#3 จูบเเรก

หน้าผากของพวกเขาทั้งสองแนบชิดกันในน้ำ ไม่มีคำพูดใดๆเเละไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่คืนนี้

 มือของเขากุมมือนีร่าแน่นขึ้น นางก็ไม่ได้คิดที่จะดึงมือกลับ แค่ปล่อยให้เขาจับไว้อย่างนั้น เหมือนใจมันไม่อยากขัดอะไรอีกแล้ว

 “ข้าชื่อเรน”เขาเอ่ยเสียงเบา ในที่สุด

นีร่าไม่ได้ตอบ และนางทำท่าขยับปากคล้ายจะพูดนางเเต่ไม่แน่ใจว่าควรจะบอกชื่อกับมนุษย์รึเปล่าเลยได้เเค่พยักหน้าช้า ๆ แทนคำตอบเท่านั้น…เรนยิ้มให้ แบบที่นางไม่เคยเห็นบนหน้าใครในหลายปีมานี้

มันเป็นรอยยิ้มจริงใจที่ไม่ต้องพูดอะไรเพิ่มเลย

 เวลาผ่านไปไม่นาน….

พวกเขายังคงยืนอยู่ในน้ำ

สองร่าง สองหัวใจ สองโลกที่ไม่ควรจะมาบรรจบแต่กลับแนบชิดจนไม่เหลือช่องว่างนีร่าเอื้อมมือแตะผมเขาอย่างเบามือ สัมผัสแล้วมันนุ่ม…อุ่น นางไม่เคยแตะมนุษย์มาก่อนเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้กลับอยากรู้ว่า ตัวเขาเป็นยังไง อุณหภูมิแบบนี้…คือมนุษย์ที่เดินบนพื้นดิน ใช่ไหม

เรนเอียงหน้าเข้าหานาง  เขากลัวว่านางจะหายไปอีก เหมือนเมื่อคืนก่อน

“แค่อยู่ตรงนี้…ก็พอแล้ว”

เธอขยับตัวเข้าใกล้แนบหน้ากับอกเขา เหมือนจะฟังเสียงหัวใจเขาให้ชัดกว่านี้…

คืนนี้ไม่มีเเสงสว่างจากดวงจันทร์ แต่มีความเงียบที่พาให้ใจสองดวง สัมผัสกันได้…โดยไม่ต้องเอ่ยอะไรอีกเลย

เช้าวันต่อมา

เรนนั่งอยู่ที่ท้ายเรือคนเดียวเหมือนกับทุกวัน แต่วันนี้มือเขากลับไม่ได้จับเบ็ดอีกต่อไป หากเเต่เขากำลังรอ…รอใครสักคนที่ใต้น้ำนั้น ว่านางจะกลับมาไหม ด้านล่าง…นีร่าแหวกว่ายขึ้นมาอย่างช้าๆ หลังโขดหิน

นางเคยกลัวมนุษย์แต่เขากลับไม่เหมือนใครที่นางเคยรู้มา นางว่ายเข้าไปใกล้โผล่หน้าเหนือผิวน้ำ เรนหันมาเห็นเขายิ้มไม่พูดอะไร นางยื่นมือไปหาเขา มือเล็ก  เย็นนิด ๆ แนบกับมือของเขาที่เต็มไปด้วยรอยกร้านของนักเดินเรือ

“เจ้าชื่ออะไร…” เขาถามเสียงเบา

นางหลบตาเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าแล้วชี้ที่อกตัวเอง  “นี…ร่า” นางออกเสียงช้า ๆเหมือนคนพึ่งหัดพูด

“นี..ร่า…”

เขาทวนเบา ๆ

นางยิ้มกว้างเเละพยักหน้า ยิ้มครั้งแรกในรอบหลายปี รอยยิ้มที่ไม่ต้องซ่อน ไม่ต้องกลัวใครจับได้ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พระอาทิตย์เริ่มคล้อยตกดิน

เรนหันไปมองลูกเรือที่เริ่มเดินตามหาเขา เขากำมือนางแน่นขึ้นก่อนจะพูด

 “ข้าต้องไปก่อน…แต่ข้าจะกลับมาหาเจ้าที่นี่ทุกวัน ที่เดิมรงนี้”

นีร่าพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะค่อย ๆ ถอยลงน้ำปล่อยให้มือเขาหลุดจากมือนาง เรนมองตามจนหางสีทองของเธอว่ายหายไปในน้ำ

ใต้ทะเล

นีร่าว่ายกลับรังด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เพราะนางรู้…เรื่องพวกนี้มันอาจจะเป็นได้แค่ชั่วคราวแต่แปลกนะแม้จะรู้อย่างนั้น หัวใจนางกลับไม่อยากหยุดรู้สึกเลยสักนิดเดียว

คลื่นทะเลยังซัดเข้าหาฝั่งเหมือนทุกวัน

เรนย่อตัวนั่งลงข้างขอบเรือไม้มือหย่อนลงไปในน้ำเย็น

นีร่าโผล่หน้าขึ้นจากผิวน้ำพอดีเธอยิ้มดีใจ เหมือนจะบอกว่า

 “ข้าคิดถึงเจ้า”

เขายื่นมือให้นางเกาะลอยตัวเข้ามาหา

 “นีร่า”

เขาเรียกชื่อนาง

นางว่ายเข้ามาใกล้ จนปลายผมเปียกของนางแตะต้นแขนเขา

ใบหน้าใส ๆ ขึ้นมาเกยตรงหน้าตักเรน เรนยกมือขึ้น ลูบเส้นผมสีทองยาวสลวยของนาง

นีร่าเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ก่อนจะโน้มตัวเข้าใกล้อีกนิดจมูกของทั้งคู่เฉียดกันแค่ปลายลมหายใจ

...และกลายเป็นจูบ จูบที่ไม่ได้รีบร้อนไม่ได้รุนแรงเเต่อบอุ่น และเต็มไปด้วยคำถามที่นางกับเขาไม่กล้าพูด

ริมฝีปากของพวกเขาสัมผัสกันอย่างช้า ๆเรนไม่รุกล้ำ

นีร่าไม่ถอยหนี มันเป็นจูบ ที่เหมือนคำว่า

 “ข้าพร้อมจะรู้จักเจ้าให้มากกว่านี้”