8

เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของอวี้เหยียนสะท้อนก้องไปทั่วห้อง อวิ๋นซินเยว่เงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสับสนและตื่นตระหนก

ฝ่าบาทมาถึงหน้าประตูแล้ว แต่เหตุใดมิมีผู้ใดรายงาน! อวิ๋นซินเยว่ตื่นตระหนกแล้ว!

"ถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ" เธอย่อตัวลง ก่อนที่ร่างสูงโปร่งนั้นจะเดินผ่านหน้าไป ก่อนจะนั่งลงที่เตียงของเธอ

"มาเถิด" สีหน้าเรียบนิ่งขององค์จักรพรรดิทำให้อวิ๋นซินเยว่ไม่อาจคาดเดาได้ว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน หญิงสาวกวาดสายตามองหาเสี่ยวหลิง แต่เจ้าระบบตัวดีกลับไม่อยู่ให้เห็น

'ดีนี่ เสี่ยวหลง! เวลาสำคัญแบบนี้กลับหายหัว ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ ' เธอคิดในใจ

ร่างบางเดินเข้าไปหาก่อนจะนั่งลงข้างกายเจ้าแผ่นดิน อวิ๋นซินเยว่ไม่กล้าสบสายตา แต่เธอรู้สึกได้ว่าคนข้างกายตอนนี้กำลังต้องมองนางอยู่

'โอ๊ย อึดอัดชะมัด จะจ้องเงียบ ๆ อีกนานมั้ยเนี่ย' อวิ๋นซินเยว่ตัดสินใจเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

“ฝ่าบาท…เมื่อครู่ทรงหัวเราะสิ่งใดหรือเพคะ?”

แววตาคมเข้มตวัดลงมาสบกับนาง ริมพระโอษฐ์ยกขึ้นน้อย ๆ คล้ายจะขบขัน คล้ายจะเย้า สายตาของเธอที่เผลอเหลือบมอง เมื่อเห็นเช่นนั้นยิ่งชวนให้หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบหลุดออกมานอกอก

“เปล่า” พระสุรเสียงทุ้มกังวานดังขึ้นเบา ๆ “เพียงนึกถึง…สิ่งที่เจ้าเผลอพูดเมื่อคืนนี้”

ร่างบางสะดุ้งเฮือกทันที หัวใจเหมือนถูกบีบรัดแน่น ภาพจำเมื่อคืนคลุมเครือเลือนราง เธอพยายามนึกแต่กลับเหมือนคว้าหมอกมาไว้ในมือ มีเพียงเงาเลือนราง ว่าฝูซินอยู่เคียงข้างก่อนสติจะดับวูบไป

“เมื่อคืน…หม่อมฉัน…พูดอะไรหรือเพคะ?” เสียงเธอสั่นพร่าอย่างควบคุมไม่อยู่

อวี้เหยียนโน้มพระวรกายเข้ามาใกล้ ปลายนิ้วแตะเบา ๆ ที่พวงแก้มร้อนจัดของเธอ แววตาลึกซึ้ง “สิ่งที่เจ้าพูด…ข้าได้ยินชัดทุกถ้อยคำแล้ว”

คำตอบนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดกลางใจ อวิ๋นซินเยว่รีบเบือนหน้าหนี ใบหน้าร้อนเห่อจนแทบมอดไหม้ แต่ยิ่งเธอหลบ แววตาของเขาก็ยิ่งฉายประกายพอใจ

"เอ่อ...หม่อมฉันนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ ขอตัวก่อนนะเพคะ"

ทันใดนั้น ร่างบางกลับเซล้มเพราะปลายเท้าสะดุดพรม ขณะกำลังจะหงายหลังล้มตึง ก็มีท่อนแขนแข็งแกร่งดุงนะ้งนางเข้าหาตัว นางโผเข้าซบอกกว้างเต็มแรง คราวนี้เสียงหัวเราะของจักรพรรดิหลุดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ฮองเฮา…เจ้านี่ช่างทำให้วังนี้ครึกครื้นนัก”

“ฝะ…ฝ่าบาท!” เธอร้องอย่างตกใจ รีบผละตัวออกจากอ้อมแขนของพระองค์ด้วยสีหน้าแดงจัด หัวใจเต้นรัวไม่เป็นส่ำ ก่อนจะหมุนกายวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ราวกับเกรงว่าหากอยู่ต่ออีกเพียงลมหายใจเดียว ความลับในใจจะถูกเขาแง้มออกจนหมดสิ้น

ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะทุ้มต่ำของจักรพรรดิที่ยังดังก้องอยู่ภายในตำหนัก…

........

เสียงฝีเท้าของขันทีเฒ่าดังขึ้นเบา ๆ ในความเงียบสงัด เขาก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าตำหนักคุนหนิง เหลือบเห็นรอยยิ้มบางที่ยังติดอยู่บนพระพักตร์ของจักรพรรดิอวี้เหยียน ใบหน้าเปี่ยมด้วยความสง่างามที่ปกติแลดูเย็นเยียบและเฉยชามาตลอดกลับฉายแววอารมณ์ดีจนผิดสังเกต

“กระหม่อม…แปลกใจนักพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีเอ่ยออกมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “ในรอบหลายปี กระหม่อมยังไม่เคยเห็นฝ่าบาททรง…เบิกบานถึงเพียงนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ” คำพูดนั้นเหมือนคมมีดบางที่สะกิดบางอย่างในใจพระองค์

อวี้เหยียนนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนริมพระโอษฐ์ที่เคยโค้งขึ้นจะค่อย ๆ คลายลง แววตาที่เคยอ่อนโยนเมื่อครู่กลับคมกริบเย็นชาอีกครั้ง ความทรงจำเมื่อคืนหวนคืน… เสียงพร่ำเพ้อที่หลุดออกจากริมฝีปากเล็ก ๆ ของอวิ๋นซินเยว่ดังสะท้อนขึ้นมา แต่เขากลับหัวเราะในลำคอแผ่วเบา ดวงตาทอแสงเยียบเย็น

“หึ…หรือว่ามันเป็นเพียง ‘กลยุทธ์’ ของนาง?” เสียงนั้นเบาราวเสียงกระซิบ แต่กลับทำให้ขันทีเฒ่าก้มหน้าต่ำลงทันที ไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดต่อ

อวี้เหยียนก้าวเดินไปข้างหน้า สายตาแข็งกร้าวเฉกเช่นเดิม พระพักตร์ไร้ซึ่งร่องรอยความอบอุ่นเมื่อครู่ราวกับไม่เคยปรากฏ ความลังเลผุดขึ้นในใจ นางจะจริงใจต่อเขาหรือเพียงแค่ใช้เล่ห์เหลี่ยมสตรีกันแน่?

“ต่อให้เป็นฮองเฮา…ข้าก็ไม่อาจปล่อยให้ใครเล่นตลกกับหัวใจข้าได้” พระสุรเสียงแผ่วต่ำ แต่เด็ดขาด

ขันทีคนสนิทก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิม รับรู้ว่าลมพายุในพระทัยขององค์เหนือหัวได้กลับมาแล้ว…