บทสิบสาม

บทสิบสาม

ไม่สมประกอบ

ไท่หย่งเสียนมองออกนอกบานหน้าต่างของตำหนักองค์หญิง หิมะยังถล่มหนักจนกลายเป็นพายุไปแล้ว ดูท่าวันนี้คงไม่มีโอกาสกลับจวนแม่ทัพ เจินจิ่วหรงกำลังอาบน้ำอยู่ ส่วนเขานั่งรออยู่ด้านนอกฉากกั้นตามลำพัง ข้ารับใช้ที่ปรนนิบัติองค์หญิงเก้ามีเพียงรั่วซินเท่านั้น แต่นั่นก็ทำให้เขาหายห่วง

เพราะรั่วซินเป็นหนึ่งในคนที่รักเจินจิ่วหรงอย่างแท้จริง อย่างไรก็ตาม ข้ารับใช้ประจำตำหนักองค์หญิงเก้าเหลือน้อยเต็มที ส่วนใหญ่ถูกโยกย้ายไปประจำเรือนแม่ทัพ ไท่หย่งเสียนเลยเป็นฝ่ายปูที่นอนบนพื้นข้างเตียงนอนเจินจิ่วหรงด้วยตนเอง

ตอนเจินจิ่วหรงเดินออกมา นางสวมเพียงอาภรณ์ขาวสะอาดแสนเรียบง่าย ไร้เครื่องประดับและการประทินโฉม ดวงตาเรียวดั่งหงส์สบมองเขา พลางย่อตัวลงทาบฝ่ามือของตนเองกับผืนพรม พร้อมถอนหายใจ

”ท่านขึ้นไปนอนบนเตียงกับข้าซะ ค่อยนำหมอนกั้นกลางเอา คืนก่อนข้ารังแกท่านไว้มาก หากคืนนี้ยังไล่ให้ไปนอนบนพื้นอีก เกรงว่าจะล้มป่วยจริง ๆ”

ดวงตาของไท่หย่งเสียนทอประกาย เจินจิ่วหรงกำลังเป็นห่วงเขาใช่หรือไม่ ? ราวกับนางรู้ทันความคิด เลยเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“หย่งเสียน ข้ามิใช่คนใจร้ายก็จริง แต่ไม่ใช่คนขลาดเขลาด้วยเช่นกัน”นางยกยิ้มมุมปาก ก้าวขาขึ้นไปนอนบนเตียง “ต่อให้เป็นชายอื่น หากขึ้นชื่อว่าเป็นสามี ข้าย่อมไม่ปล่อยให้ตนเองต้องมีมลทิน เพราะรังแกเขาจนล้มป่วยหรอกนะ”

คำตอบของนางทำให้ไท่หย่งเสียนกำมือแน่น แล้วค่อย ๆ คลายออกอย่างอดกลั้น เขาไม่เคยเห็นเจินจิ่วหรงชายตามองชายอื่น เลยไม่เคยคิดว่าจะมีใครกล้ามาเป็นสามีของนาง นอกจากเขา

พอคิดว่าเจินจิ่วหรงมีตัวเลือกสามีอีกมากมาย เขาก็ยิ่งหงุดหงิดใจเอามาก ๆ

ใช่ นางงดงาม เฉลียวฉลาด ฐานันดรสูงส่ง ใต้หล้านี้ไม่ควรถามว่าเจินจิ่วหรงเหมาะสมกับใคร แต่ควรถามว่าใครกล้าคิดว่าตนเองเหมาะสมกับนางบ้าง ?

ไท่หย่งเสียนค่อย ๆ ก้าวขาขึ้นไปนอนบนเตียง เขาทิ้งตัวนอนตรงแหงนหน้ามองผืนกระเบื้องของตำหนัก ก่อนรั่วซินจะปิดม่านที่เตียงนอนลง แล้วเลื่อนฉากกั้นมาปิดไว้อีกชั้น ทั้งเรือนนอนของตำหนักจึงเหลือเพียงเจินจิ่วหรงและเขา

นางเองก็แหงนหน้ามองแผ่นกระเบื้องเช่นกัน ก่อนปิดเปลือกตาลงอย่างไร้เสียง แต่กลับได้ยินเสียงกระซิบภาวนาแผ่วเบานั้นอยู่ดี “ขอพระพุทธองค์โปรดเมตตา ให้ข้าไม่หวนนึกถึงอดีตอีกแล้ว…”

