หึ!งานนี้คงจะสนุกแน่!
Latest chapter
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 30 คู่หมั้น
สหรัฐอเมริกา “ข่าวเด็ดสดๆใหม่ๆค่ะคุณผู้ชม! ประธานแห่ง K กรุ๊ป ผู้ที่เพิ่งก้าวขึ้นรับตำแหน่งได้เพียงหนึ่งปี กลับสามารถสร้างอิทธิพลในแวดวงธุรกิจได้อย่างน่าเหลือเชื่อ แต่ประเด็นร้อนที่เราจะมาพูดถึงในวันนี้ ไม่ใช่เรื่องอิทธิพลของคุณปอร์เช่นะคะ แต่เป็นเรื่องของหัวใจค่ะ! ใช่แล้วค่ะ ภาพหลุดของคุณปอร์เช่กับซูเปอร์สตาร์ชื่อดังหน้าใหม่อย่างคุณกอบัว กำลังเป็นประเด็นร้อนในโลกโซเชียล! หลายคนกำลังลุ้นกันว่า หรือทั้งคู่จะแอบคบหากันอยู่จริงๆ!?” หญิงสาวผู้หนึ่งนั่งฟังข่าวจากอีกซีกโลกผ่านไอแพดในมือ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แววตาทั้งคมและเย็นชาราวกับรู้อะไรมากกว่าที่ใครคิด “หึ…คบกันงั้นเหรอ…น่าสนใจดีนี่” “คุณหนูเล็กคะ คุณท่านให้มาตามให้ไปรับประทานของว่างค่ะ” เสียงของสาวใช้ดังขึ้นจากหน้าห้อง หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเพียงเล็กน้อยก่อนตะโกนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “เดี๋ยวเจสลงไปค่ะ” ⸻ ด้านล่างคฤหาสน์ “มาเร็วสิหลานรัก ย่าทำของโปรดไว้ให้เพียบเลยนะจ๊ะ” มาเดลิน ผู้เป็นย่าเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม ขณะหญิงสาวเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร เจสสิก้ารีบเดินตรงไปยังโต๊ะที่เต็มไปด้วยของว่างหน้าตาน่ารับ
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 29 เค้าไม่กลับมา
ประเทศสหรัฐอเมริกา เสียงเบรกของรถหรูดังขึ้นเบาๆ หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ เอี๊ยด~ รถยนต์คันงามจอดนิ่งสนิทอยู่หน้าคฤหาสน์สุดหรู ก่อนที่ประตูหน้าจะเปิดออกพร้อมร่างสูงในชุดสูทดำของบอดี้การ์ดคนสนิท เขาก้าวเท้าไปยังประตูหลังด้วยท่วงท่าสง่างามและมั่นคง ก่อนจะเปิดมันออกอย่างสุภาพเพื่อรับหญิงสาวคนสำคัญ ขาเรียวยาวของหญิงสาวเหยียบลงจากรถทีละข้างอย่างเรียบหรูร่างของเธอปรากฏพร้อมกับเสื้อผ้าสุดหรูดูมีระดับ และทันทีที่คนตัวเล็กก้าวลงมาเต็มตัว ชายชุดดำก็ก้มศีรษะทำความเคารพด้วยความนอบน้อม “หลานรักของย่า~~~” เสียงหญิงชราเอ่ยขึ้นอย่างเปี่ยมสุข รอยยิ้มอบอุ่นของท่านปรากฏอยู่ที่หน้าประตูคฤหาสน์ ผู้เป็นย่ายืนกางแขนออกพร้อมต้อนรับหลานสาวที่ตนรักสุดหัวใจ “คุณย่า!!” หญิงสาวร้องเรียกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดร่างอันอบอุ่นของย่าที่ไม่ได้เจอกันมานาน ทั้งสองสวมกอดกันแน่นราวกับโลกนี้มีกันแค่สองคน “คิดถึงที่สุดเลยหลานรักของย่า” “หนูก็คิดถึงคุณย่ามากกกกเลยค่ะ” เสียงใสๆ ที่แฝงด้วยความน่ารักของหญิงสาวทำเอาผู้สูงวัยยิ้มกว้าง ดวงตาเปล่งประกายไปด้วยความรักและความคิดถึง ทั้งสองเดินเคี
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 28 ไม่เคยลืม
