ความรักครั้งแรก

"พี่ไปก่อนนะน้องเนย" เด็กชายวัยเจ็ดขวบพูดกับเด็กหญิงวัยห้าขวบในวันที่ต้องเดินทางกลับอเมริกาพร้อมครอบครัว "ฮือออ ฮืออออ....พี่วาตะไม่ไปได้มั้ยคะ" เด็กหญิงร้องไห้ไม่อยากให้เขาไป "พี่สัญญาว่าพี่จะกลับมาหาน้องเนย ถ้าน้องเนยโตขึ้นน้องเนยต้องเป็นเจ้าสาวให้พี่นะ" เด็กชายจับมือเด็กหญิงที่ยังเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด "สัญญาค่ะน้องเนยจะรอเป็นเจ้าสาวของพี่วาตะ" เจ้าสาวคืออะไรเธอไม่รู้หรอก รู้แค่ว่าพี่วาตะจะกลับมาหาเธอในวันที่เธอโตขึ้น "น้องเนยโตแล้วนะพี่วาตะจะกลับมาหาน้องเนยเมื่อไหร่ น้องเนยคิดถึงพี่วาตะ" เธอนั่งดูรูปพี่วาตะที่ลุงนายส่งมาให้ ดูไปก็นั่งกินขนมไปจนไม่รู้ว่ามันหมดเหลือแต่จานเปล่าๆ "ว๊า..ขนมน้องเนยหมดแล้วต้องไปขอคุณแม่ใหม่" และคำสัญญาในวันนั้นมันทำให้เขาไปไหนไม่ได้ เขาไม่อยากทีจะหมั้นไม่อยากที่จะต้องแต่งงานกับเธอ ยั ยอ้วนตุ้ยนนุ้ย เขาต้องทำให้ยัยนั่นเกลียดเขาจนยอมยกเลิกสัญญาบ้าบอนั่นด้วยตัวเอง ปล.เรื่องนี้เป็นรุ่นลูกจากเรื่อง เจ็บเพราะรัก นะคะ

เพราะความแค้นที่สุมในจิตใจทำให้ กงเหล่ย ท่านอ๋องแห่งแคว้นเซี่ยลุกขึ้นมาก่อสงครามสร้างจราจลหมายจะทวงความเป็นธรรมให้แก่ผู้เป็นบิดาที่ล่วงลับ เขาคือเทพสงครามที่แม้แต่ราชสำนักยังหวั่นเกรง เส้นทางของการเอาคืนนำพาให้เขาได้มาพานพบกับ ไต้ฝูหรง หญิงสาวชาวบ้านธรรมดาที่ป่วยทางใจจนพูดไม่ได้ เพราะความสงสารเขาจึงยื่นมือเข้าช่วยเหลือนาง เดิมทีคิดว่าระหว่างเขาและนางคงจบลงเพียงเท่านี้ แต่ผู้ใดจะรู้ หญิงสาวที่แสนงดงามอ่อนหวานผู้นี้กลับเอาแต่ตามติดหมายจะตอบแทนบุญคุณเขา แรกเริ่มเขาอยากจะปฏิเสธนาง แต่ทว่าความงดงามและจริงใจในดวงตาคู่นั้นของนาง กลับทำให้ใจของเขาเริ่มสั่นไหวจนกลายเป็นความรัก

แค่เขาบอกว่า "จำไม่ได้แล้วไม่อยากจำ" แข้งขาที่ยืนอยู่ก็แทบจะทรุดลงตรงนั้น

"อาวิณไม่ต้องเสียใจหรอก เดี๋ยวเอิงโตขึ้น เอิงจะเป็นเจ้าสาวให้อาวิณเอง" "โอ๊ย ไอ้เด็กบ๊องส์ พูดแต่ละอย่าง แม่พายัยเอิงกลับเรือนเล็กไปเลย สอนให้นั่งสมาธิเยอะๆ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน!" ............... ความรักของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มีต่อผู้ชายที่อยู่ในสถานะคนดูแล แปรเปลี่ยนไปเป็นความรักอีกรูปแบบหนึ่งเมื่อเติบโต โดยที่เธอจะต้องฟันฝ่าอุปสรรคที่ใหญ่หลวง นั่นก็คือความรู้สึกของผู้ชายคนนั้น ที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็ยังมองเธอเป็นเพียงเด็กในปกครอง แต่เธอไม่ยอมแพ้ เพราะเชื่อว่าตนเองเกิดมาเพื่อจะเป็นเจ้าสาวของเขาเท่านั้น ::::::::::::::::

