บทที่ 34 เผชิญหน้าหลงอี้

หลี่เฟิ่งเซียนเริ่มนับถือพวกเขาทั้งสองคน เหตุใดพวกเขายังมองหน้ากันได้อย่างสบายใจ

เมื่อนางย้อนมองมาที่ตัวเอง นางเพียงทำเรื่องชั่วเล็กน้อยอย่างการแอบกินเต้าหู้ เฉียดๆแก้มของมู่เฉินไปไม่กี่อึดใจ เหตุใดนางถึงรู้สึกว่านางเป็นคนสารเลวแสนชั่วร้าย นางรู้สึกผิดอยู่ทุกวัน จะมองหน้าเขายังไม่กล้า ให้ขอโทษนางก็ยิ่งกลัว กลัวว่าเขาจะยื่นใบหย่าให้นาง!

จากนั้นทุกคนก็นั่งรอ รอให้เป็นไปตามที่ลู่มู่เฉินพูด

ผ่านไปสองชั่วยาม เมื่อหลี่เฟิ่งเซียนลืมตาตื่น ทุกคนก็อยู่หน้าศาลไคฟง จ้าวเหลียงพึ่งจะนำตัวโจรพวกนั้นไปฝากขังในคุก เดินมาถึงรถม้าก็เห็นว่าหลี่เฟิ่งเซียนฟื้นแล้ว

"คุณหนูใหญ่" เขาประสานมือคำนับ

"จับพวกมันได้ทั้งหมดหรือไม่"

"ขอรับ"

"ดี ข้าจะเข้าวัง" หลี่เฟิ่งเซียนบอก

"แล้วท่านเขยและทุกคน จะให้ทำอย่างไรขอรับ" จ้าวเหลียงถาม

"พาไปที่จวน ข้าหารือกับฮ่องเต้เสร็จแล้วค่อยกลับ ฝากเจ้าดูแลพวกเขาด้วย"

"ขอรับ" จ้าวเหลียงตอบ

หลี่เฟิ่งเซียนลงจากรถม้า นางเดินไปขึ้นม้าของจ้าวเหลียง แล้วควบขี่แยกทางจากไป จ้าวเหลียงรับหน้าที่พาทุกคนกลับจวนแม่ทัพหลี่

หลี่เฟิ่งเซียนเข้าไปในวังขอเข้าพบฮ่องเต้ทั้งที่เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ทั้งขันทีน้อยและทหารยามเฝ้าประตูต่างไม่ยอมให้นางเข้าไป หลี่เฟิ่งเซียนพูดอย่างไรก็แล้ว แต่ไม่มีใครยอมให้นางเข้าไป ในเมื่อเหตุการณ์ยังเป็นเช่นนี้ นางพยายามเป็นคนดีพูดจารู้เรื่องแล้วไม่เป็นผล นางจึงอาละวาด สวมบทบาทคุณหนูใหญ่ที่นางเคยเป็น 

ขันทีน้อยจึงรีบวิ่งกลับเข้าไปรายงาน ทว่าคนที่ออกมาต้อนรับนางกลับกลายเป็นขันทีหลงอี้

"คุณหนูใหญ่ ฮ่องเต้ให้ข้าน้อยมารับท่าน" ขันทีเจ้าเล่ห์พูด

หลี่เฟิ่งเซียนไม่ตอบและไม่คิดจะทักทาย นางมองเขาอย่างเคียดแค้น ขันทีเฒ่ากลับไม่ใส่ใจ ผายมือให้นางเดินตามเขาไป หลี่เฟิ่งเซียนอดทนเดินตามไปได้สักพัก ในที่สุดนางก็ทนเก็บความคับข้องใจไม่ไหว

"เสแสร้งได้ดีนี่ ข้าขอนับถือ" หลี่เฟิ่งเซียนพูด

"คุณหนูใหญ่พูดเรื่องอะไร ข้าน้อยไม่เข้าใจขอรับ" เขาตอบ

"ขอโทษด้วยข้าเสแสร้งไม่เก่ง แต่ข้าสาบาน ใครที่มุ่งร้ายกับข้า ข้าไม่คิดจะปล่อยมันเอาไว้" นางข่มขู่ทั้งที่ตัวเองก็กลัวมาก 

"คุณหนูใหญ่คิดมากไปแล้ว ไม่มีใครทำอะไรคุณหนูใหญ่ได้หรอกขอรับ คุณหนูใหญ่เป็นคุณหนูใหญ่ของจวนแม่ทัพหลี่ ผู้ใดมันจะกล้า นอกเสียจาก..คุณหนูใหญ่จะเผลอไปเหยียบสิ่งที่ไม่ควรเหยียบ ด้วยความเป็นห่วง คนแก่เช่นข้าขอบังอาจสั่งสอนคุณหนูใหญ่ว่า หากจะเดินก็ควรมองเท้าให้ดีๆ" ขันทีหลงอี้ข่มขู่ทั้งที่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า

“ดินอยู่บนพื้น ข้าเดินอยู่ดีๆ เหยียบพื้นก็เป็นความผิดของข้าหรือ” นางตอบ

“หึ” หลี่เฟิ่งเซียนได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ นางหวาดกลัว แต่ยังพยายามอดทนไว้ กำกระโปรงของตัวเองไว้แน่น เดินต่อไปไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองขันทีเฒ่า

