บทสิบห้า

บทสิบห้า

หลังนางจากไป

เจินจิ่วหรงเดินทางจากไปแล้ว หัวใจของไท่หย่งเสียนว่างเปล่าและหนาวเหน็บ เขามองรถม้าเคลื่อนตัวออกไปจนลับสายตา ก่อนหมุนตัวเดินออกจากประตูเมืองหลวง แม้นมีองครักษ์เงาติดตามไปด้วย ก็ไม่อาจทำให้เขาวางใจสักนิดเดียว

เพราะไม่เคยต้องอยู่ห่างจากเจินจิ่วหรง ตอนนี้เลยรู้สึกเหมือนสิ่งที่สำคัญที่สุดในใต้หล้าลอยหายไป

ไท่หย่งเสียนกระโดดขึ้นไปบนหลังม้า ก่อนควบม้าทะยานออกไปบนถนนตรงไปยังค่ายทหารที่อยู่ใกล้ ๆ เพื่อเตรียมจัดการกับตงเหลียนฮวาให้เรียบร้อย

การไต่สวนจะมีขึ้นในอีกเจ็ดวัน เขาต้องทำให้นางสารภาพความจริงออกมา ทั้งเรื่องราวในแคว้นฝูเยว่ และการแฝงตัวเข้ามาในฐานะสายลับ

ไท่หย่งเสียนแค่นยิ้มจนดวงหน้าบิดเบี้ยวไม่น่ามอง “ตั้งแต่ต้นจนจบล้วนเป็นแผนของตงเหลียนฮวา”

ทันทีเมื่อเหยียบย่างลงบนค่ายทหาร กุนซือข้างกายของเขาก็รายงานว่าตงเหลียนต้องการขอเข้าพบเป็นการเร่งด่วน ไท่หย่งเสียนหลุดหัวเราะแผ่วเบา เผยสีหน้าน่าหวั่นเกรงจนอีกฝ่ายต้องหนาวสั่น

“ข้าไม่ต้องการพบนางตอนนี้ แล้วก็ไปเชิญหมอคนใหม่มาตรวจสอบบาดแผลของนางซะ แผลแค่นั้นแต่กลับเดินไม่ได้จนถึงตอนนี้ มองดูว่ากำลังหลอกลวงข้าอยู่”

หลังจากตอนนั้น ท่านรองแม่ทัพไท่ก็เปลี่ยนไป เลือกเดินทัพฝ่าหิมะเพียงเพราะข่าวลือไร้แก่นสารเกี่ยวกับตงเหลียนฮวา หลังจากนั้นก็ยังรีบกลับเมืองหลวงไปพบองค์หญิงเก้า เสมือนเป็นคนละคนจากก่อนหน้านี้

ไท่หย่งเสียนกระโดดลงจากหลังม้า แล้วเดินเข้าไปในกระโจมตามลำพัง เขาหยิบอุปกรณ์ชงชาของตนเองออกมา อันเป็นหนึ่งในของขวัญที่เจินจิ่วหรงทำขึ้นและมอบแก่เขา

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของชาหลงจิ่งลอยอบอวล ควันขุ่นมัวพวยพุ่งกลางอากาศ เหมือนกับเช้าวันนั้นไม่มีผิด…

ไท่หย่งเสียนกำลังนั่งดื่มชาหลงจิ่งกับบิดา ก่อนสาวใช้ในเรือนของเจินจิ่วหรงจะมารายงานว่านางฆ่าตัวตายด้วยการผูกคอ ทำเอาอดีตแม่ทัพประจิมเบิกตากว้าง ขณะเขาเดินตามสาวใช้ผู้นั้นไปอย่างเลือนลอย ในใจภาวนาว่าเป็นเพียงเรื่องล้อเล่น คนอย่างเจินจิ่วหรงไม่มีทางจบชีวิตของตนเอง !

แต่ร่างกายที่แขวนคออยู่บนนั้น ดวงหน้าขาวซีดไร้สีเลือด หากกลับเสมือนระบายยิ้มอย่างสงบ ไท่หย่งเสียนรีบนำร่างของเจินจิ่วหรงลงมา เขาตบหน้านางไปมาอย่างไร้สติ แล้วเปล่งเสียงกรีดร้องอย่างไร้เสียง

ร่างกายของนางเย็นเหยียบ ซ้ำยังแข็งเกร็งขึ้นเรื่อย ๆ ขณะบุปผางามแห่งฤดูใบไม้ผลิเบ่งบานสะพรั่ง เจินจิ่วหรงในอ้อมกอดของเขากลับไม่อาจผลิบานอีกแล้ว กลีบของดอกหลันลอยอบอวลร่วงหล่นบนซากศพ

