แก้แค้น

เซี่ยเหยียนอวี่ถูกใส่ร้ายจนโดนองค์ชายจวิ้นอี่เนรเทศ เขาตรอมใจตาย แต่ความแค้นสุดท้ายก่อนวิญญาณดับสิ้นพาเขาย้อนเวลากลับไปยังจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดเพื่อแก้ไขมัน

“ขอโทษนะป้า ฉันได้ยินป้าพูดถึงเถาวัลย์...เถาวัลย์อะไรเหรอ??” “อ๋อ เถาวัลย์รัญจวนน่ะค่ะ” ป้าพะยอมหันมองรอบกายเหมือนกลัวจะมีใครได้ยินเข้า เหมือนเรื่องที่แกกำลังจะพูด เป็นสิ่งต้องห้าม “มันเป็นของหายากค่ะคุณม่าน มีแค่ในหุบเขารัญจวนกลางป่าลึก ผลของมันมีฤทธิ์เดชช่วยให้เครื่องเพศสตรีเปล่งปลั่งเหมือนสาวบริสุทธิ์ ถ้าสตรีคนใดได้ใช้เถาวัลย์รัญจวนสักครั้ง เครื่องเพศจะฟิตเปรี๊ยะไปเป็นสิบปี หากชายใดได้เสพสังวาสด้วยก็จะติดอกติดใจ ไม่มีทางลืมรสลืมกลิ่นได้เลย”

ฉันจะทรมานเธอ..จนกว่าเธอจะตาย!! “กลัวเหรอ” เขาหัวเราะหึๆ เหมือนโรคจิตไม่มีผิด “บอส!” “ในเมื่อเธอกล้าเข้ามาหลอกฉัน กล้าหักหลังฉัน เธอก็ต้องกล้ารับผลที่เธอก่อไว้สิเอลิกา!!!” “หลอก??? เอมไปหลอกอะไรบอส???” “หยุดแถซะที” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือบ แต่สายตาร้อนดั่งไฟที่สามารถเผาไหม้ทุกอย่างตรงหน้าได้ภายในพริบตาเดียว “เธอมันก็แค่ลูกสาวของนังงูพิษ คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าเธอกับแม่ของเธอกำลังจะทำอะไร นังพวกต่ำตมโลภมาก!!!”

'เเพรวพราว' ดาราสาวดาวรุ่งพุ่งเเรง ดันตกลงมาขิตกลางอากาศในขณะที่โหนสลิงออกลายละครนาคีพิโรธ ดันมาเกิดใหม่เป็น 'เเม่เเพรว' หญิงงามเมืองเเห่งกรุงศรีอโยธยา ที่ตกเป็นเมียหมอผีชั่วช้าโดยเต็มใจ

ฉันมีแฟนอยู่แล้ว เราเป็นเพื่อนกันตั้งเเต่สมัยมัธยม ก่อนที่จะตกลงปลงใจคบกันในที่สุด ฉันเคยความจำเสื่อม ประสบอุบัติเหตุจนทำให้ 'ใครสักคน' หล่นหายไปในความทรงจำ เเละเขากำลังจะมาทวงมันกลับคืน “ก็แค่ชู้ ผัวเธอไม่รู้หรอก”

เพราะเคยเจ็บเจียนตาย เพราะเคยผิดหวังจนถึงที่สุด และเพราะเคยรักจนสุดหัวใจ เขาเลยคับแค้นใจจนอยากขยี้เธอให้แหลกคามือ "ยังคิดฝันอยากใส่ชุดเจ้าสาวอยู่อีกหรือไง? ผู้หญิงอย่างเธอคิดเหรอว่าจะมีผู้ชายคนไหนยกย่องให้เป็นเจ้าสาว? เธอเป็นได้แค่นางบำเรอ มีหน้าที่รอรับแรงกระแทกจากฉันเท่านั้น เธอมีค่าแค่นั้นแหละฟาติมา"

