บทที่ 27 กลับจวนสกุลจาง

เช้าวันใหม่ ท้องฟ้าปลอดโปร่ง แสงแดดอ่อนๆ ส่องกระทบไปทั่วลานหน้าบ้านพัก

จางอี้หมิงลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตา แต่งตัวใหม่ดูดี จากนั้น จางอี้หมิงเดินออกมาด้วยท่าทีผ่อนคลาย ดวงตาของเขาสะท้อนภาพของสตรีสองนางที่ยืนรออยู่

หลินหนิง สตรีร่างเล็ก หน้าตาน่ารัก เอวคอดกิ่ว มีส่วนเว้าโค้งที่พอดี ชวนให้ดูอ่อนหวานและสดใส

ส่วนหวงจื่อรั่วแม้จะแต่งกายคล้ายบุรุษ มีทวนยาวสะพายอยู่บนหลัง แต่ความงดงามของนางก็โดดเด่นราวกับเทพธิดา ยากนักที่จะหยุดมองได้

จางอี้หมิงเผยรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะกล่าวว่า

              “เดินทางกันเถอะ”

ทั้งสามต่างขึ้นม้าของตน แล้วควบออกจากสำนักเทียนหยาง ระหว่างทางที่สายลมพัดผ่านไล้ผิวเบาๆ จางอี้หมิงหันไปทางหลินหนิง พลางกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง

               “เจ้าเรียกข้าว่า ‘เสี่ยวอี้’ เหมือนเดิมเถอะ ศิษย์น้องของข้ามีมากพอแล้ว”

หลินหนิงได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะเบาๆ ดวงตาเป็นประกาย แล้วกล่าวตอบ

               "เช่นนั้น ข้าก็จะเรียกท่านว่าเสี่ยวอี้เหมือนเดิม"

จางอี้หมิงพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปทางหวงจื่อรั่ว

               “เจ้าเองก็ด้วย”

หวงจื่อรั่วเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวสั้นๆ

               “อืม”

               ศิษย์น้องข้ามีมากอยู่แล้ว แต่ข้าก็ไม่ได้อยากมีสหายเพิ่มด้วยเช่นกัน พวกเจ้าสองคนนับเป็นคนที่ข้าหมายปอง ไม่วันใดก็วันหนึ่ง รอก่อนเถอะ

จากนั้นทั้งสามก็เร่งฝีเท้าม้า มุ่งหน้าสู่เมืองหลวง

เข้าสู่เมืองหลวง

เมื่อเข้าสู่ประตูเมือง ทั้งสามแสดงป้ายศิษย์ของสำนักเทียนหยาง ทำให้สามารถพกอาวุธเข้าสู่เมืองได้โดยไม่ถูกตรวจสอบมากนัก

เมืองหลวงของแคว้นเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ย่านการค้าเต็มไปด้วยพ่อค้าแม่ค้าและผู้คนที่สัญจรไปมาอย่างคึกคัก บรรยากาศพลุกพล่านวุ่นวาย ผู้คนเร่งรีบซื้อขายแลกเปลี่ยนสินค้า เสียงเรียกเชิญของพ่อค้าแม่ค้าดังระงมไปทั่ว

พวกเขาตรงเข้าไปยังเขตเมืองชั้นนอก ที่ซึ่งบ้านของหลินหนิงตั้งอยู่

บ้านของหลินหนิงเป็นเรือนเล็กๆ ขนาดไม่ใหญ่มาก แต่ดูสะอาดสะอ้านและอบอุ่น เมื่อมาถึง นางเชื้อเชิญพวกเขาเข้าไปดื่มน้ำชา

เมื่อก้าวเข้าไปภายใน จางอี้หมิงและหวงจื่อรั่วพบว่ามีบุรุษวัยกลางคนคนหนึ่งนั่งอยู่ เขาคือบิดาของหลินหนิง ใบหน้าของเขาดูใจดีและมีร่องรอยของความเมตตา

หลินหนิงยิ้มพลางแนะนำว่า

               “ท่านพ่อ นี่คือเสี่ยวอี้ และนี่คือศิษย์พี่จื่อรั่ว ทั้งสองเป็นเพื่อนร่วมสำนักของข้า”

จางอี้หมิงและหวงจื่อรั่วโค้งคำนับเล็กน้อย พร้อมกล่าวแนะนำตัว บิดาของหลินหนิงพยักหน้าอย่างพอใจ

“ว่าที่พ่อตาของข้าที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ จากรูปร่างท่าทางคล้ายว่าจะเป็นขุนนางบู๊” จางอี้หมิงลอบคิดในใจ

จากนั้น ทั้งสามร่วมวงดื่มน้ำชา พูดคุยกันอย่างเป็นกันเองอยู่ราวหนึ่งชั่วยาม ก่อนที่จางอี้หมิงและหวงจื่อรั่วจะขอตัวออกเดินทางต่อ มุ่งหน้าไปยังเขตเมืองชั้นใน เพื่อกลับบ้านของพวกเขาเอง

