กำราบรักท่านหญิงจอมพยศ

เมืองหลวง แคว้นหาน              

โรงละครเป่าชางนับว่าเป็นสถานเริงรมย์อันใหญ่โตโอ่อ่าที่สุดในแคว้นหาน ทุก ๆ ปี ตระกูลจ้าวซึ่งมีฐานะเป็นพระญาติใกล้ชิดที่สุดของราชวงศ์จะจัดแสดงงิ้วเรื่องพิเศษขึ้น มีเพียงเชื้อพระวงศ์ ขุนนาง และคหบดีผู้มีชื่อเสียงเท่านั้นจึงจะได้รับเชิญ แต่ในปีนี้ฮ่องเต้รับสั่งให้ฉินอ๋องผู้เป็นพระอนุชาทำหน้าที่ประธานแทนพระองค์

ฉินอ๋องในชุดคลุมชินอ๋องสีดำปักลายพยัคฆ์ยืนเป็นสง่าอยู่ที่กลางโถงใหญ่

แม้ใบหน้าราวหยกนั้นจะราบเรียบและเย็นชา ทว่ากลับมีเสน่ห์ดึงดูดสตรีให้ไม่อาจละสายตา รัศมีรอบกายที่แผ่กำจายออกมาเจือไอเย็นบาง ๆ จนไม่มีผู้ใดกล้าเข้าใกล้

แต่แล้วน้ำแข็งที่ฉาบในดวงตาพลันละลาย ริมฝีปากที่มักเม้มเป็นเส้นตรงกลับค่อย ๆ หยักโค้งเป็นรอยยิ้ม กลิ่นอายที่รายล้อมแปรเปลี่ยนจากเหมันตฤดูอันหนาวเหน็บเป็นแสงแรกจากตะวันของวสันต์ ทำให้สตรีทั้งหลายต่างเหม่อมองเขาราวกับถูกกระชากวิญญาณออกไป

อีกมุมหนึ่ง จ้าวกุ้ยอินผู้เป็นธิดาจ้าวอ๋องกำลังเฝ้ามองเขาอยู่ พอเห็นรอยยิ้มนั้นใบหน้างามสะคราญพลันแดงระเรื่อ นัยน์ตาฉาบด้วยน้ำผึ้งหวานหยด น้อยครั้งนักที่นางจะได้เห็นรอยยิ้มของบุรุษที่สิงในหทัย ทว่าเมื่อเหลือบแลตามสายตาของเขาไป ก็มีอันต้องเก็บความรู้สึกของตนเองกลับมา เพราะรอยยิ้มราวแสงตะวันอันอบอุ่นอ่อนโยนนี้ ไม่ได้มีไว้เพื่อนาง แต่มีไว้ให้เยี่ยนเยว่ฉีบุตรีไคกั๋วกง

สตรีในชุดสีชมพูปักลายดอกโบตั๋นที่กำลังเยื้องกรายเข้าไปใกล้ฉินอ๋องด้วยท่วงท่าราวนางหงส์ แล้วยอบกายคารวะคู่หมั้นอย่างอ่อนช้อย ก่อนปรายสายตาหวานเชื่อมไปยังบุรุษตรงหน้าปราดหนึ่ง ไม่มากไม่น้อย ทุกอากัปกิริยาเหมาะสม ทำให้ทุกคนที่มองอยู่ล้วนชื่นชม และเห็นพ้องว่าทั้งสองสมกันราวกิ่งทองใบหยก

แต่สำหรับเจ้ากุ้ยอินแล้วภาพที่เห็นตรงหน้าเปรียบประดุจคมดาบที่เชือดเฉือนหัวใจอย่างทารุณ

เดิมจ้าวกุ้ยอินถูกผู้ใหญ่วางตัวไว้เป็นชายาเอกขององค์ชายเก้ามู่เลี่ยงหรง นางกับจ้าวเฟิงเหลยผู้เป็นพี่ชายเข้าวังหลวงอยู่บ่อยครั้ง เพื่อไปเป็นเพื่อนเล่นกับองค์ชายร่วมกับสองพี่น้องจากจวนโหว จนกระทั่งพระอนุชาได้รับแต่งตั้งเป็นฉินอ๋อง

แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อจ้าวกุ้ยอินในเวลานั้นรู้สึกน้อยอกน้อยใจที่ท่านอ๋องน้อยเอ็นดูถางซือเซียนมากกว่าตนเอง จึงเผลอทำร้ายและด่าทอธิดาจวนโหวผู้มีกลิ่นกายล่อลวงจิตใจคนได้ว่า “เด็กปีศาจ”

