แผนร้ายพ่ายบ่วงรัก

“กรี๊ดดดด ฉันเกลียดแกนังแพรลดา ฉันเกลียดแก ฮือๆๆๆๆๆ ฉันเกลียดพวกแก เกลียดแม่แกด้วย อีพวกลูกเมียน้อย ฮือๆๆๆ” พิมพิศาขว้างปาข้าวของทิ้งอย่างไร้เยื่อใย แจกันดอกไม้ใบใหญ่แตกกระจายเต็มพื้นห้องนอน ผ้าห่มและปลอกหมอนถูกเธอทุบตีเพื่อระบายอารมณ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ถูกทิ้งระเกะระกะจนแทบไม่เหลือทางเดิน ผมยาวสลวยที่ถูกขยี้จนยุ่งเหยิงทำให้หญิงสาวแลดูทุกข์ระทมนัก

“ฉันไม่มีทางยอมแพ้แกหรอกนังแพรลดา ฉันจะแก้แค้นแก ฉันจะเอาคืนแกให้สาสม ฉันเกลียด เกลียดพวกแก เกลียดจนอยากให้ตายๆ ไปซะ กรี๊ดดดด ฮือๆๆ” อาการคลุ้มคลั่งของพิมพิศาไม่มีท่าทีว่าจะสงบลงโดยง่าย คุณนายเอมอรผู้เป็นแม่จึงต้องจำใจเข้ามาปลอบโยนลูกสาว สภาพข้าวของภายในห้องเละเทะเสียจนคนมองต้องเอามือทาบอกด้วยความตกใจ

“ยัยพิม ตั้งสติหน่อยลูก หันมามองแม่ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ฝ่ามือเหี่ยวย่นยื่นไปลูบศีรษะลูกสาวเพียงคนเดียวด้วยความสงสาร น้ำตาเม็ดโตไหลรินตามร่างบางอย่างห้ามไม่ไหว พิมพิศากำลังทุกข์ใจเพราะสองแม่ลูกนั่น พวกหล่อนเคยทำลายชีวิตคู่ของเธอจนพังยับเยินไม่เหลือชิ้นดี คราวนี้ผู้เป็นแม่จะไม่ยอมให้ลูกสาวที่รักดั่งแก้วตาดวงใจถูกคนเลวร้ายพวกนั้นทำร้ายเหมือนตนเองแน่นอน

“คุณแม่ขา คุณแม่ ฮือ พิมพ์ปวดใจเหลือเกินค่ะ ทำไมสองแม่ลูกนั่นถึงตามราวีพวกเราไม่เลิกคะ พวกมันแย่งคุณพ่อไปแล้ว คราวนี้ยังมาแย่งคุณเอกไปอีก พิมพ์เกลียดพวกมันค่ะคุณแม่ พิมพ์เกลียด เกลียดจนไม่รู้จะเกลียดยังไง” พิมพิศาปล่อยโฮในอ้อมแขนผู้เป็นแม่อย่างไม่อาย เธอเจ็บปวดใจเหลือเกินที่ถูกน้องสาวต่างมารดายื้อแย่งคนรักไป อีกไม่กี่เดือนข้างหน้างานแต่งของพวกเขาก็จะถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และเธอจะกลายเป็นผู้พ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์แบบ

“แม่เข้าใจพิมพ์นะลูก แม่เข้าใจดีทุกอย่าง พิมพ์ต้องตั้งสติก่อน พวกเราจะอ่อนแอไม่ได้” คุณนายเอมอรปาดน้ำตาเม็ดโตออกจากแก้มลูกสาวด้วยความแผ่วเบา สองมือเหี่ยวย่นประคองใบหน้าเล็กๆ ที่เธอเฝ้าทะนุถนอมให้เงยขึ้น พอได้เห็นดวงตากลมโตแดงก่ำ หัวใจคนเป็นแม่ก็ทุกข์ระทมเหลือคณา แขนเรียวสองข้างรีบคว้าตัวลูกสาวมากอดไว้แนบอก

“คุณแม่ขา ฮือๆๆ พิมพ์อยากแก้แค้นค่ะ พิมพ์อยากเห็นคนพวกนั้นร้องไห้บ้าง พิมพ์ไม่อยากแพ้อีกแล้ว ฮึกๆๆ พิมพ์ต้องทำยังไงคะคุณแม่” พิมพิศาสะอื้นเสียงสั่น เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้สุดกำลัง ตั้งแต่เล็กจนโตมีเพียงคุณหญิงเอมอรเท่านั้นที่คอยปลอบใจ เธอเติบโตมาด้วยการเลี้ยงดูของแม่เพียงลำพัง ไร้วี่แววผู้เป็นบิดามากล้ำกราย ครอบครัวที่เคยอบอุ่นพร้อมหน้าพร้อมตาได้ขาดสะบั้นลงเพราะฝีมือนังกัญญา แม่เลี้ยงสารเลวที่เธอเกลียดเข้าไส้

