ลิขิตรัก 3 ฝืนลิขิต

ลิขิตรัก 3

ฝืนลิขิต

“ท่านจะไปจริงๆหรือ…” เสียงทุ้มลึกของนักฆ่าหนุ่มผู้มากความสามารถเอ่ยถามอย่างสงสัย โฉมหน้าภายนอกนั้นผู้พบเห็นเป็นต้องลุ่มหลงมัวเมาด้วยรูปลักษณ์แต่ใครจะล่วงรู้ว่าเขาได้ชื่อว่าเป็นบุรุษที่โหดเหี้ยม ฆ่าผู้อื่นได้อย่างเลือดเย็นหากมาขวางทางราชินีของตน แววตาเย็นชาทำให้ปีศาจสาวหลายตนอยากถวายตัวให้ยิ่งนัก แต่ก็ต้องเศร้าใจเพราะดวงใจของเขาไม่มีไว้ให้ผู้ใดนอกจากหญิง ‘ผู้นั้น’   แม้มิอาจเอื้อม ทำได้เพียงแหงนมองเสมือนสัตว์เลี้ยงผู้ซื่อสัตว์มองเจ้านายก็ตาม

“ข้าตัดสินใจแล้วซันซัส” เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา เหม่อมองทิวทัศน์เห็นธรรมชาติสุดแสนจะงดงาม เวลานี้ไม่ใช่เวลามาชื่นชมความงามของมัน ภายในใจกระวนกระวายด้วยความสับสนยามคิดถึงคำพูดของบิดา

บัดนี้นางกำลังทิ้งหน้าที่อันใหญ่หลวงเพียงต้องการทำตามเสียงเรียกร้องของดวงใจ แม้นางจะยืนกรานอยากไปแต่ใครจะรู้ว่าใจนางนั้นแสนจะสับสนและกลัว…

“ท่านกำลังสับสน…”  ปีศาจหนุ่มถามขึ้น นัยน์ตาสีแดงเข้มจองมองเข้าไปในดวงตาที่กำลังสั่นไหวด้วยเหตุผลบางอย่างต้องการค้นหา ภายในห้องโถงใหญ่เกิดความเงียบเข้ามาทันที

“…”

“ข้าได้ยินจากเสนาปีศาจพวกนั้นพูดกัน ท่านจะไปหาชายคนรัก…”  เห็นว่าสตรีตรงหน้าสีหน้าไม่ดีนักจึงแสร้งเปลี่ยนเรื่อง แม้น้ำเสียงพูดจะปกติแต่ภายในใจปีศาจหนุ่มสุดแสนจะปวดร้าวและเจ็บปวดเหมือนโดนแทงซ้ำด้วยกริซ เมื่อต้องเอ่ยถึงชายคนรักของนาง หลายร้อยปีมาแล้วนางไม่เคยลืมชายผู้นั้นเลย  เขาพยายามใกล้ชิดกลับยิ่งถอยห่าง คล้ายดวงใจนี้มีไว้ให้คนผู้นั้นผู้เดียว

“ใช่ ข้ากำลังไปพบเขา”

“แล้วหน้าที่ท่าน…” เอ่ยแย้งขึ้นทันที ตนรับใช้ราชินีมาหลายร้อยปี ภาระหน้าที่ของราชินีนั้น หนักหนาสาหัสนักกับสตรีเพียงคนเดียว ไม่เคยมีจารึกในประวัติศาสตร์ใดมาก่อนว่าผู้ปกครองโลกปีศาจเป็นสตรี  หากถามว่าเขารู้ได้ยังไง  คงต้องเล่าย้อนไปถึง ‘อดีต’ ของเขาที่ได้พบกับนาง

“อย่ารู้เหตุผลของข้าเลย”  ความคิดสับสนคราแรกเริ่มเลือนหายไป  เมื่อคิดว่าตนนั้นกำลังได้พบกับชายคนรัก  แววตาทอประกายความมุ่งมั่น  ผิวขาวราวหิมะสะท้อนกับดวงจันทร์สว่างไสวเบื้องหน้า พานให้ผู้พบเห็นใจสั่นขึ้นมาทันที