“ทำไมไม่ยิ้มหน่อยวะไอ้ปอร์เช่” “นั่นดิ กูเห็นมึงเหม่อตั้งนานละ” เสียงเพื่อนสองคนดังขึ้นติดกัน คล้ายจะดึงสติชายหนุ่มให้กลับมาจากภวังค์ แต่ปอร์เช่ก็ยังคงนั่งเงียบ สีหน้าเรียบนิ่งจนเกือบจะดูเย็นชา ดวงตาเขาไม่หยุดเหลือบมองไปทั่วบริเวณคล้ายกำลังตามหาใครบางคน ทว่า…ไม่ว่าจะมองเท่าไรก็ไม่เห็นเธอคนนั้นเลย “…..” ไม่มีคำตอบ ไม่มีคำอธิบาย มีแค่ความเงียบที่แผ่ซ่านไปทั่วโต๊ะ จนเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยเริ่มรู้สึกอึดอัดแทน “อ่อ กูรู้ละ…” “เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก มึงจะคิดมากทำไม น้องเจสเขาอาจจะติดธุระอยู่ก็ได้” เซนเซพูดพลางตบบ่าเบา ๆ เหมือนจะปลอบใจ แต่ปอร์เช่กลับไม่แม้แต่จะหันมามอง ริมฝีปากเม้มแน่นเล็กน้อยเหมือนกำลังพยายามสะกดกลั้นบางอย่างไว้ ทันใดนั้น เขาก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ คว้าโทรศัพท์ในมือแน่น ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร “เอ้า! มึงจะไปไหนวะ!” เสียงเพื่อนร้องตามหลัง แต่ชายหนุ่มไม่ได้หยุดเดิน เขากดโทรศัพท์หาหมายเลขเดิมอีกครั้ง รอสาย แต่ก็เหมือนเดิม หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้… มือที่ถือโทรศัพท์เริ่มสั่นเล็กน้อย เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เสียงบรรยากาศงานด้านหลังก็ดูจะค่อยๆ เ
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 27 แตกสลาย
ซ่า… ซ่า… ซ่า… เสียงเนื้อที่กำลังถูกผัดอยู่ในกระทะดังต่อเนื่องในห้องครัวของคอนโดสุดหรู หญิงสาวร่างบางกำลังยืนเตรียมอาหารเช้าด้วยท่าทีคล่องแคล่ว ขณะที่แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านโปร่งบางเข้ามาอาบตัวเธอเบาๆ ฟุ่บ… แขนแกร่งวงใหญ่เข้ามารัดรอบเอวเธอจากด้านหลัง พร้อมกับใบหน้าคมที่ซุกลงมาตรงซอกคอขาวอย่างออดอ้อน “หอมจัง ที่รักทำอะไรครับ” เสียงทุ้มแหบเอ่ยถามพลางสูดกลิ่นหอมจากผิวเนียนตรงลำคอ “ที่รัก หนูทำอาหารอยู่นะคะ อย่าเพิ่งกวนสิ” “ก็พี่คิดถึงนี่นา” เขาไม่ฟังเลยสักนิด มือยังคงกอดแน่นราวกับไม่อยากให้เธอขยับไปไหน ร่างสูงเอาแต่แนบชิดจนหญิงสาวต้องถอนหายใจนิดๆ อย่างเอ็นดู “อีกไม่กี่วันก็วันรับปริญญาแล้ว พี่อยากได้อะไรคะ?” “พี่อยากได้หนู” “หนูบ้านหรือหนูนาคะ?” “ที่รักอ่ะ!” หญิงสาวหลุดหัวเราะออกมากับสีหน้าและน้ำเสียงแบบเด็กน้อยสามขวบของเขา ใบหน้าที่เคยเคร่งขรึมกลายเป็นออดอ้อนราวกับแมวที่อ้อนเจ้าของ เพราะรู้ว่าเขาจะไม่มีวันหยุดกวนหากยังยืนอยู่แบบนี้ ร่างเล็กจึงยื่นมือไปปิดเตาแก๊ส และหันกลับมาเผชิญหน้า— !!! แต่ไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงก็พุ่งเข้าประกบริมฝีปากนุ่มอย่างรวดเร็ว พร
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 26 รีน่า
