บทที่ 8

วัดโบราณแห่งนี้แม้จะเป็นโบราณสถานมีฝาผนังล้ำค่า  แต่กลับมีพระจำพรรษาอยู่เพียง ๑ รูป  เมื่อ “หลวงปู่บุญ” เห็นกลุ่มคนแปลกหน้ามาด้อม ๆ  มอง ๆ  พร้อมกล้องถ่ายรูปก็เกรงจะเป็นพวกมิจฉาชีพ  ที่มาขโมยวัตถุโบราณตามใบสั่ง  จึงต้องลงมาดูเสียหน่อย

เมื่อเห็นผู้มาใหม่เป็นภิกษุชรา  คณะทำงานจึงยอบตัวกราบลงกับพื้น  แต่เมื่อมับไมเงยหน้าขึ้นมา  กลับทำให้หลวงปู่บุญถึงกับตกใจ   เพราะประพิมพ์ประพายของหญิงสาวตรงหน้าช่างคล้ายกับ “ครูบาอ่อน” ผู้เป็นพระอาจารย์ผู้ล่วงลับของท่านเสียเหลือเกิน ภาพในอดีตฉายชัดขึ้นในห้วงคำนึงของภิกษุชรา

“บุญเอ้ย”

“ขอรับพระอาจารย์”

“สังขารนี้บ่เที่ยง  บ่มีไผหนีวัฏจักรนี้พ้น  อย่าได้เศร้าเสียใจ  จ่งวางใจให้เป็นอุเบกขาสาเด้อ”

“เวลานั้นมาฮอดไวโพดดอกขอรับ”

  “บ่มีสิ่งใดหนีกาลเวลาพ้นแม้แต่โตของมันเอง  อาจารย์ยังมีห่วงอยู่เรื่องหนึ่ง  สิฝากเจ้าไว้ได้บ่บุญ”

“เชิญพระอาจารย์สั่งมาเถิดขอรับ”

“จ่งไปเปิดหีบไม้บักค่า  แล้วหยิบเอาเปลือกหอยสังข์มาให้พระอาจารย์แด่”

เมื่อพระบุญหยิบของที่ต้องการมาให้แล้ว  ครูบาชราจึงเล่าเรื่องราวที่เก็บงำไว้นานปีด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น

“ฮูปแต้มที่สิมนั่น  เรื่องสังสินไซ  พระอาจารย์วาดปริศนาซ่อนเอาไว้  มันเป็นลายแทงที่จะนำไปสู่สถานที่เก็บสิ่งของสำคัญ  เป็นสิ่งที่ตระกูลของพระอาจารย์เฝ้ารักษามาเหิงนาน  ผู้ที่สามารถไขปริศนาในฮูปแต้มได้  มีเพียงทายาทในตระกูล  และสังข์น้อยขอนนี้สิเป็นเครื่องมือเปิดทางให้คนผู้นั้นได้พบสิ่งที่เขาตามหา  พระอาจารย์ขอฝากภาระนี้ไว้กับเจ้าได้บ่”

“ขอรับ  พระอาจารย์อย่าได้เป็นห่วง”

สิ้นคำรับปากกล้ามเนื้อทุกมัดของครูบาก็ผ่อนคลาย  ผู้ที่พระบุญเคารพศรัทธาได้เดินทางไกลแล้ว  พระหนุ่มก้มกราบลาพระอาจารย์  พร้อมกับจารึกคำมั่นสัญญานั้นไว้ในใจ

หรือนี่จะเป็นคนผู้นั้นที่พระอาจารย์ฝากฝังไว้  เค้าหน้าช่างประพิมพ์ประพาย  ซ้ำยังเป็นผู้พบรหัสลับในฮูปแต้มที่พระอาจารย์เป็นผู้วาด  เหมือนดังคำทำนายก่อนล่วงลับว่า “ทายาทของเพิ่นสิเป็นผู้ค้นพบความลับนี้”  หลวงปู่บุญจึงมั่นใจว่ามับไมคือผู้ที่ท่านรอคอยมานาน  และได้เวลามารับของที่พระอาจารย์ฝากฝังแล้ว

………

“หลวงปู่...หลวงปู่...หลวงปู่ครับ”  เสียงเรียกของอุ่นหล้าทำให้หลวงปู่บุญสะดุ้งจากภวัง