“…”

“เพราะอาจทำให้ท่านตำหนิข้าได้”  หันหลังเพื่อสบตากับบุรุษผู้ซื่อสัตย์ที่มองนางจากด้านหลัง  นางเป็นราชินี ความรักกับหน้าที่ หน้าที่ย่อมมาก่อน แต่ขอแค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวเท่านั้นที่นางจะเห็นแก่ตัว ทำตามใจสักครั้ง

“ข้ารู้ ราชินี ข้าเคารพการตัดสินใจของท่าน…”  แม้ใจจะปวดร้าวคล้ายโดนหอกแทงซ้ำแต่ปีศาจหนุ่มกลับเลือกพูดไปแบบนั้น  การแอบรักคนที่ไม่คู่ควรมักได้รับความเจ็บปวดเป็นผลตอบแทนเสมอ แต่แค่เห็นสตรีตรงหน้ามีความสุข  ชีวิตชายนักฆ่ามือเปื้อนเลือดอย่างเขาก็พลอยมีความสุขไปด้วยแล้ว ฉะนั้นเขาจึงยิ้มอย่างส่งกำลังใจเพื่อให้นางมั่นใจมากขึ้น

“ขอบคุณเจ้ามาก ซันซัส” ลันเซียซึ้งใจยิ่งนัก  บริวารบางคนอาจยังไม่เข้าใจและอยากตำหนินาง  แต่ชายตรงหน้าผู้เปรียบเสมือนเพื่อน และพี่ชายคอยอยู่เคียงข้างไม่สนว่านางจะทำผิดแค่ไหน พร้อมปลอบนางเสมอยามมีเรื่องทุกข์ใจ ทั้งที่นางพยายามเข้มแข็งเมื่ออยู่ต่อหน้าบริวาร ซันซัสกลับมองออกในทันทีว่านางอ่อนล้าเหลือเกิน

“แล้วท่านจะไปยามใด” เป็นที่รู้ดีว่าหลักๆมี 3 โลกด้วยกัน คือสวรรค์ชั้นฟ้าเป็นที่ที่สวยงาม เทพทุกตนมีตบะบริสุทธิ์และรักสงบ ต่อมาคือโลกมนุษย์ อยู่กั้นกลางระหว่างสวรรค์กับภพปีศาจ จิตใจมนุษย์ย่อมมีหลายรูปแบบ บางคนแสนดีมีจิตใจเมตตา  บางคนต่ำช้ายิ่งกว่าปีศาจหรือสัตว์ในนรก ที่สำคัญเข่นฆ่ากันไม่เว้นแต่ละวัน และสุดท้ายโลกปีศาจ ส่วนนรกไม่นับเป็นโลกเพราะอยู่ต่ำสุดยังนรกภูมิ

โลกปีศาจแค่นามก็จำกัดความหมายอยู่แล้วว่าปีศาจ แม้รูปลักษณ์จะอัปลักษณ์แต่จิตใจปีศาจด้วยกันนั้นรู้ดีว่าแค่ภายนอก  ไม่ใช่ปีศาจทุกตนจะเป็นคนดีและขณะเดียวกันก็ไม่ใช่ทุกตนที่จะเลว อย่างไรก็ตามมีด้านสว่างย่อมมีด้านมืดและด้านมืดที่พูดถึงคงหนีไม่พ้นพวกนอกรีต เป็นปีศาจที่ลุ่มหลงและมัวเมาในรูปลักษณ์และกามา พวกมันสามารถสมสู่และเปลี่ยนคู่ครองได้เหมือนสัตว์เดรัจฉาน  มักแปลงกายไปยังบนโลกมนุษย์เพื่อสนองตัณหาและแย่งชิงพลังตบะ  ล่างใต้สุดคือนรก ที่ที่ใครหลุดเข้าไปแล้วจะไม่สามารถออกมาได้อีกเลย

“ข้าจะไปยามสอง” ยามสองในโลกปีศาจคือช่วงใกล้เที่ยงคืน ซึ่งเวลานั้นเป็นยามที่โลกมนุษย์เงียบสงัด  จึงเหมาะกับการเดินทางมากที่สุด