“อย่าคิดว่ากูต่อยยัยนั่นเพราะมันว่ามึงล่ะ กูทำเพราะหมั่นไส้มันเฉยๆ” “กูก็ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนี่ มึงจะรีบแก้ตัวทำไม” ได้ยินแบบนั้น กอบัวเงียบลงทันที ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกจากตรงนั้น ปล่อยให้เจสยืนอยู่ลำพังโดยไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติม ไม่นาน เจสสิก้าก็เดินออกจากคาเฟ่โดยไม่มองกลับหลัง เธอเดินเรื่อยๆ ไปตามทางเท้าที่ทอดยาวราวกับปล่อยให้มันพาไปตามความรู้สึก หัวใจที่ปั่นป่วนทำให้เธอต้องการความเป็นส่วนตัว แต่ความสงบในความโดดเดี่ยวนั้นก็จบลง เมื่อจู่ๆก็มีใครบางคนเดินเข้ามาทักเธออย่างไม่คาดฝัน “มีเรื่องไม่สบายใจอยู่หรอครับ” เสียงนั้น…เสียงที่คุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก ใครกัน? เธอหันกลับไปมองต้นเสียง และพบกับชายหนุ่มร่างสูงในชุดแต่งกายสไตล์ผู้ชายจีนทันสมัย แต่ใบหน้าของเขากลับมองไม่เห็นชัดเจน เพราะหมวกสีดำกับแมสสีขาวที่บดบังใบหน้าทั้งหมด เขาเดินเข้ามาเคียงข้างเธออย่างใจเย็น หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม “นายเป็นใคร?” “พี่ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกครับ รู้แค่ว่า…ตอนที่เราเจอกันครั้งล่าสุด พี่ก็อยู่ในสภาพแบบนี้…แต่เพิ่มเติมคือกลิ่นควันบุหรี่” “อ้อ…นายคือเด็กคนนั
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 25 จมูกซิลิโคน
“พี่ยอมรับว่าพี่เคยชอบกอบัวจริงๆ แต่นั่นมันก็นานมาแล้ว… ตอนนั้นพี่ยังไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าความรักมันคืออะไร แต่ตั้งแต่ที่พี่ได้เจอเจส…พี่พูดได้เลยว่า นอกจากแม่แล้ว พี่ไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนมากขนาดนี้เลย”เสียงของปอร์เช่เอ่ยขึ้นช้าๆ แววตาเขาสงบนิ่งขณะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเหนือหัว ดวงดาวนับพันดวงลอยอยู่กลางความมืด เสียงลมหอบเบาๆ พัดผ่านเส้นผมของคนทั้งคู่ที่นั่งอยู่บนดาดฟ้าสูง ทำให้บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความเงียบสงบและอบอุ่นเจสนั่งอยู่ข้างๆ มองเขาเงียบๆ ดวงตาของเธอสะท้อนแสงดาว และบางอย่างในใจเธอก็เริ่มชัดเจนขึ้น เธอยิ้มบางๆ ออกมาอย่างอ่อนโยน…ยิ้มที่แฝงด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งโล่งใจ ทั้งเศร้า ทั้งอบอุ่นและเสียใจไปพร้อมๆกัน หากย้อนเวลากลับไปได้ เธอคงไม่หนี ไม่หลบหน้าปอร์เช่อย่างที่เคยทำ เธอควรจะฟังเขาตั้งแต่แรก“ทีนี้หนูเข้าใจแล้วใช่มั้ย?” เขาหันมาถามเสียงนุ่ม“เข้าใจแล้ว~” เจสตอบกลับด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย ดวงตาเธอมองเขาอย่างแน่นิ่ง เหมือนคนที่เพิ่งยอมรับความจริงบางอย่างได้อย่างเต็มหัวใจ“เจส…” เขาเรียกชื่อเธออีกครั้ง คราวนี้สายตาเขาจริงจังขึ้น เหมือนกำลังจะพูดอะไรที่สำคัญแต่ก่อนที่เข
You may also like
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง
ลั่วหูโยว225.4K viewsยั่วรักท่านประธาน
ชะนีติดมันส์41.3K viewsคลั่งรักอันธพาล NC20+
ฅนบนดอย23.5K viewsเรื่องสั้นอีโรติก LOVE NC 25+++
C36.9K viewsบ่วงรักดวงใจพยัคฆ์
เพลงมีนา565 viewsทวงรักคืนใจนายเจย์เดน
Coffee Lemonade / Gemini Leo402 viewsหัวใจไร้รัก
ญาณิน853 viewsรอยกัดอันตรายคุณแวมไพร์ที่รัก
นิ่งเฟยหรง89 views
