หมอ

"แบบนี้หมายความว่ายังไงเราต้องคุยกันให้เคลียร์ก่อนไหมสกาว" "ก็ไม่เห็นจะมีอะไรต้องเคลียร์ พี่ก็ใช้ชีวิตบนโลกนีี้ไปสิ"

จ้าวเว่ยเว่ยหมอสาวยอดอัจฉริยะแห่งยุค2024วันหนึ่งชะตาชีวิตของเธอพลิกผันเมื่อเธอซื้อกระจกเก่าๆจากร้านขายของโบราณและทำมันบาดมือจากนั้นมีเสียงดังขึ้นมาว่า'นายหญิง.พรใดอันประเสริญจงเป็นของท่าน'..

“ครั้งแรกของทั้งคู่เหรอ” “เปล่าค่ะลุง ครั้งแรกของหนูคนเดียว” เธอชิงตอบแทนแฟนหนุ่มจอมกะล่อน พร้อมตวัดสายตาเขียวปั๊ดมอง ก่อนจะหันกลับมามองคนแก่หน้าแดง “พ่อแม่ไม่อยู่บ้านน่ะค่ะ ไปต่างจังหวัดสามสี่วัน หนูเลย...” “อืม ซนจริงนะเรา ทำตัวตามสบาย เดี๋ยวลุงจัดการให้” จากนั้นเขาก็ทำการรักษาด้วยการฉีดยาสลบให้เธอก่อน ฤทธิ์ยาทำให้เธอสลืมสลือแล้วหลับไปนานทีเดียว ตื่นอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงเพียงลำพัง ไม่มีร่างของแฟนหนุ่มผูกติดเป็นแฝดอินจันแล้ว

เธอคือ นิยามของคำว่า สวย แซ่บ เว่อร์ “หนูไม่สวยเหรอคะ ทำไมพี่หมอถึงชอบเมินหนู” ส่วนเขา คือผู้ชายที่เกิดมาพร้อมความเพอร์เฟคและแสนดี “หนูสวยมากครับ แต่พี่ไม่ได้ชอบหนู อย่าเสียเวลากับพี่เลยนะครับ”

เป็นคุณหมอดาวโซเชียลเต้นโย่ว ๆ อยู่ดี ๆ รู้ตัวอีกทีก็มาโผล่กลางป่าในเสี้ยววินาทีราวกับดีดนิ้ว ความหวังหนึ่งเดียวคือเรือนนาที่มีแสงไฟเล็ดลอดออกมาหลังนั้น ทว่าคนในนั้นกลับไม่ต้อนรับและมีความแปลกบางอย่าง

"ไลลาไม่ได้ตั้งใจ..." เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัวในท่าทีของรุ่นพี่หนุ่มรวมถึงตั้งใจอยากที่จะอธิบายให้อีกคนได้รู้ ทว่า...คนตัวสูงที่ยืนคร่อมร่างเล็กอยู่ก็ไม่คิดสนใจ "ทำไม อยากได้ฉันมากนักเหรอ" ดวงตาคมจ้องมองถามคนตัวเล็ก "พะ พี่คามิล...มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ" "ครั้งเดียวไม่พอใจใช่ไหม" ปากหนายังคงถาม "มะ ไม่ใช่นะคะ พี่คามะ..." ไม่รอให้ริมฝีปากบางได้พูดจบ "ถ้าอยากได้ฉันนัก ฉันก็จะสนองให้..."

