บทที่ 28 ค่ำคืนลึกลับ

เมื่อจางส่วงเอ่ยชื่อ "ซุนสีห่าว" ออกมา จางอี้หมิง ถึงกับพ่นสุราออกมาเต็มโต๊ะ!

แต่ไม่ทันที่เขาจะได้กล่าวอะไร จางหลันซือ น้องสาวของเขา ก็ลุกขึ้นมาทันที ใบหน้างามของนางเต็มไปด้วยความไม่พอใจ นางจ้องบิดาตนเองด้วยดวงตาแดงก่ำก่อนจะกล่าวเสียงดัง

               “ข้าไม่ยอม!”

น้ำเสียงของนางเด็ดขาดและหนักแน่น บรรยากาศรอบโต๊ะเงียบลงทันที

จางอี้หมิงรีบเช็ดปาก เช็ดน้ำสุราที่พ่นออกมา ก่อนจะขมวดคิ้วแน่นแล้วกล่าวสนับสนุนน้องสาว

               “ข้าเองก็ไม่เห็นด้วย!”

เขาวางจอกสุราลงกับโต๊ะดัง ตึง! แล้วกล่าวต่ออย่างหนักแน่น

               “ซุนสีห่าวผู้นี้เป็นคนชั่วช้า ไม่เหมาะกับน้องหญิงแม้แต่น้อย! ข้าเกือบซัดหน้ามันที่สำนักเทียนหยาง”

เขาพูดจบก็กวาดตามองบิดาของตนอย่างจริงจัง

แต่ก่อนที่บรรยากาศจะตึงเครียดไปมากกว่านี้ หลี่เอ้อเหมียว ผู้เป็นมารดาเลี้ยงของเขาก็วางตะเกียบลงเบาๆ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบสงบ

               “อาหารใกล้เย็นแล้ว มากินข้าวกันเถอะ”

ถึงแม้คำพูดของนางจะอ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยอำนาจที่ทำให้ทุกคนในโต๊ะเงียบลงโดยไม่รู้ตัว

บรรยากาศสงบลง จางอี้หมิงรีบอาหารเข้าปาก ทั้งเป็ด ทั้งไก่ ทั้งเนื้อ ล้วนผ่านปากเขาลงท้องทั้งหมดจนอิ่ม

หลังจากอาหารมื้อใหญ่สิ้นสุดลง จางอี้หมิง วางตะเกียบลงแล้วลุกขึ้น

“ท่านพ่อท่านแม่ ข้าขอตัว”

จากนั้นจางอี้หมิงหยิบกาสุรา แล้วกล่าวกับ ซงเอ๋อร์

               “พวกเราไปนั่งคุยกันเถอะ”

ซงเอ๋อร์ เงยหน้ามองเขา ใบหน้างามแดงระเรื่อเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าตอบอย่างอ่อนโยน

               “เจ้าค่ะ”

จากนั้นเดินตามหลังเขาออกจากห้องอาหารไป

ในตรอกเล็กๆ ของเมืองหลวง ถัวเค่อชี ศิษย์ระดับสามของสำนักเทียนหยาง ก้าวเดินอย่างไม่เร่งรีบ ในคืนวันหยุดพักผ่อน ท่ามกลางแสงโคมไฟสลัวยามค่ำคืน

ทันใดนั้น ร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาปะทะเขาเต็มแรง

               “ขออภัย! ขออภัยด้วย!”

บุคคลนั้นกล่าวขอโทษเสียงอ่อนน้อม ก่อนจะสะบัดมือ พ่นผงประหลาดสีจางใส่ใบหน้าของเขา

ถัวเค่อชี รู้สึกมึนงง สมองหมุนเคว้ง เสียงโลหะกระทบกันเบาๆ ดังขึ้นที่ข้างหู

กิ๊ง! กิ๊ง!

เสียงกระดิ่งดัง

ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อ ราวกับมีบางสิ่งควบคุมสติสัมปชัญญะของเขา เท้าก้าวเดินไปเอง โดยที่เขาไม่อาจต้านทานได้

ตรอกมืดแห่งหนึ่ง

ถัวเค่อชี หยุดลงที่หัวมุมตึก ร่างสูงของเขายืนนิ่งราวหุ่นเชิด รอคำสั่งจากเจ้านายที่มองไม่เห็น

จากความมืดมิด ปรากฏร่างสตรีนางหนึ่ง นางสวมหน้ากากปกปิดโฉมหน้า สวมชุดคลุมสีเทายาวถึงพื้น กลิ่นอายเย็นยะเยือกแผ่ซ่านออกจากร่างของนาง

               “เจ้าเป็นศิษย์แห่งเทียนหยางสินะ?”

