บทสิบสี่

บทสิบสี่

เปลวไฟแห่งชีวิต

ข้าวของในเรือนของเจินจิ่วหรงถูกเก็บลงในหีบมากมาย ขบวนรถม้าไปยังแดนใต้ทอดยาวไปถึงหน้าประตูเมืองหลวง ไท่หย่งเสียนได้แต่มองภรรยาด้วยสายตาหวาดหวั่น หากเจินจิ่วหรงกลับไม่สนใจสักนิดเดียว เอาแต่เก็บสมบัติที่จำเป็นลงในหีบ หนึ่งในนั้นคือปิ่นขนนกกระเต็นล้ำค่าที่เจินเซียหยางฮ่องเต้ประทานให้

สถานการณ์การศึกแดนใต้ค่อนข้างสงบ เหมาะสำหรับการคลอดและเลี้ยงดูเด็กในท้องให้เติบใหญ่ เจินจิ่วหรงค่อย ๆ ทิ้งตัวนั่งบนตั่งไม้ ขณะไท่หย่งเสียนหยิบถ้วยน้ำแกงบำรุงมาให้ภรรยาดื่ม และเพื่อความปลอดภัย เขาเลือกดื่มมันก่อนคำหนึ่ง ยามเห็นว่าไม่เป็นอะไรจึงป้อนใส่ปากเจินจิ่วหรง

เจินจิ่วหรงเกลียดการดื่มน้ำแกงบำรุงพวกนี้ที่สุด นอกจากรสชาติไม่อร่อยยังตอกย้ำความพ่ายแพ้ในชีวิตก่อน เพราะนางอยากมีลูกกับหย่งเสียนมาก ทุกวันและทุก ๆ วันต้องดื่มน้ำแกงบำรุงมากมาย สุดท้ายก็ไม่อาจตั้งครรภ์ได้อยู่ดี

เมื่อคิดถึงสาเหตุที่นางไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีกหน เจินจิ่วหรงรู้สึกเจ็บร้าวจนอยากอาเจียนออกมา ไท่หย่งเสียนคงเห็นสีหน้าพะอืดพะอมของนาง เลยรวบตัวภรรยาเข้าไปในอ้อมกอด พร้อมลูบหัวเบา ๆ “ไม่เป็นไร ข้าอยู่นี่แล้ว และจะอยู่เคียงข้างเจ้า”

ไท่หย่งเสียนที่อ่อนนุ่มและอบอุ่น มีผลต่อหัวใจของนางไม่น้อย ยิ่งเขายอมถอยหนึ่งก้าว ปล่อยเจินจิ่วหรงไปแดนใต้ มันก็ยิ่งสั่นสะเทือนจนถึงหัวใจ

แม้นไม่อยากเห็นท้องฟ้าและผืนหญ้าในแววตาของเขาอีกแล้ว ทว่าไท่หย่งเสียนในตอนนี้ก็เป็นราวผืนหญ้าอ่อนนุ่ม และท้องฟ้าปลอดโปร่ง อย่างน้อยเขาก็กลับมารักษาหัวใจของตนเองได้ และนั่นดีต่อตัวเขาแล้ว

อย่างที่คิดเอาไว้ เศษแก้วแตกละเอียดอย่างพวกเราสมควรห่างไกลกันดีที่สุด

“หย่งเสียน ฝ่ามือของท่านอบอุ่นเหลือเกิน…”

เจินจิ่วหรงล้มป่วยก่อนออกเดินทางสามวัน เรื่องนี้สั่นสะเทือนไปถึงภายในวังหลวง โดยเฉพาะกับพระสนมเสียนเฟย แน่นอนว่ามิใช่เพราะองค์หญิงเก้าล้มป่วยอย่างเดียว แต่เป็นเรื่องการเดินทางออกนอกเมืองหลวง แม้นนางจะบอกเจินเซียหยางฮ่องเต้แล้ว แต่กลับยังไม่ได้บอกเสด็จแม่หรือน้องสิบสามด้วยตนเอง

การป่วยครั้งนี้ค่อนข้างสาหัส เจินจิ่วหรงตัวร้อนตลอดคืน นางหอบหายใจโรยริน และมีไท่หย่งเสียนค่อยกุมมือมองมาด้วยความห่วงหา เพราะกำลังตั้งครรภ์ ทำให้นางไม่สามารถกินยาบางตัว ส่งผลให้การรักษาค่อนข้างติดขัดและยุ่งยาก

