บทที่ 2 ห้องผ.อ

ในคาบ

ทุกคนต่างนั่งคุยกับเพื่อนตัวเองตามปกติก่อนที่อาจารย์จะเข้ามา

“เจสสิก้า!”

อยู่ๆก็มีเสียงเรียกชื่อเธอขึ้นด้วยนํ้าเสียงดุดัน ทุกคนในห้องรวมถึงตัวเธอเองได้หันไปมองตามเสียง เสียงที่ได้ยินนั้นมาจากอาจารย์คนนึงที่เดินเข้ามายืนหน้าห้องพร้อมกับมองมาที่เจสด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ เจสมองอาจารย์ผู้ยืนเรียกเธอด้วยนํ้าเสียงอันแข็งกระด้างอยู่สักพักก่อนจะสวนตอบ

“อาจารย์มีอะไรคะ?”

“เธอยังมีหน้ามาถามอีก ดูสิ่งที่เธอทำกับเพื่อนสิ!”

หลังอาจารย์พูดเสร็จก็มีหญิงสาวนํ้าตาคลอแล้วจับหน้าตัวเองเดินเข้ามายืนข้างๆครูพร้อมกับก้มหน้าลงสะอื้นเบาๆ ทุกคนในห้องต่างมองไปที่หน้าเด็กหญิงคนนั้นที่พวงแก้มแดงชํ้าไปด้วยรอยนิ้วมือ

“นั่นมันยัยวิวนิ?“

”คงจะไปฟ้องครูเรื่องตอนกลางวันล่ะสิ”

ทั้งนักศึกษาชายและหญิงต่างซุบซิบนินทาวิว

“นักศึกษาทุกคนเงียบค่ะ!!และเธอ เจส!ตามฉันมาที่ห้องผ.อ”

อาจารย์พูดเสร็จแล้วเดินออกไปพร้อมกับวิว เจสมองตามหลังทั้งสองสักพักก่อนจะลุกขึ้นและเดินตามไป

ห้องผ.อ

เอี๊ยด~

เมื่อเจสเปิดประตูเข้ามาทุกคนในห้องก็ต่างจ้องมองมาที่เธอ เจสมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าสักพักก่อนจะปิดประตูและเดินเข้าไปข้างใน เธอเดินไปนั่งบนเก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะผ.ออย่างเคยชิน

“ไม่มีมารยาท!”

อาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างๆพร้อมกับวิวเอ่ยขึ้นเสียงแข็ง เจสเงยมองตามเสียงและมองหน้าครูสายตาเรียบนิ่ง

“เจส..อย่ามองอาจารย์แบบนั้นสิ อาจารย์พูดก็ลุกมาเถอะ..”

วิวที่ยืนอยู่ข้างๆแทรกขึ้นด้วยนํ้าเสียงอันแสนอ่อนโยน เจสไม่ได้สนใจอะไรทั้งสองและหันกลับมาทางผ.อก่อนจะยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้างก่อนขะเอ่ยปากพูดพร้อมกับมองเล็บตัวเองเล่น

“พูดมาเลยดีกว่าค่ะ”

“นิ!ยัยเด____”

ครูที่พูดด้วยใบหน้าโมโหอยู่นิดๆแต่ยังไม่ทันได้สิ้นบทพูดก็ถูกเสียงแทรกจากผ.อดังเข้ามาพูดตัดไปก่อน

“เอาเถอะ อาจารย์หม่า เรามาเข้าประเด็นกันเลยดีกว่าเพื่อที่จะไม่เป็นการเสียเวลา”

สีหน้าอาจารย์ดูเหมือนจะหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัดหลังได้ยินผู้เป็นผ.อพูดขึ้นแบบนั้น มือเหี่ยวกำแน่นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากฟังและกัดฟันตอบรับ

“ค่ะ!”

“เอาหล่ะ! เจส ฉันได้ยินมาว่าเธอตบเพื่อนใช่มั้ย?”

ผ.อมองหน้าเจสและถาม เจสไม่รีรออะไรหลังจากที่ได้ยินคำถามเธอก็ได้ตอบทันทีเสียงเรียบ

“ใช่ค่ะ”

ก็เธอทำจริงๆนี่ จะให้นั่งร้องไห้ฟูมฟายปฏิเสธว่าเจสไม่ได้ตั้งใจนะคะผ.อขางี้หรอ มันไม่ใช่เธอเลยสักนิด

“เห็นมั้ยคะผ.อ ว่านางสาวเจสสิก้าทำร้ายเพื่อน!” อาจารย์ผู้ยืนอยู่รีบแทรกซํ้าทันที

ปั้ง!!!

!!!

สองคนที่ยืนอยู่ถึงกับต้องสดุ้งตกใจเมื่อผ.อทุบโต๊ะเข้าด้วยแรงจนเกิดเสียงกระแทกดังสนั่นพร้อมมองไปที่อาจารย์หม่าตาเขียว

“ฉันยังไม่อนุญาตให้เธอพูด!”

อาจารย์หม่ารีบก้มหน้าลงแล้วกล่าวขอโทษทันที

“ขอโทษค่ะผ.อ…”

ผ.อหันกลับมาทางเจสก่อนสั่งเธอเสียงเรียบ

“เจส ครั้งนี้เธอผิด ขอโทษเพื่อนซะ!”