“มาเฮ็ดอีหยังกัน”

“มาลงพื้นที่เก็บข้อมูลสำรวจฮูปแต้ม  เฮ็ดงานวิจัยเจ้าค่ะหลวงปู่”  มับไมตอบเลี่ยงความจริงทั้งหมด  แต่ก็ไม่อาจหลบพ้นสายตาแหลมคมของภิกษุชราไปได้

“พ้อบ่ล่ะ”

“พ้ออยู่ค่ะหลวงปู่  แต่ก็ยังอ่านได้บ่ถ่องปานได๋”

“ไป  ขึ้นไปเว้าไปลมไปกินน้ำกินท่าบนกุฏิสาก่อน  จึ่งมาค่อยเฮ็ดเวียกต่อ”

กุฏิไม้ยกพื้นสูงขนาดสี่คูณสี่เมตรดูจะเล็กลงถนัดใจ  เมื่อคณะทำงานทั้งหมดขึ้นไปนั่ง

“มาแต่ไสกันล่ะ”  หลวงปู่บุญขยับจีวรให้เข้าที่พลางถาม

“มาแต่มหาวิทยาลัยศิลปากรครับหลวงพ่อ  พวกเด็ก ๆ เป็นคนกรุงเทพ ฯ มีแต่ผมกับอาจารย์มับไมที่เป็นไทอีสาน  ผมเป็นไทอุบล   ส่วนอาจารย์มับไมนี่เป็นไทขอนแก่น”  อุ่นหล้าแนะนำทุกคนแก่หลวงปู่

“อืมๆ”  เมื่อทราบว่ามับไมนั้นเป็นคนขอนแก่นภิกษุชราก็ยิ่งมั่นใจในความคิดตนยิ่งขึ้น

“อยากสิขอรบกวนหลวงพ่อเล่าประวัติของวัดให้เป็นข้อมูลพวกผมแด่ครับ”  อุ่นหล้าแจ้งความประสงค์  ในขณะที่จังโก้ควานหาเครื่องอัดเสียงจากกระเป๋าเป้ออกมาเตรียม

“เออ  เออ  วัดนี่ก็สร้างขึ้นซุมปี  ๒๔๐๘  พุ่นล่ะ  สร้างโดยครูบาอ่อน  พระอาจารย์ของเฮานี่ละ  ลาวกะเป็นผู้มีความสามารถในเชิงช่างผู้หนึ่ง  กะนำชาวบ้านขี่เกียนไปเอาหินปูนมาแต่เพชรบูรณ์  เอามาเฮ็ดปูนหมัก  แล้วกะพากันไปขนเอาทรายละเอียดจากแม่น้ำชี  น้ำอ้อยที่นำมาเป็นแนวยึดเกาะ  ชาวบ้านที่ศรัทธาในโตครูบากะปลูกกันเองได๋ ทีนี้ดินละแวกนี้นี่มันกะเป็นดินเค็มเนาะ  ครูบาลาวก็เอาเยื่อต้นบงมาเป็นตัวประสาน แล้วกะเอายางบงนี่มายาแนวกันความเค็มแทรกซึมอีกต่อหนึ่ง  พอเฮ็ดสิมแล้ว  ลาวกะเป็นคนแต้มฮูปด้วยโตลาวเองเลยเด”

“ครูบาอ่อน”  มับไมทวนคำเบา ๆ  หันไปสบตาอุ่นหล้า  ชายหนุ่มพยักหน้ารับน้อย ๆ  สัมผัสได้ว่าหญิงสาวต้องมีเรื่องบางอย่างเล่าให้ตนฟังแน่  และมันต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ๆ  เสียด้วย

“เบิ่งไปแล้วกะสิเป็นหมู่บ้านที่เจริญหลายด้านอยู่  แล้วเป็นหยังจึงกลายเป็นร้างไปได้ครับ”

“ครูบาเฮาเคยเล่าว่าตอนนั้นมันเกิดเหตุอาเพศ  เคยได้ยินเรื่อง  ^*เดือนสามออกใหม่สามค่ำกันบ่  ฟ้าผ่าครั้งแรกของปีมันควรสิเป็นโองการแถนแห่งฟ้าไขปักตูฝนนำพาความอุดมสมบูรณ์  แต่กลับกลายเป็นว่าฟ้าผ่าต่อเนื่องถึงสามวันสามคืน  ฝนฟ้ากะตกทรงเหมือนสิบ่แล้ง  แต่เมล็ดพืชพรรณกลับบ่ป่งเลยสักเมล็ด  ไทบ้านสัตว์เลี้ยงอดอยากหิวโหยจึงได้พากันอพยพย้ายถิ่นไป”

