วัยรุ่น

เฟตัน สาวห้าว เพื่อนสาวเพียงคนเดียวในคณะวิศวะ เรื่องวุ่นวายนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ฝากติดตามด้วยคับบ

เราชอบดูบอลเราเลยคิดสนุก อยากจะจับนิยายจีนกำลังภายในมาผสมกับฟุตบอลดู แค่หน้าปกก็เท่ห์แล้ว เมื่อวรยุทธ์เท่ห์ ๆ มาผสมกับสกิลฟุตบอลคูล ๆ ก็ลืมไปได้เลยสำหรับนิยายจีนเดิม ๆ จำเจซ้ำซาก

"คนคนนั้นชื่อมะลิ" "ฉันไม่ได้อยากรู้" "มะลิเกิดวันที่ยี่สิบเก้ากุมภาและปีเดียวกับพี่" เขาคิดจะทำอะไร จะจับผิดงั้นเหรอ "ประเทศนี้มีคนหกสิบล้านคน นายรู้หรือเปล่าว่าในหนึ่งวัน มีเด็กเกิดวันเดียวกันกี่คน" "..." "เรื่องบังเอิญอะไรแบบนี้มันเกิดขึ้นได้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" "..." "ฉันจะกลับบ้าน" ฉันพูดพลางจะก้าวขาเดินต่อเหมือนไม่สนใจอะไร "แต่มะลิมีปาน..." "..." "เหมือนที่พี่มี" ฉันชะงักและครั้งนี้รู้สึกได้เลยว่าหัวใจฉันไหววูบไปมากแค่ไหน ฉันเม้มปากเข้าหากันอย่างตึงเครียดและรู้สึกกดดันมากขึ้น ฉันคงไม่ถามหรอกว่าเขาเห็นปานของฉันได้ยังไง ถ้าพูดมาขนาดนี้ก็คงจะเป็นคืนนั้นที่บ้านเขา... ฉันแค่ไม่คิดว่าเขาจะได้เห็นมัน ไม่คิดจริงๆ! "ปานดำรูปคล้ายขนนกที่กลางหลังตำแหน่งเดียวกับพี่" "..." "ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าในหกสิบล้าน มันจะบังเอิญมีคนที่มีอะไรตรงกันไปหมดแบบนี้กี่คน" "แล้วยังไง!"

เรื่องราวของรุ่นพี่รุ่นน้องคณะเดียวกันที่บังเอิญได้รู้จักกันจากการตามหาพี่รหัส โฮปรุ่นพี่ขี้เก๊กหน้าเหวี่ยงและดูดุสุดๆที่จู่ๆต้องมาเป็นพี่รหัสให้รุ่นน้องคนนึงแทนเพื่อนตัวเอง แล้วดันไปตกหลุมรักรุ่นน้อง

"วอน วรงคกูร บุรุษรูปงามผู้สุขุมวัยยี่สิบหกปีเชื้อสายเกาหลี เขาเป็นบุตรชายคนเล็กแห่งตระกูลวรงคกูรซึ่งดำรงตำแหน่งประธานบริหารธุรกิจในเครือหงส์กรุปมานานถึงสามปี หลายคนอาจไม่เคยรู้ว่าเขาคือประธานบริหารที่อายุน้อยที่สุดที่ตระกูลมหาเศรษฐีนี้เคยมีมา" มีอาอ่านประวัติอันน่าทึ่งของผู้บริหารหนุ่มไฟแรงในกูเกิล ทำให้ดวงตากลมโตที่ประกายแวววับเต็มไปด้วยความสงสัย "พี่คะ หนูรู้สึกประหม่าจังเลยค่ะ งานนี้เป็นงานแรกในชีวิตของหนูเลยนะคะ แต่ถึงจะแค่ฝึกงานแต่หนูก็ไม่อยากทำพลาด ท่านประธานใจดีหรือเปล่าคะ?" หัวหน้าฝ่ายบุคคลยิ้มร่าเพราะเอ็นดูท่าทางตื่นตูมเหมือนกระต่ายแสนซนของนักศึกษาฝึกงานสาว "ถ้าพี่จะบอกว่าท่านใจดีก็เหมือนโกหก ท่านประธานเป็นคนเคร่งขรึม สุขุมไม่ค่อยพูด ชอบทำหน้าดุตลอดเวลา แล้วก็ไม่ค่อยมีใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงของท่านนักหรอก เพราะฉะนั้นก็ทำตัวดีๆ พยายามทำงานให้ได้ตามคำสั่ง แล้วก็อย่าไปสบตาท่านบ่อยนัก" หัวหน้าฝ่ายบุคคลแนะนำหญิงสาว มีอาได้แต่ถอนหายใจยาวๆ เมื่อได้ฟังเช่นนั้น