“กาลนั้นได้เวลาแล้วพะย่ะค่ะ”

“จริงสิ…” นางแหงาหน้ามองท้องฟ้า มีพระจันทร์สว่างไสว คล้ายกำลังสะท้อนความเดียวดายของตนให้ผู้ที่พบเห็นได้รับรู้

“ข้าสงสารพระจันทร์เหลือเกิน  แม้อยากอยู่กับสุริยะแค่ไหนก็มิอาจอยู่เคียงข้างได้ แม้รักสุริยะแค่ไหนก็มีเวลากั้นกลางระหว่างพวกเขาทั้งสอง…” สุรเสียงราชินีปีศาจเจ็บปวดระคนสงสาร

ข้ารู้เพราะต่อให้ข้ารักท่านแค่ไหน กำแพงที่ท่านสร้างก็กั้นกลางเราทั้งสอง  ปีศาจหนุ่มทำได้เพียงคิดในใจ

 “เหมือนข้ากับท่านอาคเนย์ยิ่งนัก แม้รักแค่ไหนก็มีชะตาลิขิตกั้นขวาง  แต่ข้าไม่เหมือนพระจันทร์หรอกนะ ข้าไม่ยอมอยู่เฉยๆเพื่อให้ได้พบกัน”

เพราะข้าจะเป็นคนไปหาคนรักเอง !!

“ลูกพร้อมหรือไม่ลันเซีย” เสียงทรงอำนาจเอ่ยถามบุตรี บัดนี้ตนและเหล่าบริวารต่างยืนอยู่บริเวณรอบบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์เพื่อรอส่งราชินีของปีศาจทั้งปวง โดยปีศาจที่เปลี่ยนตัวเองเป็นมนุษย์ผ่านบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์นั้นจะไม่สามารถกลับมายังโลกปีศาจได้หากยังไม่สิ้นอายุขัย อายุขัยมนุษย์สำหรับปีศาจนั้นช่างผ่านไปไวคล้ายหลับฝันไปไม่กี่ตื่นเท่านั้นเมื่อเทียบกับปีศาจซึ่งจะมีอายุหลายพันปี

“พร้อมเพคะ” 

เซเปโย อัลโกนาโด

วูบบบบบบบ !

แสงมากมายสว่างจ้าเมื่อจอมมารกล่าวจบแล่นออกจากตัวลันเซียที่เซเล็กน้อยเนื่องจากพลังมากมายมหาศาลหลั่งไหลออกจากร่างตน

ใช่ ท่านพ่อของนางทำอย่างที่กล่าวไว้จริงๆ  นางจะขึ้นไปบนโลกมนุษย์เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาเท่านั้น ไม่มีพลังตบะใดๆ  หน้าสวยราวกับนางฟ้านางสวรรค์ซีดเผือด ร่างกายกำลังปรับตัวกับสภาพความเป็นมนุษย์ ดวงตาสีแดงแปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลอ่อนอย่างสวยงาม ผมสีฟ้าก็เปลี่ยนเป็นสีดำสนิทเฉกเช่นรัตติกาลคืนนี้

“เจ้าเป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์แล้ว บุตรีแห่งข้า…” จอมมารมองบุตรของตนอันเกิดจากชายาที่รักอย่างห่วงใย  หากนางกลับจากจำศีลรู้เข้าคงได้เป็นลมไปแน่ เนื่องจากนางรักบุตรีมาก ยิ่งไปบนโลกมนุษย์ด้วยสภาพเช่นนี้  คงต้องรีบขึ้นไปตามบุตรสาวแน่ๆ หวังว่าลันเซียจะตามหาชายคนรักเจอก่อนที่มารดานางจะกลับมา พลางมองอาภรสีดำของบุตรีที่มิอาจปกปิดความงดงามของนางได้เลย

หากเปรียบกับมนุษย์ ถึงอย่างไรบุตรีของเขาก็เป็นเพียงหญิงสาววัยแรกแย้ม

 “ท่านพ่อ” ลันเซียวิ่งเข้าสู่อ้อมกอดบิดา  หน้างดงามซบลงอกแกร่งต้องการที่พักพิง บัดนี้นางได้ยินเสียงหัวใจนางเต้นเหมือนมนุษย์ ย้ำเตือนว่านางได้กลายเป็นมนุษย์อย่างสมบูรณ์แล้ว

