บทที่ 33 วิธีโต้กลับมือสังหาร

“เป็นไปได้ ที่ไม่ลงมือนอกเขตเมืองหลวง เพราะข้างนอกมีแต่คนของแม่ทัพกับท่านอ๋องเยียน ในขณะที่ในเมืองหลวง คนของหลงอี้แฝงตัวอยู่ในทุกพื้นที่ บริเวณที่เราอยู่กันตอนนี้ ถือเป็นเขตที่โจรชุกชุมที่สุด เพราะอยู่สุดเขตเมืองหลวงพอดี อยู่ห่างไกลจากการตรวจสอบของเมืองหลวง และกองทัพไม่อาจยื่นมือเข้ามาได้” จ้าวเหลียงอธิบาย

“เช่นนั้น มันมาตามล่าข้าสินะ” หลี่เฟิ่งเซียนพูด

“ท่านอ๋องจัดการทลายแหล่งรายได้ของขันทีหลงอี้ไปหลายแห่ง ไม่ใช่แค่เพียงในอำเภอเฟิง เก็บเรื่องท่านไว้เป็นความลับ แต่ชาวบ้านหลายคนก็เล่าลือออกไปว่าที่ท่านอ๋องปราบหอนางโลมเถื่อนและไขคดีหญิงสาวถูกลักพาตัวได้เป็นเพราะคุณหนูใหญ่ของจวนแม่ทัพหลี่ช่วยเหลือ ท่านแม่ทัพเคยสั่งให้ข้าหาทางหยุดข่าวลือพวกนี้ แต่ก็ยังมีเล็ดลอดออกไปได้ ขันทีหลงอี้อาจสืบจนรู้แล้ว

ยามนี้ท่านอ๋องพยายามรวบรวมหลักฐานส่งเป็นฎีการ้องเรียนขันทีหลงอี้หลายครั้ง แต่ก็มีเหตุให้ต้องเสียหลักฐานไป หรือพยานมักจะตายอย่างประหลาด การเดินทางครั้งนี้ ท่านแม่ทัพจึงสั่งกำชับข้าให้ดูแลท่านอย่างดี” จ้าวเหลียงบอกหลี่เฟิ่งเซียนตามจริง

“เช่นนั้น มันก็ตามล่าข้าแน่แล้ว โอ๊ย.. ข้าแย่แน่! ข้าจะทำอย่างไรดี” หลี่เฟิ่งเซียนกลัวจริงๆ แม้ปกตินางจะแสดงออกว่าแข็งแกร่งหรือร้ายกาจ แต่นางก็เป็นเพียงสตรีนางหนึ่ง นางเคยเกือบถูกฆ่ากลางป่ามาแล้ว อย่างไรความกลัวก็ไม่หายไปง่ายๆ ถึงนางจะเคยฆ่ามือสังหารของหลงอี้มาแล้ว แต่นั่นมันโชคช่วยชัดๆ คราวนี้หลงอี้คงส่งมือสังหารที่เชี่ยวชาญมาอีกเป็นโขยง นางจะทำเช่นไรดี

หลี่เฟิ่งเซียนเดินกลับไปกลับมาอย่างหวาดหวั่น

“ไม่ต้องกลัว ข้าพอจะมีหนทาง” ลู่มู่เฉินพูด ยื่นมือออกไปจับมือของหลี่เฟิ่งเซียนไว้ บีบเบาๆคล้ายต้องการปลอบขวัญนาง

ตั้งแต่นางแอบขโมยกินเต้าหู้เขาครั้งนั้น นางก็หลบหน้าเขา เขาเองก็หลบหน้านาง แต่พอเกิดเหตุร้ายขึ้นเช่นนี้ มู่เฉินก็ยังคงเป็นมู่เฉินของนาง ยังคงคอยปกป้องนางอย่างไม่มีเงื่อนไข หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกอบอุ่นหัวใจและรู้สึกผิดในเวลาเดียวกัน ต่อไปนางจะไม่ขโมยกินอีก หากนางอยากกิน นางจะขอเขาตรงๆ หลี่เฟิ่งเซียนแอบสัญญากับตัวเองในใจ

“เชิญท่านเขยกล่าวมาเลย” จ้าวเหลียงไร้หนทาง หากใครมีอะไรจะพูดยามนี้ เขารับฟังทั้งหมด

“ข้า มียาสลบ ..ชนิดร้ายแรง” 

ทุกคนหันมองเขาเป็นตาเดียว แม้แต่หลี่เฟิ่งเซียนยังต้องกะพริบตาหลายครั้งเพื่อมองเขาให้ชัด แน่นอน ใครจะไม่สงสัย คนดีๆผู้ใดจะพกยาสลบชนิดร้ายแรงเดินทางไปมา นี่เขาคิดจะเอายาพวกนั้นไปทำอะไร

“อย่ามองข้าเช่นนั้น ข้าเพียงเตรียมการไว้ก่อนออกเดินทาง ไม่อยากให้เกิดเหตุเช่นครั้งก่อน ตอนนั้นข้าทำอะไรไม่ได้เลย แต่จะไม่ปล่อยให้เกิดเรื่องเช่นนั้นอีก” ลู่มู่เฉินอธิบาย 

ทุกคนต่างพยักหน้าร้องอ้อแบบเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่หลี่เฟิ่งเซียนรู้ดีว่าเขาหมายถึงเรื่องราวในคุกใต้ดินครั้งก่อน