มือของเธอไม่ได้ขาวสะอาด วิชาแพทย์ที่เรียนไม่ใช่เพื่อรักษาคน แต่เมื่อเดินทางนี้ก็มีแต่เดินไปจนสุดทาง เฟิงซือจู ศัลยแพทย์สาวที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย ตัดสินใจทิ้งชื่อเสียงไว้ข้างหลัง หอบหิ้วเพียงเงินทองเดินทางไปทั่วโลก กลับถูกลอบแก้แค้น.. ตื่นมาอีกครั้งก็อยู่ในร่างของซูเจินจู คุณหนูสี่บุตรีอนุที่กำเนิดจากภรรยารองตระกูลพ่อค้าที่พ่วงด้วยสัญญาสาวใช้อุ่นเตียง “ฐานะของเจ้าไม่คู่ควรกับตำแหน่งฮูหยินของข้า” “เพ้ย ไม่คู่ควรแล้วข้าต้องง้อเจ้ารึ เข้าบ้านเจ้าก็ต้องหอบสมบัติข้าเข้าไป ยังต้องไปปรนนิบัติเจ้า ไม่สู้เจ้าแต่งเข้าบ้านข้า แค่เพียงล้างเท้าให้ข้าทุกคืน ข้าสัญญาว่าจะมีเจ้าเป็นสามีคนเดียว” ....... ว่าที่สามีเจ้าไปแล้ว ให้ข้าล้างเท้าให้เจ้าแทนดีหรือไม่ !!!!!!

ด้วยความเหนื่อยล้าหลังการผ่าตัดเสร็จสิ้นลู่เหยียนซินนอนหลับไปตื่นหนึ่ง เมื่อตื่นขึ้นกลับพบว่าตนมาอยู่ในยุคโบราณ เสื้อผ้าหน้าผมเหมือนหญิงสาวในซีรีส์จีนย้อนยุคไม่มีผิดอย่างไงอย่างงั้น นี่มันอะไรกันเนี่ยยย!! ใครกันที่ทำแบบนี้ ส่งนางมาทำอะไรที่นี่กัน!!! ..... สตรีผู้ร้ายกาจที่ไม่มีอะไรดีเลยนอกจากความงามที่ล่มเมืองนี้กำลังจ้องมองสวามีผู้ที่ไม่เคยรักใคร่นางเลยสักนิด "ท่านอ๋อง ข้าจะหย่ากับท่าน!!" "สมรสพระราชทานเจ้าคิดจะหย่าก็หย่าง่ายๆ เช่นนั้นหรือ!" "แล้วท่านจะเอาอย่างไร! ทำเป็นรังเกียจที่ข้าเข้าใกล้ให้หย่าก็ไม่หย่า!!" "เช่นนั้นท่านก็คอยดูเถอะว่าข้าจะทำเช่นไร ข้าจะคอยตามรังควาน เอ้ย! ตอแย ไม่ใช่อีกล่ะ... ข้าจะตามติดท่านไม่ให้ห่างเลย ดูสิว่าท่านยังจะลีลาที่จะหย่ากับข้าอยู่อีกหรือไม่!" - - - - - - - - - - - - - - - - - -

เขาคือชายหนุ่มหล่อเหลาแต่ใครจะคิดว่าเขาจะมีปมด้อย และดันเป็นปมด้อยที่รักษาทางกายไม่ได้มันต้องรักษาทางจิตใจเท่านั้น เธอคือคุณหมอสาวสวย ผู้ซึ่งเคยทิ้งเขาไปเมื่อสิบปีที่แล้ว เจอกันหนนี้เขาจะไม่ยอมให้เธอหนีพ้น เขาคือตราบาปในใจเธอ ส่วนเธอก็ตราบาปในใจเขา ผู้หญิงแก่บ้า ได้แล้วก็ทิ้งกัน เด็กบ้า ใครจะคิดว่าอายุแค่สิบเจ็ดปี..นี่ฉันจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ไหม หลังจากนั้นสิบปีผ่านไปเขาและเธอกลับมาเจอกันอีก ในฐานะ คุณหมอ กับ คนไข้

เคยมีคนพูดไว้ว่า หากถึงวันที่จำเป็นต้องเลือก ระหว่างความถูกต้องและความถูกใจ ขอให้เลือก "ความถูกต้อง" เป็นคำตอบแรก แต่วริษาไม่เลยรู้ว่า ความถูกต้องที่ว่านั่นมีกี่แบบ ถูกต้องต่อครอบครัว ถูกต้องต่อตัวเอง หรือถูกต้องต่อใคร แต่ในรูปแบบของความรัก... หากคนหนึ่งคือหน้าที่ ส่วนอีกคนคือหัวใจ เมื่อถึงจุดที่ต้องเลือก แต่เธอเลือกไม่ได้ จะเป็นไรไหม หากเธอ... จะไม่เลือกตัดอะไรหรือใครออกไปเลย