เด็กดี

เมื่อแค้นนี้เขาไม่เริ่ม เธอก็ไม่เกี่ยว แต่สุดท้าย ทั้งคู่กลับต้องเผชิญกับบาดแผลในหัวใจ ที่ไม่มีใครผิด ******************************* “พี่ให้โอกาสเธอที่จะพูดความจริงอีกครั้ง” ไม่มีเสียงตอบ ไฟแห่งความใคร่ที่มีความโกรธแฝงอยู่ในอารมณ์

เนม ชื่อจริงของเขาคือ วรวิทย์ วรโชติวาทิน อายุ 25 นักธุรกิจหนุ่มรุ่นใหม่ ไฟแรง และมีเสน่ห์เหลือร้าย รับตำแหน่งต่อจากพ่อแม่ที่เสียไปเมื่อตอนอายุ 17 ปี จากเหตุการณ์เสียพ่อแม่ไปในครั้งนั้น ทำให้เขาได้พบเด็กชายที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนมีที่พักพิงใจ นาย ชื่อจริงของเขาคือ เจ้านาย พัชรวิทิต อายุ 18 เด็กชายบ้านๆ คนหนึ่ง ฐานะกลางๆ ไม่จนแต่ก็ไม่ได้รวย การตายของแม่ทำให้เขารู้อะไรหลายอย่าง ที่พ่อและแม่ไม่เคยบอก ความลับที่ถูกปิดบังไว้ ในช่วงเวลายากลำบาก ก็ได้เจ้านายหนุ่มผู้ใจดีเข้ามาช่วยเหลืออยู่เสมอ "อ่า ทั้งนาย ทั้งฉัน เราต่างเหมือนกันเลยนะ"

"นะ ...นายครับ เธอเด็กมากเลยนะครับนาย เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยหรอกครับ" "หึ! มึงคิดว่ากูควรไว้ชีวิตเด็กนี่เหรอ" เขาปรายตามองร่างเล็กเล็กน้อยแล้วเสหน้ามองอย่างอื่น "เมตตาเธอสักนิดเถอะครับนาย" "ดูเหมือนมึงจะพูดเยอะเกินไปแล้วนะอำพล" "พ่อแม่เด็กก็ไม่อยู่แล้ว ญาติพี่น้องเธอก็ไม่มีแล้วครับนาย แค่นี้ก็ทุกข์ทรมานมากแล้ว ผมอยากให้นายเมตตาเธอสักนิด" อำพลเอ่บอย่างหนักใจ "กูต้องฟังคำพูดมึงเหรอ" "ธะ...เธอยังเด็กเธอไม่เกี่ยวกับเรื่องของผู้ใหญ่ ตอนนี้เธอสูญเสีย เธอไม่เหลือใครแล้ว" แม้จะเกรงกลัวผู้เป็นเจ้านาย แต่อำพลก็ไม่อาจเพิกเฉยปล่อยให้เด็กน้อยที่ไร้เดียงสาเป็นอะไรไปต่อหน้าได้ "ถือว่าผมขอร้องเถอะครับนาย เธอไม่เหลือใครแล้วจริงๆ"

“อะไรนะคะ นี่พ่อจะให้หนูไปอยู่บ้านเจ้าหนี้ พ่อจะให้หนูไปทำงานขัดดอกหรอคะ”

"คุณเพทาย..." "ต่อไปไม่ต้องมาหาฉันอีก" "ค...คะ?" "อยู่ในที่ของเธอไป ไม่ต้องมานั่งรอหรือพยายามยุ่งเกี่ยวอะไรกับฉัน เธอไม่ใช่นางบำเรอของฉันอีกต่อไป ฉันไม่ต้องการร่างกายของเธอแล้ว จากนี้ไปเธอก็เป็นแค่เด็กในมูลนิธิที่ฉันสงสาร เก็บเอามาเลี้ยงดู" ปากหนาขยับบอกด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย็นชา แววตาไม่ได้มีความเอ็นดูอลินญาอีกต่อไป เพียงแค่คำพูดของเขาก็ทำเอาหัวใจของคนตัวเล็กแทบแหลกสลาย ทว่ายิ่งต้องมาเจอน้ำเสียงกับท่าทีเฉยชาอีกคนก็ทำเอาอลินญารู้สึกเจ็บปวดตัวชาไปทั่วทั้งร่างกายและจิตใจ เธอเจ็บ...เจ็บจนแทบยืนไม่ไหว "จำไว้ อยู่ในที่ของเธอ"

