All Chapters of หยุดหัวใจไว้ที่เธอ ( DARK2 ): Chapter 21 - Chapter 30

ประเทศไทยหลังไศลาเหยียบลงพื้น สิ่งแรกที่เกิดขึ้นกับเธอคือรอยยิ้ม หญิงสาวลืมเรื่องราวทั้งหมด ราวกับไม่เคยอยู่ในความทรงจำมาก่อน เมื่อลงจากเครื่อง ร่างบางจึงเร่งเดินทางกลับบ้าน โดยการนั่งรถแท็กซี่ เพราะโทรหาน้องชายกับแม่ไม่ติด วันนี้แหละ เธอจะเค้นถามให้หมด ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่แต่แล้ว...เมื่อถึง แล้วลงจากแท็กซี่ จูงกระเป๋าลากจนเกือบจะถึงหน้าบ้าน ปรากฏว่า..“ เห้ย..ไปไหนกันหมดอ่ะ “เธอพึมพำ แต่นั่นก็ไม่วายสาวเท้าต่อ เดินเร็วกว่าเก่า เร่งไปให้ถึง เพื่อจะเขย่าแม่กุญแจที่คล้องอยู่กับประตูรั้ว จากนั้นจึงทำการวางกระเป๋าลากไว้ ล้วงหาโทรศัพท์ลองโทรหาแม่สลับกับน้องชายอีกรอบ ทว่า...หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้“ อะไรกันเนี่ย “ดึงลงมาบ่น ก่อนจะเอาไปแนบหูใหม่ ทว่า ก็ยังเหมือนเดิมหมายแรกที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้............หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อ................พอ!“ โอ้ย! “ไศลากระทืบเท้าระบายอารมร์หงุดหงิด ก่อนจะยืนเท้าสะเอว หันหน้าไปทางบ้าน คิ้วที่ขมวดเข้าหากัน บ่งบอกถึงความงงเป็นอย่างดี“ เอาวะ! ” พลางพ่นลมหายใจ เป็นการเตรียมพร้อมที่จะ...ปีน!“

ในดินแดนที่ร้อนระอุและมืดมิด ราวกับเป็นห้องแคบที่ค่อยกันกินลมหายใจ เขาเห็นผู้ชายสองคนกำลังปีนกำแพง ข้ามจากฝั่งมาอีกฝั่ง เสมือนหนีอะไรบางอย่าง หนึ่งในสองนั้นคือเขา ผู้ซึ่งกำลังมองดูอยู่ ในความรู้สึก ช่างตื่นเต้น แสนระทึกใจ ผู้ชายที่ว่าโยนตัวเองลงมาก่อน แม้นบนกำแพงนั้นจะเต็มไปด้วยกับดักที่พร้อมจะทำลายร่างตลอดเวลา ทว่าเขาหามีความเกรงกลัวไม่ ในขณะที่มีเส้นทางรอดกว่านี้ หลังเท้าเหยียบสู่พื้น ถ้าไม่หันกลับมาช่วยใครอีกคน ซึ่งยังติดอยู่บนกำแพง ' ส่งมือมาไอ้หนู'มือหนาเต็มไปด้วยเลือดแห้ง เลือดสด บาดแผลฉกรรจ์นับสิบแผลยื่นขึ้นเหนือหัว เด็กผู้ชายในความทรงจำเขา มองลงมาด้วยสายตาซาบซึ้ง ก่อนจะเม้มปาก ราวกับเก็บอาการอ่อนแอของความรู้สึก ที่กำลังจะกลั่นออกมาเป็นก้อนน้ำตา' พี่จะช่วยผมหรือครับ ' เขาเอ่ยถามเสียงสั่น' เออใช่ มึงยัดมาให้กู จนกูต้องติดร่างแหไปด้วย คงไม่สมควรจะช่วยมึง 'ส่วนเขาเองก็กัดฟันตะเพิดกลับไปไม่แพ้กัน กระนั้นก็ยังยื่นมือค้างเอาไว้' แต่กูทำไม่ได้หรอกโว้ย ส่งมือมา! เดี๋ยวก็ตายห่ากันหมดหรอก '' พี่เป็นใครกันแน่ ''ไว้ให้พ่อมึงมาตอบล่ะกัน 'หมับเขาพูดติดตลกในคำทิ้งท้าย ก่อนใช้จังหวะ