เจสสิก้าผละขาที่ไขว่ห้างลงก่อนจะเอามือวางบนโต๊ะแล้วประชันหน้ากับผ.อด้วยแววตาไร้ซึ่งการเกร็งกลัวไดๆทั้งสิ้น

“ไม่ค่ะ”

ผ.อถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับความหัวแข็งของเด็กคนนี้

“เจส” เสียงเรียบกล่างเรียกเธอขึ้นอีกครั้งดั่งว่าเป็นการเตือน

ถึงจะยังไงก็เถอะใบหน้าของเจสยังคงนั้นบ่งบอกได้ชัดเจนว่าเธอไม่มีทางที่จะเอ่ยปากพูดคำขอโทษเด็ดขาด

“ม…ไม่เป็นไรค่ะผ.อ ถ้าเจสเค้าไม่อยากขอโทษก็ช่างเค้าเถอะค่ะ วิวให้โอกาสเพื่อนได้..”

วิวจับมือตัวเองแน่นและก้มหน้าพูดด้วยถ้อยเสียงอ่อนหวานปนน่าสงสาร นำพาผ.อเงยหน้ามองเธอพร้อมตัดบทให้สิ้นเรื่อง

“ถ้านางสาววิวเธอโอเคงั้นจบแค่นี้ละกัน”

เมื่อได้ยินผ.อพูดแบบนั้นทั้งวิวและอาจารย์หม่าต่างสตั้น

“ได้ยังไงคะผ.อ!!”

อาจารย์หม่ากำมือแน่นพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเลยแม้แต่น้อยแต่ก็ต้องข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้

“เอาล่ะ เธอมีอะไรจะพูดมั้ยเจส ถ้าไม่มีก็แยกย้ายกันได้แล้ว”

ผ.อทำเป็นไม่สนใจคำพูดของอาจารย์หม่าแล้วหันมาถามเจส

“ไม่มีค่ะ งั้นไม่มีไรแล้วหนูขอตัวนะคะ”

เจสสิก้าพูดเสร็จก็ลุกขึ้นแต่ก่อนที่เธอจะเดินออกไปนั้น ไม่ลืมที่จะหันไปเหลือบตามองทางสองคนที่ยืนกัดฟันอยู่และยิ้มมุมปากเยาะเย้ยเบาๆโดยที่สองคนทำอะไรเธอไม่ได้นอกจากยืนกำหมัด

ด้านนอก

“หึ… คิดจะมาปะทะกับเจสสิก้างั้นสิ รอให้แกตายเกิดใหม่ก่อนเถอะ”

รอยยิ้มของผู้ชนะบ่งบอกอย่างชัดเจนบนไบหน้าเธอ เจสสิก้าเดินไปพร้อมกับยิ้มสะใจ พึมพำอยู่คนเดียว แต่เธอก็ต้องถูกขัดจังหวะ เมื่ออยู่ดีๆหัวของเธอก็ไปชนกับอกแกร่งของใครบางคน

“โ​อ๊ะ!!“

คนสวยร้องอุทานพร้อมกับเงยมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอ สิ่งที่เธอเห็นคือชายร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้า แล้วเมื่อเทียบกับชายตรงหน้าแล้วเธอตัวเท่าหน้าอกเค้าเท่านั้น จนต้องเงยหน้ามอง ชายร่างสูงก้มลงมามองเธอก่อนจะยกยิ้มกล่าวถามเสียงละมุน

“เจ็บรึเปล่าครับเนี่ย พี่ขอโทษนะ”

ใบหน้ารู้สึกผิดแสดงอยู่บนใบหน้าหล่ออย่างเห็นได้ชัด

“เจ็บสิ!!ชนมาขนาดนี้!”​

มือเล็กๆยกขึ้นมาถูหน้าผากตัวเองที่ชนเข้าอย่างจัง เธอมองเค้าตาแป๋วแล้วพูดด้วยนํ้าเสียงหงุดหงิดปนนิดๆ

เหอะ! อย่าคิดว่าหล่อแล้วเจสสิก้าจะยอมอ่อนข้อให้! ฝันไปเถอะ

ชายหนุ่มมองคนตัวเล็กและลอดขำเบาๆในความน่าเอ็นดูของเธอ ตัวเล็กเท่ามดแต่ซ่าอย่างกับนักเล็ง

“งั้นพี่ขอชดเชยด้วยการจีบน้องแล้วกันนะครับ” ชายหนุ่มโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูเธอเบาๆ ก่อนจะอมยิ้มเดินออกไปหลังพูดเสร็จ ปล่อยให้อีกคนได้แต่ยืนกอดอกมองตามด้วยความไม่ชอบใจนัก

แต่พอคิดได้เท่านั้นว่าเขาเป็นใคร… เริ่มจะสนุกขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“หึ!คงจะเป็นพี่ปอร์เช่สินะ!”

เจสมองตามหลังชายพิเรนที่เดินออกไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แหงสิเมื่อมีหนุ่มหล่อแถมยังฮ็อตมาจีบ คนอย่างเจสสิก้าน่ะหรอจะปล่อยโอกาสแบบนี้ไป แต่คิดไปคิดมา..เหมือนยัยวิวนั่นจะชอบพี่เค้าด้วยสิ

หึ!งานนี้คงจะสนุกแน่!