หลังเจินจิ่วหรงเอ่ยประโยคนั้น ลมหายใจของนางก็สม่ำเสมอ แสดงให้เห็นว่าเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างสงบแล้ว ไท่หย่งเสียนเห็นดังนั้นก็เขี่ยหมอนกั้นกลางทิ้ง แล้วเคลื่อนเข้าไปใกล้ภรรยา

ยามสัมผัสผิวกายของเจินจิ่วหรงก็ต้องตกใจเพราะร้อนรุ่มราวถูกเปลวเพลิงแผดเผา หยาดเหงื่อมากมายไหลออกมา ราวกับนางกำลังไม่สบาย ไท่หย่งเสียนใช้มือซับหยดเหงื่อของภรรยาออก ริมฝีปากบางขบเป็นเส้นตรง ท่าทางทรมานไม่น้อยเลย

เขาอยากเรียกรั่วซินให้ตามหมอ แต่รั่วซินเคยบอกว่ากว่าเจินจิ่วหรงจะนอนหลับได้นั้นยากมาก อีกทั้งไท่หย่งเสียนก็เหนื่อยล้าจนเผลอหลับไปทั้ง ๆ ที่มือยังพยายามซับเหงื่อของนางอยู่ด้วยซ้ำ

ผิวกายอันเย็นเหยียบดุจคนตาย เปลือกตาสองข้างปิดสนิท ดวงหน้างดงามไร้รอยยิ้ม เมื่อพยายามเปิดเปลือกตาขึ้น ก็เห็นแต่แววตาราวก้นเหวลึกดำทมิฬ ร่างกายบอบบางที่แข็งมากขึ้นเรื่อย ๆ คราบน้ำตาแห้งเหือดอันเด่นชัด

นี่น่ะไม่ใช่คน

แต่เป็นซากศพของเจินจิ่วหรง

“อ้ากกกกกกกก !”

ไท่หย่งเสียนกรีดร้อง ลืมตาตื่นจากฝันร้าย มือพยายามไขว่คว้าและโอบกอดเจินจิ่วหรงเอาไว้ หยดน้ำตาไหลอาบลงมาไม่ขาดสาย เขาหอบหายใจ พยายามตั้งสติอีกหน รู้ตัวอีกทีก็ถูกอ้อมแขนอันอุ่นร้อนของนางดึงเข้าไปกอดเอาไว้แน่น

และเมื่อสังเกตดี ๆ เจินจิ่วหรงเองก็กำลังสั่นกลัวเพราะฝันร้ายเฉกเช่นเดียวกัน น้ำตาหลั่งริน พร้อมสีหน้าอันบิดเบี้ยว

“พวกเราไม่ไหวหรอก…”นางกล่าวเสียงสั่นเครือ ปลายนิ้วมือสั่นระริก “ข้ากับท่านต่างเป็นแก้วแตกละเอียด อยู่ใกล้ก็บาดลึก ไกลออกไปก็ไม่สมประกอบ”

“ในใจข้ามีเจ้าเพียงคนเดียว มีแต่เจ้าที่ข้ายินยอมสยบให้ทั้งหมด !”

เจินจิ่วหรงเบือนหน้าหนีไปทางอื่น “หากต้องการคลอดเด็กคนนี้ให้ปลอดภัยก็ต้องไปให้ไกลจากเมืองหลวง”

“…ข้าควรอยู่ข้างกายเจ้า”

“หรือท่านจะบอกว่า แม่ทัพประจิมไม่ได้มีส่วนร่วมในการวางยามิให้ข้าตั้งครรภ์ ?”

ไท่หย่งเสียนกัดปาก พยายามสูดหายใจเข้าออกอย่างใจเย็น “ท่านพ่อทำไปเพราะเป็นรับสั่งของฝ่าบาท”

“แท้จริงแล้วข้ากับท่านอาจมิใช่คู่เหมาะสมอย่างที่คนอื่นเห็น”นางเปล่งเสียงหัวเราะร่วน ยกมือทาบลงบนหน้าท้องแบนราบ “เดิมเสด็จพ่อก็หวาดระแวงเสด็จแม่มากอยู่แล้ว ที่ยินยอมให้ข้าตบแต่งเข้าจวนแม่ทัพเป็นเพียงการเดินหมากหนึ่งตา สุดท้ายแล้วเจินจิ่วหรงกับไท่หย่งเสียนก็เป็นคู่ที่ไม่สมประกอบเท่านั้นเอง !”