มีอยู่คืนหนึ่ง ร่างกายของนางไม่ร้อนอีกแล้ว มันเย็นเหยียบราวคนตาย ลมหายใจแผ่วเบาลงจนแทบสัมผัสไม่ได้ กระทั่งหมอหลวงยังบอกว่าตายมากกว่าเป็น มิใช่เป็นตายเท่ากัน

ตอนนั้นจวนแม่ทัพไร้ความสงบสุข เสด็จแม่เข้าพระอารามหลวงสวดมนต์ขอพร ขณะเจินเซียหยางฮ่องเต้ถ่ายทอดราชโองการเรียบง่ายว่าหากองค์หญิงเก้าไม่รอด ใครอื่นก็อยู่ต่อมิได้เช่นกัน !

เจินจิ่วหรงผ่านความตายมาครั้งหนึ่ง นางตระหนักดีว่าช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตเป็นเช่นไร และตอนนี้ยังไม่ใช่โอกาสจำต้องอำลาคนมากมาย ถึงอย่างนั้นนางก็เหนื่อยล้ามากแล้ว…

แต่แล้วความอบอุ่นจากฝ่ามือหยาบกร้านของไท่หย่งเสียนก็ปลุกให้นางลืมตาตื่น แลเห็นเขากำลังร้องไห้ไม่ยอมหยุด

เขา…ช่างเปราะบางเสียจริง

อยู่ ๆ ก็มีอีกหนึ่งความคิดผุดขึ้นมา เด็กในท้องของนางจะร้องไห้เก่งเหมือนไท่หย่งเสียนไหมนะ หรือจะเปราะบางเช่นเดียวกับนางและเขา อนาคตจะกลายเป็นคนแบบไหน ต้องเป็นเจ้าของหัวใจคนมากมายแน่ ๆ เลย

“หย่งเสียน…”นางเรียกเขาเสียงแผ่วเบา แต่กลับดังกังวานที่สุดในใจของไท่หย่งเสียน

“จิ่วหรง…”

“ข้าอยากเห็นเด็กคนนี้เติบโต อยากได้รับรอยยิ้มจากเขา ข้าอยากมีชีวิตอยู่ เพื่อไปสู่วันพรุ่งนี้”

นี่เป็นครั้งแรกที่เปลวไฟแห่งชีวิตของเจินจิ่วหรงลุกโชติช่วงในรอบหลายปี ปลายเล็บมือเรียวยาวจิกลากลงบนอาภรณ์ฟ้าครามของไท่หย่งเสียน หยดน้ำตาไหลอาบราวสายน้ำ เขาโน้มกายกอดนางเอาไว้แน่น

หัวใจของไท่หย่งเสียนจวนเจียนแตกสบาย เขาพนมมือสองข้าง เป็นคราแรกที่พร้อมกลับมาศรัทธาพระพุทธองค์ วอนขอให้เจินจิ่วหรงข้ามผ่านคืนนี้ไปอย่างปลอดภัย ยิ่งลมหายใจของนางแผ่วเบาลงเท่าไหร่ หัวใจของเขาก็สั่นไหวและแปรเปลี่ยนเป็นเย็นเหยียบ

สุดท้ายไท่หย่งเสียนเปล่งเสียงสะอื้น หยดน้ำตาไหลอาบลงมา จนนางต้องยกมือสัมผัสของเขา พร้อมรอยยิ้มบางเบา

“ข้าไม่เป็นไรหรอก ของแค่นี้เอง”

“…”

“หย่งเสียน ขอบคุณนะ”

ยามรุ่งอรุณมาถึง ร่างกายของเจินจิ่วหรงกลับมาอบอุ่น

หนึ่งวันหลังจากนั้น พวกหมอหลวงถูกมอบรางวัลมากมาย

ห้าวันหลังจากนั้น พระสนมเสียนเฟยออกจากพระอารามหลวงในที่สุด

สิบสามวันหลังจากนั้น นางหายดีพอจะเดินทางไกลในที่สุด

นางถูกพระสนมเสียนเฟยผู้เป็นแม่เรียกตัวเข้าวังหลวง คราวนี้อีกฝ่ายส่งองค์ชายสิบสามมากดดันถึงจวนแม่ทัพประจิม นางมองดวงหน้าสงบนิ่งของน้องชาย พลางบอกให้รั่วซินไปนำน้ำชาที่องค์ชายสิบสามชอบมา ทำให้ในเรือนเหลือเพียงนางกับเจินจิ่วเยี่ยนตามลำพัง

