58 ที่แท้ก็คนกันเองหรอกเหรอ

ภามม์ชี้มือไปที่เด็กหนุ่ม สีหน้าตื่นตระหนกพอๆ กันกับภัทร

“ใช่จ้ะ เจ้าคิวที่ภัทรกับภามม์เคยอุ้มเล่นตอนแกยังไม่ครบขวบคนนั้นแหละ”

“ถึงว่าทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นนัก” ภัทรตอบอึ้งๆ นึกถือเด็กน้อยที่เคยอุ้มโยนเล่นแล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊ากนั่น

เพราะฮิโระเป็นเด็กกำพร้าที่อลิซาเบธกับสามีรับเลี้ยงเมื่อตอนที่ไปทำธุรกิจที่ญี่ปุ่น พอสามีอลิซาเบธโยกย้ายมารับตำแหน่งนักการทูตที่ไทยหลายปีจึงได้พบกับฮิโระซึ่งตอนนั้นยังเป็นเด็กชายวัยไม่ถึงสิบขวบ

พอโตขึ้นอยู่มัธยมปลายฮิโระจึงรับสอนภาษาอังกฤษและญี่ปุ่นตามบ้าน พ่อของเขาจึงจ้างมาสอนให้เขากับภามม์ และเป็นเพื่อนพี่น้องที่สนิทสนมกันมานับแต่นั้น

ส่วนภามม์ได้แต่อึ้งหนัก เขาทรุดนั่งอย่างอ่อนแรง ก่อนจะตบหน้าผากตัวเองแรงๆ เรียกสติ ที่แท้คิระคือหนูน้อยที่เขาเคยอุ้มเล่นตอนเด็กๆ หรือนี่!

ไอ้ภามม์เอ๊ย! ไอ้ลามก มักมาก! ไอ้แก่ตัณหากลับ!

ภามม์ก่นด่าตัวเองในใจด้วยความรู้สึกผิดขึ้นมาทันใด นึกถึงภาพคิระตอนเล็กๆ ที่เขาเคยเล่น นึกถึงฮิโระที่เป็นทั้งเพื่อนและครูของเขา ถึงจะโตกว่ากันหลายปีแต่ฮิโระก็ดีกับเขาและพี่ชายมาก คอยพาไปไหนไปนั่น เทคแคร์ดูแลตลอดตอนที่เขาไปเรียนไฮสคูลที่อเมริกา แล้ว