ร่างกายของไท่หย่งเสียนเริ่มสั่น เขาในอ้อมกอดของนางไม่ต่างจากเด็กชายตัวน้อย พร้อมเอ่ยเสียงเรียบ “เราห่างกันสักพัก จนกว่าเด็กคนนี้จะคลอดออกมาอย่างปลอดภัยดีหรือไม่ ?”

เจินจิ่วหรงสะอึดสะอื้น “ข้าอยากไปอยู่หัวเมืองทางใต้อยู่แล้ว เป็นแบบนั้นดีที่สุดสำหรับเราสองคน”

“แต่ว่า…ข้าไม่อยากปล่อยให้เจ้าเผชิญช่วงเวลายากลำบากนี่ตามลำพัง”

“หย่งเสียน พวกเราต่างต้องการเวลา เพื่อมองให้เห็นชัดเจนว่าบาดแผลใหญ่นี่สามารถเยียวยาได้หรือไม่ได้กันแน่”

“…”

“เมื่อพบคำตอบแล้ว หากไม่ได้ก็ปล่อยตนเองและข้าไปเถอะ ตระกูลไท่จะอยู่อย่างสงบสุขมากกว่า หากไม่ต้องมาข้องเกี่ยวกับองค์หญิงเก้าและการช่วงชิงบัลลังก์”

ไท่หย่งเสียนกำมือแน่น ยกมือลูบหัวเจินจิ่วหรง “ต่อให้ต้องทอดทิ้งตระกูลไท่ ข้าต้องปกป้องเจ้าและลูกของเราให้ได้ !”

ราวกับถูกปลอบโยน เจินจิ่วหรงและไท่หย่งเสียนค่อย ๆ สงบลงในอ้อมกอดของกันและกันในที่สุด

องค์หญิงเก้ากับราชบุตรเขยกลับถึงจวนแม่ทัพในอีกสามวันต่อมา หลังพายุหิมะสงบลงและรถม้าสามารถเคลื่อนตัว ไม่มีใครคาดคิดว่าปลายฤดูหนาวจะเกิดพายุหิมะรุนแรงขนาดนี้ หลายคนบอกว่าเป็นลางร้ายจากสงคราม บ้างก็บอกว่าคือการเริ่มต้นใหม่

เจินจิ่วหรงเตรียมพร้อมลงไปหัวเมืองทางใต้ทันที เมื่อสภาพอากาศมีแนวโน้มว่าจะสดใส นางน่าจะไปถึงทันฤดูใบไม้ผลิ เฝ้ามองมวลบุปผาผลิบาน พร้อมกับการเติบโตของเด็กในครรภ์ หนีจากฝันร้ายอย่างสมบูรณ์

ไท่ฮูหยินและสามีต่างไม่ทราบว่าลูกสะใภ้กับลูกชายของตนเองมีปัญหาอะไรกัน เมื่อถามไท่หย่งเสียน เขาก็เอาแต่ปิดปากเงียบ บอกสั้น ๆ ว่าเป็นการแยกกันอยู่สักพัก เพื่ออารมณ์อันสดใสของเจินจิ่วหรง นางรู้ดีว่าลูกชายกำลังโกหก แต่ใครจะกล้าไปถามองค์หญิงเก้ากัน ?

ด้านค่ายทหารแถบชานเมืองก็มีเรื่องให้แม่ทัพประจิมต้องหนักใจ เมื่อพลทหารในค่ายไปพบกับร่างหญิงสาวนอนหายใจโรยริน มันคงมิใช่เรื่องใหญ่อะไร หากมิใช่เพราะหญิงสาวคนนั้นมีรูปร่างเหมือนกับตงเหลียนฮวาทุกประการ !