เสียงของนางดังขึ้น นุ่มนวล แต่แฝงไว้ด้วยแรงกดดันที่ไม่อาจต้านทาน

ถัวเค่อชี ยืนนิ่ง ดวงตาไร้แวว ราวกับจิตใจของเขาหลุดลอยไปแล้ว

สตรีลึกลับก้าวเข้าใกล้ วางนิ้วเรียวลงบนคางของเขา ยิ้มเย็นชา

               “กลิ่นไอความริษยาของเจ้า... รุนแรงเสียจริง”

ดวงตาของ ถัวเค่อชี กระตุกเล็กน้อย ราวกับคำพูดของนางกระทบถึงจิตใต้สำนึกที่ซ่อนเร้น

นางกระซิบที่ข้างหูเขา

               “หากเจ้ายินดีทำงานให้ข้า ข้าจะมอบพลังให้เจ้า…”

เสียงของนางชวนให้หลงใหล ราวกับมีเวทมนตร์สะกดจิต

ถัวเค่อชี ขมวดคิ้วก่อนจะถามเสียงแข็ง

               “ทำสิ่งใด?”

สตรีปริศนาเผยรอยยิ้มจางๆ

               “ปลดการป้องกันของสำนักเทียนหยางออก”

บรรยากาศเงียบงันชั่วขณะ จากนั้น เสียงของ ถัวเค่อชี ก็ดังขึ้น แผ่วเบา แต่นิ่งแน่ว

               “ตกลง”

แสงประหลาดสีแดงปรากฏขึ้นที่หน้าผากของเขา พริบตาเดียวก็หายไป

ดวงตาของ ถัวเค่อชี กลับมามีสติอีกครั้ง ร่างของสตรีลึกลับหายไปแล้ว เขาสะบัดศีรษะ รู้สึกงุนงง

               “เกิดอะไรขึ้น...?”

               “ปลดการป้องกันของสำนักเทียนหยาง…” เสียงในหัวของเขาดังก้อง มือของเขากำหมัดแน่น ดวงตาฉายแววสับสนมึนงง

ท่ามกลางตรอกแคบที่เงียบสงัด สตรีลึกลับ ยืนพิงกำแพงอยู่ในมุมมืด ร่างของนางแนบชิดกับเงา จนแทบกลืนหายไปกับความมืดมิด

ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าแผ่วเบา ก็ดังขึ้น จากปลายตรอก ปรากฏร่างของ ชายลึกลับ สวมชุดคลุมสีเทาเช่นเดียวกัน ใบหน้าของเขาปกปิดด้วยหน้ากากสีเทา

เขาก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้านาง ดวงตาสีดำขลับจ้องนางผ่านหน้ากาก

               “ดำเนินการอย่างไรต่อ?”

สตรีลึกลับ ไม่ตอบในทันที นางเพียงยกมือขึ้นช้าๆ ลูบไล้ขอบหน้ากากของตนเบาๆ ราวกับกำลังครุ่นคิด

จากนั้น...นางแย้มรอยยิ้มบางๆ

               “รอสัญญาณจากข้าก็พอ”

เสียงของนางเย็นเยียบ แต่แฝงไปด้วยอำนาจบางอย่าง

ชายลึกลับ พยักหน้ารับคำ ไม่ถามอะไรอีก ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ร่างของเขาหายไปในเงามืด เงียบเชียบ ราวกับไม่เคยมีตัวตนอยู่

               “หมากตัวแรกของข้าถูกวางลงกระดานแล้ว อยากรู้ยิ่งนักพวกสำนักเทียนหยางจะแก้เกมยังไง กลิ่นไอมารของคนในสำนักอันสูงส่งของเจ้าช่างรุนแรงยิ่งนัก อีกไม่นานข้าจะมอบของขวัญให้แก่พวกเจ้า ศิลาเฝิ่นเหิงจะต้องมาอยู่ในมือพวกข้า” สตรีลึกลับนามว่า เฉิน เสี่ยวฮุ่ย กล่าว

เสี่ยวฮุ่ย ยืนอยู่ท่ามกลางความมืด มีแสงริบหรี่จากดวงจันทร์ส่องมาเปล่งประกายบนหน้ากากสีดำที่ปกปิดใบหน้าของนาง ขณะเงบขึ้นไปบนท้องฟ้า

นางชูแขนสองข้างขึ้นกล่าวว่า “เจ้าตำหนัก ข้าจะทำให้ท่านฟื้นคืนให้ได้!”