The Forbidden Desires (R-18) (EIS #5)

"Are you sure he's my uncle?"

Nilingon ko ulit ang lalaki na walang emosyon ang mga mata kahit narinig ang itinanong ko.

"Yes Athi... Why? Do you have any doubts?"

"I just thought he's too young, Grandpa."

"He's five years older than you. Don't you like that? I'm sure you two will get along."

Malalim ang mga mata ng lalaki at matalas kung tumingin. Nakatingin pero hindi nagsasalita. Nakasandal siya sa hamba ng pinto ng mansion ni Grandpa. Naghihintay sa paglapit ko para makaalis na kami dahil pansamantala akong titira sa kanila.

"I don't think so..."

Sigurado na narinig ako ng lalaki pero wala pa rin nagbago sa reaksyon niya. He is like a living statue, observing me emotionless.

I don't think I would like to stay with him for long. I'm a bit childish. Maybe because I grew up with my grandfather who was willing to gave me everything I like, everything I want, and treating me like a fragile glass. They spoiled me for everything but they didn't tolerate me when it comes about a bad manner. So my behavior were not pretty rotten like a usual spoiled brat. Ibinibigay nila ang lahat pero hindi nila kinalimutan na turuan ako ng magandang asal.

Tiningnan ko si Grandpa at malungkot na nagbuntong hininga.

"Can't I just come with you?" I sighed melancholy.

Grandpa's gloomy sigh answered me. I don't know why they don't permit me to go with them. Aalis sila at lilipad papuntang ibang bansa. May sakit si Grandpa at kailangan niyang magtagal doon.

"I entrusted you with him. He has two sisters. You'll have fun with them," Grandpa said, he is convincing me.

"But how long will it take, Grandpa?"

Lumabas ang mga kulubot ng balat niya nang ngumiti siya. Ipinatong niya ang palad sa ibabaw ng ulo ko at tinitigan ang malungkot kong mga mata. Hindi ko gusto na mapalayo sa kanya at iiwan pa ako sa mga tao na hindi ko naman nakilala.

He promise me they are all my relatives and the fact that he entrusted me with them was something. Hindi ko kailanman narinig na nagtiwala si Lolo sa ibang tao pagdating sa akin. Lumaki ako na walang magulang na nakagisnan at tanging si Lolo lang ang nakasama sa malawak na hacienda at malaking mansion. Kasama ang mga kasambahay sa mansion at ang mga tauhan sa hacienda.

Isang gabi na inatake si Lolo at dumating ang mga manggagamot galing sa karatig probinsya at ilang pribado na Doctor namin. Pagkatapos ng isang linggo ay nagpaalam siya na kakailanganin niyang lumisan patungo sa ibang bansa. Natakot ako at sobrang nag-alala. Ang akala ko isasama niya ako pero sa pagtatapos ng pamamaalam niya'y sinabi niya na kailangan niya akong ipagkatiwala sa mga pinagkakatiwalaan niya na tao.

"It will not take too long, Athena. Magugulat ka na lang na nakabalik na ako." Nakangiti pa rin siya kahit pagod ang mga mata.

"You're not gonna die, aren't you?"

He laughed wholeheartedly. I pursed my lips, still worried. Inilihis ko ang tingin kay Lolo at tiningnan ang lalaki sa pinto ng mansion. Nakataas ang kilay niya at saglit na napangisi. Mabilis din iyon na nawala at bumalik sa walang emosyon kagaya kanina.

"I'm leaving to heal not to die, Hija." He was still laughing. Kaya napangiti na rin ako.

Lumapit si Manang Lupe at inabot ang mga gamit ko. Nakahilera ang mga kasambahay doon at nakita ko pa na nagpunas ang ilan ng luha sa mga mata dahil sa sabay na pag-alis namin ni Lolo.

"They'll all be sad because we are both leaving. Dito na lang ako maghihintay sa pagbalik mo, Grandpa."

Bagsak balikat ako nang umiling siya.