“พิมพ์คิดดีแล้วหรือลูก การแก้แค้นไม่ใช่ทางเลือกที่ถูกต้องเลยนะ แม่ไม่อยากเห็นน้ำตาพิมพ์อีก” น้ำเสียงอบอุ่นเตือนสติลูกสาว ประสบการณ์ชีวิตอันโชกโชนคอยย้ำเตือนคืนวันเก่าๆ อยู่เสมอ ที่ผ่านมาเธอพยายามทำทุกอย่าง แต่สุดท้ายผลลัพธ์ก็ไม่ต่างจากเดิมมากมายนัก หากผู้ชายหมดรักการยื้อยุดฉุดกระชากมีแต่จะปวดใจ

“ถ้าพิมพ์อยู่เฉยๆ พิมพ์คงอกแตกตายค่ะคุณแม่ พิมพ์ทนไม่ไหว พิมพ์อยากทำให้คนพวกนั้นเจ็บปวดบ้าง ในเมื่อเวรกรรมไม่ทำงาน พิมพ์จะลงมือทำเอง” ดวงตากลมโตวาวโรจน์ไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง สองแม่ลูกสารเลวนั่นแย่งคุณพ่อไปจากเธอ แต่พวกมันยังเสนอหน้าอยู่ในสังคมอย่างชื่นมื่น เธอรอให้เวรกรรมมาถึงไม่ไหวหรอก คนอย่างพวกมันต้องได้รับการตอบโต้คืนบ้าง

“ถ้าพิมพ์อยากแก้แค้นจริงๆ แม่จะไม่ห้าม เพราะแม่รู้ว่าไฟแค้นในอกลูกคงไม่สามารถมอดดับลงได้ รับปากแม่ได้ไหมว่าจะไม่แย่งเอกราชคืนมา” คุณนายเอมอรจ้องมองลูกสาวตาเขม็ง เธอจะไม่ยอมให้พิมพิศาถูกตราหน้าว่าทำลายครอบครัวคนอื่นเด็ดขาด

“ถ้าไม่แย่งคุณเอกคืน พิมพ์จะแก้แค้นได้ยังไงคะ” พิมพิศารู้สึกแปลกใจไม่น้อย เธอต้องแก้แค้นพวกเขาด้วยวิธีไหน หากไม่ยุ่งเกี่ยวกับเอกราชแพรลดาจะรู้สึกเจ็บปวดได้ยังไง

“การแก้แค้นไม่จำเป็นต้องทำเรื่องเลวร้ายนะลูก พิมพ์สูงส่งมากกว่านั้น อย่าให้ดินโคลนมาแปดเปื้อนตัวเราเด็ดขาด”

“แล้วพิมพ์ต้องทำยังไงคะ พิมพ์ไม่อยากเห็นรอยยิ้มของพวกมัน”แววตาดื้อนรั้นทำให้คุณหญิงเอมอรถอนหายใจเฮือกใหญ่

“พิมพ์รู้จักอิษวัติหรือเปล่า” หญิงชราสอบถามลูกสาวพลางเอื้อมมือไปปัดปอยผมอันยุ่งเหยิงบนศีรษะให้เข้าที่อย่างแผ่วเบา

“ไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวค่ะ แค่เคยเห็นผ่านตาบ้าง คุณเอกเล่าให้ฟังว่าเป็นพี่ชาย” สุ้มเสียงเอาแต่ใจเอ่ยตอบผู้เป็นแม่ด้วยความงุนงง

“ใช่แล้วจ้ะ อิษวัตเป็นพี่ชายต่างมารดาของเอกราช แต่ไม่ค่อยชอบออกงานสังคมเท่าไหร่ เขาเป็นลูกชายคนโตของเจ้าสัวคมกริชกับคุณหญิงสิรินาถ แต่เธอดันไปเห็นสามีกำลังจ้ำจี้กับชู้รักบนเตียงเลยสติแตกแล้วเตลิดออกจากบ้านจนเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิต”

“มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือคะ พิมพ์ไม่เคยได้ยินสักครั้ง” พิมพิศาอ้าปากค้างด้วยความเหลือเชื่อ เอกราชไม่เคยปริปากเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง ชายหนุ่มปิดบังแม้กระทั่งข้อมูลส่วนตัวเอาไว้ ระยะเวลาสามปีที่เคยคบหาดูใจพิมพิศาแทบไม่มีความหมายสำหรับเขาเลย พอได้ยินคุณแม่พูดแบบนี้เธอยิ่งแค้นเคือง

“มีสิจ๊ะ แม่ปลงได้เพราะคุณหญิงสิรินาถเลยนะ ตัดสินใจหย่าเพราะไม่อยากพบเจอกับความเจ็บปวดแบบนั้น แม่อยากมีชีวิตอยู่นานๆ เพื่อรอดูลูกเติบโตขึ้น”

“คุณแม่โกรธหรือเปล่าคะ” น้ำเสียงเอื้ออาทรของพิมพิศาถูกส่งต่อไปให้ผู้เป็นมารดาด้วยความเป็นห่วง

“โกรธสิลูก ทั้งโกรธ ทั้งแค้น ทั้งเสียใจ แต่ในเมื่อคุณพ่อไม่รักแม่แล้ว จะยื้อไว้ทำไม แม่ไม่อยากนอนร้องไห้ทุกคืน เลยกล้ำกลืนฝืนทนถอยออกมา” คุณนายเอมอรบีบมือลูกสาวเบาๆ เพื่อขอกำลังใจ ความเจ็บปวดวันวานยังไม่เลือนหายไป แต่เธอเข้มแข็งพอจะไม่นำเรื่องนั้นมาถ่วงรั้งชีวิต

“คุณแม่ผ่านมาได้ยังไงคะ”

“เพราะมีพิมพ์เป็นหลักยึดเหนี่ยวไงลูก” รอยยิ้มแสนอบอุ่นถูกแย้มออกมาอีกครั้ง พิมพิศาจ้องมองรอยยิ้มนั้นด้วยความภูมิใจ แม่ของเธอเก่งเหลือเกินที่ฝ่าฟันอุปสรรคในชีวิตมาได้

“แต่พิมพ์คงตัดใจปล่อยวางไม่ได้เหมือนคุณแม่หรอกค่ะ” ใบหน้าสวยหม่นแสงลงทันตา เธอไม่สามารถให้อภัยพวกเขาได้ ไฟแค้นกำลังลุกโชนแผดเผาทุกอย่างรอบกายเธอ

“แม่รู้ว่าห้ามพิมพ์ไม่ได้ แต่เอกราชไม่ใช่คนที่ลูกควรเข้าไปยุ่งเกี่ยว หากลูกอยากแก้แค้นจริงๆ ลองคบหากับอิษวัตดูไหม เมื่อลูกได้แต่งงานลูกจะกลายเป็นสะใภ้ใหญ่ มีผู้คนนับหน้าถือตา ทรัพย์สมบัติหรือแม้แต่ฐานะทางสังคมจะสูงกว่าแพรลดาหลายเท่า” คุณนายเอมอรเสนอทางเลือกเสียงสั่น ความจริงเธอไม่ต้องการให้ลูกสาวแก้แค้นใดๆ แต่รู้ดีว่าไม่สามารถขัดขวางได้ จึงอยากหาจุดสนใจอย่างอื่นเพื่อเบี่ยงเบนพิมพิศาเท่านั้น

“พิมพ์ได้ยินว่าคุณอิษวัติมีลูกติดด้วย คงนิสัยไม่ต่างจากน้องชายเท่าไหร่หรอกค่ะ” ใบหน้างามเชิดขึ้นอย่างถือดี เธอไม่เอาพ่อหม้ายลูกติดมาทำสามีแน่นอน

“อย่าด่วนตัดสินใครสิลูก ลองทำความรู้จักกันก่อนก็ไม่เสียหายอะไร”

“พิมพ์ไม่ชอบผู้ชายมีลูกติดค่ะ”

“ลูกติดอะไรกัน ลูกบุญธรรมต่างหาก” คุณนายเอมอรส่ายศีรษะด้วยความระอาใจ บทจะดื้อรั้นขึ้นมาพิมพิศาก็ไม่ยอมฟังใครเลยจริงๆ