“เสด็จแม่เป็นห่วงท่านมาก แต่ท่านพี่กลับตอบแทนนางด้วยการไม่ไปหาไม่พอ ซ้ำวันรุ่งยังคิดออกเดินทางไปแดนใต้ โดยไม่บอกข้ากับท่านแม่อีก”

“ข้าบอกเสด็จพ่อไปแล้ว ไม่นานเขาจะบอกกับเสด็จแม่ด้วยพระองค์เอง”เจินจิ่วหรงตอบเสียงราบเรียบ ค่อย ๆ เหยียดขายาวออกไป “เจ้าควรสนใจเรื่องของตนเองมากกว่านะ หากข้ากับหย่งเสียนไปด้วยกันไม่รอด เจ้าจะทำอย่างไร ?”

“…”

”ถ้าข้าไม่อาจเป็นฐานอำนาจให้แก่เจ้า ได้คิดเอาไว้บ้างหรือไม่ ?”

องค์ชายสิบสามหลุบตาต่ำลง มองน้ำชาในถ้วยที่นิ่งสงบเหมือนกับพี่สาวของเขา พร้อมพินิจมันอย่างละเอียดว่าปรากฎรอยรั่วตรงไหนหรือไม่ ก่อนจะกล่าวเสียงเย็นเยียบ “มิน่าท่านถึงแนะนำคุณหนูรองแห่งจวนแม่ทัพบูรหาแก่ข้า เพราะต้องการให้ข้ามีฐานอำนาจเป็นของตนเอง…”

สมกับเป็นน้องชายของนาง ไม่นานก็มองทุกอย่างกระจ่างชัด “อ่า…”

“ข้าไม่อะไรมากหรอกนะ หากท่านพี่เป็นฐานอำนาจให้ข้ามิได้จริง ๆ”เจินจิ่วเยี่ยนระบายยิ้มบางเบา ละสายตาจากถ้วยชามามองเจินจิ่วหรงจริง ๆ จัง ๆ “แต่ถ้าเมื่อไหร่ท่านไปยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับข้า ถึงตอนนั้นค่อยคิดดีกว่าว่าสมควรทำเช่นไร”

เจินจิ่วหรงเบิกตากว้าง ไม่คาดคิดเลยว่านอกจากมองแผนการของนางออก เขายังคิดไปถึงเรื่องราวในอีกหลายปีข้างหน้า พร้อมคาดการณ์และหวาดระแวงเต็มที่

เจินจิ่วเยี่ยน เขาเกือบจะเหมาะสมกับตำแหน่งองค์รัชทายาทแล้ว หากนับเพียงความสามารถอย่างเดียว น่าเสียดายที่เสด็จพ่อมองต้องการสิ่งอื่นด้วย

“ท่านพี่ต้องไม่ลืมว่ามารดาของพวกเราเป็นแค่สนม และเป็นเพียงเสียนเฟย มิใช่หว่านกุ้ยเฟย แม้นได้รับความโปรดปรานมากกว่า แต่ตำแหน่งก็ยังต่ำกว่าหนึ่งขั้น”

เจินจิ่วหรงสบมองเขากลับไปอย่างไม่หวั่นเกรง “อย่างไรเจ้าก็เป็นน้องชายของข้า และเสด็จแม่ก็คือมารดาของข้าอยู่ดี”

“ระหว่างไท่หย่งเสียนและข้ากับท่านแม่ ท่านพี่เลือกได้อย่างชัดเจนหรือไม่”องค์ชายสิบสามถามกลับ ในใจนึกหวาดกลัวไม่น้อยว่าพี่สาวของตนเองจะเปลี่ยนไป ทว่าสุดท้ายก็ยังได้รับรอยยิ้มอ่อนหวานเหมือนทุกครากลับมา

เป็นรอยยิ้มที่สามารถมอบให้แก่เขากับเสด็จแม่เท่านั้น

“พวกเรามีกันแค่สามคนแม่ลูกนะ”เจินจิ่วหรงตอบกลับด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงนุ่มนวล “จะให้ข้าทอดทิ้งครอบครัวตนเองได้อย่างไรกัน”