"Silas is waiting, Athena. Mas mapapanatag ako kung nasa kanya ka," Grandpa explained then pointed where that man was standing.

I keep my eyes on him, and he stared back. Silas? Grandpa said he's my uncle. We had a different eyes. He has deep-set while mine were round. We also has a different complexion of skin. He's tanned while I am too white as paper. He's also too young to be called my uncle.

"Okay, Grandpa," I smiled and finally gave up.

I know Grandpa, he always wants the best for me. If he promise to come back soon, then he will surely do that.

Inakay niya ako palapit sa lalaki na nakatayo na ng tuwid at nakahalukipkip. Sa kanila ako titira magmula ngayon kaya kailangan na maging maayos ang pakikitungo ko sa kanya.

Nag-usap sila ni Lolo ng ilang sandali at pagkatapos ay nag-utos sa isang tauhan na ilagay ang mga gamit ko sa sasakyan.

"We'll get going," his deep voice made me stares at him more.

Nakalapit na ako at nakatitig sa kanya nang malapitan. He has these strong features, authoritative and respectable.

Ilang sandali na pamamaalam ay pinakawalan na kami ni Lolo. Pinagbuksan ako ni Silas ng pinto. Hindi muna ako pumasok at nilingon ang mga tauhan na malungkot sa pag-alis ko.

"Hihintayin namin ang pagbabalik ninyo ng Lolo mo..." Tumango ako kay Manang Lupe na tumayo ko nang nanay sa Mansion.

"We have to leave."

I sighed downheartedly then stares at him when he speaks. He told me to go inside without showing any feelings and emotions.

Pumasok ako at malungkot pa rin na naupo sa tabi ng driver seats. He didn't close the door yet and he just stood there emotionless. Nginitian ko siya pero ibinaba niya ang tingin sa seatbelt ko.

"Oh! Right!" I said and locked my seatbelt.

Sinarado niya ang pinto bago pa ako ulit makapag-angat ng tingin sa kanya. Nagbukas pa ako ng bintana at kumaway sa mga tao na kinalakihan ko.

Tuwid akong nakaupo sa tabi ng lalaki na tahimik lang buong magdamag. Nagmamaneho lang siya at hindi ko alam kung gaano kami katagal na babiyahe papunta sa bahay na uuwian namin.

"Are you really my uncle?"

"You heard what he said."

I sighed and smiled a bit when he answered me vaguely. I really want a conversation with him. I can't contain the silence and I want to ask him about our relatives.

Sa mga kamag-anak namin na nagpupunta dati sa mansion, wala sila. Ngayon ko lang siya nakita at ganoon din siguro ang mga kapatid niya.

"Ngayon lang kasi kita nakita. Hindi ba kayo nagpupunta sa mansion noon?"

He licked his lower lip and took a glimpse of me. Mabilis akong ngumiti nang magtama ang tingin namin.

"We met twice. I suppose you don't remember..."

Bumalik ang tingin niya sa kalsada nang manlaki ang mga mata ko dahil sa gulat.

"We met?"

Hindi na siya ulit nagsalita. Nakangiti ako at tinitigan siya. Inaalala ko kung paano kami nagkita ng dalawang beses pero kahit anong isip ang gawin ko'y hindi ko siya maalala.

"How did we met?" I asked excitedly.

"The last one was ten years ago," he started with a tense jaw.

I nodded and tried to think deeply what had happened about that year. I sighed when I realized I didn't remember him.

"Ten years was incredibly long. I can't remember anything..." I smiled sadly.

"You were just about twelve or thirteen years old that time."

Nakangiti ako at lalo siyang sinilip. Salubong ang mga kilay niya nang sinulyapan ako pero nanatili akong nakangiti.

Nakakapanibago na sa ibang bahay ako titira. But as I stares at him, I think it's not that bad either.

"How about our first meet? And can you tell me what we did ten years ago?" I asked again frantically.

He gritted his teeth. His facial expression changed as he looked straight at the road. He clenched his jaw and didn't say any word but it seems like he knew something I didn't know.