บทที่ 48 จัดการจ้าวซีอิน

เช้าวันรุ่งขึ้นเฉินเจียวเจียวก็รีบขอให้โม่ซื่อผู้เป็นอาสะใภ้สามของตนเพิ่มยามรักษาการณ์และผู้คุ้มกันให้มากขึ้น แน่นอนว่านางย่อมไม่สามารถพูดออกมาได้ตามตรงว่าเมื่อคืนนี้มีคนผู้หนึ่งลักลอบเข้ามาภายในจวน แล้วก็ตระเวนหาเรือนพักของนางอย่างสะดวกสบายประดุจกับเดินเล่นอยู่ในสวนหลังบ้านเขา จนสามารถเสาะหาจนพบเรือนพักของนางได้ในที่สุด เท่านั้นยังไม่พอคนผู้นั้นยังมีเวลาได้นั่งจิบน้ำชาพูดคุยเรื่องข้อตกลงการแต่งงานกับนางอย่างสบายอกสบายใจได้อีกด้วย หากเมื่อคืนนี้คนที่เข้ามาเป็นคนร้าย ไม่แน่ว่าเมื่อคืนนี้คนในจวนผิงกั๋วกงอาจจะประสบกับเคราะห์ร้ายมากกว่าเคราะห์ดี

โชคดีที่อาสะใภ้สามของนางเห็นดีเห็นงามไปกับความคิดของนาง ไม่ได้ซักไซ้ไล่เลียงอันใดให้อึดอัดใจยินยอมเพิ่มคนตามที่นางร้องขอแถมยังบอกกับนางด้วยถ้อยคำที่เต็มไปด้วยการปลอบโยนว่า

“เจ้าไม่ต้องกังวลนะ ในเมื่อยามนี้ฐานะของเจ้าไม่เหมือนเมื่อก่อน อาสะใภ้สามผู้นี้ของเจ้าก็ย่อมจะยิ่งกวดขันดูแลจวนของพวกเราให้มากขึ้น ผู้คุ้มกันที่ข้าส่งหนังสือขอไปจะมาถึงในวันนี้ความเข้มงวดในการดูแลจวนก็จะยิ่งแน่นหนามากยิ่งขึ้น หากเจ้ายังไม่วางใจข้าก็จะออกมาช่วยดูแลและช่วยเดินตรวจตราบริเวณจวนของพวกเราด้วยตนเอง” เมื่อโม่ซื่อเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็หันไปเอ่ยขอบคุณนางเสียงเบา

“ลำบากอาสะใภ้สามแล้ว เพียงแต่ยังไม่ถึงขั้นจะต้องให้อาสะใภ้ออกหน้าเดินตรวจตราเวรยามด้วยตนเองหรอกเจ้าค่ะ แค่เพิ่มคนมีฝีมือให้มากอีกสักหน่อยหลานก็วางใจแล้ว” ได้ยินเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนั้นโม่ซื่อก็พลันส่งยิ้มออกมาพลางเอ่ยออกมาว่า

“ไม่ได้ลำบากหรอกอันใดหรอกเรื่องเช่นนี้ระมัดระวังหน่อยให้มากสักหน่อยก็ย่อมจะดี”

“จริงสิ เจียวเจียว ข้าได้ยินมาว่าญาติผู้พี่สกุลหลินของเจ้าได้กำหนดวันมงคลแล้ว ถึงยามนั้นเจ้าจะไปร่วมดื่มสุรามงคลให้แก่ญาติผู้พี่ของเจ้าหรือไม่” เมื่อเฉินเจียวเหม่ยเอ่ยถามเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็หันไปมองฮูหยินผู้เฒ่าและเฉียวซื่อเพื่อขอความเห็น

“อันที่จริงแล้วแม้ว่าจะมีเรื่องกินแหนงแคลงใจกันอยู่แต่ก็ควรต้องไป ไม่ว่าอย่างไรคุณหนูใหญ่สกุลหลินก็นับว่าเป็นญาติผู้พี่ของเจ้า” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยพลางยกน้ำชาขึ้นมาจิบ

“เจ้าวางใจเถิด แม่เองก็จะไปร่วมดื่มสุรามงคลที่จวนสกุลหลินกับเจ้าด้วย ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความผิดของจวนสกุลหลินไปทั้งหมด พวกเราจะทำเมินเฉยกับพวกเขาเพียงเพราะเรื่องเด็กสาวลูกอนุผู้นั้นไม่ได้” เมื่อเฉียวซื่อเอ่ยเช่นนี้ทั้งหวงซื่อและโม่ซื่อก็ต่างพยักหน้าเห็นด้วย