“ยานี้มีฤทธิ์ร้ายแรงและขยายวงไปได้ไกล เพียงแต่ การจะทำให้มันกระจายออกไป จำเป็นต้องเผาในที่โล่งแจ้ง” ลู่มู่เฉินพูดถึงข้อจำกัด

“เอ่อ ท่านเขย ใช้นี่ได้หรือไม่ ข้ามีหั่วเย่าติดตัวเล็กน้อย” ทหารนายหนึ่งยื่นดินปืนในกระบอกไม้ไผ่ให้ลู่มู่เฉินดู

“เดิมที ข้าเพียงเตรียมไว้เผื่อต้องส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ” เขาอธิบาย

“ใช้ได้” ลู่มู่เฉินตอบ

“ดีมาก ข้าจัดการเอง” จ้าวเหลียงอาสา

“เช่นนั้นข้าต้องทำอะไร บอกมาเลยจ้าวเหลียง” หลี่เฟิ่งเซียนฮึกเหิม

“ท่านไม่ต้องทำอันใด นั่งรอเฉยๆสักครึ่งชั่วยาม จากนั้นท่านจะนอนกลับเมืองหลวง และสะสางบัญชี” ลู่มู่เฉินตอบนาง มีรอยยิ้มเอ็นดู และแววตาล้อเลียนเล็กน้อย

หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกว่างดงามจนละสายตาไม่ได้ เขาเพียงยิ้มเล็กน้อยรอยบุ๋มที่ข้างแก้มก็ปรากฏ ช่างดูแล้วเปล่งประกายนัก กว่านางจะหันหน้าไปทางอื่นได้ นางต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่ง เมื่อก่อนมองไม่เห็นเพราะเขาผอมมาก ยามมองหน้าเห็นเพียงหนังติดแก้ม ยามนี้นางเลี้ยงดูเขาจนอ้วนขึ้น นางกลับรู้สึกตกหลุมบางอย่าง

‘เหตุใดข้ามักรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม ในยามที่เขายิ้ม เขากำลังใช้กลโกงบางอย่างใช่หรือไม่’ นางแอบคิด

จ้าวเหลียงปีนขึ้นหลังคา คาดคะเนถึงตำแหน่งมือธนูจากระยะที่ลูกธนูถูกยิงมา เขาหยิบหั่วเย่าที่ห่อยาสลบเอาไว้ โยนออกไปสุดแรง ห่อนั้นตกลงบนพื้น ไกลออกไปจากหน้าร้านน้ำชาราว 3 จั้ง มันดัง ตุ๊บ! เบาๆ ไม่ระเบิด แต่เริ่มลุกไหม้ ฝ่ายมือสังหารอาจคิดเพียงว่าการตอบโต้ของจ้าวเหลียงล้มเหลว เพราะไม่มีควันลอยให้เห็น

จ้าวเหลียงรีบลงมาจากหลังคา

"แล้วจะทำอย่างไรต่อไป" เขาถาม

"รอ" ลู่มู่เฉินตอบ

"จากนั้นเล่า" เขาถามอีก

"ข้า มีผ้าฝ้ายบุใยไหมอบสมุนไพรเพียงสองผืน เมื่อผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม ท่านและทหารอีกนายหนึ่งต้องแบกพวกเขาและพวกข้าทุกคนขึ้นรถม้าเข้าสู่เมืองหลวง อ้อ อย่าลืมมัดพวกเขาเอาไว้ด้วย ไม่ต้องห่วงคนในร้านกับพวกข้า ยานี้ไม่ได้มีฤทธิ์ตกค้างใดๆ ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วยามพวกข้าก็จะตื่นขึ้นมาได้เอง เช่นเดียวกับโจรพวกนั้น" ลู่มู่เฉินอธิบาย

"ข้าเข้าใจแล้ว คุณหนูใหญ่โปรดวางใจ ข้าจะไม่ทำผิดพลาด" จ้าวเหลียงหันไปพูดกับหลี่เฟิ่งเซียน

"เฮอะ อย่าให้ข้ารู้ว่าเจ้าแอบทำอะไรกับร่างกายของข้าเชียว" อาหงพูดออกมา 

ทุกคนต่างทำสีหน้าไปคนละทาง คนที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ก้มหน้าหูแดง ส่วนคนที่ไม่รู้ก็ไม่รู้ว่าอาหงพูดอะไรจึงไม่ได้ใส่ใจ แต่จ้าวเหลียงไม่ได้สนใจเลย เขารับผ้าฝ้ายปิดจมูกมาจากลู่มู่เฉิน ยื่นอีกผืนให้นายทหารคนที่ตัวใหญ่ที่สุด เขาทำราวกับไม่ได้ยินที่อาหงพูด คล้ายนางไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น

หลี่เฟิ่งเซียนแอบมอง จ้าวเหลียงเป็นทหารกล้าอายุยี่สิบต้นๆ ส่วนอาหงแม้จะยังสวยสดงดงาม แต่นางอายุเลยเลขสามไปแล้ว ใครจะกล้าคิดว่าเขาถึงกับกล้าทำเรื่องเช่นนั้นกับนาง แล้วยังเสแสร้งราวกับไม่ได้ทำสิ่งใด