เจินจิ่วเยี่ยนพยักหน้า เผยรอยยิ้มบางเบาออกมาในที่สุด “อือ”

เขาก็ยังคงเป็นน้องชาย ที่อยากได้รับความรักจากพี่สาวอย่างเจินจิ่วหรงอยู่วันยังค่ำ

อ่า…ช่วยไม่ได้จริง ๆ นะ

ไท่หย่งเสียนตื่นแต่เช้า เช่นเดียวกับเจินจิ่วหรงที่ถูกรั่วซินปลุกขึ้นจากความฝัน เพื่อแต่งกายให้เรียบร้อย และเตรียมเคลื่อนขบวนรถม้าลงไปทางใต้ นางเลือกสวมอาภรณ์สีม่วงหม่นไร้ลวดลาย เรือนผมปล่อยสยายปักปิ่นระย้า

เขามองนางด้วยสายตาห่วงหาสุดหัวใจ หลังองค์ชายสิบสามมาเมื่อวาน พระสนมเสียนเฟยก็ไม่ส่งจดหมายใดมาอีก มิต่างจากเจินเซียหยางฮ่องเต้ที่ไร้การเคลื่อนไหว

“เจ้าออกไปก่อน”ไท่หย่งเสียนออกคำสั่ง รั่วซินมองหน้านายหญิงหนึ่งหน เมื่อเห็นสีหน้านิ่งสงบจึงออกไปตามคำสั่ง

เจินจิ่วหรงปรายตามองเขา ก่อนถูกไท่หย่งเสียนโอบกอดเอาไว้แน่น ความอบอุ่นของเขาแทรกซึมผ่านอาภรณ์ยาวสลวย

“ข้าขอกอดเจ้าอีกหน่อย”เขาเอ่ย คล้ายทุกอย่างถูกหยุดเวลาเอาไว้ เจินจิ่วหรงยืนนิ่งในอ้อมกอดนั้น

พอคิดว่าต้องจากไท่หย่งเสียนไปไกล นางก็รู้สึกสับสนไม่น้อย อาจเพราะพวกเขาอยู่เคียงข้างกันมาหลายปี และมีแต่เขาที่มักจากเจินจิ่วหรงไปไกล เพื่อไปยังสมรภูมิ นางหวาดกลัวและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน

“เมื่อไหร่ที่เจ้าต้องการข้า ไม่ว่าจะเดือดร้อนหรือไม่ ข้าก็จะไปหาทันที” ไท่หย่งเสียนกล่าวเสียงหนักแน่น ค่อย ๆ ผลักตัวออกจากร่างบอบบาง

“อือ” เจินจิ่วหรงครางตอบเบา ๆ

“สามปี ข้าให้เวลาเจ้าสามปีในการหาคำตอบว่ายังต้องการข้าอยู่หรือไม่ หรือต้องการแค่ข้าในบทบาทบิดาของลูกเท่านั้นกันแน่”

“…”

“ข้าไม่มีสิทธิ์เลือกก็จริง แต่ขอข้ากำหนดเวลาเถอะนะ ความถวิลหามันทรมานและรอนราญหัวใจของข้า”

เจินจิ่วหรงมองเขา แลเห็นประกายความปวดร้าวในแววตาไท่หย่งเสียนอย่างชัดเจน การย้อนเวลาครั้งนี้ ทำให้บทบาทของพวกเขาสลับกัน คนที่เป็นฝ่ายรอกลับกลายเป็นไท่หย่งเสียน ส่วนคนที่มีสิทธิ์เลือกก็คือนาง

ชีวิตของนางต้องตกเป็นตัวเลือกมาตลอด ความรู้สึกของการเป็นผู้เลือกมันดีเช่นนี้เองหรือ ?

น่าหลงใหลเสียจริง

ตงเหลียนฮวาแสร้งหันซ้ายแลขวาด้วยความหวาดระแวง หลังลอบเข้ามาในค่ายทหารสำเร็จ นางก็แกล้งทำเป็นหวาดหวั่นกับทุกอย่าง มองหาเพียงไท่หย่งเสียนคนเดียว แม้นเมื่อครู่จะได้พบกับมือขวาของแม่ทัพประจิม แต่นางกลับไม่ได้พบไท่หย่งเสียนสักคราเดียว และนี่ก็กินระยะเวลารวมสี่วันแล้ว

