แอบรัก(ไม่)ให้เธอรู้

พสุธา ทองคำ หรือพี่แทน ชื่อที่น้องบัว หรือบุษยา เศวตร มักเรียกหาตลอดเวลา เขาเป็นเด็กที่เกิดและเติบโตขึ้นที่บ้านของนายหัวบัญชร เศวตร หนุ่มลูกเสี้ยวชาวต่างชาติผิวสี รูปหล่อ ผิวคล้ำสูงใหญ่นัยน์ตาสีฟ้า เขาเติบโตขึ้นมาพร้อมกับ บุษยา เศวตร เด็กสาววัยใสที่เดินตามติดเป็นเงาตามตัว จนก่อเกิดความรักความผูกพันอันแสนลึกซึ้ง สองหนุ่มสาวต่างวาดฝันถึงอนาคตอันแสนหวานที่จะมีกันและกันตลอดไป แต่ในที่สุด พสุธา ก็ถูกนายหัวบัญชรสั่งให้คนทำร้ายและพาขึ้นเรือหาปลาเถื่อนออกไปไกลกลางทะเล ไม่ได้กลับมาอีกเลย จนกระทั่งสามปีบนเรือนรกได้ผ่านพ้นไป เขากลับมาอีกครั้งพร้อมกับหัวใจรักที่ยังเต็มเปี่ยมแล้วพบว่าน้องบัวของเขากำลังหมั้นอยู่กับคนอื่น เขาจึงหันหลังกลับมาออกจากบ้านเศวตรอีกครั้งพร้อมไฟแค้นที่สุมในอก แค้นทั้งพ่อ แค้นทั้งลูก บุษยาที่ยังเฝ้ารอคอยพี่แทนอยู่เสมอ ในใจวาดหวังไว้ว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่ เธอใช้ชีวิตอย่างยากลำบากและเหน็ดเหนื่อยตั้งแต่ครอบครัวเกิดอุบัติเหตุร้ายแรง แต่ความรับผิดชอบของบ้านหลังนี้ ทำให้เธอต้องดิ้นรนทุกวิถีทางที่จะรักษามันไว้ สิบปีผ่านไปในที่สุดเขาก็กลับมาอีกครั้ง พร้อมการเป็นเจ้าหนี้รายใหญ่ หนี้ที่เธอต้องชดใช้ด้วยหัวใจและร่างกาย

เธอรักแอบรักเขา และเลือกเขาเป็นเจ้าบ่าวเพียงคนเดียวในชีวิต แต่... เขาไม่ได้รักเธอเลย หัวใจของเขาโยนทิ้งลงในหุบเหวไร้รักไปนานแล้ว หนังสือเซตนี้มีทั้งหมด 3 เรื่อง คือ ก็แค่เมียแต่ง เมียลับของท่านประธาน (อิศรา-บัวชมพู) หน้าที่ของนางบำเรอ (อัคเรศ-น้ำตาล)

คาเตอร์และม่านฟ้าเพื่อนสนิทตั้งแต่ประถม เรียกได้ว่ารู้ไส้รู้พุงกันดี เกิดพลาดท่าไปมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วยความเมา จึงเกิดเป็นความสัมพันธ์ครึ่งๆ กลางๆ ชวนสับสน งานหวงเพื่อนเกินเบอร์ต้องเข้า

รักข้ามรุ่น แนวโคแก่ ไม่นอกกายไม่นอกใจ จบดี “ไม่เคยทำไมไม่บอก แล้วกระแทกลงมาแรงขนาดนี้มดลูกพังแล้วมั้ง ไม่แหกตาดูเหรอว่ามันทั้งใหญ่ทั้งยาวขนาดไหน ดีนะมันไม่แทงทะลุคอหอยน่ะ ไหนดูซิ !”

"ก็แค่เพื่อน...ที่เอากันได้" เธอได้อยู่ในสถานะ #ก็แค่เพื่อน ทั้งที่เธอมอบใจและกายให้เขาไปแล้ว. "มาให้เอาหน่อยสิ" "ทะ เทมโปวันนี้แกนขอ..." "รีบมาก่อนที่ฉันจะหงุดหงิด!" 'เทมโป'น้องชายคนเล็กของบ้าน ที่มีพี่ชาย 2 คน ก็คือ 'รณ' จากเรื่อง #ก็แค่ของแถม และ 'ทอย' #ก็แค่แฟนเก่า เขาเป็นคนเจ้าสำราญ เจ้าเล่ห์ ด้วยความที่เป็นลูกชายคนเล็ก เขาจึงค่อนข้างมีนิสัยเอาแต่ใจ อยากได้อะไรต้องได้ 'ออร์แกน'หญิงสาวที่เรียบร้อย รักการเรียน เธอมีรูปร่างดีหน้าตาสวย หนุ่ม ๆ ต่างพากันหมายปอง แต่เธอไม่สนใจใครนอกจาก เทมโป ที่แม้จะได้เป็นแค่เพื่อน