“นางยังไม่ตาย ยังไม่ตาย”ไท่หย่งเสียนโอบกอดร่างวิญญาณนั้นแน่นกว่าเดิม เป็นแบบนี้อยู่ครึ่งวัน จนไม่อาจนำศพของเจินจิ่วหรงไปทำพิธีอย่างสมเกียรติ แม้นแต่อดีตแม่ทัพประจิมก็ห้ามบุตรชายไม่ได้เช่นกัน ไม่ต้องพูดถึงไท่ฮูหยิน

ในที่สุดคนจากวังหลวงก็มาถึง ข่าวการตายของเจินจิ่วหรงแพร่สะพัดเข้าไปในวังหลวงเรียบร้อย

“ท่านแม่ทัพ โปรดมอบองค์หญิงให้ข้าน้อยเถิด”เจ้าของเสียงนั้นเป็นถึงมหาขันทีข้างกายองค์จักรพรรดิ กระนั้นกลับไม่เป็นผลใด ๆ

ไท่หย่งเสียนกัดริมฝีปากตนเองแน่น พร้อมกล่าวเสียงหนักแน่นยิ่งกว่า “ไปตามหมอหลวงมา นางยังไม่ตาย หัวใจของนางยังเต้นอยู่ ข้าสัมผัสได้ !”

รั่วซินที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก แค่นยิ้มเย็นชา พลางเอ่ยเสียงเหยียบเย็น “หัวใจขององค์หญิงจะเต้นอีกได้อย่างไร ? นางตายไปแล้ว ต้องจบชีวิตลงเช่นนี้ก็เพราะท่านแม่ทัพ !”

ดวงตาดำขลับของไท่หย่งเสียนทอประกายวาววาม ตวัดมองรั่วซินหนหนึ่ง ความเกรี้ยวโกรธค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นทุกข์ตรมทีละน้อย ขณะไท่ฮูหยินรีบเงื้อมมือตบปากรั่วซิน แต่ก็ไม่อาจเป็นดั่งใจหวัง เพราะรั่วซินถือเป็นคนขององค์หญิงเก้า แน่นอนว่าแค่อดีตฮูหยินแม่ทัพย่อมไม่มีสิทธิ์

“หากท่านแม่ทัพไม่พาตงเหลียนฮวาเข้าจวน องค์หญิงเก้าของหม่อมฉันคงไม่ต้องตรอมตรมอยู่หลายปี เฝ้าถามตนเองทุกวันว่าทำอะไรผิด ! ข้อผิดพลาดของเจินจิ่วหรงคืออะไร !”

“…”

“วันนี้องค์หญิงเก้าจากไปด้วยสีหน้าสงบสุข ก็อย่าคิดกักขังนางอีกเลย ให้นางถูกฝังอย่างสมเกียรติ ส่วนพวกท่านทุกคนก็อยู่กับตงเหลียนฮวาไปเถอะ !”

สิ้นประโยคนั้นน้ำตาของรั่วซินไหลอาบลงมา แตกต่างจากไท่หย่งเสียนที่นอกจากไม่ร้องไห้ ยังปล่อยร่างในอ้อมแขนให้แก่มหาขันทีด้วยความยินยอม

ตงเหลียนฮวาเป็นหนึ่งในคนที่ล้อมอยู่ นางลอบเหยียดยิ้มกว้างด้วยความยินดี ในที่สุดตัวปัญหาอย่างองค์หญิงเก้าก็ถูกกำจัด ก่อนรอยยิ้มนี้จะเลือนหายไป เมื่อองค์ชายสิบสามมาถึง

เจินจิ่วเยี่ยนแหวกผ่านคนมากมาย ปลายเท้าของเขาหยุดชะงักลง ยามเห็นร่างไร้วิญญาณพี่สาวในอ้อมแขนของเหมากงกง เขาได้รับจดหมายหลายฉบับที่รั่วซินส่งให้เมื่อเช้า แต่เพราะมีการศึกจึงทำให้มาถึงจวนแม่ทัพประจิมล่าช้าไปมาก

เป็นครั้งแรกที่เจินจิ่วเยี่ยนรู้สึกโกรธแค้นไท่หย่งเสียน ตลอดมาเขามองทุกอย่างด้วยความเป็นกลาง คนระดับไท่หย่งเสียนจะรับอนุภรรยาย่อมไม่ใช่เรื่องผิด เสด็จพ่อของเขายังมีสนมมากมาย และเสด็จแม่ก็มิได้ทุกข์ตรมหรืออะไร แต่พี่สาวของเขาไม่เหมือนคนอื่น

