ทาสรัก

ณ โรงแรมมันตราปุระ จังหวัดภูเก็ต(ฟ้าแน่ใจใช่ไหมลูก เรื่องเปิดสาขาในไทย) ปานมุกเอ่ยถามลูกสาวบุญธรรมของเธอออกมาด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับมองไปยังหญิงสาวด้วยสายตาเว้าวอนตั้งแต่ปลายฟ้าลืมตาขึ้นมาดูโลกปานมุกซึ่งมีศักดิ์เป็นป้าแท้ๆ ของทารกน้อยก็จำเป็นต้องรับหน้าที่ ‘แม่’ ไปโดยปริยาย เนื่องจากปาลินน้องสาวเพียงคนเดียวของปานมุขพอคลอดลูกเสร็จแล้วเธอก็ทิ้งลูกน้อยไปอยู่กับชายอีกคนซึ่งไม่ใช่พ่อของปลายฟ้าด้วยซ้ำถึงแม้ว่าตอนนี้ปลายฟ้าจะอายุ 27 ปีแล้วก็ตามเธอก็ยังเป็นห่วงลูกสาวบุญธรรมของเธออยู่ดี ยิ่งนึกถึงวันที่ฟ้าเดินมาบอกเธอกับสามีว่า ‘จะกลับไปเปิดห้องเสื้อที่ไทย’ ปานมุกก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจไม่ว่าฟ้าอยากไปเธอไหนเธอไม่เคยคิดจะห้ามลูกเลยยกเว้น ‘ประเทศไทย’“ฟ้าแน่ใจ ไม่มีอะไรที่แน่ใจไปมากกว่านี้แล้วค่ะ” ปลายฟ้ายกยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยบอกกับปลายสายกลับไปเสียงสดใสอย่างเช่นทุกครั้ง เธอรู้ดีว่าป้าของเธอรักและเป็นห่วงเธอมากเพียงใด แต่ในเมื่อเธอเลือกแล้วเธอก็จะไม่ลังเลในสิ่งที่ตัวเองเลือกอีกแม้แต่น้อย(ถ้าไม่ไหวก็รีบกลับมาบ้านเรานะลูก)(หรือถ้ามีใครรังแกหนูตั้งรีบบอกพี่ทันทีเลยเข้าใจไหม)ลุงเอริคกับพี่อาร์ซ

“ฉันพึ่งเริ่มเธออย่ารีบชิงตายไปก่อนล่ะ” ภีมเอ่ยบอกกับคนตรงหน้าเสียงเรียบ ก่อนที่เขาจะกระชากร่างบางให้นอนคว่ำหน้าลงกับโซฟาตัวใหญ่ จนใบหน้าสวยหวานกระแทกเข้ากับขอบโซฟาอย่างแรง“ฮืออออ พะ พี่ภีมปล่อยฟ้าไปเถอะนะ” หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นพร้อมกับยกมือไหว้อ้อนวอนคนตรงหน้า แต่เขาก็ไม่แม้แต่จะชายตามองเธอเลยแม้แต่น้อย“...” มือหนาของชายหนุ่มจับมือบางของหญิงสาวขึ้นมาไพล่หลังของเธอเอาไว้ทั้งสองข้าง ก่อนที่มืออีกข้างของเขาจะถอดกางยีนส์ตัวเก่าของตัวเองออก“พะ พี่ภีม ฮืออออ ฟ้าขอร้อง...” น้ำสีใสไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย แต่เหมือนว่ายิ่งเธอร้องเขาก็ยิ่งได้ใจ“หึหึ ร้องไห้ดังๆ และจำหน้าฉันไว้ให้ดี...”“พี่ภีมคะ ฟ้าขอร้อง ฮึกกก ฮือออออ อย่าทำอะไรฟ้าเลยนะคะ ฟ้าของร้อง”“...” มุมปากหนายกยิ้มออกมาก่อนที่เข้าจะจับท่อนเอ็นของตัวเองพร้อมกับรูดขึ้นลงอย่างช้า ในขณะที่ตาคมยังคงจับจ้องไปยังแผ่นหลังบางของคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง“มะ ไม่เอานะ”“อย่าทำเป็นไม่เคยไปหน่อยเลย เธอน่าจะผ่านมาเยอะแล้วนี่...”“ไม่ค่ะ ฟ้าไม่เคย...”“หึหึ หลอกเด็กอนุบาลมันยังไม่เชื่อเธอเลย แล้วเธอคิดว่าฉันจะเชื่องั้นเหรอ?”