แม่ทัพประจิมลังเลอยู่ช่วงหนึ่งว่าสมควรบอกลูกชายหรือไม่ เพราะเขาก็ไม่อยากทำความสัมพันธ์ระหว่างองค์หญิงเก้ากับไท่หย่งเสียนแย่ลงไปกว่าเดิม แต่จะปล่อยตงเหลียนฮวาไปเลย ที่มาอันน่าสงสัยของนางก็อาจเป็นภัยต่อกองทัพต้าเจิน

ด้วยเหตุนี้ ยามไท่หย่งเสียนกลับถึงจวน แม่ทัพประจิมเลือกโยนรายงานเกี่ยวกับตงเหลียนฮวาแก่ลูกชายไปฉบับหนึ่ง หากเขามองไม่ผิด ไท่หย่งเสียนกำลังเหยียดรอยยิ้มกว้างราวปีศาจในสงคราม ก่อนหลบซ่อนทุกอย่างภายใต้ท่าทางอันนิ่งสงบ

“ถ้าทุกอย่างเป็นเรื่องจริง ตงเหลียนฮวาย่อมเกี่ยวข้องกับแม่ทัพแห่งแดนบูรพาของแคว้นฝูเยว่ นับเป็นเรื่องใหญ่สมควรรายงานฝ่าบาท”

ชาติก่อนไท่หย่งเสียนก็เห็นด้วยกับความคิดนี่ สุดท้ายเจินเซียหยางฮ่องเต้ก็เลือกใช้เขาเป็นหมาก เก็บตงเหลียนฮวาไว้ข้างกาย โดยไม่แยแสว่าชีวิตแต่งงานของเขากับเจินจิ่วหรงจะเป็นอย่างไร ?

กระนั้นฐานะของตงเหลียนฮวาก็ทำให้สงครามแดนบูรพาง่ายขึ้น เลยยังไม่สามารถกำจัดนางตอนนี้ ยิ่งกว่านั้นหูตาของเจินเซียหยางฮ่องเต้กว้างไกลนัก หากรู้ทีหลังว่าเขากำจัดตัวหมากล้ำค่าอย่างตงเหลียนฮวาทิ้งอย่างไม่ไยดี คงเกิดปัญหาแน่นอน

ไท่หย่งเสียนนำรายงานแผ่นนั้นเผากับตะเกียงไฟ ท่ามกลางความตื่นตระหนกอันเรียบนิ่งของผู้เป็นบิดา พร้อมถามหนึ่งประโยค “ท่านพ่อ ท่านคิดอย่างไรหากองค์ชายสิบสามจะขึ้นเป็นองค์รัชทายาท ?”

“เขาเป็นน้องชายขององค์หญิงเก้า ได้ยินว่าความสามารถโดดเด่น แต่อายุยังน้อยเกินไป โอรสของหว่านกุ้ยเฟยดูจะเหมาะสมกว่า”

“หากต้องเลือก ท่านพ่อจะเลือกองค์ชายสิบสามหรือไม่”

แม่ทัพประจิมขมวดคิ้ว มองกระดาษรายงานถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน “เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับตงเหลียนฮวากัน ?”

“ถ้าเลือกเก็บนางเอาไว้ อย่างน้อยก็ควรรู้ว่าจะใช้ทำอะไร…”

นับแต่แรกจนถึงตอนนี้ แม่ทัพประจิมไม่เห็นแววตาแห่งความเสน่หาที่ลูกชายมีต่อตงเหลียนฮวาสักแวบเดียว ราวทุกอย่างกลายเป็นอดีตไปจนหมดสิ้น

“ตอนนี้หัวใจของลูกมีเพียงเจินจิ่วหรง ไม่เหลือพื้นอื่นใดแก่ใครอีกแล้ว”

“องค์ชายสิบสามอาจโดดเด่น แต่คุณธรรมในใจเขากลับหมองหม่นนัก ไม่ควรคู่กับการเป็นองค์รัชทายาท”แม่ทัพประจิมกล่าวเสียงเฉียบขาด คอยสังเกตท่าทางของลูกชายเป็นระยะ “หรือเจ้าจะบอกว่าพ่อมองผิดไป”

“ท่านพ่อพึ่งบอกเองว่าองค์ชายสิบสามยังเด็ก หมายความว่ายังเหลือเวลาอีกมากเพื่อขัดเกลาเขามิใช่หรือ ?”

“เจ้าจะสนับสนุนองค์ชายสิบสามจริง ๆ สินะ”

ไท่หย่งเสียนส่ายหน้า พลางโคลงหัวลงเสมือนคนเขลา “คนที่ลูกสนับสนุนมีเพียงเจินจิ่วหรง—ภรรยาของลูกเท่านั้น”