เมื่อก้าวออกจากบ้าน หลินหนิงส่งพวกเขาถึงหน้าประตู แล้วโบกมือลา

               “ท่านทั้งสองเดินทางดีๆ พบกันวันกลับสำนัก”

จางอี้หมิงยิ้มให้ ก่อนจะหันไปทางหวงจื่อรั่ว แล้วกล่าวว่า

               “ไปกันเถอะ”

ทั้งสองจึงเร่งม้า มุ่งหน้าเข้าสู่ใจกลางเมืองหลวงต่อไป

จวนสกุลจางนั้นตั้งอยู่ในเขตเมืองหลวงชั้นใน เขตแดนของเชื้อพระวงศ์ ขุนนางระดับสูง พ่อค้าระดับสูง รวมถึงใครก็ตามที่มีเงินก็สามารถซื้อบ้านในนี้ได้เช่นกัน

พ่อของจางอี้หมิงไม่นับว่าเป็นเชื้อพระวงศ์ ด้วยความที่มีสายเลือดของราชวงศ์ก่อน จึงถูกควบคุมอย่างใกล้ชิด ได้เป็นอ๋องเพราะให้เกียรติเฉยๆ ไร้ตำแหน่งขุนนาง และไร้ที่ยืนในราชสำนัก ทหารรักษาจวนยังเป็นคนที่ราชสำนักส่งมาควบคุมทั้งสิ้น

สถานะของท่านอ๋องจางส่วงจึงคล้ายกับพ่อค้าทั่วไปที่วาดภาพขาย มีหลี่เอ้อเหมียวเป็นชายา

หลี่เอ้อเหมียวผู้นี้นับเป็นสตรีวัยกลางคนหน้าตางดงาม เป็นสตรีจากตระกูลขุนนาง ถูกฮ่องเต้ส่งตัวมาแต่งงานด้วย สถานะปัจจุบันคือมารดาเลี้ยงของจางอี้หมิง

เมื่อจางอี้หมิงและหวงจื่อรั่วมาถึงจวนของตระกูลหวง ประตูจวนถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว ผู้ที่ยืนรออยู่เบื้องหน้าคือ เหล่าหวง บิดาของหวงจื่อรั่ว

สายตาของบิดาที่ทอดมองบุตรสาวเต็มไปด้วยความคิดถึง เมื่อสบตากัน เหล่าหวงโผเข้ากอดบุตรสาวแน่น ท่าทางของเขาแสดงถึงความห่วงหาและความรักอันลึกซึ้ง

หวงจื่อรั่วแม้จะดีใจ แต่เมื่อเห็นว่าจางอี้หมิงยังยืนอยู่ นางก็พยายามระงับความรู้สึก ไม่แสดงท่าทีตื่นเต้นมากนัก

จางอี้หมิงยิ้มบางๆ แล้วประสานมือคารวะเหล่าหวง

               “คารวะเหล่าหวง เชิญท่านอยู่กับบุตรสาวเถอะ”

จากนั้นเขาก็ขอตัวเดินจากไป เปิดโอกาสให้ทั้งสองได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน หวงจื่อรั่วจึงหันไปสวมกอดบิดาของตนอีกครั้ง

จางอี้หมิงเดินเข้ามาภายในจวนตระกูลจาง เมื่อเข้าไปภายในบ้าน เขาพบกับบิดาแท้ๆ ของตน จางส่วง และมารดาเลี้ยง หลี่เอ้อเหมียว ทั้งสองนั่งอยู่ในโถงกลางของเรือนพัก

จางอี้หมิงคารวะทั้งสองอย่างนอบน้อม

               “บุตรชายคารวะท่านพ่อ ท่านแม่”

จางส่วงเห็นบุตรชายแล้วก็มีสีหน้าปลื้มปิติ เขาก้าวเข้ามาตบไหล่บุตรชายอย่างเอ็นดู

               “ดีๆ เจ้ากลับมาแล้ว ยอดเยี่ยมมาก!”

ส่วนหลี่เอ้อเหมียว มารดาเลี้ยงของเขาเพียงยิ้มอ่อนโยน พลางกล่าว

               “คุณชายใหญ่ เดินทางมาเหนื่อยแล้ว เชิญพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวออกมากินข้าวพร้อมกัน”

จางส่วงหัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวเสริม

               “วันนี้ต้องจัดอาหารมื้อใหญ่!”

               “แล้วน้องหญิงเล่า?”

จางส่วงจึงตอบว่า

               “หลันซือกำลังกลับจากสำนักศึกษาหยูเทียน อีกไม่นานก็คงมาถึง”

               “แล้วแม่นางซงเอ๋อร์เล่า?”