“นรกนี้เธอเป็นคนเลือกเองปลายฟ้า” ปลายฟ้าเอ่ยบอกกับตัวเองพร้อมกับเช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้มทั้งสองข้างของตัวเองไปด้วย“พี่สาวโดนนายหัวดุมาเหรอ” เสียงเด็กชายคนเดินดังขึ้นมาจากบนต้นไม้ ก่อนที่เขาจะกระโดดลงมาหาพี่สาวคนสวย“...”“ร้องไห้ด้วย” เด็กชายเอ่ยถามขึ้นมาพร้อมกับชะโงกหน้ามามองร่างบางด้วยความอยากรู้อยากเห็น“เปล่าพี่ไม่ได้เป็นอะไร...”“นายหัวดูเหมือนจะดุ แต่จริงๆ แล้วท่านใจดีมากนะจ๊ะ”“...”“ถ้าไม่ได้ท่านปานี้ชาวบ้านตาดำๆ อย่างพวกเราก็คงไม่มีที่ทำมาหากิน หรือแม้แต่ที่ซุกหัวนอนพวกเราก็คงไม่มีจ้ะ”“หนูชื่ออะไรครับ”“ชื่อไข่แดงครับ”“ชื่อน่ารักจัง...พี่ชื่อฟ้านะจ๊ะ” ปลายฟ้ายกยิ้มออกมาก่อนที่เธอจะเอ่ยบอกกับเด็กชายตรงหน้าถึงสิ่งที่ตัวเธอเองกำลังรู้สึก“นี่ไข่แดงครับ...พี่ไม่ได้โกรธนายหัวของไข่แดงหรอกนะ แต่พี่โกรธตัวเอง...”“โกรธตัวเองทำไมจ๊ะ?” เด็กชายเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย“หึหึ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ เอาเป็นว่าพี่เชื่อว่านายหัวของไข่เป็นคนใจดี...”‘ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยปฏิบัติกับพี่ก็ตาม แต่มันก็สมควรแล้วแหละ’ก่อนที่จะเกิดเรื่องขึ้นภีมเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เขาทั้งอ่อนโยนและใจดีกับทุกคน แต่แล้

เช้าวันต่อมา...“...” ปลายฟ้าค่อยลืมตาที่หนักอึ้งของตัวเองขึ้นมา ก่อนที่เธอจะสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากชายหนุ่มที่กำลังสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง“...” แก้มขาวเนียนยกยิ้มออกมาก่อนที่เธอจะก้มลงไปมองแขนแกร่งที่กำลังกอดรัดเอวบางของเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ร่างกายของคนทั้งคู่แนบชิดกันทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของปลายฟ้าสั่นระรัว เธออยากจะหยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้ ไม่ต้องมีอดีต ไม่ต้องมีอนาคต มีแค่ปัจจุบันขณะนี้เท่านั้น‘มันคงเป็นได้แค่ความฝันใช่ไหมค่ะพี่ภีม’“...” หญิงสาวหลับตาลงอีกครั้งทันทีที่เธอสัมผัสได้ถึงลมแรงกอดรัดจากรอบเอวบางของตัวเอง รวมถึงลมหายใจที่ถูกพ่นออกมาจากปลายจมูกโด่งของเขาเริ่งหนักหน่วงขึ้น“ไข้ยังไม่ลดเลยว่ะ” มือหนาลูบลงที่หน้าผากของหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างเบามือ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันก่อนที่เขาจะชะโงกหน้าขึ้นไปมองร่างบางตรงหน้าอีกครั้ง“แก้มแดงขนาดนี้ เพราะไข้ขึ้นรึเปล่าวะ?” ภีมพึมพำออกมาเสียงอ่อน ก่อนที่เขาจะขยับตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ถึงแม้ว่าตอนนี้ฝนจะหยุดตกไปแล้ว แต่ท้องฟ้ายังคงปกคลุมไปด้วยเมฆดำทะมึนอีกไม่นานฝนคงได้กระหน่ำตกลงมาอีกอย่างแน่นอน“...” ภีมอุ้มหญิงสาวตรงหน้าขึ้นแนบอก ก่อนที่เข

ปึก!“แกว่ายังไงนะ?” ปาลินปาโทรศัพท์ในมือใส่ลูกน้องของตัวเองก่อนที่เธอจะโวยวายออกมาเสียงดังลั่นห้อง สีหน้าของเธอแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังกังวลกับสิ่งที่ลูกน้องของเธอทำพลาดไป“แล้วมันรู้รึเปล่าว่าเป็นคนของฉัน”“ตอนนี้ยังไม่รู้ครับ คนของเราที่ส่งไปไม่รู้อะไรเกี่ยวกับท่านครับ”“ตอนนี้ยังไม่รู้?...หมายความว่าเดี๋ยวมันก็จะรู้น่ะสิ”“...”“แกไปทำยังไงก็ได้ ไอ้ภีมต้องไม่รู้ว่าฉันส่งคนไปลักพาตัวปลายฟ้า” ปาลินเอ่ยบอกกับคนตรงหน้าเสียงเรียบ ก่อนที่เธอจะเหม่อมองออกไปที่นอกหน้าต่างบานใหญ่“แต่คุณปลายฟ้าจะไม่ปลอดภัยนะครับ”“ถึงมันรู้ความจริงปลายฟ้าก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดี และฉันเองก็เหมือนกัน”“ตอนนี้นังฟ้าจะเป็นหรือตายก็ช่างหัวมันแต่ฉันต้องรอด”“แต่ว่า...”“ไม่มีแต่ไปทำตามที่ฉันสั่ง”“ครับ”“คุณปาลิน...มีเรื่องอะไรรึเปล่า?” ภูธเดชเอ่ยถามเมียรักออกมาด้วยความสงสัย“แกออกไปก่อน” ปาลินหันกลับไปส่งยิ้มหวานให้กับสามี ก่อนที่เธอจะเอ่ยบอกกับลูกน้องออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เพื่อไม่ให้ชายชราที่ยืนอยู่หน้าประตูได้ยิน“ตื่นแล้วเหรอคะคุณ”“ทำไมไม่นอนต่ออีกสักหน่อยล่ะคะ”“ผมนอนเยอะแล้ว อยากออกมาสูดอากาศข