“พอสิทราบบ่ครับหลวงปู่ว่าขะเจ้าไปทางใด๋กันบ้าง”

“บ้างกะไป^**ต้มเกีย อยู่ทางบรบือ  บ้างกะไปเฮ็ดนาทางพยัคฆภูมิพิสัย”

“ครับหลวงพ่อ”

“เป็นจังได๋ล่ะ  อาจารย์มับไม  คึดออกแล้วไป๋  ปริศนาในฮูปแต้มนั่น”  หลวงปู่บุญหันกลับมาถามมับไม ดวงตาขุ่นขาวของภิกษุชรา  ฉายประกายบางอย่าง  ที่ทำให้ดอกเตอร์สาวคิดว่าท่านจะต้องเป็นผู้ที่กุมความลับปริศนาที่ตนยังไขไม่ออกอยู่แน่  จึงตัดสินใจลองเสี่ยงพูดความจริง

“หลวงพ่อคะ  วรรณรูปนั้นแนมเห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเป็นโตธรรม แต่มันกลับแปลความบ่ได้ มันยังมีปริศนาที่ต้องไขต่อไปอีกแม่นบ่คะ”

“ เออๆ  คันสิไปข้างหน้าให้เหลียวหลังเบิ่งก่อน   ถ้ามะลูดทูดเท่า  เซาถ่อนอย่าไป  เอาคำที่หลวงปู่บอกไปคึดให้ดี”  ลูกศิษย์ครูบาอ่อนยิ้มเมตตาพร้อมทั้งแนะเคล็ดลับในการแปลรหัสแก่มับไม

ค่ำคืนนั้นทั้งหมดนอนเรียงกันที่หน้ากุฏิของหลวงปู่บุญนั่นเองเปลวไฟที่ก่อขึ้นเพื่อป้องกันสัตว์ร้ายและแมลงม้วนตัวแล้วสะบัดคลายดูคล้ายการเต้นรำทางจิตวิญญาณ  พวกนักศึกษาหลับไปนานแล้ว  มับไมพลิกตัวไปมาดูท่าจะนอนไม่สบายตัว  อุ่นหล้าที่ผ่านเหตุการณ์ในช่วงหลายวันนี้ทั้งยังได้กลับมาออกทริปกับอดีตคนรักอีกครั้งต้องยอมรับว่าตื่นเต้นจนนอนไม่หลับจริง ๆ  จึงใช้วิธีนอนสมาธิจนหลับไปตอนราวตี ๓

………

โชคลางเป็นเรื่องที่ยังหาคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์ไม่ได้  หลายคนถือเคล็ด  ถือสูตร  รวมถึงพึ่งพาสิ่งศักดิ์สิทธิ์เพื่อให้ตนเองโชคดี  ในหน้าที่การงานของมับไมและอุ่นหล้าที่ต้องคลุกคลีอยู่กับโบราณวัตถุ  โบราณสถาน  จึงมักจะได้สัมผัสพลังงานเร้นลับบางอย่างอยู่เสมอ  แม้ว่าในส่วนของงานอนุรักษ์จะต้องใช้ความรู้ทางวิทยาศาสตร์ควบคู่กันไปก็ตาม  แต่ทั้งคู่ก็ไม่เคยลบหลู่สิ่งที่มองไม่เห็น

“เดี๋ยวครับทุกคน  วันนี้ถ้าเราก้าวเท้าขวาออกจากบ้าน  เอ่อ  กุฏิหลวงตาจะโชคดี การงานราบรื่น  ปลอดภัยครับ”  จังโก้กางมือขวาง

“หืม  คนราศีสิงห์อย่างฉันไม่เชื่อเรื่องโชคลางหรอกย่ะ”  มับไมใช้สันหนังสือโขกหน้าผากลูกศิษย์ด้วยความหมั่นไส้  ก่อนจะชะงักเท้าซ้ายแล้วก้าวเท้าขวาก้าวลงบนไดกุฏิ  ทุกคนกลั้นหัวเราะจนไหล่กระเพื่อมในความย้อนแย้งของอาจารย์สาว