“เจ้าต้องเข้มแข็ง ลันเซีย’ เสียงอบอุ่นของผู้เป็นจอมมารดังขึ้น  เขาเชื่อในการตัดสินใจของบุตรสาว

“ราชินีจงเจริญ”

“ทรงเข้มแข็งนะพะย่ะค่ะ”

“อย่ายอมแพ้นะเพคะ” เสียงบริวารชั้นน้อยใหญ่ดังดึกก้อง แสดงให้เห็นว่าการตัดสินใจครั้งนี้พวกเขาไม่ได้รู้สึกไม่พอใจอีกต่อไป ตอนนี้พวกตนอยากเห็นราชินีมีความสุขหลังจากนางได้ปกครองโลกปีศาจอย่างสงบสุขตลอดมา

“พะ พวกเจ้า…” ลันเซียมองบริวารของตนอย่างซึ้งใจ

“พ่อและชาวเมืองมีของขวัญอยากมอบให้ลูก..”  จอมมารจับไหล่บุตรสาวให้ผละออก พร้อมหยิบดาบสีดำเงาวาว สลักด้วยอักษรโบราณรอบๆตัวดาบ  ชาวปีศาจเชื่อว่าไม่มีสิ่งใดที่ดาบเล่มนี้ตัดไม่ขาดและพลังของดาบร้ายกาจขนาดไหน  มันคือดาบต้องห้ามหรือเรียกอีกชื่อว่าดาบศักดิ์สิทธิ์ ผู้ที่จะใช้มันต้องแลกมาด้วยอายุขัยที่ลดลง 1 ปี หากใช้ในทางที่ผิด ดาบนั้นจะคืนสนองสู่คนที่ใช้มัน จึงไม่มีใครใช้ได้นานนัก  ว่ากันว่าแม้แต่เหล่าเทพชั้นสูงๆยังไม่กล้าใช้ เนื่องจากมันมีทั้งคุณและโทษ พวกเขาจึงไม่กล้าเสี่ยงหากต้องยอมแลกพลังชีวิตกับการได้ใช้มัน

“ท่านพ่อก็รู้ว่ามัน…”  นางเคยจับดาบเล่มนี้ครั้งหนึ่งเมื่อ 300 ปีก่อน แม้ลันเซียไม่เคยกลัวว่าดาบเล่มนี้จะคืนสนองสู่ตน  เพราะมันจะไม่ทำอันตรายใดๆต่อนายที่มันเลือก สัญลักษณ์โบราณสลักที่อกนางย่อมเป็นหลักฐานว่าดาบต้องห้ามเลือกนางเป็นนายแล้วตั้งแต่ 300 ปีก่อน

แต่ก็อดตกใจไม่ได้ ดาบเล่มนี้เป็นดาบเก่าแก่  อยู่คู่เมืองปีศาจมาหลายชั่วอายุ แม้แต่ท่านพ่อเองก็ไม่กล้าเสี่ยงใช้มัน

“พ่อรู้ว่าลูกต้องใช้มันในทางที่ดี”

“ลูกไม่แน่ใจ…”

“เพราะลูกเป็นบุตรสาวของจอมมารและเทพธิดาสรวงสวรรค์”  จอมมารเอ่ยขึ้นทันควัน  เขาเชื่อมั่นว่าบุตรีจะไม่มีทางใช้ดาบในทางที่ผิดแน่นอน

“ลูกจะไม่ทำให้ผิดหวังเพคะ” 

จอมมารมองบุตรสาวเดินลงบ่อน้ำศักดิ์สิทธิด้วยความห่วงใย  ถึงแม้นางจะปกครองเหล่าบริวารปีศาจหลายร้อยหลายพันตน แต่นั่นแตกต่างกับสิ่งที่นางต้องพบเจอ โลกมนุษย์จะสอนบทเรียนให้นางเติบโตขึ้น

พ่อขอให้เจ้าโชคดีบุตรีแห่งข้า