ส่วนเฉินเจียวเจียวนั้นเมื่อผู้อาวุโสอนุญาตแล้วนางย่อมไม่พลาดโอกาสที่จะไปร่วมดื่มสุรามงคลของหลินชิงหว่าน ชาติก่อนงานมงคลของหลินชิงหว่านถูกจัดขึ้นอย่างเร่งรีบแถมยังแต่งออกไปกับเจ้าบ่าวที่มีฐานะต่ำศักดิ์กว่ามาก จึงไม่ได้เชิญแขกเหรื่อเท่าใดนักฮูหยินผู้เฒ่าเองยังพูดว่าน่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นภายใน แม้แต่เฉินเจียวเจียวเองก็ไม่ได้รับเทียบเชิญนางและฮูหยินผู้เฒ่ารวมทั้งบรรดาสตรีในจวนผิงกั๋วกงจึงทำได้แค่เพียงส่งของขวัญล้ำค่าไปแสดงความยินดีเพียงเท่านั้น 

แต่ชาตินี้ไม่เหมือนกันเจ้าบ่าวของหลินชิงหว่านได้เปลี่ยนไปแล้ว นางได้แต่งกับบุตรชายคนรองของจวนจิ้นอันโหว นับว่าเป็นคุณชายที่มีชื่อเสียงมากคนหนึ่งในเมืองหลวงการแต่งงานครั้งนี้นับว่าเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก จวนสกุลหลินจึงได้จัดงานมงคลขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และเชิญแขกเหรื่อมากมายไปร่วมงาน รวมทั้งบรรดาสตรีในจวนผิงกั๋วกงแห่งนี้ด้วย

“ไม่ว่าอย่างไรยามนี้เจียวเจียวของพวกเราก็ได้รับพระราชทานสมรสแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็มีตำแหน่งเป็นถึงว่าที่พระชายาขององค์รัชทายาทในอนาคต ย่อมต้องแสดงให้ผู้อื่นเห็นว่าเรื่องของโซ่วอ๋องได้จบลงไปด้วยดีและเจียวเจียวไม่ได้ถือสาหาความต่อเรื่องนี้ ของขวัญจะมอบให้คนสกุลหลินก็ควรจะต้องจริงใจ ข้ามีผ้าปักลายยวนยางเล่นน้ำที่พึ่งจะปักเสร็จอยู่สองผืนเจ้าก็นำไปมอบให้แก่คุณหนูใหญ่สกุลหลินเพื่อแสดงความจริงใจเถิด ส่วนของขวัญของข้าและเจียวมีข้าได้เตรียมเอาไว้แล้ว” เมื่อหวงซื่อเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็ส่ายหน้า

“ฝีมือปักผ้าของอาสะใภ้รองโดดเด่นเหนือผู้ใด คนสกุลหลินจะต้องคิดว่าข้าไร้ความจริงใจที่ไม่ปักด้วยตนเองเป็นแน่” คำพูดของเฉินเจียวเจียวทำให้สตรีอาวุโสหัวเราะออกมาพร้อมกัน เฉียวซื่อจึงได้เอ่ยกับนางออกมาด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“ยิ่งมีลวดลายวิจิตรก็ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความจริงใจ หากกล้าบอกว่าปักด้วยตนเอง ยังจะมีผู้ใดกล้าเอ่ยถามว่าใช่ฝีมือของเจ้าจริงหรือ แต่หากมีผู้ใดกล้าถามจริงด้วยฝีมือการปักผ้าของเจ้าที่ได้เรียนวิชาปักจากอาสะใภ้รองของเจ้ามาตั้งแต่เด็กยังจะต้องกังวลอีกหรือ”

“ย่อมไม่ย่ำแย่อยู่แล้ว ข้าเป็นถึงลูกศิษย์คนสำคัญของท่านอาสะใภ้รองเชียวนะ อันที่จริงหากข้าเริ่มปักคืนนี้ก็ย่อมทันวันงานมงคลของพี่หญิงชิงหว่าน แต่ในเมื่อได้รู้ว่าท่านอาสะใภ้มีผ้าปักอันงดงามเตรียมไว้ให้แล้วมือไม้และสายตาของข้าก็พากันอ่อนล้าในทันที”

เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้ทุกคนที่นั่งอยู่ในบริเวณนั้นก็พลันหัวเราะออกมากันอย่างพร้อมเพรียง เพราะต่างรู้กันดีว่าเฉินเจียวเจียวนั้นมีฝีมือการปักผ้าที่ไม่อ่อนด้อย แต่นางกลับไม่ชอบที่จะลงมือทำด้วยตนเอง หลักใหญ่ใจความสำคัญก็คือนางไม่ชอบนั่งหลังขดหลังแข็งทำงานฝีมือด้วยตนเอง