ฉู่หลิงแวมไพร์สาวแห่งโลกอนาคตถูกจับกุมตัวได้โดยกลุ่มผู้พิทักษ์มนุษย์ในโลกยุคใหม่ พวกเขาส่งเธอเข้าไปในนอนในโลงศพ และเป็นต้นเหตุให้เธอถูกส่งตัวกลับมายังยุคโบราณ กลายเป็นแวมไพร์หนึ่งเดียวบนแผ่นดินต้าหยวน! จากแวมไพร์ยุคอนาคตที่ขาดอาหารเพราะการโต้กลับของมนุษย์ นางก้าวออกจากโลงศพอีกครั้งในยุคโบราณก็ได้มาพบกับเด็กมนุษย์ฝูงใหญ่! ก้อนเลือดสีแดงสดหลายก้อน วิ่งผ่านหน้าแวมไพร์สาวทุกวัน แต่ฉู่หลิงไม่อาจแตะต้อง! นั่นเป็นเพราะยาที่ถูกฉีดเข้าไปในร่างกายได้ยับยั้งความกระหายเลือดและพลังทั้งหมดของนาง แวมไพร์สาวต้องอดทนรอเป็นเวลา 3 ปี ให้พลังและเขี้ยวของตนงอกกลับคืนมา ขณะเดียวกันก็เริ่มวางแผนการครอบครองโลกโบราณโดยจะใช้เด็กๆ ที่นางพบเจอมาเป็นลูกสมุนอันดับต้นๆ ไม่ต้องห่วงเด็กๆ ของเราเลยจ้าาา เป็นห่วงแวมไพร์สาวผู้ไร้พลังของเรากันก่อนเถอะ!! การเป็นมนุษย์ธรรมดาไม่ใช่เรื่องง่ายๆ และนางยังต้องเลี้ยงดูเด็กๆ ให้เติบโตจนกว่าพลังจะกลับคืนมา การดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดก็ยังมีอุปสรรคเข้ามาขัดขวางไม่หยุดหย่อน ให้ตายเถอะแวมไพร์อย่างฉู่หลิงต้องมาขายซาลาเปา! เมื่อเด็กในหอหงไถที่นางเลี้ยงดูอยู่ถูกคุกคาม และนางจำเป็นต้องปกป้องพวกเขา รอการฟื้นฟูร่างกายเมื่อครบกำหนด 3 ปี เหตุการณ์ไม่คาดฝันจึงเริ่มต้นขึ้น

[**ดาวเหนือ**] ครอบครัวของเธอกำลังเผชิญหน้ากับวิกฤติการเงินที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ หลังจากที่พ่อของเธอไปค้ำประกันเงินกู้สำหรับการลงทุน แต่กลับถูกหลอกให้ขาดทุนหนัก จนยืมเงินหนึ่งพันล้านกับคุณแม่ของ เจ้าของธุรกิจใหญ่ แต่แล้วครอบครัวเธอก็ไม่สามารถชำระได้ ทางเดียวที่พ่อแม่ของดาวเหนือคิดได้ คือการบังคับให้เธอแต่งงานกับ [**เจเคน**] เพื่อหวังให้เขายอมผ่อนปรนหนี้สินที่กำลังจะทำลายชีวิตครอบครัวของเธอ แต่การตัดสินใจแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้เป็นการตัดสินใจของเธอ

ความลับแสนเร่าร้อนระหว่างดาวคณะสุดสวยกับอาจารย์ฝรั่งสุดเซ็กซี่ มันเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนไหนกันนะ “yes or no?” อาจารย์ฝรั่งถามย้ำอีกครั้ง ด้วยสายตาดุดัน “yesค่ะอาจารย์ yes!” เธอตะโกนตอบเสียงดังฟังชัด ด้วยสีหน้ามั่นใจ แต่เพื่อนๆกลับพากันหัวเราะขำกับคำตอบล่อแหลมสองแง่สองง่าม จากปากของดาวคณะสุดสวย โคตรเรียบร้อยกุลสตรีศรีมหา’ลัย

"น้ำค้าง" พยาบาลสาวที่ต้องมาใช้หนี้ที่ตัวเธอเองไม่ได้ก่อ และได้รับข้อเสนอจากพยาบาลรุ่นพี่ให้เข้าไปทำงานในวอร์ด Super VIP จะเป็นอย่างไร ค่าตอบแทนสูงลิ่วนี้จะทำให้เธอต้องแลกกับอะไรไปบ้างกันนะ?

“มีเมียน่ารักแบบนี้ไม่มีสามีคนไหนอดใจไหวหรอกนะจะบอกให้ นอนพักซะ เดี๋ยวพี่มาปลุก” เขาจูบทิ้งท้ายหนักหน่วงก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอน “เป็นอะไร หน้ามืดเหรอ” เขาตีหน้าเครียดถามไถ่ เก็บซ่อนอาการขำขันด้วยความเอ็นดูเอาไว้มิดชิด เธออายจนต้องยกมือปิดหน้า ซ้ำยังบิดตัวซุกหลบกับอกแกร่งเพราะกลัวจะตก “คุๆๆๆ คุณ..คุณไคปล่อยครีมลงเถอะค่ะ” “ไม่ปล่อย” “ทำไมล่ะคะ” “ก็ไม่อยากปล่อย ตั้งแต่แต่งงานกันมาเรายังไม่เคยทำตัวเป็นสามีภรรยากันเลย ผมก็อยากอุ้มภรรยาดูบ้างไม่ได้เหรอ” “ได้ค่ะ แต่ไม่ใช่เวลานี้ ตอนนี้คุณไคไม่สบายอยู่นะคะ ปล่อยครีมลงก่อนดีกว่าค่ะ อุ้มของหนักมากๆ เดี๋ยวยิ่งปวดหัวนะคะ” เธอแก้ตัวบ้าบออะไรของเธอเนี่ย ทำไมยิ่งฟังยิ่งน่ารักน่าฟัด พาให้หมั่นเขี้ยวนัก