นางยึดติดกับความสมบูรณ์ และทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ต้องดีที่สุดอยู่เสมอ ไม่แปลก หากนางจะวนเวียนตั้งคำถามกับตนเองว่าทำผิดพลาดไปตอนไหน

เมื่อไม่นานมานี้ เขาพึ่งรู้ว่าการมีอยู่ของตงเหลียนฮวาเป็นหนึ่งในการเดินหมากของเสด็จพ่อ ด้วยฐานะธิดาของอ๋องที่มีบิดาเป็นถึงแม่ทัพบูรพาแห่งแคว้นฝูเยว่อันสูงส่ง ย่อมง่ายต่อการใช้ประโยชน์ในสงคราม

ซ้ำตระกูลไท่ก็โง่เขลากันทุกคน จงรักภักดีเยี่ยงสุนัข เป็นสุนัขไร้สมองไม่รู้จักมีหัวคิด ชอบอ้างแต่ทำเพื่อชาติบ้านเมือง แล้วพี่สาวของเขาไม่ทำเพื่อชาติบ้านเมืองหรือ ?

นางเกิดเป็นสตรีออกรบมิได้ก็จริง แต่เจินจิ่วหรงก็ดูแลเรือนอย่างถึงที่สุด คอยสนับสนุนไท่หย่งเสียนผ่านคืนวันอันโหดร้ายไปกับเขา

สุดท้ายกลับพบจุดจบเช่นนี้ น่าโกรธแค้นนัก !

เจินจิ่วเยี่ยนเกรี้ยวโกรธเกินกว่าจะทำตามที่เจินจิ่วหรงสั่งเสีย เขาจะลงมือด้วยตนเอง เพื่อรักษาผลประโยชน์สูงสุดของเขากับเสด็จแม่ หลังต้องสูญเสียองค์หญิงเก้าไป

“เปิ่นหวางจะพานางไปเอง มิต้องรบกวนกงกง”องค์ชายสิบสามกล่าวเสียงเรียบเฉย ค่อย ๆ ก้าวขาเข้าไปใกล้ และโอบอุ้มร่างกายเย็นเหยียบของเจินจิ่วหรง พร้อมหยุดสายตามองดวงหน้าใสซื่อของตงเหลียนฮวา

“ต่อจากนี้ตระกูลไท่จะไม่เกี่ยวข้องอันใดกับองค์หญิงเก้าอีก พวกเจ้าทุกคนล้วนเป็นกบฏสังหารองค์หญิง !”

เมื่อเจินจิ่วเยี่ยนกล่าวจบ ทหารจากวังหลวงก็เข้าคุมตัวคนตระกูลไท่ นอกจากไท่ฮูหยินและตงเหลียนฮวาที่โวยวาย ทุกคนล้วนยืนนิ่งอย่างสงบ ในตอนนั้นเอง หยดน้ำตาของไท่หย่งเสียนไหลอาบลงมาในที่สุด

เขาปาดน้ำตาเงียบ ๆ เดินไปให้ทหารของวังหลวงจับกุม แววตาสุดท้ายของไท่หย่งเสียนที่เจินจิ่วเยี่ยนเห็น มันคือแววตาแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี

เรื่องราวหลังจากนี้ องค์หญิงเก้าไม่รู้อีกแล้ว เพื่อคานอำนาจของราชสำนัก เจินจิ่วหรงถูกตีตราว่าเป็นคนของตระกูลไท่ และเพื่อไม่ให้อำนาจของกองทัพตกอยู่ในมือตระกูลไท่ เจินเซียหยางฮ่องเต้ประกาศให้ตระกูลไท่ต้องข้อหากบฏ ตามหลักฐานมากมายที่องค์ชายสิบสามหามา

นี่เป็นเพียงหนึ่งในความวุ่นวายชั่วข้ามคืน เรื่องที่ทำให้ทุกข์ระทมมากกว่านั้น คือการที่เจินจิ่วหรงต้องถูกฝังร่วมในสุสานของตระกูลไท่ที่กำลังต้องข้อหากบฎ แทนการถูกฝังรวมในสุสานเชื้อพระวงศ์

เจินจิ่วเยี่ยนเหยียดรอยยิ้มร้ายกาจ พลางกล่าวกับตนเองเบา ๆ “ท่านพี่ แม้นข้าจะแสวงหาอำนาจมากเพียงใด แต่ก็อยากเห็นตระกูลไท่ย่อยยับมากกว่าเก็บพวกมันไว้ใช้งาน…”

รู้ตัวอีกที หยดน้ำตาของเจินจิ่วเยี่ยนก็หลั่งรินลงมาไม่ยอมหยุด