พวกนางนั่งพูดคุยกันอย่างออกรสได้ไม่นาน ตงจื้อก็เดินเข้ามามองนายหญิงทุกท่านด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม นางจ้องมองเฉินเจียวเจียวอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเฉินเจียวเจียวพยักหน้าอนุญาตนางจึงได้เอ่ยรายงานออกมาเสียงดัง

“นายหญิงทั้งหลายเจ้าคะ เมื่อเช้านี้บ่าวออกไปข้างนอกเพื่อซื้อของใช้ให้แก่คุณหนู บ่าวก็ได้ยินว่าจวนสกุลจ้าเกิดเรื่องขึ้นแล้วเจ้าค่ะ”

“เกิดเรื่องใดขึ้นหรือ” เฉินเจียวเหม่ยเอ่ยถามด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น สายตาของเจ้านายทุกคู่ก็ล้วนจ้องมองนางเป็นตาเดียวตงจื้อจึงได้รายงานออกมาด้วยสีหน้ายินดีในความทุกข์ของผู้อื่น

“บ่าวได้ยินมาว่าเมื่อคืนนี้คุณหนูจ้าวตัดสินใจจบชีวิตของตนเองแล้วเจ้าเจ้าค่ะ เพียงแต่การตายของนางกลับมีแต่คนวิพากษ์วิจารณ์กันว่านี่น่าจะเป็นฝีมือการจัดการของท่านเสนาบดีจ้าว เพราะว่าภายในจวนเกิดเหตุฮูหยินใหญ่สกุลจ้าวตะโกนด่าทอท่านเสนาบดีเสียงดังลั่น จนคนนอกที่เข้าไปส่งผักและส่งเนื้อภายในจวนต่างก็ได้ยินกันไปจนทั่ว ว่ากันว่าจ้าวฮูหยินทนรับความสะเทือนใจจากการเสียบุตรสาวไม่ไหว จนถึงกับกล่าวโทษว่าการตายของคุณหนูรองสกุลจ้าวเป็นเพราะฝีมือของท่านเสนาบดีจ้าวเจ้าค่ะ”

“เท่าที่ข้าดูท่านเสนาบดีจ้าวก็ดูทั้งรักและปกป้องคุณหนูของตนเองเป็นอย่างดี ตอนที่อยู่ในศาลาว่าความก็ยังออกหน้าปกป้องและช่วยแก้ต่างให้คุณหนูรองสกุลจ้าวอยู่เลย แล้วเหตุใดจ้าวฮูหยินจึงได้กล่าวโทษว่าเป็นเพราะฝีมือของท่านเสนาบดีจ้าวกันเล่า” หวงซื่อเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“คงจะเป็นเพราะก่อนที่คุณหนูสกุลจี้จะออกจากจวนสกุลจ้าวเคยพูดเอาไว้ว่าสตรีที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่แบบคุณหนูรองสกุลจ้าวไม่รู้ว่าจวนที่มีจิตใจคับแคบอย่างสกุลจ้าวจะยินยอมไว้ชีวิตหรือไม่ ยังไม่ทันข้ามคืนจ้าวซีอินก็ตายเช่นนี้ไม่น่าประหลาดใจเลยถ้าจ้าวฮูหยินจะไม่คิดว่าเป็นฝีมือของสามี เพราะต่อให้รักบุตรสาวผู้นี้มากเพียงใดแต่เสนาบดีจ้าวก็ยังมีบุตรสาวที่เกิดจากภรรยารองและอนุอีกหลายคน อีกทั้งด้วยนิสัยของจ้าวซีอินไม่มีทางยอมพ่ายแพ้แล้วจบชีวิตของตนเองอย่างง่ายดายเช่นนี้แน่” เฉินเจียวเจียววิเคราะห์ออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เพียงแต่ถึงแม้ว่าจ้าวฮูหยินจะสงสัยว่านี่อาจจะเป็นฝีมือของเสนาบดีจ้าว แต่สำหรับเฉินเจียวเจียวแล้วผู้ต้องสงสัยอีกคนหนึ่งที่นางไม่อาจจะมองข้ามก็คือองค์รัชทายาทหลี่ไท่หลง นางยังจำได้ดีว่าเมื่อคืนนี้เขาบอกกับนางว่าจะต้องจัดการจ้าวซีอินให้นางอย่างแน่นอน ไม่รู้คำว่าจัดจัดการของเขาใช่หมายถึงการเอาชีวิตของจ้าวซีอินแล้วโยนความผิดให้บิดาของนางหรือไม่