วันนี้แดดร่มลมตก  อากาศเย็นสบาย  เหมาะแก่การทำงานในส่วนภายนอกอาคารเป็นอย่างมาก  ซึ่งมับไมถือว่าเป็นนิมิตหมายอันดี   มีลางสังหรณ์ว่างานในวันนี้จะต้องลุล่วง

ในเมื่อวรรณรูปพญาช้างฉัททันต์ยังขบความหมายไม่ออกมับไมก็ทดไว้ในใจก่อนอาจารย์สาวร่วมกับอุ่นหล้าและเหล่าลูกศิษย์เก็บบันทึกภาพฮูปแต้มรวมถึงจารึกอักษรไทน้อยที่ครูบาอ่อนเขียนกำกับตอนที่วาดไว้อย่างแข็งขัน  กระทั่งบ่ายคล้อยจึงแล้วเสร็จ

ก่อนจากกันหลวงตาบุญได้เล็งเห็นการเดินทางอันยาวไกลที่เต็มไปด้วยภยันตรายจึงได้นำฝ้ายสายสิญจ์ปลุกเสกมาผูกข้อมือให้ทุกคน  ทั้งยังประพรมน้ำพระพุทธมนต์เพื่อเป็นขวัญกำลังใจและเป็นสิริมงคล

โดยเฉพาะมับไม  ท่านได้มอบจี้หอยสังข์ตัวเล็กพร้อมกำชับให้ทายาทของพระอาจารย์คล้องคอติดตัวไว้เสมอ

“เอ้าได้คืนแก่เจ้าของเสียที”  ภิกษุชราพึมพำ

มับไมเอียงคอ  ขมวดคิ้วน้อย ๆ  ได้ยินไม่ถนัด  แต่ก็คิดว่าหลวงพ่อคงท่องคาถาแคล้วคลาดอะไรสักอย่าง  เมื่อรับหอยสังข์ขอนนั้นมาหันด้านจุกเข้าหาตัว  เพื่อทดสอบคุณสมบัติของมันตามความเคยชินจากงานประจำ  เมื่อพบว่าปากหอยนั้นอยู่ทางด้านขวาจึงอุทาน

“สังข์เวียนขวา  สังข์มงคลนี่คะหลวงพ่อ” หญิงสาวตาโต  เพราะในบรรดาหอยสังข์ที่เกิดในมหาสมุทรอินเดียหนึ่งล้านตัว  จึงจะพบหอยสังข์เวียนขวาเช่นนี้สักตัวหนึ่ง เมื่อคล้องสังข์ตัวจิ๋วเข้ากับคอ  ก็คิดในใจว่า  “มีสังข์ทองด้วย  ช่างเข้ากับขบวนการสะกดรอยสินไซโดยแท้”

^*เดือนสามออกใหม่สามค่ำ ชาวอีสานเชื่อว่าเป็นวันมงคล ผืนดินสะสมแร่ธาตุจนมีความอุดมสมบูรณ์ที่สุด จึงถือเอาฤกษ์เป็นวันเพาะปลูกวันแรก เป็นวันเปิดเล้าข้าว มีความมหัศจรรย์ที่เป็นแรกของปีที่มีฟ้าร้องฟ้าผ่า ซึ่งสัมพันธ์กับการบันทึกสถิติแบบพื้นบ้านอีสาน เกิดเป็นตำราฟ้าไขปักตูฝน ทำนายทิศที่เกิดเสียงฟ้าร้องสัมพันธ์กับปริมาณน้ำฝน

**ต้มเกีย  คือ การต้มเกลือ (ภาษาอีสานออกเสียงสระเอือเป็นสระเอีย) เป็นกระบวนการทำเกลือสินเธาว์ โดยการขูดส่าเกลือที่ผิวดินไปต้มใช้ก้อนครั่งหรือไข่เป็ดทดสอบความเข้มข้น หากก้อนขี้ครั่งหรือไข่เป็ดลอยแสดงว่าความเข้มข้นเหมาะสมแล้ว จึงต้มต่อไปให้น้ำระเหยจนเหลือเพียงเกล็ดเกลือ