เขาร้ายใส่ทุกคนแต่อ่อนโยนแค่กับเธอคนเดียว มาวิน วิศวกรรมเครื่องกลปี 3 เพลงขวัญ ครุศาสตร์ ปี 1

รุ่นพี่ออทัมน์ พระเมะ ที่ทั้ง หล่อสวย บ้านรวย ครบจบในคนคนเดียวกัน . มีดีกรีเป็นถึงดาวมหาลัย แถมยังได้เกียรตินิยมอันดับ 1 อะไรจะเว่อร์วัง ขนาดนั้นนนน.... . มาเอาใจช่วย ชานม กันนะค้า..

เขากับเมย์เป็นแฟนที่เปิดเผย ไม่เคยมีความลับต่อกันและไม่เคยปิดกั้นอิสระของกันและกัน ไม่ว่าเรื่องใด แม้กระทั่งเรื่องเซ็กส์ก็ยังเปิดโอกาสให้แต่ละฝ่ายสนุกและเรียนรู้กับคนที่ตัวเองชื่นชอบ เรียกง่ายๆ ว่า ความสัมพันธ์ของเขากับเมย์ เป็นความสัมพันธ์แบบเปิด ทั้งคู่สามารถไปมีอะไรกับใครก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเอากับแฟนตัวเอง เพราะเชื่อว่ามันคือรสชาติใหม่ๆ ที่สามารถลองได้เรื่อยๆ เพื่อความสุขของตัวเอง แล้วแบบนี้ เมื่อแฟนสาวไม่อยู่บ้านหลายวัน หล่อนยังมีแก่ใจส่งเพื่อนมาให้แก้เหงา เขาหรือจะอยู่เฉยได้ ก็คงต้องตอบสนองความใจดีซะหน่อย แค่คิดใจก็หวิว หากได้เจอเพื่อนหล่อนคงยิ่งกว่าหวิวเป็นแน่... ** พลอยมาอาศัยอยู่บ้านของเมย์เพื่อนสาวคนสนิท เป็นการชั่วคราวช่วงกำลังหาหอพัก หล่อนได้รับการดูแลจากพี่เดช แฟนหนุ่มของเมย์เป็นอย่างดีแบบอิ่มเอมและมีความสุขจนล้นทะลักทุกวันเป็นเวลาร่วมสัปดาห์ ลีลาการดูแลของพี่เดชทำหล่อนลืมความทุกข์ใจที่โดนผัวแก่สลัดรัก ยัดเยียดให้เป็นแม่หม้ายตั้งแต่อายุยังน้อย หล่อนได้กลับมาใช้ชีวิตวัยรุ่นในรั้วมหาวิทยาลัยอีกครั้ง ในขณะรอให้เปิดเทอมหล่อนมีเวลาว่างทำสิ่งที่ชวนตื่นเต้นกับเพื่อนบ้านที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ และไม่คิดว่าการทำความรู้จักของหล่อนกับเขาจะสนุกสุดเหวี่ยงและน่าตื่นเต้นถึงเพียงนี้

แทนเด็กมหาวิทยาลัยปี 3 ได้มาพบร้าน The Break ที่แสนมีเสน่ห์ของมีนา หญิงสาวผู้มีประวัติที่หนีจากโลกไอทีมา ถ้าหากร้านนี้มีแค่กาแฟรสเลิศก็คงไม่น่าสนใจเท่ากับแอป LatteCode ของร้าน ที่ไม่เพียงแต่จะมีเมนูออนไลน์ให้เลือก แต่มันยังส่งข้อความได้ตรงใจ ตรงกับความรู้สึกของเราจนเหมือนล่วงรู้ความคิดที่ซ่อนอยู่ภายใน

จากคนที่ไล่เธอในวันนั้น สู่คนที่รุกจีบเจอในวันนี้ เป็นเรื่องราวของพ่อครูหนุ่มกับน้องสาวตัวน้อยที่เคยไล่ตามจีบเขาเมื่อตอนเด็กๆ ซึ่งเขาก็ได้ปฏิเสธเธอไปแล้วหลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย และมันก็ทำให้เขารู้ว่าความจริงแล้วตัวเขาเองก็ชอบเธอเหมือนกัน...แต่มันก็สายไปเสียแล้วเพราะเธอได้หายไปแล้ว...