‘สารเลวนัก เมื่อบ่ายยังส่งคนไปฆ่าปิดปากข้า ยามนี้กลับทำเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น ข้านับถือเจ้าจริงๆ คอยดูเถิดว่าข้าจะเปิดโปงเจ้าอย่างไร’ หลี่เฟิ่งเซียนคิด

เมื่อนางเข้าไปถึง ฮ่องเต้กำลังบอกให้นำอาหารขึ้นโต๊ะ เมื่อนางทำความเคารพเขาแล้ว เขาจึงชวนนางให้อยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันเสียเลย

หลี่เฟิ่งเซียนตั้งแต่เล็กนางก็ได้รับความรักความเอ็นดูจากฮ่องเต้มาก บางครั้งเขาก็ยังแอบหนีออกไปหานางที่จวนแม่ทัพหลี่ มีอะไรที่เป็นของดี ไม่กระทบต่องานราชการ ฮ่องเต้ก็จะส่งมอบให้นาง อาหารที่นางชอบเขาจะส่งให้นางทุกเดือน ราวกับนางเป็นลูกอีกคนของเขาก็ไม่ปาน 

คนในวังหลังหลายคนจึงไม่ค่อยชอบใจนางเท่าไหร่นัก วันนี้เพิ่งกลับมาถึงเมืองหลวง นางก็ได้นั่งโต๊ะร่วมอาหารกับฮ่องเต้แล้ว หลายคนอยู่ในวังหลังมานานยังไม่เคยได้ร่วมโต๊ะกับฮ่องเต้สักครั้ง 

"เซียนเซียนเดินทางมาเหนื่อยๆ ไปอยู่ชายแดนมาตั้งหลายเดือน ดูสิเจ้าผอมไปหมดแล้ว มาๆ ต้องรีบกินเยอะๆ จะได้กลับมาสวยเช่นเดิม" ฮ่องเต้ว่า

แต่หลี่เฟิ่งเซียนมองดูอาหารหลายร้อยจานบนโต๊ะแล้วนางกลับรู้สึกหนักหน่วงในอก

"เป็นอะไรรีบมานั่งสิ" ฮ่องเต้พูด

"ฝ่าบาทหม่อมฉันมีเรื่องขอร้อง ขอพระองค์ได้โปรดรับฟัง" หลี่เฟิ่งเซียนคุกเข่าลงไปหัวโขกพื้น

"เด็กคนนี้นี่ รีบลุกขึ้นมา มีอะไรก็ค่อยๆพูด" 

"ฝ่าบาทที่หม่อมฉันเร่งรีบมาที่นี่ เพราะมีเรื่องสำคัญไม่พูดไม่ได้เพคะ" หลี่เฟิ่งเซียนยืนยัน

"เฮ้อ เอาเถิด เจ้าลุกขึ้นมาแล้วค่อยพูด" ฮ่องเต้ถอนหายใจ

หลี่เฟิ่งเซียนลุกขึ้นมานั่งที่โต๊ะไม่ห่างจากฮ่องเต้

"เซียนเซียนโตแล้วสินะ เจ้าถึงกับมีเรื่องเดือดร้อนที่อยากจะให้ข้าช่วยแล้ว คงเป็นเรื่องที่แม้แต่คุณหนูใหญ่ก็ทำสิ่งใดไม่ได้ ใช่หรือไม่" เขาพูดพร้อมกับหยิบตะเกียบขึ้นมา ยื่นไปคีบอาหารจานละเล็กละน้อยใส่ในถ้วยส่วนตัว

"ใช่แล้วเพคะ ต่อให้มีหม่อมฉันอีกสิบคน ก็ยังทำสิ่งใดไม่ได้ เรื่องนี้ต้องเป็นพระองค์เท่านั้นเพคะ" 

หลี่เฟิ่งเซียนก้มหน้ามองอาหารเหล่านั้น ในหัวก็นึกย้อนภาพเหตุการณ์ต่างๆที่นางเจอ ตั้งแต่โดนจับไปจนถึงได้พบกับอาหง ฮ่องเต้ยื่นถ้วยของเขามาตรงหน้าของหลี่เฟิ่งเซียน ในนั้นมีอาหารอร่อยอยู่เต็มไปหมด

"ไหนลองว่ามาสิ" ฮ่องเต้พูดพร้อมกับโบกมือเรียกให้ขันทีเอาถ้วยใบใหม่มาให้เขา

จากนั้นหลี่เฟิ่งเซียนก็หยิบตะเกียบคีบอาหารในถ้วยที่ฮ่องเต้เพิ่งจะยื่นให้ นางกินไปด้วยเล่าเรื่องราวที่ตัวเองพบเจอไปด้วย ไม่สนใจมารยาทในวังที่ควรกระทำทำใดๆทั้งสิ้น เหล่าขันทีที่รับใช้ก็ไม่กล้าพูดสิ่งใด ในเมื่อฮ่องเต้ยังนั่งอยู่ตรงนี้และเขาก็ทำเพียงพยักหน้าชื่นชมนางไม่พูดสิ่งใด

เมื่อหลี่เฟิ่งเซียนพูดจบ อาหารในถ้วยของนางก็หมดแล้วเช่นกัน หลังจากออกจากคุกใต้ดินครั้งนั้น ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด นางไม่เคยกินอาหารทิ้งๆขว้างๆอีกเลย มีเท่าไหร่นางก็อยากกินให้หมด มีสิ่งใดนางก็กินสิ่งนั้น