"ดาวเคียงเดือน หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าพระจันทร์ยิ้มไง ปืนรู้จักใช่ไหม เมื่อกี้เค้าอ่านเจอในเฟซบุ๊ก บอกว่าค่ำวันนี้จะมี เค้าอยากดูมากกกก" ผมพยักหน้า ร้องอ๋อ แล้วเอนตัวไปข้างหน้ามองดูท้องฟ้าที่เริ่มถูกความมืดกลืนกินด้วยความสนใจ "แล้วเราจะเห็นปรากฏการณ์นั้นได้ตอนกี่โมงอะดื้อ" "ตามที่ข่าวบอก เราจะเห็นกันช่วงหัวค่ำ กินเวลาไม่นาน" "งั้นก็ต้องจับตาดูให้ดี" "ใช่ แต่ปืนจ๋า ช่วยพาเค้าไปส่งที่หอเลยได้ไหมอะ เค้าไม่อยากแวะที่ไหนอีกแล้ว" เสียงอ้อนอ่อนหวานเรียกปืนจ๋าของสาวตาใสแจ๋วและปากจู๋ ๆ ของเธอเรียกรอยยิ้มจากผม อดใจไม่ไหวต้องยื่นมือออกไปประคองซีกแก้มเนียนนุ่มไม่ต่างจากผิวเด็กทารกแรกเกิด ผมเกลี่ยคลึงเบา ๆ ด้วยปลายนิ้วหัวแม่มือ เล่นนุ่มนิ่มซะขนาดนี้จะไม่ให้อยากทะนุถนอมได้ยังไง "แต่ปืนยังไม่อยากแยกกับดื้อเลย ทำไงดีล่ะ" ผมพูดเสียงเบา ก้มหน้าลงไล้ปลายจมูกเชิดรั้นอย่างหยอกล้อ ขณะเดียวกันก็ซึมซับกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากร่างบางไปด้วย พอได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันผมก็เกิดความโลภ อยากยืดเวลาออกไปอีก อยากให้วันนึงมีมากกว่า 24 ชั่วโมงด้วยซ้ำ

วันนั้นเป็นวันที่ฉันได้เจอกับเขา ‘คุณองศา โยคินวาณิชย์สกุล’ ผู้ชายที่เพียบพร้อมไปซะทุกอย่างทั้งที่เขาอันตราย ฉันก็พร้อมจะเดินไปกับเขา ทั้งที่เขาเป็นคนลึกลับ ฉันก็พร้อมที่จะเชื่อใจเขา...

"I can not love anyone." ฉันรักใครไม่ได้หรอก "If you not okay, I'll stop." "We will not meet again. So Let me have a moment to remember you forever" "Please do not stop it" ได้โปรด..อย่าหยุดมันเลยคะ

เธอก็แค่ดอกไม้ป่าที่เขาคิดจะเด็ดมาชื่นชมชั่วครั้งชั่วคราว ****** สำหรับอารามแล้วหนูให้อาได้ทุกอย่างแม้กระทั่งพรหมจรรย์ของหนู ****** "ทำไมอานอนกับเพื่อนของหนูได้แล้วทำไมถึงไม่ยอมนอนกับหนู" "ก็เพื่อนของหนูเอาทำอาชีพแบบนั้น" "แบบไหน" "เขาขาย" "แต่หนูให้ฟรี" "รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา" "รู้สิคะ สำหรับอารามแล้วหนูให้อาได้ทุกอย่างแม้กระทั่งพรหมจรรย์ของหนู"

ถ้าเด็กมันจะยั่ว อยากได้เราเป็นผัวเราก็ต้องสนอง ถ้าคิดจะมีเมียเด็กต้องเช็คร่างกายให้พร้อม เด๋ียวเมียหาว่าแก่ ถ้าคิดจะมีผัวแก่ต้องยั่วให้เป็น ลีลาต้องเด็ด แต่งตัวให้ยั่ว ให้ผัวรักผัวหลงจนโงหัวไม่ขึ้น

แม้นถูกคำสาปให้เป็นสตรีแสนร่าน แต่ดวงวิญญาณมอบแด่ท้าวยมบาล แม้นจักร่านก็แค่กายที่ร้าวราน กมลมาลย์รักมั่นเจ้าอเวจีนานชั่วกัลป์