เมื่อมู่เลี่ยงหรงเห็นถางซือเซียนที่เปรียบเสมือนสมบัติล้ำค่าถูกจ้าวกุ้ยอินทำร้าย เขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟและไม่เคยให้อภัยนางอีกเลย แต่ถึงกระนั้นไทเฮาก็ยังคงรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าข้อตกลงกับตระกูลจ้าวล้วนไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง ไม่นานพระโอรสคงจะหายโกรธเคืองท่านหญิงน้อยไปเอง ให้จ้าวอ๋องวางใจ

ในเวลานั้นจ้าวกุ้ยอินถูกผู้ใหญ่ตำหนิและอบรมเป็นการใหญ่

เพื่อขยายฐานอำนาจราชวงศ์วันข้างหน้าฉินอ๋องย่อมต้องรับชายารอง และอนุมากมาย นางเกิดในตระกูลสูงต้องรู้จักควบคุมอารมณ์ความรู้สึกให้ดี มิเช่นนั้นจะปกครองเรือนหลังได้อย่างไร

เมื่อกระจ่างใจในเหตุผล ท่านหญิงน้อยจึงเรียนรู้การเก็บงำความรู้สึกตั้งแต่บัดนั้น

วันเวลาผ่านไป ท่านหญิงกุ้ยอินเติบโตกลายเป็นยอดพธู บุรุษทุกผู้ในแคว้นไม่อาจปฏิเสธความสามารถกับความงดงามสูงค่านี้ได้

แต่สำหรับนางแล้วไม่ว่าผู้ใดก็หาอยู่ในสายตา ตลอดมาในใจมีเพียงฉินอ๋อง สิ่งใดที่เขาโปรดปรานนางล้วนแตกฉานทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นการฝีมือ ร่ายโคลงกลอน วาดภาพ เขียนอักษร หรือแม้แต่การร่ายรำซึ่งเป็นสิ่งที่สตรีสูงศักดิ์ไม่นิยมร่ำเรียน นางก็ขอร้องบิดาให้ส่งเสริม เพียงเพื่อจะแสดงให้บุรุษในดวงใจได้เห็นตนเองขณะกรีดกรายอยู่บนลานแสดงหน้าพระพักตร์ในงานเลี้ยงทุก ๆ ปี

ที่จ้าวกุ้ยอินทำลงไปทั้งหมดนี้ เพียงปรารถนาว่ามู่เลี่ยงหรงจะส่งสายตาชื่นชมมาให้สักครั้งหนึ่ง

แต่ก็มีเพียงประกายเย็นชาจากนัยน์ตาสีนิลไร้ก้นบึ้งตอบกลับมาเท่านั้น...

เหมือนสวรรค์ยังโหดร้ายกับนางไม่พอ เมื่องานชมดอกเหมยไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ฮ่องเต้ทรงพระราชทานสมรสระหว่างฉินอ๋องกับเยี่ยนเยว่ฉี ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผู้ใดจะได้เป็นฉินหวางเฟย...

แล้วข้าเล่า?

เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตนพยายามตลอดหลายปีที่ผ่านมา จ้าวกุ้ยอินก็รู้สึกอึดอัดขับข้องใจ นางพากเพียรเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับการเป็นชายาเอกฉินอ๋อง แต่สุดท้ายตำแหน่งนี้กลายเป็นของสตรีที่มาจากชายแดนผู้นั้น

การรอคอยและทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าทำเพื่อเขานั้น...ไร้ค่ากระนั้นหรือ?

หลังจากงานชมดอกเหมย จ้าวกุ้ยอินต้องทนกับข่าวลือ เสียงซุบซิบนินทา และสายตาของผู้คนมากมาย พวกเขามองมาราวกับเวทนา ทำไมนางจะไม่รู้ว่าภายใต้หน้ากากที่แสดงความเห็นอกเห็นใจเหล่านั้น มีแววเยาะหยันบาง ๆ เคลือบแฝงอยู่ด้วย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ นัยน์ตาประกายหยาดน้ำพลันไหววูบ สองมือภายใต้ชายแขนเสื้อที่พลิ้วไหวกำผ้าเช็ดหน้าแน่นอารมณ์หลากหลายสลับสับสนอยู่ในดวงใจ ทั้งเจ็บปวดระคนอิจฉาริษยา ที่ตนไม่ใช่สตรีที่ได้ยืนเคียงข้างบุรุษในชุดสีดำปักลายพยัคฆ์ผู้นั้น