ในโลกที่เกิดการแก่งแย่งครอบครองดินแดนระหว่างมนุษย์และแวมไพร์ มนุษย์ทั้งหลายต่างพ่ายแพ้ ในดินแดนแห่งนี้มี 2 เผ่าพันธ์อาศัยอยู่ร่วมกัน คือมนุษย์และแวมไพร์ มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่แวมไพร์รังเกียจ สำหรับคนอ่อนแอมักจะถูกกลั่นแกล้งและดูดเลือดจนสิ้นชีวิตทุกครั้ง แวมไพร์ทั้งหลายต่างมองหามนุษย์ที่จะมาเป็นผู้รับใช้โลหิตให้แก่ตนเอง นั่นหมายความว่ามนุษย์ผู้นั้นจะต้องพร้อมให้แวมไพร์ตนนั้นดูดเลือดได้ตลอดเวลาที่เขาต้องการ "ไคน์" เจ้าชายแวมไพร์ของตระกูลเคลล็อกก์ที่ตอนนี้กำลังเตรียมตัวที่จะเข้าแข่งขันเป็นผู้สืบทอดเพื่อเป็นราชาแวมไพร์ผู้ปกครองสูงสุดของดินแดนแห่งนี้ เขาปกครองมหาวิทยาลัยประจำเมือง ซึ่งมหาวิทยาลัยแห่งนี้มีทั้งมนุษย์และแวมไพร์เรียนอยู่ร่วมกัน "ไอรีน" สาวน้อยที่ชะตาชีวิตน่าสงสาร น้องชายของเธอป่วยเป็นโรคร้ายที่ยากจะรักษาส่วนพ่อและแม่ของเธอนั้นถูกเหล่าแวมไพร์ทำร้ายจนสิ้นชีวิตไปต่อหน้าต่อตาของเธอและน้องชาย เมื่อครั้งที่เกิดการแก่งแย่งดินแดนแห่งนี้ เธอเลือกที่จะเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยประจำเมืองเพราะเป็นความใฝ่ฝันของน้องชายแต่เขาไม่สามารถเข้าเรียนได้เพราะต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาล แต่ในวันหนึ่งเธอดันไปเห็นไคน์ เจ้าชายผู้ปกครองมหาวิทยาลัยแห่งนี้กำลังดูดเลือดหญิงสาวผู้หนึ่งจนเธอสิ้นชีพต่อหน้าต่อตาในห้องชมรมศิลปะเมื่อเธอโดนเขาจับได้จึงถูกเขานำไปไว้ที่คฤหาสน์

“หอบลูกชู้ของเธอออกไป” เขาไล่เธอกับลูกเพราะเข้าใจผิดคิดว่าเธอสวมเขาเอาเด็กคนนั้นที่เป็นลูกชู้หลอกเขามาโดยตลอด สามีที่แสนดีในวันนั้นกลายเป็นซาตานร้ายเพียงเพราะเชื่อคนอื่น ×ไม่นอกกายไม่นอกใจ

ลีแอนน์โตมากับเลือดและศพ อาชีพของเธอไม่ใช่นักบุญ...แต่เป็นนักล่าแวมไพร์ ฆ่าได้ทุกตัวที่ขวางหน้า ไม่เคยลังเล ไม่เคยถามว่ามันรู้สึกยังไง จนกระทั่งวันนึง เธอดันต้องจับมือกับแวมไพร์ที่เคยเป็นเจ้าชายของพวกมัน เพื่อหยุดแผนฆ่าล้างมนุษย์ทั้งเมือง

เมื่อองค์ชายผู้สูงศักดิ์ถูกสลับใบหน้ากับจอมโจร และกำลังจะถูกส่งไปประหาร ทว่าฟ้าดินกลับช่วยให้เขาหลบหนีออกมาได้ และได้รับความช่วยเหลือจากหญิงสาวหมอยาในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งเข้าใจว่าเขาเป็นเจ้าโจรชั่วคนนั้น แต่กลับให้โอกาสเขาได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ในหมู่บ้านร่วมกับเธอ... เขาจะใช้ชีวิตอย่างไรต่อไป จะทวงคืนชะตาตนเองกลับมาได้หรือไม่?