               จุดประสงค์ที่ข้าต้องการถามคือสิ่งนี้ จางอี้หมิงคิดในใจ

จางส่วงหัวเราะพลางกล่าว

               “นางก็น่าจะกลับมาพร้อมกับน้องสาวเจ้านั่นแหละ”

จางอี้หมิงพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าเรือนพักของตนเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับมื้ออาหาร

จางอี้หมิงเอนกายภายในห้อง ปล่อยใจไปตามสายลม รำพึงเบาๆ ว่า “สามคืนนี้ข้าจะต้องไปเสพสุขกับแม่นางฉีเหอแห่งสำนักสังคีตให้เต็มอิ่ม”

เมื่อเวลาล่วงเลยมาจนถึงยามอาหารเย็น จางอี้หมิงก้าวออกจากเรือนพักมายังห้องอาหาร เขาพบ จางส่วง ผู้เป็นบิดา และ หลี่เอ้อเหมียว มารดาเลี้ยงนั่งอยู่ก่อนแล้ว

และอีกคนหนึ่งที่นั่งรออยู่บนโต๊ะอาหาร คือ จางหลันซือ น้องสาวต่างมารดาของเขา

จางหลันซือเป็นดรุณีแรกรุ่น นางมีผิวขาวผ่องราวบุปผา ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใส เมื่อเห็นพี่ชาย นางจึงส่งยิ้มหวานและทักทายด้วยน้ำเสียงร่าเริง

               “พี่ใหญ่ ท่านกลับมาแล้วหรือ”

               “แน่นอน พี่ใหญ่เจ้ากลับมาแล้ว”

               “ท่านใช้พลังได้หรือยัง”

               “แม่นางหวงยังต้องสยบยอมข้า”

จางอี้หมิงยิ้มให้แล้วพยักหน้าเล็กน้อย กล่าววาจาโป้ปดโม้แบบนี้ไปจะเป็นอะไรไป ในเมื่อข้าคือพี่ใหญ่ที่แข็งแกร่งสุดในบ้าน

               ก่อนที่จางอี้หมิงจะเหลือบสายตาไปยังสตรีอีกผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

นางคือซงเอ๋อร์

ดรุณีสาววัยไล่เลี่ยกับน้องสาวของเขา แต่นางกลับมีความงดงามยิ่งกว่า จางอี้หมิงพินิจมองร่างระหงในอาภรณ์สีขาวสะอาดตา ร่างระหงมีสัดส่วนโค้งเว้างดงาม ผมดำยาวดุจแพรไหม เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของจางอี้หมิง นางก็หลุบตาลงต่ำ ก้มหน้าหลบเล็กน้อย แก้มเนียนขาวขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขินอาย

จางอี้หมิงกระตุกยิ้ม ก่อนจะพูดลอยๆ

               “ข้าอยากจิบสุรา”

ซงเอ๋อร์ได้ยินเช่นนั้น นางเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มบางๆ จากนั้นจึงรินสุราลงจอกเบาๆ ส่งให้จางอี้หมิง

               “เชิญคุณชาย”

จางอี้หมิงมองนางด้วยสายตาพึงพอใจ ก่อนจะกล่าวอย่างเป็นกันเอง

               “ซงเอ๋อร์ คืนนี้เจ้านั่งคุยเป็นเพื่อนข้าหน่อยเถอะ”

ซงเอ๋อร์ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ พยักหน้ารับคำ

               “เจ้าค่ะ”

ทันใดนั้นเอง เสียงกระแอมไอหนึ่งดังขึ้นมาขัดจังหวะ ทุกคนในห้องเงียบลง และสายตาหันไปจับจ้องที่ ท่านอ๋องจางส่วง

ชายวัยกลางคนผู้มีใบหน้าทรงอำนาจมองไปที่จางอี้หมิง พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงสุขุม

               “เรื่องของพวกเจ้าสองคน เดี๋ยวข้าจัดการให้เอง ไม่ต้องห่วง”

จางอี้หมิงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มกว้าง

               “ข้าจะรอ”

คำพูดของเขาทำให้ซงเอ๋อร์หน้าแดงก่ำไปทั้งใบหน้า มือเล็กที่ถือกาน้ำชาสั่นไหวเล็กน้อย นางไม่กล้าสบตากับใครในห้อง

แต่ก่อนที่บรรยากาศจะหวานชื่นไปมากกว่านี้ จางส่วงพลันกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง

               “ตอนนี้บิดามารดาหาคู่หมั้นให้น้องสาวเจ้าเรียบร้อยแล้ว”

จางอี้หมิงที่กำลังจิบสุราอยู่ชะงักทันที เขาชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะค่อยๆ วางจอกลง แล้วถามกลับด้วยน้ำเสียงสงสัย

               “ใครกัน?”

จางส่วงยิ้ม ก่อนจะตอบเสียงเรียบ

               “ซุนสีห่าว บุตรชายรองของเจ้ากรมคลัง”

พรวดดดด!

จางอี้หมิงถึงกับพ่นสุราออกมาเต็มโต๊ะ!