เธอคือหญิงสาวที่ชอบอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจ แต่ทว่าในวันที่เธอได้ต่อว่าไรต์เตอร์และคุณพระรองโชคชะตากลับเล่นตลกส่งเธอให้หลุดเข้ามาอยู่ในโลกนิยายที่เธอพึ่งอ่านจบตอนและได้พลั้งปากต่อว่าทั้งคู่ไปหมาด ๆ แถมเธอดันหลุดเข้ามาอยู่ในร่างของนางร้ายที่มีแต่คนเกลียดชังอีก  แต่พอเธอตัดสินใจว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับตัวละครหลักอย่างพระเอก นางเอกและพระรองแล้ว มันกลับทำให้คนเหล่านั้นเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเธอแทน เธอสักจะเดาชีวิตหลังจากนี้ของเธอไม่ออกแล้วว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป ชีวิตของเธอจะสงบสุขหรือจะวุ่นวายกว่าเดิมกันนะ... 🔸🔸🔸🔸🔸 " คบกับฉันนะชลิน ต่อไปนี้ให้ฉันได้เป็นคนดูแลและปกป้องเธอนะ " " การันต์นายแน่ใจแล้วใช่ไหมว่านายอยากจะดูแลฉันไม่ใช่เพียงแค่ต้องการจะเอาชนะฉันเท่านั้น "  " ฉันแน่ใจชลินและฉันก็อยากให้เธอลองเปิดใจให้ฉันสักครั้งจะได้ไหม? " " แต่ฉันไม่ใช่คนแสนดีอย่างข้าวจ้าวนะการันต์ " " ฉันรู้ " " แต่นายก็ยัง " " แล้วมันยังไงชลินในเมื่อคนที่ฉันสนใจคือเธอไม่ใช่ข้าวจ้าว "

ก็แค่ของเล่นไว้แก้ขัด ก็แค่น้องสาวคนที่เคยแย่งชิงผู้หญิงของเขาไป และเขาจะเอาคืนด้วยการมอบตำแหน่งนางบำเรอให้เธอแล้วก็เฉดหัวทิ้งเหมือนผู้หญิงไร้ค่า... แต่ทว่าเธอกลับครอบครองหัวใจเขาทั้งดวง

“อันที่จริงผมก็ไม่ใช่คนชอบแอบทำอะไรแบบนี้ แต่เพราะเป็นคุณ ผมยอม..”

“ฉันจ่ายนายสองแสน!” เมื่อเสียงหวานของหญิงสาวเอ่ยขึ้นทำเอาชายหนุ่มกรอกตาและชะงักฝีเท้าที่กำลังเดิน แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้หันกลับ แต่ยังคงก้าวต่อไป “สี่แสน! ฉันจ่ายนายสี่แสน!” “เก็บเงินของเธอไว้ เพราะยังไงฉันก็ต้องไป” “ผู้หญิงคนนั้นจ่ายให้นายเท่าไหร่กัน! ฉันจะจ่ายให้มากกว่า!” “เขาไม่ได้จ่ายฉันสักบาท พอใจหรือยัง!” “นายไม่ได้เห็นแก่เงินอย่างที่คนอื่นบอก แต่นายรังเกียจฉัน….” โฮลี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือก่อนน้ำตาหยดเล็กๆเริ่มไหล เธอหมุนตัววิ่งออกไปโดยที่ธันวาได้แต่ยืนนิ่ง “โถเว้ย!”

คุณหนูใหญ่จวนแม่ทัพ เอาแต่ใจที่สุด เลือกกินที่สุด ชอบชายงามที่สุด แต่หลังจากนางไล่ตามอ๋องเยียนไปชายแดนครั้งนั้น กลับมานางก็เปลี่ยนไป และพาสามีอัปลักษณ์คนหนึ่งกลับมาด้วย นางทั้งเอาใจเขา รักเขา คลั่งเขา *** หลี่เฟิ่งเซียนนั่งมองคนชั่วในกรงสุนัขจากช่องฝาผนังของห้องเก็บฟืน นางไม่เข้าใจจริงๆ เหตุใดเขาต้องช่วยนางมากเพียงนั้น ถึงขั้นยอมอยู่ในกรงสุนัข เห่าหอนเช่นสุนัข หากเป็นนางคงหนีเอาตัวรอดก่อน หรือไม่ก็ตายให้สิ้นเรื่อง นางนั่งมองเขาจนนางหลับไป ส่วนคนชั่วคนนั้น จะไม่รู้ได้อย่างไรว่านางนั่งจ้องเขาอยู่เป็นนานสองนาน ในเมื่อห้องเก็บฟืนเก่านั่น ผนังไม้หลุดไปหลายแผ่น ไม่ได้มิดชิดอะไร เขาได้แต่หงุดหงิด หัวใจสั่นรัวเป็นบางครั้ง แต่ไม่กล้ามองกลับไปทางที่นางอยู่ คิดเพียงว่านางอาจกำลังสมเพชเขาที่ยอมถูกดูแคลนมากเช่นนี้ หรือไม่ก็กำลังดูถูกเขาที่นั่งอยู่ในกรงราวกับสุนัข ****