กลายเป็นว่า เรื่องที่เธอมีสิทธิ์จะถามไถ่ ยังต้องยำเกรง เพียงแค่เห็นสีหน้าที่เคร่งขรึมของเขา หญิงสาวเลือกที่จะเงียบนับตั้งแต่นั้นมา จนกระทั่งเขาเป็นคนเปิดประเด็นคุยก่อน“ฉันจะออกไปข้างนอก จะไปกับฉันไหม”ซึ่งมันผิดวิสัยของเขา ปกติเวเดนแทบไม่มีความคิดนี้อยู่ในสมอง อย่าว่าแต่ยอมให้เธอออกจากกรงทองแห่งนี้ แค่เดินห่างกัน ยังจะมีเคือง ถามว่าเธอรู้ได้ยังไง ดูจากการกระทำ และความหึงหวงที่เขามีสิ......ก็พอจะรู้แล้ว“ไปไหนคะ”หญิงสาวช้อนตาถาม ในขณะมือพัลวันอยู่กับการถักผ้าพันคอ เวเดโน่เก็บโทรศัพท์บนหัวเตียงของตัวเองลงกระเป๋าใต้เสื้อสูท หลังแต่งตัวเสร็จ เพื่อเตรียมความพร้อมกับการเดินทางต่อ ก่อนชำเลืองมองเธอ คิดจะถามเกี่ยวกับของที่อยู่ในมือหญิงสาว เพราะสีที่เธอทำนั้นมันไม่ได้เข้ากับสาวเจ้าเลยสักนิด แต่กลับเลือกที่จะตอบอย่างอื่น“ประชุม”พลางชะงัก เลิกคิ้วสูง เมื่อเห็นเธอส่ายหน้า“งั้นไม่ไปค่ะ”“หืม?”“อยากไปหาแม่กับน้องมากกว่า “ก่อนจะมาถอนหายใจภายหลัง“ฟู่ววว ไว้ก่อนเถอะน่า”พร้อมประโยคนี้ ที่เหมือนเขานั้นคิดผิด ผิดมหันต์ที่พูดแบบนั้นออกไป นั่นเพราะหลังไศลาได้ยิน เธอชะงักสิ่งที่ทำอยู่ทันที พร้อมสี

นานพอสมควรกว่าไศลาจะระงับใจได้ ยอมทำตามเอมิเลียอย่างเคร่งครัด ไม่ถลาไปถลกหนังหัว จนกระทั่งหล่อนกลับ" อรัลเบล.."กำปั้นเล็ก ทว่าเรี่ยวแรงไม่สมกับขนาด ตอกลงบนฝ่ามืออีกด้าน พร้อมริมฝีปากกระจับเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง คิดไม่ถึงว่าข้างในของเธอ จะสามารถทำให้โกรธได้มากขนาดนี้ เพียงแค่มีคนแปลกหน้ามาสะกิดต่อมมัน มีทั้งความร้อน มีทั้งความชา หากเปรียบเป็นเครื่องดื่ม ที่ผสมผสานกัน คงจะหนีไม่พ้นชาร้อนในแก้วพลาสติก....ถึงแม้จะอร่อย แต่ถ้าไม่เป่ามันก่อน มันก็ลวกปากคนกินได้....เผลอๆ ลวกแม้กระทั่งนิ้วมือที่จับภาชนะไว้อีกด้วย ไศลากำลังเป็นแบบนั้น นั่นจึงทำให้การเยี่ยมดูอาการของเวเดนหลังอรัลเบลกลับไปแล้วในคราวนี้ ไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ใช่..มีคนมาทำเธออารมณ์ไม่ดีแล้วนิ แม้แต่คนที่เจ็บ ซึ่งนอนอยู่กลางเตียง ก็พาลได้หมดทั้งนั้นแหละตอนนี้ร่างบางค่อยๆ ก้าวเท้าช้าเข้ามาในห้อง พร้อมหน้าตาที่บึ้งตึง ในขณะสายตาคู่หวานที่หรี่ลงเป็นวงรี ช่างเต็มไปด้วยเสน่หาตรึงใจยามใครเห็น บัดนี้ ทั้งพ้าก็อตที่พันแผล อิรุงตุงนังไปทั้งร่างใหญ่นั้น กับผนังห้องขาวสะอาด ก็ยังช่วยบรรเทาให้ใจเธอเย็นลงไม่ได้ แถมเหมือนจะยิ่งทำให้เ

นานหลายนาทีที่เธอนั่งเงียบอยู่ตรงที่เดิม หลังปลีกตัวจากเวเดนเพื่อให้เขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ในสมองโลดเล่นไปด้วยสิ่งของการกระทำ ย้อนนึกประโยคขอร้องนั้นซ้ำไปซ้ำมา ว่าจริงแท้แล้วหรือที่เธอพูด...พูดราวกับไม่สนใจแม้กระทั่งสีหน้าของชายหนุ่มที่เคืองโกรธ แถมทิ้งเขาออกมาเสียดื้อๆ หมดความเกรงใจซึ่งคำว่ามาเฟีย บวกกับหัวใจตัวเองที่กระสับกระส่ายอยู่ในตอนนี้ นับรวมๆกันแล้ว ก็ไม่ได้จะรู้สึกดีสักเท่าไหร่ แต่แล้ว...ในจังหวะสมองปั่นป่วน เพราะคิดหนักมานานเป็นชั่วโมง ในส่วนที่อยู่ลึกสุดของความแค้น กลับเปิดเผยออกมาแทน" นั่นน่ะสิ ถ้าฉันไม่มีอำนาจพอๆกับหล่อน แล้วใครจะปราบหล่อนได้ล่ะ"ไศลาครุ่นคิดยกกำปั้นขึ้นทุบฝ่ามือตัวเอง แล้วจึงลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นใครคนนึงเดินเข้ามา พลางเอียงคออย่างมึนงง " คุณ...เรกาโดหรือ "มือที่กำเข้าหากันแน่นเริ่มคลี่คลาย แปรเปลี่ยนเป็นชาวาบในที่สุด ก่อนจะยิ้มบางๆไปใน หลังเขาเดินมาถึง " ไศลา "" คะ? "" ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอหน่อย สะดวกไหม? "" ค่ะ "" งั้นไปทางโน้นกันเถอะ "บทสนทนาเร็วกว่าที่คิด กลายเป็นเธอที่ต้องเป็นฝ่ายเดินตามหลังเขาและก้มหน้างุนอย่างว่าง่ายมาตลอดทาง ร