เพราะมีใครบางคนจงใจปล่อยข่าวลือว่านางมีชีวิตอยู่ ตงเหลียนฮวาจึงใช้เรื่องนี้ให้เป็นโอกาสในการกลับสู่แคว้นเจินอีกหน จากเคยคิดว่าจะรั้งรออีกสองปี อย่างน้อยก็ทำให้แผนการเร็วขึ้น และยังได้พบกับไท่หย่งเสียนไว ๆ อีก

การกลับมาคราวนี้ไม่เพียงแต่กลับสู่อ้อมกอดอันอบอุ่นของไท่หย่งเสียน ยังเป็นการทำเพื่อชาติบ้านเมือง

แม้นได้ข่าวว่าเขาแต่งงานสร้างครอบครัวกับองค์หญิงเก้าไปแล้ว แต่ตงเหลียนฮวาไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างเจินจิ่วหรงจะสามารถแทนที่นางในใจของเขา

ตงเหลียนฮวาสร้างบาดแผลบริเวณเรียวขาด้วยตนเอง นางแสร้งทำเป็นได้รับบาดเจ็บหนัก ดังนั้นเลยได้แต่นอนรอเวลาว่าเมื่อไหร่สวรรค์จะเมตตาส่งไท่หย่งเสียนลงมา

ในที่สุดเช้าวันที่ห้า กุนซือคนสนิทของไท่หย่งเสียนก็เดินมาที่กระโจมรักษาตัวของตงเหลียนฮวา ยามเห็นดวงหน้าเรียบเฉย นางก็พยายามขยับรอยยิ้มสดใส ดวงตากลมโตทอประกาย รีบถามถึงไท่หย่งเสียนทันที

“หย่งเสียนมาถึงค่ายแล้วใช่หรือไม่ เขากำลังมาหาข้าสินะ”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เริ่มคิดในใจเงียบ ๆ ว่าตงเหลียนฮวาช่างหน้าด้านหน้าทน ถามถึงสามีของผู้อื่นด้วยดวงหน้ายิ้มระเรื่อเหลือเกิน ขนาดคนนอกยังมองออกว่านางคิดปีนขาเตียงท่านรองแม่ทัพกับองค์หญิงเก้า มีหรือคนอย่างไท่หย่งเสียนจะมองไม่ออก

“ข้าแค่จะบอกว่าทันทีที่แม่นางหายดี พวกเราจะเริ่มการไต่สวนทันที”

ตงเหลียนฮวาหน้าถอดสี พลางกล่าวเสียงแผ่วเบา “ไต่สวนข้างั้นหรือ…ไต่สวนทำไมกัน”

“จู่ ๆ แม่นางก็โผล่มาที่ค่ายทหารอย่างไม่ทราบที่มาแน่ชัด อย่างไรก็ย่อมมีการไต่สวนรวมถึงสืบหาที่มาให้แน่ชัด แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่เพียงแต่เป็นคำสั่งของท่านรองแม่ทัพ องค์หญิงเก้ายังมีความเห็นเช่นเดียวกัน”

“!!!”

“ท่านรองแม่ทัพกล่าวว่ารับสั่งขององค์หญิงเก้านับเป็นเรื่องสำคัญที่สุด มิอาจมองข้าม ดังนั้นข้าจึงต้องบอกแม่นางให้ชัดเจนว่าจะมีการไต่สวนในอีกเจ็ดวัน”

ความจริงแล้ว การมีตัวตนอยู่ของตงเหลียนฮวาเป็นความลับสูงสุดในค่าย ท่านแม่ทัพประจิมและท่านรองแม่ทัพไม่มีทางบอกให้คนนอกกองทัพรับรู้ แม้นจะเป็นองค์หญิงเก้า แต่ยามเห็นสีหน้าหนักแน่นและแววตามั่นคง ตอนบอกให้เขาเน้นย้ำเรื่องขององค์หญิงเก้าต่อหน้าแม่นางตงเหลียนฮวา กุนซือหนุ่มก็ได้แต่โคลงหัวยอมรับ

สุนัขยังต้องออกคำสั่งจึงรู้ว่าเชื่อฟังหรือไม่ แต่ท่านรองแม่ทัพไท่หย่งเสียน องค์หญิงเก้ายังไม่ทันออกคำสั่ง ก็จัดการเสียเรียบร้อย

ยากจะเชื่อจริง ๆ ว่าข่าวลือเรื่องแยกกันอยู่นั้นเป็นความจริง !