แต่นางมิใช่เด็กน้อยในวันวานอีกต่อไปแล้ว

หากไม่ระมัดระวังกิริยา ก็มีแต่จะถูกเหล่าธิดาและบุตรสาวขุนนางทั้งหลายซ้ำเติมเสียเปล่า ๆ

จ้าวกุ้ยอินเพียงยืนมองภาพตรงหน้าเงียบ ๆ จนกระทั่งบุรุษรูปงามอีกสองคนเดินเข้าไปสมทบกับมู่เลี่ยงหรงและเยี่ยนเยว่ฉีที่ยืนสบตากันอยู่

หนึ่งคือเยี่ยนหยางจง ชื่อจื่อไคกั๋วกง[1] เขายังรั้งตำแหน่งรองแม่ทัพตระกูลเยี่ยนอีกด้วย สองคือเยี่ยนจิ้นหลิงบุตรชายคนรอง เขาเป็นกุนซือหนุ่มผมสีเงินที่บรรดาสตรีทั้งแคว้นหานยกให้เป็นชายรูปงามเหนือฉินอ๋อง

เมื่อสามบุรุษผู้มีรูปโฉมและความสามารถโดดเด่นที่สุดแห่งแคว้นยืนอยู่เคียงกัน ยิ่งทำให้คุณหนูทั้งหลายตาพร่ามัว

ฉินอ๋องมีกลิ่นอายสูงส่ง ถึงปกติจะดูเคร่งขรึมและเย็นชา แต่นัยน์ตาเข้มลึกดุจท้องฟ้ายามราตรีกลับดึงดูดหัวใจสตรีอย่างประหลาด เยี่ยนหยางจงให้ความรู้สึกดั่งดวงอาทิตย์ที่สาดส่อง ซ่อนความร้อนแรงไว้ภายในดวงตาเหยี่ยวคมปลาบ รูปร่างสูงใหญ่ กำยำแข็งแกร่ง องอาจผึ่งผายสมเป็นชายชาตินักรบ ส่วนเยี่ยนจิ้นหลิงนั้นไม่ต่างกับเทพยดาจำแลง รูปลักษณ์ราวภาพฝันนี้คล้ายล่อหลอกมวลมนุษย์ทั้งหญิงชายให้หลงใหล และศิโรราบได้เพียงแค่เขาปรายสายตา

จ้าวกุ้ยอินเอะใจเล็กน้อยที่วันนี้กุนซือผมสีเงินที่มักสวมอาภรณ์สีขาวตลอดร่างกลับสวมชุดสีดำสนิท ทำให้ยามนี้เขาดูลึกลับขึ้นหลายส่วน ผิดกับพี่ชายคนโตที่สวมอาภรณ์แขนกว้างสีน้ำเงิน ซึ่งให้ความรู้สึกสุขุมคัมภีรภาพมากกว่า

ก็แน่ล่ะ ยามนี้เยี่ยนหยางจงเป็นถึงซื่อจื่อไคกั๋วกง ย่อมต้องทิ้งคราบชายกักขฬะยามอยู่ชายแดนแล้ววางตัวให้ดูดี แม้หน้าตาของเขาจะไม่เลว แต่ยังดูธรรมดาจนเกินไปเมื่อเทียบกับน้องชายและน้องสาวที่ดูโดดเด่นเหนือคนสามัญ

ถึงกระนั้นจ้าวกุ้ยอินก็อดสงสัยมิได้ว่า เหตุใดชายผู้ที่มีนัยน์ตาเฉียบคมถึงต้องเก็บงำประกายอันโชติช่วงราวดวงอาทิตย์เอาไว้อย่างสุดความสามารถ หากไม่สังเกตดี ๆ จะไม่เห็นความทระนงและเฉลียวฉลาดที่ฉายออกมาราวระลอกคลื่นเล็ก ๆ แต่เพียงวูบเดียวก็เจือจางนั้นได้

หรือว่า...เขาพยายามจะไม่เป็นจุดสนใจ?

[1] ชื่อจื่อ หมายถึง รัฐทายาท ผู้สืบทอดตำแหน่งอ๋อง หรือขุนนางที่มีบรรดาศักดิ์ชั้นสูง