“คุณแม่รู้เรื่องคุณอิษวัติดีเหลือเกินนะคะ” ร่างเล็กกระเง้ากระงอดมารดาพร้อมทำหน้ามู่ทู่ใส่ แม่ของเธอรู้จักมักจี่กับคนตระกูลนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน โดยเฉพาะอิษวัติที่แม้แต่เธอยังไม่เคยรู้จักอย่างเป็นทางการสักครั้ง เขาแทบไม่ยุ่งวุ่นวายกับพวกลูกเศรษฐีคนมีเงินหรือดาราดังทั่วไป เรียกได้ว่านิสัยรักสันโดษแตกต่างจากผู้คนในแวดวงสังคมนักธุรกิจโดยสิ้นเชิง

“เอ๊ะ เรานี่ยังไง พี่เขาแก่กว่าตั้งสี่ปีเชียวนะ แม่สงสารคุณสิรินาถ เลยคอยตามข่าวคราวลูกชายเธอบ้าง อิษวัติไม่เคยมีเรื่องชู้สาว แม่รับรองได้”

“พิมพ์ไม่ได้สนใจหรอกค่ะ เขาจะมีไม่มีก็ช่างปะไร พิมพ์สนใจแค่การแก้แค้น”

“เฮ้อ แม่ไม่อยากเถียงกับพิมพ์แล้ว ดีขึ้นหรือยัง” ความเคร่งเครียดถูกแทนที่ด้วยความห่วงใย คุณนายเอมอรดึงลูกสาวเข้าไปกอดแนบอกอย่างห่วงหา

“ดีขึ้นแล้วค่ะ แต่พิมพ์ยังไม่หายแค้น” ร่างบางยิ้มแป้นอวดฟันขาว ความแค้นในใจถูกบรรเทาด้วยความรักจากมารดา เธอจะปล่อยให้ศัตรูคู่อาฆาตลอยหน้าลอยตาในสังคมไปก่อน หาวิธีแก้แค้นได้เมื่อไหร่ค่อยเหยียบให้จมดินก็ยังไม่สาย

“ตามใจเถอะ อยากทำอะไรก็ทำ แม่อยู่ข้างลูกเสมอ” นัยน์ตาของหญิงชรามีแววกังวลและเป็นห่วงคละเคล้ากัน ไม่จะว่าเกิดอะไรขึ้น สองมือคู่นี้จะประคองบุตรสาวให้ก้าวเดินโดยไม่สะดุดเอง

“ขอบคุณนะคะคุณแม่ พิมพ์รักคุณแม่ที่สุด” รอยยิ้มเจิดจ้าราวกับดวงตะวันทำให้คุณนายเอมอรเผลอยิ้มตามอย่างอดไม่ได้ บุตรสาวที่นางเฝ้าทะนุถนอมมาหลายปี บัดนี้กำลังเติบโตงดงาม

“มีกันอยู่สองคน ถ้าไม่รักแม่ที่สุดจะรักใคร หืม” ฝ่ามือเหี่ยวย่นจัดการเขกหน้าผากตัวทะเล้นด้วยความหมั่นไส้

“คุณแม่ไม่ต้องมาแซวเลยค่ะ พิมพ์ขำไม่ออก” ใบหน้างามบิดเบี้ยวพร้อมย่นจมูกแสดงความไม่พอใจ เมื่อเห็นดังนั้นคุณหญิงเอมอรจึงแสร้งเปลี่ยนประเด็นสนทนาเพื่อตัดรำคาญ

“เอาเถอะๆ เดี๋ยวแม่ให้แจ่มขึ้นมาทำความสะอาดห้องให้ เลอะเทอะสายตาจนไม่อยากจะมอง”

“ลูกสาวคุณแม่เป็นคนอารมณ์ร้ายนี่ค่ะ” พิมพิศาหยอกล้อมารดาทีเล่นทีจริง เธอไม่ได้รู้สึกผิดกับสิ่งที่ตนเองกระทำลงไป หากไม่มีข้าวของเครื่องใช้พวกนี้คอยรองรับอารมณ์ เธอจะขับรถไปดักตบสองแม่ลูกหน้าหนาถึงบ้านจนกลายเป็นข่าวใหญ่โตขึ้นโรงขึ้นศาลให้ผู้คนนินทาสนุกปาก

“รู้แล้ว แม่เลี้ยงแกมากับมือ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวซะ” คุณนายเอมอรเบือนหน้าหนีทำเป็นมองไม่เห็น ต้องโทษตัวเธอเองที่เลี้ยงดูบุตรสาวมาแบบตามใจ รวมถึงสร้างบาดแผลที่ไม่มีวันรักษาหายให้กับพิมพิศา แต่ท่านหารู้เลยว่าเรื่องที่ตนเองเผลอหลุดปากพูดออกมาเมื่อกี้จะทำให้เกิดเรื่องใหญ่